Ο κύβος του Ρούμπικ

Τον «μαγικό κύβο» κατασκεύασε το 1974 ο Ούγγρος γλύπτης και καθηγητής Αρχιτεκτονικής Ερνε Ρούμπικ. Κυκλοφόρησε το 1977 στην Ουγγαρία, το 1980 στην παγκόσμια αγορά, και έως το 1985 είχε μπει σε περισσότερα από 100 εκατ. σπίτια. Μετά μια περίοδο ύφεσης λόγω δικαστικών εκκρεμοτήτων, από το 1995 ζει νέες δόξες. Θεωρείται το εμπορικότερο παιχνίδι στον κόσμο. Άκρως εθιστικός, μια ακατανίκητη αέναη πρόκληση: 43.252.003.274.489.856 διαφορετικές διατάξεις του είναι δυνατές, και για να τις δει κανείς χρειάζεται 1,4 τετράκις εκατομμύρια έτη. Ο καλύτερος παίκτης χρειάστηκε φέτος 4,7 δευτερόλεπτα για τη λύση (το 1992 ο παγκόσμιος πρωταθλητής είχε χρειαστεί 25,98΄΄ και το 2004, 14,52΄΄). Στοίχημα, η λύση με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις, η εύρεση του επονομαζόμενου «αριθμού του θεού» (μόνο ένα υπερφυσικό ον θα μπορούσε να λύσει τον κύβο του Ρούμπικ με τις ελάχιστες δυνατές –με 20– κινήσεις). Υπερυπολογιστής χρειάστηκε πρόσφατα 26...

Ο ίδιος ο Ρούμπικ πιστεύει, πίστευε πάντα ότι ο μαγικός κύβος του είναι πάνω απ’ όλα ένα έργο τέχνης, ένα αρθρωτό γλυπτό που συμβολίζει τις μεγάλες αντιθέσεις της ανθρώπινης κατάστασης: πρόβλημα - λύση· απλότητα - πολυπλοκότητα· τάξη - χάος. Ένα παιχνίδι διάσπασης και ανασχηματισμού, αποκωδικοποίησης και κωδικοποίησης, που επιτρέπει αμέτρητες παραλλαγές.

Η ακατανίκητη έλξη της επίλυσης του μυστηρίου, χωρίς αναγκαστικά μια αλγοριθμική ή υπολογιστική μαθηματική δεξιότητα, αλλά με απαραίτητο το πάθος της αναζήτησης, λίγο από εκείνο το κάτι που υπήρχε παντοδύναμο στη βάση των κινήτρων όλων των μεγάλων ερευνητών, των φιλοσόφων - επιστημόνων, του Αριστοτέλη, του Ευκλείδη, του Λάιμπνιτς, του Φρέγκε (θεμελιωτή της σύγχρονης λογικής), του Χίλμπερτ, του Πουανκαρέ, του Βίτγκενσταϊν, του Γκέντελ, του Τούριγνκ –πατέρα των υπολογιστών–, έναν κόκκο από την πρόκληση της εικασίας του Γκόλντμπαχ, λίγο από το όραμα της παντοδυναμίας του ορθολογισμού και της επιστήμης, από την ποίηση των υπολογισμών, από το κυνήγι της αλήθειας μέσω της λογικής, από την υπερβολή της έμπνευσης που διογκώνει τον νου μέχρι εκρήξεως... 

Η προσπάθεια για τη λύση επιφέρει ό,τι όλα τα δισεπίλυτα προβλήματα: τη γνώση του μέτρου, της λιτότητας, της οικονομίας, του σχεδιασμού, της δομής, της τάξης, της σαφήνειας, της διαχείρισης του χρόνου· κάνει φανερή τη σημασία του ταξιδιού πέρα από τον στόχο, εντονότερη την αίσθηση της απορίας, μεγαλύτερη την περιέργεια και τη διάθεση για ανακάλυψη, μέχρι εκείνη την ξαφνική φώτιση, όταν αναπάντεχα τα πάντα ταιριάζουν μεταξύ τους. Μια διαδικασία μέσω της οποίας παράγονται αποτελέσματα, κατασκευάζεται ένα νόημα – μια πράξη δημιουργίας. Η σύνθεση ενός σύμπαντος που είναι αύταρκες και από το οποίο το μόνο που απαιτείται είναι η συνέπεια... Δηλαδή ένας κόσμος συναρπαστικός, όχι πραγματικός, αλλά που μπορεί να επιβιώσει μέσα σε κάθε πραγματικότητα...