Τα φασόλια παλαιότερα, αλλά και αρκετά χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούσαν την κύρια σχεδόν τροφή του πληθυσμού της χώρας μας.
Η φασολάδα ήταν το εθνικό μας φαγητό.
Η θρεπτική τους αξία βασίζεται στην πλούσια πηγή σύνθετων υδατανθράκων, διαλυτών φυτικών ινών, πρωτεϊνών, βιταμινών, μετάλλων και ιχνοστοιχείων, με αποτέλεσμα να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Μεσογειακής διατροφής.
Φαίνεται πως στο Βαλτινό, ξαναθυμήθηκαν τις παλιές καλές συνήθειες, την καλλιέργεια των φασολιών, και μάλιστα με την παραγωγική διαδικασία του αγνού και παραδοσιακού τρόπου.
Ο Θανάσης Ζαμπακάς απαθανάτισε την τελευταία εργασία της παραγωγικής διαδικασίας των φασολιών, τη συγκομιδή του καρπού και το αλώνισμα και μας δίνει την ευκαιρία να την θυμηθούμε αλλά και να την γνωρίσουμε καλύτερα.
Η σπορά των φασολιών γίνεται την εαρινή περίοδο σε παράλληλες γραμμές (αυλάκια).
Έπειτα από 2 μήνες περίπου και όταν κιτρινίσουν οι λοβοί αρχίζει η συγκομιδή των ξερών φασολιών. Η συγκομιδή γίνεται με τα χέρια και με πολύ προσοχή για να αποφευχθεί η υποβάθμιση του προϊόντος από ατυχείς χειρισμούς.
Πολλοί είναι αυτοί που θα θυμούνται «το μπορμπολόι» που γίνονταν στο χωράφι μετά τη συλλογή της παραγωγής.
Στη συνέχεια παραμένουν για ξήρανση και αλωνίζονται.
Απλώνουν τους λοβούς στο έδαφος, πάνω σε πλαστικά φύλλα και τους αφήνουν, μέχρι να στεγνώσουν στον ήλιο.
Όταν επιτευχθεί αυτό σε ικανοποιητικό βαθμό, αρχίζει ο αλωνισμός.
Με ξύλινες βέργες, χτυπούν τους απλωμένους λοβούς συνεχώς, ή τους πατούν με το τρακτέρ απελευθερώνοντας τους σπόρους, οι οποίοι απαλλαγμένοι από τα περιβλήματα λιχνίζονται, κοσκινίζονται και ξεδιαλέγονται.
Αν η παραγωγή είναι μεγάλη, τα αλωνίζανε με ειδικές αλωνιστικές μηχανές.
Η απόδοση σε ξερά φασόλια είναι 300-600 κιλά ανά στρέμμα.
Στη συνέχεια συσκευάζονται σε σακιά και ή αποθηκεύονται ή πωλούνται στην αγορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου