Το εμπόριο των χοιρινών στο Βαλτινό και τα γύρω χωριά

 

Μόλις τα μικρά γουρουνάκια έπαιρναν να σφίγγουν, έτοιμα για πούλημα, άρχιζε το τελετουργικό της μεταφοράς τους. Δύο-δύο τα έβαζαν σε σακιά, τα φόρτωναν στα ζώα κι έπαιρναν τον δρόμο τη νύχτα, μες στη σιγαλιά, για το παζάρι. Το καλοκαίρι, με τη ζέστη να βαραίνει τον αέρα, έβρεχαν τα σακιά ή τους άνοιγαν μικρές τρύπες – να μη σκάσουν τα φτωχά. Άλλοτε, έφτιαχναν ξύλινες κάσες και τα έβαζαν μέσα, τα μετέφεραν με άλογα ή γαϊδούρια, μέρες παζαριού: Δευτέρα στα Τρίκαλα, Τετάρτη στην Καλαμπάκα, Παρασκευή στην Πύλη, Σάββατο στο Μουζάκι.

Κι αν δεν τα πήγαιναν εκεί, τα αντάλλασσαν στα χωριά του κάμπου. Ένα γουρουνάκι για λίγο καλαμπόκι, μια ζωντανή ψυχή για μερικές χούφτες σιτάρι.

Οι αγοραστές, Γκαραγκούνηδες από τα χωριά του κάμπου ήξεραν να ξεχωρίζουν το καλό ζώο: παχύ, ήρεμο, κοντόσωμο, με μεγάλο κουφάρι. Αν είχε κι ένα άσπρο σημάδι στο κεφάλι ή στο πόδι, ήταν ακόμα πιο περιζήτητο. Σημάδι τύχης, λέγαν.

Στο Βαλτινό και τα γύρω χωριά, οι μάνες-γουρούνες ήταν πολλές. Νύχτα τις φόρτωναν στα κάρα για τα Τρίκαλα, μαζί με τα μικρά τους. Πίσω απ’ τον μύλο του Βοΐλα, όπου γίνονταν το ζωοπάζαρο, τις ξεφόρτωναν. Εκεί έμπαιναν τα μικρά στα σακιά – κι είχαν μια ομορφιά, μια χάρη, που τα έκανε να πουλιούνται γρήγορα. Δεν ήταν σαν τ’ άλλα, τα νηστικά, που στέγνωναν στις κάσες και μαράζωναν. Οι μάνες, μόλις έδιναν τα μικρά, έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής μόνες τους. Χωρίς τον κτηνοτρόφο, χωρίς οδηγό. Ήξεραν τον δρόμο για το σπίτι.

Κοντά στους χοιροτρόφους, δούλευαν και οι μεταπράτες. Άνθρωποι από τα ίδια χώματα, που μετέφεραν και πουλούσαν τα περισσότερα ζώα. Στο παζάρι, στήνονταν σε ομάδες και αγόραζαν τάχα ο ένας απ’ τον άλλον, για να παραπλανήσουν τους ανυποψίαστους αγοραστές. Παλιοί θυμούνται ακόμη τα κόλπα τους. Άλλες φορές, έκλειναν τη συμφωνία στα κρυφά και παρέδιδαν το ζώο σε άλλο μέρος – μακριά από τα μάτια του φορατζή, για να γλιτώσουν το «κερατιάτικο».

Μα ήρθαν κι οι καιροί που το κάρο, το άλογο και το γαϊδούρι παραμέρισαν. Από τις αρχές του ’70, άρχισαν τα μηχανήματα: οχήματα με πετρελαιοκινητήρες Μαρκότσι, μετά τα τρίκυκλα φορτηγάκια. Κι έτσι, σιγά σιγά, το εμπόριο άλλαξε πρόσωπο. Σήμερα, φορτηγά μικρά και μεγάλα κουβαλούν το ζωντανό εμπόρευμα, και τα γουρουνάκια πηγαίνουν κατευθείαν στα χοιροστάσια. Χωρίς παζάρια, χωρίς δρόμους, χωρίς ψυχή.

Οι πολύχρωμες τριανταφυλλιές

 

Στον λογαριασμό του, στο facebook, ο Παναγιώτης Σταμούλης ανάρτησε τις τριανταφυλλιές της αυλής του σπιτιού του. Οι τριανταφυλλιές αυτές ανθίζουν με μια απλότητα που κόβει την ανάσα. Κόκκινα, ροζ, λευκά και κίτρινα τριαντάφυλλα σμίγουν κάτω από τον ήλιο, γεμίζοντας τον αέρα με διακριτικό άρωμα και χρώματα που θυμίζουν ζωγραφιά. Οι κόκκινες τριανταφυλλιές στέκουν περήφανες, σύμβολο πάθους και δύναμης· οι ροζ απαλές και γλυκές, σαν παιδικό χαμόγελο· οι λευκές, ήρεμες και καθαρές, σαν πρωινή δροσιά· και οι κίτρινες, φωτεινές σαν τον ήλιο, φέρνουν μαζί τους χαρά, φιλία και αισιοδοξία. Κάθε άνθος είναι μια μικρή γιορτή της ζωής, ένα μήνυμα της φύσης ότι η ομορφιά δεν χρειάζεται λόγια – αρκεί ένα βλέμμα και λίγη σιωπή για να τη νιώσεις.

 Και βέβαια πίσω από όλη αυτή την πανδαισία βρίσκεται η μάνα του, η Κυριακούλα!

Λειψυδρία στη Θεσσαλία: Ένα Πρόβλημα που Απειλεί το Μέλλον

 

Η λειψυδρία έχει εξελιχθεί σε ένα από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Θεσσαλία σήμερα. Η άλλοτε εύφορη πεδιάδα, γνωστή ως ο "σιτοβολώνας" της Ελλάδας, βλέπει πλέον τα αποθέματα νερού της να μειώνονται ανησυχητικά, επηρεάζοντας όχι μόνο την αγροτική παραγωγή, αλλά και την καθημερινή ζωή των κατοίκων.

Αιτίες της λειψυδρίας

Η λειψυδρία στη Θεσσαλία οφείλεται σε ένα συνδυασμό φυσικών και ανθρωπογενών παραγόντων. Η κλιματική αλλαγή έχει επιφέρει μείωση των βροχοπτώσεων και αύξηση των θερμοκρασιών, επιτείνοντας την εξάτμιση και μειώνοντας τη φυσική αναπλήρωση των υδάτινων αποθεμάτων. Ταυτόχρονα, η εντατική και συχνά άναρχη γεωργική δραστηριότητα, με τη χρήση υπόγειων υδάτων για άρδευση, έχει προκαλέσει εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα.

Επιπλέον, η έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού διαχείρισης των υδάτων – όπως ανεπαρκή έργα συγκράτησης νερού, απώλειες στα αρδευτικά δίκτυα και αργοπορημένες υποδομές – επιβαρύνει την ήδη δύσκολη κατάσταση.

Συνέπειες

Οι επιπτώσεις της λειψυδρίας στη Θεσσαλία είναι πολυεπίπεδες:

• Αγροτική παραγωγή: Η μειωμένη διαθεσιμότητα νερού πλήττει άμεσα τις καλλιέργειες. Οι αγρότες αδυνατούν να ποτίσουν επαρκώς τα χωράφια τους, με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής, την υποβάθμιση της ποιότητας και την απώλεια εισοδήματος. Ειδικά σε καλλιέργειες υψηλών απαιτήσεων σε νερό, όπως το βαμβάκι, η κρίση είναι εμφανής.
• Οικονομικές επιπτώσεις: Η γεωργία αποτελεί βασικό πυλώνα της οικονομίας της Θεσσαλίας. Η μείωση της παραγωγικότητας επιφέρει αλυσιδωτές συνέπειες στην τοπική αγορά, στη μεταποίηση και στις εξαγωγές, εντείνοντας την ανεργία και την οικονομική δυσχέρεια.
• Περιβαλλοντική υποβάθμιση: Η υπεράντληση των υπόγειων υδάτων έχει οδηγήσει σε καθιζήσεις εδαφών, αλατότητα και οικολογική υποβάθμιση λιμνών και ποταμών. Παράλληλα, περιοχές φυσικού κάλλους και οικοσυστήματα που εξαρτώνται από το νερό βρίσκονται σε κίνδυνο.
• Κοινωνικές και δημογραφικές συνέπειες: Η αδυναμία επιβίωσης στον αγροτικό τομέα ωθεί όλο και περισσότερους νέους να εγκαταλείπουν την ύπαιθρο, οδηγώντας σε πληθυσμιακή γήρανση και ερημοποίηση των χωριών.

Λύσεις και προοπτικές

Η αντιμετώπιση της λειψυδρίας απαιτεί μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και συντονισμένη δράση. Ορισμένες προτάσεις περιλαμβάνουν:

• Τη δημιουργία και συντήρηση υδατοδεξαμενών και φραγμάτων.
• Τον εκσυγχρονισμό των αρδευτικών δικτύων ώστε να μειωθούν οι απώλειες.
• Την ενίσχυση της αγροτικής εκπαίδευσης για την υιοθέτηση υδρο-οικονομικών μεθόδων άρδευσης.
• Την εφαρμογή βιώσιμων καλλιεργειών που απαιτούν λιγότερο νερό.
• Την ενίσχυση της πολιτικής βούλησης για έργα διαχείρισης και μεταφοράς υδάτων – όπως η συζήτηση που επανέρχεται για την εκτροπή του Αχελώου, με όλες τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές παραμέτρους που αυτή συνεπάγεται.

Συμπέρασμα

Η λειψυδρία στη Θεσσαλία δεν είναι πια ένα μελλοντικό ενδεχόμενο, αλλά μια παρούσα πραγματικότητα. Η αντιμετώπισή της αποτελεί εθνική προτεραιότητα, καθώς από τη διαχείριση του νερού εξαρτάται το βιώσιμο μέλλον της γεωργίας, της οικονομίας και των ίδιων των κοινοτήτων της περιοχής. Αν δεν υπάρξουν άμεσα και τολμηρά μέτρα, ο κίνδυνος η Θεσσαλία να μετατραπεί από γη της αφθονίας σε γη της ερήμωσης είναι πλέον ορατός.

Ο δρόμος του Κάμπου

 

Δεν βιάζεται. Ούτε εκείνος, ούτε το ζωντανό του. Περπατούν πλάι-πλάι στον ίδιο χωματόδρομο σαν δυο παλιοί φίλοι που κουβεντιάζουν με τη σιωπή.

Το χώμα μυρίζει ιδρώτα και στάχυ. Η καρδιά του μυρίζει πατέρα.

Το χέρι του σφίγγει το σκοινί, μα δεν δένει – καθοδηγεί. Γιατί όποιος έμαθε να αγαπά τη γη, δεν έχει ανάγκη να επιβληθεί.

Πίσω του, ένα χωριό που τον θυμάται. Μπροστά του, ένας ορίζοντας που δε γεμίζει με λέξεις, αλλά με νόημα.

Το φκούλι στον ώμο, σαν ξίφος τιμής – όχι πολεμιστή, μα εργάτη.
Μαχητής της ημέρας, χωρίς άλλο έπαθλο απ’ το βράδυ που θα γυρίσει με το ζώο του χορτασμένο, και τη συνείδησή του καθαρή σαν φρέσκο γάλα.

Στον θεσσαλικό κάμπο ο χρόνος δεν τρέχει – ριζώνει. Κι οι άνθρωποι, δε μεγαλώνουν – βαθαίνουν.

Τι να σου πουν οι μεγαλουπόλεις γι’ αυτό; Δεν γνωρίζουν από δεσμούς που δεν φαίνονται στο μάτι, αλλά βαραίνουν στην ψυχή όσο κι ένας ουρανός γεμάτος βροχή.

Ετούτος εδώ ο άνθρωπος δεν ξέρει από ποίηση. Μα κάθε του βήμα είναι στίχος.
Και κάθε του μέρα, ένας ψίθυρος που λέει πως η ζωή, τελικά, μετριέται με το πόσο γυρνάς σπίτι κουρασμένος, μα γεμάτος.

2ο Ποδοσφαιρικό Τουρνουά Άθλου Καλαμπάκας στη μνήμη της Χρύσας, της Θώμης και της Αναστασίας Πλακιά – Εντυπωσιακή παρουσία της Ακαδημίας ποδοσφαίρου Α.Ο. Βαλτινού - GeoGreen

 

Με ιδιαίτερη επιτυχία και βαθιά συγκίνηση πραγματοποιήθηκε το 2ο Ποδοσφαιρικό Τουρνουά που διοργάνωσε ο Άθλος Καλαμπάκας, αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας, της Θώμης και της Αναστασίας Πλακιά. Το τουρνουά αποτέλεσε μια ζωντανή γιορτή του αθλητισμού, της μνήμης και της ενότητας, συγκεντρώνοντας ομάδες και παιδιά με κοινό παρονομαστή την αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Ανάμεσα στις συμμετέχουσες ομάδες, ξεχώρισε η Ακαδημία Α.Ο. Βαλτινού - GeoGreen, η οποία έδωσε δυναμικό «παρών» με δύο τμήματα, Κ8 και Κ12, προσφέροντας εντυπωσιακές εμφανίσεις. Οι νεαροί αθλητές της Ακαδημίας αγωνίστηκαν με πάθος, ομαδικότητα και πειθαρχία, καταφέρνοντας να κερδίσουν και τα τέσσερα παιχνίδια που έδωσαν απέναντι στον Άθλο Καλαμπάκας και τον ΠΑΟΚ Γρεβενών, αποσπώντας τα εύσημα τόσο από προπονητές όσο και από τους παρευρισκόμενους γονείς και θεατές.

Η φετινή αγωνιστική χρονιά σηματοδοτεί μια ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία για την Ακαδημία Α.Ο. Βαλτινού - GeoGreen. Ξεκινώντας από το μηδέν, η προσπάθεια απέφερε καρπούς: σήμερα αριθμεί περίπου 40 παιδιά, τα οποία προπονούνται υπό την καθοδήγηση καταξιωμένων και έμπειρων προπονητών, με γνώμονα τη συνέπεια, τη γνώση και – πάνω απ’ όλα – την αγάπη για το παιδί και το άθλημα.

Η καθημερινή προσπάθεια, η σωστή δουλειά και η πίστη στο όραμα διαμόρφωσαν ένα ισχυρό θεμέλιο για την ανάπτυξη της ακαδημίας. Το φετινό κλείσιμο της χρονιάς επισφραγίζεται με επιτυχία και αισιοδοξία για το μέλλον.

Συγχαρητήρια σε όλους όσοι συνέβαλαν στην άρτια διοργάνωση του τουρνουά, στους αθλητές που αγωνίστηκαν με ήθος και πάθος, και στις οικογένειες που στηρίζουν διαρκώς την προσπάθεια των παιδιών. Η μνήμη της Χρύσας, της Θώμης και της Αναστασίας τιμήθηκε με τον πιο όμορφο και ανθρώπινο τρόπο: μέσα από το χαμόγελο, τη χαρά και το παιχνίδι των παιδιών.

Γιορτή λήξης και αποφοίτησης της ΣΤ΄ τάξης Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού 2025

Μέσα σε κλίμα χαράς και συγκίνησης, πραγματοποιήθηκε η γιορτή λήξης του Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού, η οποία ήταν αφιερωμένη στους μαθητές της Έκτης τάξης που αποφοίτησαν. Παρουσία γονέων και μαθητών, η γιορτή ξεκίνησε με τραγούδια όλων των μαθητών/τριών του σχολείου υπό την επιμέλεια του μουσικού του σχολείου κ. Γεώργιο Αγγελάκη. Οι μαθητές/τριες της ΣΤ΄ τάξης συμμετείχαν στο θεατρικό “Τα ξεφτέρια” κι ακολούθησε η τελετή αποφοίτησης της ΣΤ΄ τάξης με μια ομιλία της δασκάλας τους κυρίας Αναστασίας Κορομπίλη μέσα σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, με λόγια-σκέψεις των μαθητών/τριών, οι οποίοι αποχαιρέτησαν το σχολικό περιβάλλον ανοίγοντας τα φτερά τους για το Γυμνάσιο.

Ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων ετοίμασε μπουφέ για μαθητές/τριες, εκπαιδευτικούς, γονείς-κηδεμόνες και υπήρχε αγαστή συνεργασία καθ' όλη τη σχολική χρονιά με τη σχολική μονάδα. 

Τα παιδιά της ΣΤ΄ πήραν τα δωράκια τους και ανανέωσαν το ραντεβού τους με ένα reunion σε δέκα χρόνια από σήμερα.

Καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση σε όλους!

Καλή αρχή στους μαθητές μας στο Γυμνάσιο!

Η «βόλτα» παλιά - Το νυφοπάζαρο του Βαλτινού

 

Καλοκαίρι τη δεκαετία του ΄70 στο χωριό, και το σούρουπο είχε τη δική του ιεροτελεστία: η βόλτα – το νυφοπάζαρο. Ένα ατελείωτο σουλάτσο πάνω - κάτω στον κεντρικό δρόμο, μπροστά από τα καφενεία, είχε γίνει θεσμός που ένωνε γενιές και βλέμματα.

Με τα ποδήλατα, τα μηχανάκια, τα τρακτέρ και κάπου - κάπου κανένα αυτοκίνητο έφθαναν οι νέοι από τα γύρω τα χωριά κάθε Κυριακή για τη βόλτα στο Βαλτινό. Έρχονταν από την Παπαράντζα, το Διαλεχτό, το Μέλιγο, τον Ασπρόβαλτο, την Τσιάρα, την Πηγή και από άλλα χωριά.

Η «βόλτα», ξεκινούσε από το περίπτερο του Σπύρου Παπακώστα, στη Γελαδαριά, και έφτανε μέχρι το σπίτι του Παντελή Κλιάκου. Το πήγαινε έλα άρχιζε κατά τις 7 ώρα το απόγευμα και διαρκούσε μέχρι τις 12 ώρα περίπου το βράδυ.

Κοριτσόπουλα πιασμένα χέρι – χέρι, με τα καλοσιδερωμένα φορεματάκια τους, περπατούσαν αργά, με το  νάζι και την ανεμελιά της ηλικίας τους, ενώ τα αγόρια, άλλοτε μοναχικά, άλλοτε σε μικρές παρέες παραφύλαγαν τα περάσματα, έτοιμα για κάποιο βλέμμα, ένα ντροπαλό χαμόγελο ή έναν υπαινιγμό. Κάποιες φορές τα αγόρια όταν πλησίαζαν προς τα κορίτσια, από την αντίθετη φορά, τις έκαναν «ματιά» ή τα ακουμπούσαν με τον αγκώνα τους διακριτικά αλλά με νόημα, επιδεικνύοντας έτσι την επιθυμία και το ενδιαφέρον τους για γνωριμία ή για τη δημιουργία σχέσης.

Άλλες φορές πάλι το φλέρτ γίνονταν με διάφορα χαρτάκια σημειώματα που έδιναν τα αγόρια στις κοπέλες διακριτικά να τα διαβάσουν. Πολλές φορές κάποιος ξάδερφος έπαιζε το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε δυο νέους που φλερτάρανε και έτσι βοηθούσε την κατάσταση και τους έφερνε σε επαφή.

Δεν έλλειπαν βέβαια οι μικρό παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί από τους συγγενείς που θίγονταν η τιμή και η υπόληψή τους από τα διάφορα πειράγματα.

Εκατέρωθεν του δρόμου, τα καφενεία - ψησταριές του Καστρακίδα και του Βασίλη Σταμούλη και αργότερα του Τσιατσιάβα - γεμάτα θαμώνες, σερβίριζαν σουβλάκια, κεμπάπ, κρασί μπύρες και τσίπουρα. Οι μεγαλύτεροι, με το βλέμμα να πηγαινοέρχεται από τις πιατέλες στις περαστικές κοπελιές, έριχναν χιουμοριστικά σχόλια, πότε για τα νιάτα, πότε για τους «γαμπρούς» που καραδοκούσαν. Ήταν το λαϊκό θέατρο του καλοκαιριού, όπου όλοι είχαν ρόλο και όλοι γνώριζαν τη σιωπηλή συμφωνία: να φανεί το φουστάνι, να ακουστεί το χαχανητό, να περάσει ο καιρός γλυκά, με το φλερτ, λίγο σουβλάκι και πολύ προσμονή.

Όμως τι θα ήταν εκείνο τον νυφοπάζαρο χωρίς τους ήχους του τζουκ-μποξ; Μέσα από τα καφενεία και τις ψησταριές, ξεχυνόταν στο δρόμο η μουσική της δεκαετίας του ΄70 οι λαϊκές φωνές του Καζαντίδη, του Διονυσίου, του Μητροπάνου, της Μαρινέλλας, τα χασάπικα και τα ζεϊμπέκικα που έδιναν ρυθμό στα βήματα και καρδιά στην ατμόσφαιρα.

Τα τζουκ-μποξ ακουγόταν σχεδόν ασταμάτητα, με τις δραχμές να πέφτουν η μία μετά την άλλη - επιλογές συνήθως των θαμώνων, που διάλεγαν τραγούδια για έρωτες παλιούς, για χωρισμούς, αλλά και για να «πιάσουν κουβέντα» με την απέναντι παρέα. Ήταν η εποχή που τα τραγούδια έλεγαν αυτά που δεν τολμούσαν τα βλέμματα.

Ένα «Πριν χαθεί το όνειρό μας» ή ένα «Αγριολούλουδο» γινόταν το soundtrack εκείνης της στιγμής που δυο μάτια συναντιόταν, και μέσα σε ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο χωριό, γεννιόταν κάτι απλό, αλλά αληθινό. Οι ήχοι αυτοί μπλέκονταν με τα γέλια, τις μυρωδιές από τα ψημένα κρέατα, και το κλαγγ των πιάτων - ένας ολόκληρος κόσμος που αναστέναζε κάτω από τη ζεστή αύρα του καλοκαιρινού δειλινού.

Έτσι σιγά - σιγά και αργά το βράδυ άρχιζε να αραιώνει ο κόσμος και να τελειώνει η βόλτα, περιμένοντας την επόμενη φορά, για να ξεκινήσει ή να συνεχιστεί κάποιο φλέρτ.

Η βόλτα αυτή ήταν το κοινωνικό γεγονός του καλοκαιριού, ένα νυφοπάζαρο φτιαγμένο από νιάτα, προσδοκία και το μεράκι του χωριού να ζει και να αγαπά.

Ήταν το χωριό τότε, ένας μικρός θερινός παράδεισος, όπου κάθε βραδινή βόλτα ήταν και μία υπόσχεση.

Είναι ο Μάνος Χατζιδάκις

 

Σε κατάστημα πωλήσεων δίσκων της οδού Καραγεώργη της Σερβίας, οι πελάτες ήταν σε μια στιγμή πρόσκοποι. Και ερχόντουσαν από μακριά. Από τη Μαδαγασκάρη.

Δύο χαριτωμένα παιδιά που με πολλή συστολή, ζήτησαν να αγοράσουν δίσκους ελληνικής μουσικής.

Η πωλήτρια τους υπέδειξε μεταξύ άλλων, τα «Παιδιά του Πειραιά» αλλά οι μικροί δεν δέχτηκαν.

-Αυτόν τοn δίσκο τον ξέρουμε. Τον έχουμε και στην πατρίδα μας, είπαν.

Υπερηφάνεια η Ελληνίδα πωλήτρια για λογαριασμό της ελληνικής μουσικής.

Έκδηλη υπερηφάνεια και σ' έναν κύριο που καθότανε στο βάθος του μαγαζιού αμίλητος,

παρακολουθώντας ασκαρδαμυκτί όσα λεγόντουσαν.

Η συζήτηση συνεχίζεται. Και η διαλογή των δίσκων.

Τέλος, οι μικροί από τη Μαδαγασκάρη βρήκαν αυτό που ήθελαν.

Ένα δίσκο με τραγούδια του Χατζιδάκι.

- Πόσο κάνει;

- 200 δραχμές.

- Δεν έχουμε τόσα χρήματα.

Μας κάνετε τη χάρη να τον ακούσουμε λίγο;

Πριν η πωλήτρια απαντήσει, βεβαίως καταφατικά, μια φωνή ακούστηκε από το βάθος του μαγαζιού.

- Δώσε το δίσκο στα παιδιά, Καίτη. Θα τον πληρώσω εγώ.

Είπε μάλιστα θα τον «πληγώσω» εγώ.

Γιατί ξέχασα να πω, πως ο κύριος δεν έλεγε το «ρο».

Η προσφορά μεταφράστηκε στους δύο νέους.

- Γιατί να μας τον χαρίσει ο κύριος; Είναι τόσο πλούσιος; Μήπως είναι ο Ωνάσης; ρώτησαν με παιδική αφέλεια.

- Ο Ωνάσης, όχι. Είναι ο Μάνος Χατζιδάκις.

 

Μαρία Ρεζάν

Ηλιοβασίλεμα στο Βαλτινό. Της Μαρίας- Χριστίνας Βότσιου

 

Καθώς ο ήλιος χαμήλωνε πίσω από τη σιλουέτα του Κόζιακα, ο ουρανός άναβε σε χρώματα φωτιάς και μενεξέ. Το Βαλτινό, σιωπηλό και αγέρωχο, αγκάλιαζε την ημέρα που έσβηνε, ντυμένο στο χρώμα της προσμονής και της μνήμης.

Ένα σύννεφο, χρυσοπορφυρό, μοιάζει να υψώνει το χέρι του στον ουρανό, σαν ψίθυρος ή σαν ευχή. Η φύση, με ταπεινή μεγαλοπρέπεια, υποκλίνεται στη δύση, αφήνοντας το φως να διαχυθεί μέσα από τις γραμμές ενός απλού στύλου, ενός καλωδίου, μιας λάμπας που ακόμα δεν έχει χρειαστεί να ανάψει.

Η στιγμή δεν κρατάει πολύ — αλλά αρκεί για να μείνει μέσα σου. Όπως το βλέμμα κάποιου που σε αγγίζει χωρίς λέξεις. Όπως η ανάσα της γης πριν πέσει το σκοτάδι.

Η Μαρία -Χριστίνα Βότσιου μάς χάρισε έναν παλμό της αιωνιότητας, κλεισμένο σε μία φωτογραφία. Ένα ηλιοβασίλεμα που δεν είναι απλώς φως. Είναι ανάμνηση. Είναι ποίηση.

Εργασίες Καθαρισμού και Ευπρεπισμού στους Κοινοτικούς Χώρους του Βαλτινού – Κάλεσμα προς τους Κατοίκους για Συνεργασία

 

Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες καθαρισμού και ευπρεπισμού στους κοινοτικούς χώρους του Βαλτινού, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από την Κοινότητα σε συνεργασία με τον Δήμο Τρικκαίων. Με αίσθημα ευθύνης και στόχο τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, συνεργεία καθαριότητας προέβησαν στην κοπή χόρτων, τον καθαρισμό κοινόχρηστων σημείων και τη φροντίδα των δημόσιων χώρων, προκειμένου να διατηρηθεί η εικόνα του χωριού καθαρή και ασφαλής.

Ο πρόεδρος της Κοινότητας Βαλτινού, κ. Βάιος Τσιγάρας, απευθύνει κάλεσμα σε όλους τους κατοίκους που διαθέτουν οικόπεδα και αγροκτήματα, να φροντίσουν για την έγκαιρη κοπή των χόρτων και των κλαδιών στους ιδιόκτητους χώρους τους. Η αμέλεια σε τέτοιες ενέργειες μπορεί να δημιουργήσει σοβαρούς κινδύνους, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, με αυξημένο τον κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς. Επιπλέον, η πυκνή βλάστηση αποτελεί εστία προσέλκυσης ερπετών, τρωκτικών και διαφόρων εντόμων, που μπορεί να γίνουν επικίνδυνα ή να προκαλέσουν ζημιές.

Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, οι ιδιοκτήτες οικοπέδων και αγροτεμαχίων υποχρεούνται να μεριμνούν για την αποψίλωση των χώρων τους έως τα τέλη Μαΐου κάθε έτους, με δυνατότητα επέκτασης της προθεσμίας σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Η μη συμμόρφωση επιφέρει πρόστιμα και διοικητικές κυρώσεις, ενώ σε περίπτωση πυρκαγιάς, οι ιδιοκτήτες μπορεί να αντιμετωπίσουν σοβαρές ποινικές ευθύνες.

Η κοινότητα και ο Δήμος καλούν όλους τους κατοίκους να συμβάλουν με υπευθυνότητα στην προστασία της δημόσιας υγείας και της ασφάλειας του χωριού. Η φροντίδα του περιβάλλοντος είναι υπόθεση όλων μας.

Γιορτή Λήξης Σχολικής Χρονιάς 2025 στο Δημοτικό Σχολείο Βαλτινού

 

Με μια πανέμορφη και συγκινητική σχολική γιορτή αποχαιρέτησαν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού τη σχολική χρονιά 2024-2025. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2025, στην αυλή του σχολείου, σε ένα ζεστό και φιλόξενο κλίμα που πλημμύρισε από παιδικά χαμόγελα, χειροκροτήματα και συγκινήσεις.

Στην καλοκαιρινή αυτή γιορτή συμμετείχαν όλοι οι μαθητές του σχολείου, παρουσιάζοντας ένα πλούσιο πρόγραμμα με τραγούδια, θεατρικά σκετς, ποιήματα και χορούς. Οι μικροί πρωταγωνιστές καταχειροκροτήθηκαν από τον Πρόεδρο της κοινότητας κ. Βάιο Τσιγάρα, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους φίλους που παρακολούθησαν με ενθουσιασμό την εκδήλωση, η οποία ήταν γεμάτη δημιουργικότητα και χαρά.

Η διοργάνωση της γιορτής έγινε με τη συνεργασία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και του διδακτικού προσωπικού του σχολείου, οι οποίοι φρόντισαν για κάθε λεπτομέρεια, ώστε να χαρίσουν στα παιδιά και στους παρευρισκόμενους μια ξεχωριστή εμπειρία. Στο τέλος της εκδήλωσης, όλοι αντάλλαξαν ευχές για καλό καλοκαίρι, με την ελπίδα η νέα σχολική χρονιά να είναι ακόμη πιο δημιουργική και γεμάτη όμορφες στιγμές.

Η εκδήλωση αυτή αποτέλεσε έναν όμορφο επίλογο μιας γεμάτης σχολικής χρονιάς και έδωσε την ευκαιρία σε όλους να θυμηθούν την αξία της σχολικής κοινότητας, της συνεργασίας και της χαράς της μάθησης.

«Πινελιές Τέχνης στην Καρδιά του Βαλτινού»

 

Η Κοινότητα Βαλτινού, με διάθεση ανανέωσης και δημιουργικής παρέμβασης στον δημόσιο χώρο, ανέλαβε μια αξιόλογη εικαστική πρωτοβουλία: την αισθητική αναβάθμιση των μονότονων μεταλλικών κιβωτίων του ΟΤΕ (γνωστά και ως ΚΑΦΑΟ). Μέσα από αυτή την πρωτοβουλία, τα κάποτε αδιάφορα ή ακόμα και ενοχλητικά για το μάτι κουτιά μετατράπηκαν σε ζωντανούς καμβάδες, γεμάτους χρώμα, φαντασία και τέχνη.

Η ζωγράφος Μαριάνθη Χαρίση ήταν η δημιουργική δύναμη πίσω από αυτή την αλλαγή. Με το πινέλο της, έδωσε νέα πνοή σε αυτά τα σημεία της γειτονιάς, μετατρέποντάς τα σε μικρά έργα τέχνης που συνομιλούν με το τοπίο και την καθημερινότητα των κατοίκων. Οι συνθέσεις της, εμπνευσμένες από τη φύση, την παράδοση και την παιδική φαντασία, προσφέρουν στιγμές χαράς και έκπληξης σε όσους τις συναντούν στον περίπατό τους.

Η δράση αυτή δεν αποτελεί απλώς καλλωπισμό. Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του πώς η τέχνη μπορεί να ενσωματωθεί στον αστικό ιστό, να δώσει χρώμα και χαρακτήρα σε ανώνυμα αντικείμενα και να ενισχύσει τη σύνδεση των πολιτών με τον τόπο τους. Η πρωτοβουλία της Κοινότητας Βαλτινού και η συμβολή της Μαριάνθης Χαρίση αποδεικνύουν ότι ακόμη και οι πιο ταπεινές επιφάνειες μπορούν να μεταμορφωθούν σε εστίες πολιτισμού και αισθητικής απόλαυσης.

Χελιδονοφωλιές - Μια εικόνα μέσα στην απλότητά της

 

Παρατηρώντας αυτή την εικόνα με μια άλλη ματιά, αναδύεται κάτι πολύ βαθύτερο από μια απλή σκηνή της φύσης.

Τα πουλιά δεν έχουν ανάγκη από σύνορα ή τίτλους ιδιοκτησίας. Επιστρέφουν κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο, με πίστη στη γη που τα δέχτηκε. Και το κτίριο – ανθρώπινο δημιούργημα- τους παραχωρεί άπλετα την πλευρά του, μετατρέπεται από ψυχρή κατασκευή σε οικοδεσπότη της άνοιξης.

Μήπως τελικά η αληθινή πρόοδος είναι να μπορούμε να ζούμε πλάι στη φύση χωρίς να την υποτάσσουμε; Μήπως αυτά τα μικρά φτερωτά πλάσματα μας δείχνουν έναν πιο σοφό τρόπο να υπάρχουμε: να χτίζουμε, αλλά χωρίς να καταστρέφουμε· να ανήκουμε, χωρίς να κυριαρχούμε· να επιστρέφουμε, χωρίς να ξεχνάμε;

Η εικόνα, μέσα στην απλότητά της, γίνεται ένας καθρέφτης: όχι του τι βλέπουμε, αλλά του πώς ζούμε. Και ίσως, μια υπενθύμιση πως κάποτε –όπως τα χελιδόνια– κι εμείς ήμασταν πιο κοντά στο φως, στη ρίζα, στο σπίτι που δεν είχε τοίχους αλλά ουρανό.

Το καλοκαίρι που σημάδευε τον ουρανό

 

Ήταν καλοκαίρι. Ο ήλιος έκαιγε το ξερό χώμα και τα χόρτα είχαν κιτρινίσει στις άκρες. Στο Βαλτινό, τρία παιδιά, όλα τους με κοντομάνικα και κοντά παντελονάκια, είχαν βγει στην εξοχή, σ’ ένα είδος αποστολής που για τα μάτια τους είχε σχεδόν πολεμική σημασία: να κυνηγήσουν πουλιά με μια σφεντόνα.

Ο μεγαλύτερος, ο Βαγγέλης, κρατούσε τη σφεντόνα. Στεκόταν με τα πόδια ανοιχτά, τεντωμένος, το πρόσωπό του γεμάτο προσήλωση. Είχε εντοπίσει τον στόχο του – ένα πουλί που είχε καθίσει σε κάποιο κλαδί, αρκετά ψηλά. Είναι εκείνη η αρχέγονη επιθυμία να φτάσει κάτι που πετά – να το κατανοήσει, να το κάνει δικό του.

Δίπλα του, ο φίλος του, ο Χρυσόστομος, λίγο πιο μικρός, έδειχνε με το δάχτυλο το ακριβές σημείο, βοηθώντας τον να στοχεύσει. Το τρίτο παιδί, ο Στέργιος, καθόταν δίπλα, με τα χέρια στο στόμα, σχεδόν κρατώντας την ανάσα του. Κοιτούσε κι αυτός ψηλά, απορροφημένος, σαν να περίμενε κάτι μεγάλο να συμβεί.

Δεν υπήρχε βία στην κίνησή τους, ούτε κακία. Ήταν περισσότερο περιέργεια και μια ακατέργαστη επιθυμία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στη φύση. Ένα παιχνίδι που είχε μέσα του τον ενθουσιασμό της πρόκλησης, αλλά και το αθώο λάθος του να νομίζεις πως όλα είναι διαθέσιμα, αρκεί να τα σημαδέψεις σωστά.

Ίσως να μη χτύπησαν καν το πουλί εκείνη τη μέρα. Ίσως να αστόχησαν και να ξέσπασαν σε γέλια ή να μαζεύτηκαν και γύρισαν σιωπηλοί στο σπίτι. Μα η στιγμή έμεινε: τρία παιδιά στο λιβάδι, με τα βλέμματά τους στραμμένα στον ουρανό, γεμάτα ενέργεια, ανυπομονησία, αφέλεια.

Ήταν απλώς μια καλοκαιρινή μέρα. Αλλά τέτοιες μέρες είναι που, χωρίς να το ξέρεις, καταγράφονται στη μνήμη σαν ολόκληρη εποχή.