Το άρθρο του κ. Στέφανου Μάνου «H οδός Ευημερίας» («K» 8.5.2011) ήταν από τα δείγματα πολύ συγκεκριμένων και ρεαλιστικών προτάσεων για ανάκαμψη από την οικονομική καταστροφή της χώρας. Δεκαετίες τώρα ο κ. Μάνος καταθέτει σταθερά ένα πολιτικό λόγο εκπληκτικής (για τα δεδομένα του ελλαδικού σκηνικού) συνέπειας σε στόχους ορθολογικού νοικοκυρέματος του κράτους. Έχει το χάρισμα να λύνει προβλήματα, είναι προικισμένος με την πολιτική ευφυΐα της τετράγωνης λογικής.
Όμως ζήτησε δύο φορές την ψήφο των πολιτών ως αρχηγός κόμματος –να του αναθέσει ο λαός την κεντρική ευθύνη λύσης των προβλημάτων του κράτους– και οι ψηφοφόροι τον αντιπαρήλθαν. Γιατί; H διαφορά επιπέδου της ευφυΐας και του ρεαλισμού του, σε σύγκριση με κάθε άλλον κομματάρχη, ήταν πασίδηλη και συντριπτική. Φταίει μόνο η «ανωριμότητα» των ψηφοφόρων για την εκλογική του αποδοκιμασία;
O Aϊνστάϊν έγραψε ότι και η πιο οξυμμένη ικανότητα εντοπισμού και λύσης προβλημάτων δεν αρκεί για να συλλάβουμε «τους πολύ γενικούς εκείνους νόμους, από τους οποίους μπορούμε, με καθαρή παραγωγή (deductio), να αντλήσουμε την εικόνα του κόσμου. Δεν υπάρχει λογικό μονοπάτι που να οδηγεί σε αυτούς τους νόμους. Μπορείς να φτάσεις εκεί μόνο με μια διαίσθηση βασισμένη σε κάτι που μοιάζει με νοητική αγάπη για τα δεδομένα της εμπειρίας».
H πιστοποίηση πρέπει να ισχύει, πολύ περισσότερο, όταν το ζητούμενο είναι η εικόνα της κοινωνίας στην οποία αποβλέπουμε. Δεν αρκεί η ικανότητα εντοπισμού και επίλυσης προβλημάτων. Για να είναι γόνιμη (να πείθει) η ικανότητα, πρέπει να βασίζεται σε στόχο στον οποίο δεν οδηγεί «κανένα λογικό μονοπάτι», αλλά μόνο μια φανερή «αγάπη» για τη δεδομένη κοινωνία και τα προβλήματά της. Να συνοδεύονται οι λύσεις από στοχεύσεις που δεν εξαντλούνται στην τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα, στη μηχανιστική ευρυθμία της συλλογικότητας. Κατά τούτο θα τολμούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο κ. Μάνος θα μπορούσε να είναι ένας ιδεώδης δεύτερος, ένας πολύτιμος υπαρχηγός, όχι ο ηγήτορας. Ταλέντο του είναι να υπηρετήσει τη στόχευση, όχι να τη συλλάβει και να πείσει για τη γονιμότητά της.
Συγκεκριμένα: άξονας των προτάσεων Μάνου είναι πάντοτε ο περιορισμός του κράτους. Αλλά προς όφελος ποίου να περιοριστεί το κράτος; H απάντηση μοιάζει να είναι: για τη χρησιμότητα, την κοινή ωφελιμότητα. Αλλά γι’ αυτό και οι προτάσεις του δεν τελεσφορούν. Διότι κάθε εκδοχή χρησιμότητας τη μάχεται κάποιο αντίπαλο συμφέρον. Μόνο στόχοι που ξεπερνάνε τη χρησιμότητα (στόχοι ποιοτικών κατακτήσεων, στόχοι καλλιέργειας, χαράς της ζωής) μπορούν να τιθασεύσουν τα συμφέροντα. Στο άρθρο του (8.5) ο κ. Μάνος λογαριάζει ακόμα και την Παιδεία, τον Πολιτισμό, σαν «πυλώνες ανάπτυξης, ευημερίας» δηλαδή κανάλια για να εισρεύσει στην Ελλάδα χρήμα. Αυτή η μυωπική οπτική αχρηστεύει πολιτικά το πιο διακεκριμένο ταλέντο λύσης προβλημάτων που διαθέτουμε.
Πολλοί επιπόλαια νομίζουν ότι ο κ. Μάνος μάχεται για περιορισμό του κράτους προκειμένου να εξυπηρετήσει το ιδιωτικό κεφάλαιο, τις ατομοκεντρικές ενορμήσεις του κέρδους. Προσωπικά, στις εκάστοτε προτάσεις του, βλέπω φανερή την προτεραιότητα της συλλογικής ωφελιμότητας: Να αποκατασταθεί το κράτος στην εξ ορισμού λειτουργία του, στην υπηρεσία των κοινών αναγκών. Όμως δεν μοιάζει να προβληματίζεται, γιατί ο Έλληνας, εκατόν ογδόντα χρόνια τώρα, προσπαθεί απεγνωσμένα και δεν καταφέρνει να δει τη χρησιμότητα σαν αυταξία, σαν κανονιστική αρχή.
Όταν υπήρχε Αριστερά στην Ελλάδα, η αθώα μερίδα των Ελλήνων, ανυποψίαστη για τα «ιδεώδη» του Ιστορικού Υλισμού, στρατεύθηκε στο όραμα: το κράτος να διακονεί τις ανάγκες της κοινωνίας και ειδικότερα των πιο αδύναμων μελών της. Σήμερα οι πλαστοπροσωπίες έχουν αποκαλυφθεί, ιταμή η ρητορεία του Περισσού και της Kουμουνδούρου δηλώνει ότι θέλει το κράτος υποχείριο συντεχνιακών συμφερόντων, θέλει τη νομιμότητα να καθορίζεται από το «δίκιο» του θρασύτερου στον εκβιασμό, θέλει τα «ρετιρέ» του κομματοκρατούμενου συνδικαλισμού να εξευτελίζουν κάθε νόημα κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Έτσι, χωρίς κοινωνική αντιπρόταση, το ελλαδικό κράτος σήμερα είναι ξεκομμένο από την κοινωνία και τις ανάγκες της, αυτόνομο φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, αντίπαλος της κοινωνίας. Το νέμονται τα κόμματα ως πεδίο πελατειακών σχέσεων, κορβανά του κοινωνικού χρήματος που το διαγουμίζουν αδιάντροποι χρηματολάγνοι της κομματικής καμαρίλας.
Οι προτάσεις του κ. Μάνου, στο άρθρο του «H οδός Ευημερίας», είναι καίριες, ορθολογικές, ικανές να ξαναζωντανέψουν το διαλυμένο, αποσυντεθειμένο κράτος. Αλλά μόνο αν ενταχθούν να υπηρετήσουν κοινωνικές προτεραιότητες, να δώσουν στον πολίτη την αίσθηση ότι ξαναστήνεται στην Ελλάδα ελληνική κοινωνία, ξηλώνονται τα φέουδα της κομματοκρατίας. Ναι, να καταργηθεί αμέσως τώρα η χρηματοδότηση των κομμάτων, να πουληθούν τα κρατικά τζετ, να απαγορευτεί κάθε κρατική διαφήμιση, να διαλυθούν οι απειράριθμες άχρηστες εταιρείες του δημοσίου. Αλλά με στόχο την αποκατάσταση κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοκρατίας, όχι απλώς την εξοικονόμηση χρημάτων.
Ναι, είναι κοινωνική ανάγκη να απολυθεί σημαντικός αριθμός διορισμένων στο δημόσιο. Αλλά με κριτήριο την πάταξη της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, της φυγοπονίας, της ανικανότητας. Να χτυπηθούν τα κάστρα της κομματοκρατίας: οι υπάλληλοι της Βουλής, οι «σύμβουλοι» των υπουργών και του πρωθυπουργού, να κλείσουν οι EPT και να ξαναστηθούν αξιοκρατικά εξ υπαρχής. Αν φορολογήσει το κράτος αναδρομικά και αμείλικτα, με έκτακτη εισφορά, τους κομματανθρώπους που χρυσοπληρώθηκαν με κρατικό χρήμα τα τελευταία είκοσι χρόνια, τότε θα δικαιωθεί ως κοινωνικό αίτημα και ο περιορισμός στα εξωφρενικά υπερκέρδη των φαρμακοποιών (ή των συμβολαιογράφων ή των φορτηγατζήδων ή όποιου άλλου επαγγέλματος που η αντικοινωνική κομματική σκοπιμότητα το κατέστησε «κλειστό»).
H επιβίωση ανεξάρτητου ελλαδικού κράτους μετράει μέρες, το ίδιο και το όποιο υπόλειμμα έννομης τάξης. H εφαρμογή των προτάσεων Μάνου είναι κατεπειγόντως επιτακτική. Αλλά με λογική κοινωνικών προτεραιοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου