Το ταπεινό σπίτι και ο ίσκιος του χρόνου

 

Απέναντι από το επιβλητικό Κουρσούμ Τζαμί, ένα μικρό, σχεδόν ξεχασμένο σπίτι επιμένει να υπάρχει. Οι τοίχοι του, ραγισμένοι και φθαρμένοι, κρατούν ακόμη μέσα τους τη σιωπή μιας ζωής που πέρασε, τις ανάσες, τα βήματα, τα βλέμματα ανθρώπων που κάποτε το κατοίκησαν. Τώρα, το μόνο που του απομένει είναι η συντροφιά ενός δέντρου - που ξεπροβάλλει από τα θεμέλιά του σαν προέκταση της ψυχής του.

Το σπίτι αυτό μοιάζει με ψίθυρο μπροστά στη βροντερή αρχιτεκτονική του Τζαμιού, και όμως, ο ψίθυρος αυτός δεν σβήνει. Είναι η φωνή της ταπεινότητας απέναντι στη μεγαλοπρέπεια, της αντοχής απέναντι στη λήθη. Στέκει εκεί σαν να γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα πια να χάσει, και γι’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να το τρομάξει.

Ο χρόνος περνά και το σπίτι μικραίνει, μα ταυτόχρονα μεγαλώνει μέσα στη σιωπή του. Γίνεται σύμβολο της επιμονής του ανθρώπινου μόχθου, της φτωχικής ζωής που δεν χρειάζεται επιδείξεις για να αφήσει ίχνος. Δίπλα του, το δέντρο, απλωμένο σαν προστάτης ή φίλος, κρατά τη σκιά του πάνω στα ερείπια, θυμίζοντας πως η φύση γνωρίζει να αγκαλιάζει ό,τι ο άνθρωπος εγκαταλείπει.

Κι έτσι, ανάμεσα στα χαλάσματα και στο μεγαλείο του ιερού, στέκει αυτό το ταπεινό σπιτάκι - μια μικρογραφία ζωής που αντιστέκεται, όχι με δύναμη, αλλά με αξιοπρέπεια.
Γιατί, στο τέλος, δεν είναι το μέγεθος που δίνει αξία στα πράγματα, αλλά η σιωπηλή τους ψυχή.

«Τα κουδούνια στο χιόνι» (της Ρούλας Σταυρέκα)

 

Δεν ήταν πολλά τα ρούχα που είχαμε, μα ήταν όμορφα, ζεστά, και μυρίζανε μαλλί και μητρική αγάπη. Τα έπλεκε η μάνα με τις βελόνες της, αργά τα βράδια στο φως της λάμπας, κι εμείς κοιμόμασταν ακούγοντας το κλικ-κλικ που έκαναν οι βελόνες της. Μπλούζες με έντονα χρώματα, ζακέτες λίγο μεγάλες για να μας χωρούν και τον άλλο χρόνο, φούστες κοντές που άφηναν τα γόνατά μας γυμνά στον αέρα, τσιρέπια που πάντα κατέβαιναν μέσα στις γαλότσες μας όσο κι αν τα ανεβάζαμε.

Οι γαλότσες, ίδιες για όλα τα παιδιά, μαύρες, λαστιχένιες, μέχρι τη μέση της γάμπας, δεν χάλαγαν ποτέ. Μα το κρύο περνούσε μέσα τους και πάγωνε τα δάχτυλά μας, κι όταν βγάζαμε τις γαλότσες, τα πόδια μας ήταν κόκκινα σαν να τα είχαμε βουτήξει στη χιονισμένη στέρνα. Τρέχαμε όμως στο χιόνι, στο χώμα, στις λάσπες, στο παγωμένο χωράφι, παίζαμε κυνηγητό και κρυφτό, κυλιόμασταν με τα γέλια να γεμίζουν τον αέρα, και σπάνια αρρωσταίναμε.

Το σπίτι μας ήταν έξω από το χωριό, κάτω στα χωράφια, εκεί που ο δρόμος το χειμώνα γινόταν ποτάμι. Όταν έβρεχε μέρες ολόκληρες, τα ρυάκια ξεχείλιζαν και έπνιγαν το χώμα, κάνοντας αδύνατο να περάσουμε για να πάμε σχολείο. Η μάνα φόραγε τις γαλότσες της, μας έπαιρνε έναν-έναν στην πλάτη και μας κουβαλούσε μέχρι τη δημοσιά. Κι έπειτα, έπαιρνε στην πλάτη της και τον πατέρα για να μη βραχούν τα παπούτσια του, γιατί είχε μόνο ένα ζευγάρι, που το κρατούσε να είναι στεγνό για τη μέρα στο μεροκάματο. Οι δυο τους μοιράζονταν ένα ζευγάρι μπότες, όπως μοιράζονταν και τη ζωή τους.

Στο χωριό, ο κεντρικός δρόμος ήταν λίγο καλύτερος, μα κι αυτός γεμάτος λάσπες, λακκούβες και νερά από το φθινόπωρο έως την άνοιξη. Περνούσαν μόνο κάρα, γαϊδούρια, καμιά φορά φορτηγά με βελέντζες για πλύσιμο στις δριστέλες ή ζώα για τα χειμαδιά. Το καλοκαίρι πάλι, η σκόνη ανέβαινε σύννεφο, και δεν έβλεπες ούτε άνθρωπο ούτε σπίτι, μα το είχαμε συνηθίσει.

Μια εικόνα που ποτέ δε θα ξεχάσω ήταν οι τσοπάνηδες που περνούσαν με τα κοπάδια τους, τα μουλάρια φορτωμένα με τις σκηνές και τα ρούχα τους, οι γυναίκες με τα μαντήλια τους, τα παιδιά να περπατούν ξυπόλυτα ή με τα ίδια μαύρα παπούτσια σαν τα δικά μας. Τα κουδούνια από τα πρόβατα και τα κατσίκια βρόνταγαν γλυκά στον αέρα, σπάζοντας τη σιωπή του πρωινού. Ο παππούς Χρήστος φώναζε τη μάνα μου και της έλεγε πως πάνε στα λιβάδια της Λάρισας για να ξεχειμωνιάσουν.

Αυτόν τον ήχο από τα κουδούνια δεν τον ξέχασα ποτέ. Όταν περνούσαν από τα χωράφια κοντά στο σπίτι μας, καθόμουν στην αυλή, έκλεινα τα μάτια κι άκουγα τον ήχο, σαν μουσική. Ήξερα πως ήταν ο παππούς με τη γιαγιά που πήγαιναν τα πρόβατα για βοσκή, κι έτρεχα να τους προλάβω, για να με πάρουν μαζί τους στα χωράφια. Ήθελα να βλέπω τα πρόβατα να τρώνε χορτάρι, να μυρίζω το θυμάρι και τη ρίγανη, να ακούω τις καμπανούλες τους.

Δεν ξέχασα ούτε τα σταφύλια που τρώγαμε, με το γλυκό ζουμί τους να κυλάει στα σαγόνια μας, ούτε τα τσαμπιά με τα άσπρα και τα κόκκινα σταφύλια που κουβαλούσαμε στο σπίτι. Ούτε τον Κόζιακα όταν μύριζε έλατο και ρίγανη μετά τη βροχή, ούτε τον αέρα που έφερνε τον ήχο από τα τσοπανόσκυλα στις ραχούλες, το γαύγισμά τους, το μουγκρητό τους, σαν να ήταν δίπλα μας.

Μπορεί να μην είχαμε πολλά, μπορεί να ξεπαγιάζαμε με τις κοντές φούστες και τις γαλότσες μας, μα εκείνα τα χρόνια μας έμαθαν να αντέχουμε. Να αγαπάμε τον ήχο της καμπανούλας, τη μυρωδιά του χώματος, το χιόνι που έλιωνε στα δάχτυλά μας, τη μάνα που μας κουβαλούσε στην πλάτη, τον πατέρα που έφευγε πρωί με τα παπούτσια στεγνά.

Κι έτσι, δεν φοβόμασταν το κρύο, γιατί ήμασταν γεμάτοι ζωή.

Το αρτεσιανό του Βαλτινού: Μαρτυρία μιας εποχής

 

Στη φωτογραφία από το Βαλτινό της δεκαετίας του ’60, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει τη στιγμή που η κοινότητα στέκεται μπροστά στο καινούργιο αρτεσιανό με την κουπάνα, σύμβολο μιας εποχής που το νερό ήταν δώρο και θαύμα μαζί. Ο παππούς Τάσιος Κουφοχρήστος, καθιστός με τη γαλήνη εκείνου που έζησε πολλά, πλαισιώνεται από τις νεότερες γενιές: τον γαμπρό του Γεώργιο Μπαρούτα, τη Στεργιανή, την κόρη του, και τον Γιώργο Κατσιούλη. Όλοι τους, μπροστά στο σούδα νερό, στέκουν με τη σεμνότητα ανθρώπων που ξέρουν την αξία του κοινού αγαθού.

Η νέα γεώτρηση τώρα, ήταν υπόσχεση ζωής. Το νερό που ανάβλυζε από τα σπλάχνα της γης έφερνε μαζί του ευκολία, πρόοδο, έναν άλλο ρυθμό στην καθημερινότητα της γειτονιάς. Κάθε σταγόνα ήταν ανακούφιση, κάθε κουβάς που γέμιζε ήταν προέκταση της συλλογικής προσπάθειας. Εκεί, γύρω από το αρτεσιανό, χτιζόταν ξανά η έννοια της κοινότητας: οι άνθρωποι μοιράζονταν, βοηθούσαν, συζητούσαν, έπιναν το ίδιο νερό, το νερό της ζωής τους.

Στη γλώσσα των προγόνων, το «σούδα νερό» δεν ήταν μόνο δροσιά, ήταν ευλογία. Ήταν η συνέχεια μιας παράδοσης που συνέδεε τον άνθρωπο με το στοιχείο της φύσης, με την ίδια τη γη που τον έτρεφε. Και η φωτογραφία αυτή, με τα γυμνά δέντρα στο βάθος και τα πλίθινα σπίτια του χωριού να ανασαίνουν μέσα στη σιωπή, μοιάζει σήμερα σαν τελετουργία μνήμης: η στιγμή που το Βαλτινό απέκτησε τη δική του φλέβα ζωής, μια πηγή που έτρεξε όχι μόνο νερό, αλλά και ιστορία.

Όσοι ποζάρουν στον φακό ίσως δεν ήξεραν πως γίνονταν μάρτυρες μιας μικρής επανάστασης: της μετάβασης από την έλλειψη στην αφθονία, από την αγωνία στην ευκολία, από το μεροκάματο του κουβά στο ρέον θαύμα του σωλήνα. Και μέσα από αυτήν τη φωτογραφία, μένει για πάντα το μήνυμα της κοινής μοίρας - πως τίποτε δεν είναι αυτονόητο, και πως το πολυτιμότερο αγαθό, όπως το νερό, είναι εκείνο που μοιράζεται.

Η Σιωπή του Δέντρου

 

Νομίζω ότι το δέντρο της φωτογραφίας έχει ψυχή, ας του δώσουμε και φωνή μέσα από το κείμενο: Στέκει λοιπόν σαν μάρτυρας του χρόνου, σαν κουφάρι και μνήμη μαζί. Κάποτε φύλλα σκίαζαν το χώμα, πουλιά έκτιζαν φωλιές στους ώμους του, και οι εποχές το έντυναν με πράσινο, φως και βροχή. Τώρα, γυμνό και ξερό, θυμίζει τη σιωπή μετά τη μουσική: εκεί όπου δεν χρειάζονται πια οι νότες, γιατί ο ήχος έχει μείνει μέσα στο νου.

Δεν είναι νεκρό, είναι απλώς ήρεμο. Έχει περάσει τη φάση της βλάστησης, της καρποφορίας και της πτώσης. Κι εκεί, στην παραδοχή της φθοράς, βρίσκει μια άλλη μορφή δύναμης - την αποδοχή. Οι ρίζες του εξακολουθούν να κρατούν τη γη, όχι για να τραφεί πια, αλλά για να συνδεθεί με ό,τι υπήρξε. Κάθε χαρακιά στον κορμό του είναι γραφή του χρόνου, κάθε σάπισμα, υπόμνηση ότι τίποτε δεν χάνεται, μονάχα αλλάζει μορφή.

Όποιος σταθεί μπροστά του, ίσως δει κάτι απ’ τον εαυτό του - τα κλαδιά που έκοψε η ζωή, τις πληγές που δεν πόνεσαν μάταια, τη σιωπηλή αξιοπρέπεια του να στέκεσαι ακόμη, παρ’ όλα όσα πέρασαν. Το δέντρο αυτό δεν ζητά λύπηση, ζητά να το κατανοήσεις, όπως κατανοεί κανείς έναν γέροντα που δεν μιλά πολύ, γιατί όλα τα έχει ήδη πει μέσα του.

Κι όταν φυσά ο άνεμος, ακούγεται ένας ήχος βαθύς, σχεδόν ανθρώπινος - σαν ψίθυρος της ίδιας της φύσης που θυμίζει:
Η ζωή δεν τελειώνει με τη σιωπή. Απλώς αλλάζει τρόπο να μιλά.

Η λήψη της φωτογραφίας έγινε στο χωριό Μουριά Τρικάλων. 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ προς τους κατοίκους του Βαλτινού

 

Ο Φιλολογικός Ιστορικός Λογοτεχνικός Σύνδεσμος (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) Τρικάλων και ο εισηγητής κ. Δημήτρης Τσιγάρας σας προσκαλούν στο 13ο Συμπόσιο Τρικαλινών Σπουδών, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 8 Νοεμβρίου 2025, ώρα 9:30 π.μ. στην αίθουσα του Δίδυμου Οθωμανικού Λουτρού – Μουσείου Τσιτσάνη Τρικάλων.

Στο πλαίσιο του Συμποσίου θα παρουσιαστούν νέες μελέτες που αναδεικνύουν την ιστορία, τον πολιτισμό και την πνευματική ζωή του τόπου μας.

Ιδιαίτερη τιμή αποτελεί η παρουσίαση της εισήγησης του Δημήτρη Τσιγάρα με θέμα:
«Μια πράξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στο Βαλτινό κατά την περίοδο της Κατοχής (1941–1944)», που φωτίζει τη συλλογική γενναιότητα και το ήθος των κατοίκων του Βαλτινού.

Η παρουσία όλων των Βαλτινιωτών και φίλων του χωριού
θα αποτελέσει ξεχωριστή τιμή και συγκίνηση για την κοινότητά μας,
καθώς τιμούμε τους σιωπηλούς ήρωες της προσφοράς
και αναδεικνύουμε τη συμβολή τους στην ιστορική μνήμη του τόπου.

Με τιμή,
Η Οργανωτική Επιτροπή
του 13ου Συμποσίου Τρικαλινών Σπουδών

Το Μήλο: ο Καρπός της Γνώσης και της Πτώσης

 

Από τους αρχαίους μύθους ως τα σύγχρονα σύμβολα, το μήλο διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία σαν ένας μικρός, στρογγυλός καθρέφτης της ανθρώπινης μοίρας. Γυαλιστερό, ελκυστικό, γεμάτο πειρασμούς, φέρει μέσα του την αντίφαση της ομορφιάς και της απώλειας, της αποκάλυψης και της καταστροφής. Είναι ο καρπός που, κάθε φορά που δαγκώνεται, γεννά ένα καινούργιο τραύμα στη συνείδηση του ανθρώπου.

Στην Παλαιά Διαθήκη, το μήλο -ή, καλύτερα, ο “καρπός της γνώσης του καλού και του κακού”- σφραγίζει την αρχή όλων των δεινών. Ο Αδάμ και η Εύα δεν έφαγαν απλώς ένα φρούτο, έσπασαν το όριο που χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο απαγορευμένος καρπός έγινε το μέτρο της ανθρώπινης αλαζονείας, το σύμβολο της γνώσης που αποκτάται με τίμημα τον παράδεισο. Από τη στιγμή εκείνη, το μήλο έγινε συνώνυμο της πτώσης - της δίψας να γνωρίσουμε εκείνο που δεν μας ανήκει.

Αιώνες αργότερα, στο πεδίο της ελληνικής μυθολογίας, το μήλο ξαναπαίρνει ρόλο καταλυτικό. Το “μήλο της έριδος”, το δώρο της θεάς Έριδας στις τρεις θεές, φέρει χαραγμένη τη φράση “τῇ καλλίστῃ” – “στην ομορφότερη”. Η απλότητα του δώρου γεννά έναν κατακλυσμό: ο Πάρης, η κρίση του, η οργή της Ήρας, η εκδίκηση της Αθηνάς, ο πόλεμος της Τροίας. Ένα μήλο γίνεται η σπίθα που ανάβει την πυρά της ματαιοδοξίας, της φιλονικίας και της ανθρώπινης καταστροφής. Το φρούτο της ομορφιάς μετατρέπεται στο σύμβολο της έριδας, γιατί κάθε ομορφιά που διεκδικείται με εγωισμό, οδηγεί στον πόλεμο.

Στον κόσμο των παραμυθιών, το μήλο κρατά ξανά τη θέση του πειρασμού. Στη “Χιονάτη και τους επτά νάνους”, η κακιά μητριά προσφέρει το κόκκινο μήλο με χαμόγελο και δηλητήριο. Ο καρπός δεν είναι πια μέσο γνώσης ή έριδας, αλλά όργανο εξαπάτησης. Το μήλο, εδώ, αποκτά την απόχρωση της γοητείας του κακού, η επιφάνειά του λάμπει από αγνότητα, μα ο πυρήνας του κρύβει θάνατο. Είναι το σύμβολο της παραπλανητικής ομορφιάς, της κακίας που φορά τη μάσκα της αθωότητας.

Κι ύστερα, στους νεότερους χρόνους, ένα άλλο μήλο πέφτει. Ο Νεύτωνας, καθισμένος κάτω από μια μηλιά, βλέπει τον καρπό να κατρακυλά στη γη. Το μήλο αυτό δεν οδηγεί στην πτώση, αλλά στη γνώση της πτώσης, στην κατανόηση της βαρύτητας, του νόμου που συνδέει τα σώματα, γήινα και ουράνια. Το μήλο του Νεύτωνα γίνεται το αντίβαρο του μήλου της Γένεσης, το ένα καταδικάζει τον άνθρωπο για την αναζήτηση της γνώσης, το άλλο τον δικαιώνει μέσω της επιστήμης. Όμως και εδώ ελλοχεύει η ειρωνεία: κάθε νέα γνώση μάς φέρνει πιο κοντά στην ύβρη εκείνης της πρώτης δαγκωνιάς.

Και τέλος, το μήλο του σύγχρονου κόσμου – το δαγκωμένο μήλο που έγινε εμπορικό έμβλημα. Ένα σύμβολο που συνδέει ξανά την τεχνολογία με τον αρχαίο πειρασμό. Το δάγκωμα στο μήλο του λογότυπου θυμίζει τη δαγκωνιά της Εύας, η τεχνολογία, όπως η γνώση, υπόσχεται ελευθερία, μα φέρνει και εξάρτηση. Το μήλο εδώ δεν είναι καρπός, είναι σήμα: ένα νέο Ευαγγέλιο της ύλης, όπου η επιθυμία μετατρέπεται σε προϊόν και η γνώση σε κατανάλωση.

Έτσι, από τον Παράδεισο ως το λογότυπο των ψηφιακών μας οθονών, το μήλο διαγράφει έναν κύκλο, τον κύκλο της ανθρώπινης μοίρας. Είναι πάντα εκεί: ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο φως και στο σκοτάδι, στη γνώση και στην πλάνη.
Ο άνθρωπος το δαγκώνει ξανά και ξανά, κάθε εποχή με διαφορετικό πρόσχημα, αλλά με την ίδια λαχτάρα: να γνωρίσει, να κατέχει, να υπερβεί.

Κι ίσως το αληθινό μήνυμα του μήλου να μην είναι ούτε η τιμωρία ούτε η λύτρωση, αλλά η διαρκής υπενθύμιση ότι η γνώση και η πτώση είναι ταυτόσημες όψεις του ίδιου καρπού, του καρπού της ανθρώπινης περιέργειας.

Ο Μύθος του Κυπάρισσου: Η Αιώνια Θλίψη που Έγινε Δέντρο

 

Σύμφωνα με τον αρχαίο ελληνικό μύθο, το κυπαρίσσι οφείλει την ονομασία του στον Κυπάρισσο, έναν όμορφο νέο από την Κω ή, κατά άλλες παραδόσεις, από την Κέα. Ο Κυπάρισσος ήταν αγαπημένος του θεού Απόλλωνα, ο οποίος του είχε χαρίσει ένα ιερό ελάφι, ήμερο και ήσυχο, που τον συνόδευε παντού και του κρατούσε συντροφιά. Το ζώο αυτό ήταν σύμβολο αγνότητας και θείας εύνοιας.

Μια μέρα όμως, καθώς ο Κυπάρισσος περιπλανιόταν στα λιβάδια με το τόξο του, χτύπησε κατά λάθος το αγαπημένο του ελάφι και το σκότωσε. Όταν αντιλήφθηκε το κακό που είχε κάνει, βυθίστηκε σε βαθιά θλίψη. Ο θρήνος του ήταν ασταμάτητος, δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον εαυτό του και παρακαλούσε τους θεούς να του επιτρέψουν να πενθεί για πάντα.

Ο Απόλλωνας, συγκινημένος από την αγάπη και τον πόνο του νέου, αποφάσισε να τον απαλλάξει από τα ανθρώπινα βάσανα μεταμορφώνοντάς τον σε δέντρο - σε κυπαρίσσι. Από τότε, το δέντρο αυτό έγινε το αιώνιο σύμβολο της λύπης, της μνήμης και της αθανασίας. Η ψυχή του Κυπάρισσου, λέει ο μύθος, εξακολουθεί να ζει μέσα στα κυπαρίσσια που στέκουν αγέρωχα στους τόπους των νεκρών, υψώνοντας το βλέμμα τους προς τον ουρανό, ανάμεσα στη γη και το θείο φως.

Έτσι, το κυπαρίσσι δεν είναι απλώς ένα δέντρο, είναι η μορφή ενός νέου που η θλίψη του έγινε αιώνια ζωή - ένα δέντρο που θυμίζει πως ακόμη και μέσα στον πόνο, υπάρχει κάτι που δεν πεθαίνει ποτέ.

Η ποίηση της ερήμου

 

Λένε πως τέχνη είναι να παίρνεις το ασήμαντο και να το κάνεις σημαντικό. Να στέκεσαι μπροστά στην απεραντοσύνη του κενού και να της δίνεις φωνή. Ίσως η συγχωριανή μας ποιήτρια Γεωργία Κολοβελώνη να το γνωρίζει αυτό βαθιά, καθώς στέκει μέσα στην έρημο, εκεί όπου ο κόσμος μοιάζει να έχει σωπάσει, και κάθε κόκκος άμμου γίνεται σημείο αναφοράς, μια στιγμή στο άπειρο.

Η έρημος εδώ είναι ο καμβάς όπου η σιωπή αποκτά υπόσταση, όπου η απουσία μεταμορφώνεται σε παρουσία. Στην ποίηση της Κολοβελώνη, αυτή η σιωπή ίσως να είναι το πρώτο υλικό, η ύλη της έμπνευσης. Από την ξηρασία γεννιέται ο λόγος, από τη μοναξιά ξεπηδά η ανάγκη να επικοινωνήσεις με το άρρητο.

Να κάνει, λοιπόν, η ποιήτρια την έρημο γόνιμο έδαφος, να φυτέψει στίχους που ανθίζουν χωρίς νερό, να μετατρέψει την απουσία σε δροσιά νοήματος. Κι εκεί, κάτω από τον απέραντο ουρανό, να ψιθυρίσει στον άνεμο πως ακόμη και η πιο άνυδρη σιωπή μπορεί να γίνει ποίηση, όταν την κοιτάξεις με βλέμμα που ξέρει να βλέπει το θαύμα στο τίποτα.

Α.Ο. Βαλτινού – Α.Ο. Γοργογυρίου 1-0

 

Το Βαλτινό «καθάρισε» το ντέρμπι και φιγουράρει μόνο πρώτο στη βαθμολογία!

Με σπουδαία εμφάνιση και πάθος από το πρώτο λεπτό, ο Α.Ο. Βαλτινού επικράτησε με 1-0 του αξιόμαχου Α.Ο. Γοργογυρίου, πετυχαίνοντας την τέταρτη συνεχόμενη νίκη του στο πρωτάθλημα και παραμένοντας στην κορυφή της βαθμολογίας με το απόλυτο των βαθμών.

Η ομάδα του Βαλτινού μπήκε αποφασιστικά στο παιχνίδι και θα μπορούσε να ανοίξει νωρίτερα το σκορ, όμως οι Δημήτρης Κοθράς και Άκης Πατσιάς δεν κατάφεραν να νικήσουν τον εξαιρετικό τερματοφύλακα των φιλοξενούμενων στις δύο πρώτες μεγάλες ευκαιρίες του αγώνα.

Το γκολ που έκρινε την αναμέτρηση ήρθε στο 18ο λεπτό. Ο Αλέξανδρος Κοθράς, σε μία έμπνευση υψηλής κλάσης, εκτέλεσε φάουλ από τα 45 μέτρα, αιφνιδιάζοντας άμυνα και τερματοφύλακα, και έγραψε το 1-0 μέσα σε αποθέωση από τους φιλάθλους.

Στο δεύτερο ημίχρονο, οι γηπεδούχοι συνέχισαν να ελέγχουν τον ρυθμό και να δημιουργούν ευκαιρίες, χωρίς ωστόσο να βρουν δεύτερο τέρμα που θα «κλείδωνε» τη νίκη. Το ματς πήρε δραματικό φινάλε στο 90ό λεπτό, όταν οι φιλοξενούμενοι έχασαν τεράστια ευκαιρία: η μπάλα σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι του Ντανίκα, ο οποίος είχε ελάχιστη δουλειά καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Η τελική σφυρίχτρα βρήκε τον Α.Ο. Βαλτινού να πανηγυρίζει μία δίκαιη και σημαντική νίκη, που τον εδραιώνει στην κορυφή και του δίνει ψυχολογία για τη δύσκολη συνέχεια.

Οι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν:
Ντανίκας, Νταλάσης (Γιώτας), Καραλής, Κοθράς Α., Κοθράς Δ., Κοθράς Κ., Γιαννόπουλος, Σφυρλίδας (Μαντέλλος), Πατσιάς (Καμέας), Μουρίτσας (Γρίβας), Νικλητσιώτης.

 

Η Περιφέρεια Θεσσαλίας στηρίζει έμπρακτα τον τομέα της οδικής ασφάλειας

 Οδικές υποδομές, χρηματοδοτήσεις σε δήμους και μεγάλη επένδυση στην Τροχαία η πολιτική Κουρέτα

Δημ. Κουρέτας: «Ολοκληρωμένη η προσέγγισή μας για την μείωση των ατυχημάτων» 

Με ενιαίο σχέδιο που συνδυάζει υποδομές, πρόληψη και ισχυρή αστυνόμευση, η Περιφέρεια Θεσσαλίας προχωρά σε ολοκληρωμένο πρόγραμμα οδικής ασφάλειας, ενισχύοντας την ΕΛ.ΑΣ. με 3 εκατ. € για την προμήθεια σύγχρονου στόλου και τεχνολογικού εξοπλισμού.

Η οδική ασφάλεια αποτελεί μείζον κοινωνικό ζήτημα για την Περιφέρεια Θεσσαλίας και γι’ αυτό ο Περιφερειάρχης κ. Κουρέτας προχώρησε σε αύξηση των πόρων κατά 50%, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα στην «μάχη» κατά της μείωσης των τροχαίων ατυχημάτων, συμβάλλοντας στην υλοποίηση ενός μεγάλου προγράμματος εξοπλισμού σε αυτοκίνητα,  μηχανές και τεχνολογικές συσκευές, που θα βοηθήσουν στον ευχερέστερο συντονισμό των τροχονόμων κατά τη διάρκεια της  παροχής υπηρεσιών οδικής ασφάλειας.

«Εστιάζουμε σε ένα πολύπτυχο σύνολο πολιτικών και συγκεκριμένα σε έργα στα οδικά τμήματα με τον μεγαλύτερο αριθμό ατυχημάτων ή θανάτων για τον σχεδιασμό της οδικής ασφάλειας, στην συνεργασία με την Τροχαία και στην χρηματοδότηση των δήμων για υποδομές διασφάλισης ασφαλούς κινητικότητας  σε ποδηλάτες και πεζούς» είχε δηλώσει ο Περιφερειάρχης Δημήτρης Κουρέτας, παρουσιάζοντας μαζί με τον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ Αντιστρ. Δημήτρη Μάλλιο και τον Γενικό Περιφερειακό Αστυνομικό Διευθυντή Θεσσαλίας Ταξίαρχο Στυλιανό Μπιλιάλη, την ένταξη της Δράσης με τίτλο «Επενδύσεις σε εξοπλισμό για τη βελτίωση της οδικής ασφάλειας στην Περιφέρεια Θεσσαλίας» στο πρόγραμμα «Θεσσαλία 2021-27».

Η Περιφέρεια θα παρέχει στην ΕΛΑΣ αυτοκίνητα, μηχανές, τζιπ και πολλά ακόμη αναγκαία υλικά όπως αλκοολόμετρα και ραντάρ, για να  εξασφαλιστεί η συνεχής και πολύπλευρη αστυνόμευση του οδικού δικτύου. Η προμήθεια αφορά σε καθαρά οχήματα, για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος και τα  επιβατικά οχήματα και τα SUV θα διαθέτουν κινητήρα ήπιας υβριδικής τεχνολογίας.

Η ένταξη του έργου στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης περιλαμβάνει αγορά 21 μηχανών, 24 επιβατικά αστυνομικά αυτοκίνητα, 9 αστυνομικά αυτοκίνητα SUV 4X4, συνολικά 19 αυτοκίνητα αγροτικά ειδικής κατασκευής και  52 ασύρματους πομποδέκτες αυτοκινήτων, 5 Φορητά ραντάρ αλκοολόμετρα, 4 γυαλιά-σετ προσομοίωσης μέθης και μια συσκευή προσομοίωσης ανατροπής ατυχημάτων .

Δημ. Κουρέτας

«Η ανθρώπινη ζωή δεν διαπραγματεύεται. Επενδύουμε σε μέσα, τεχνολογία και έργα που σώζουν ζωές: λιγότερα τροχαία, λιγότεροι τραυματισμοί, περισσότερη ασφάλεια για όλους. Με μετρήσιμους στόχους και καθημερινή λογοδοσία. Η προσέγγισή μας στο ζήτημα της μείωσης των ατυχημάτων είναι ολοκληρωμένη. Ο συνδυασμός  που περιλαμβάνει την χρηματοδότηση δράσεων και έργων και την  εποπτεία των οδικών δικτύων από την Τροχαία, είναι καθοριστικός για να πετύχουμε τους στόχους. Εκσυγχρονίζουμε την Τροχαία, εργαζόμαστε για την ασφάλεια στους δρόμους, είμαστε δίπλα στους κρατικούς φορείς. Στα οχήματα θα υπάρξει ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών ασφαλείας, ενώ από την πλευρά μας εργαζόμαστε συνεχώς για την  βελτίωση του οδικού δικτύου μέσω παρεμβάσεων σε επικίνδυνα σημεία», δήλωσε ο κ. Κουρέτας.

Δημ. Μάλλιος

Με την άποψη του Περιφερειάρχη συμφωνεί και ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ Αντιστρ. Δημήτρης Μάλλιος, χαιρετίζοντας αυτή την ουσιαστική συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών: Είναι χαρά και τιμή για την ΕΛΑΣ γιατί η Περιφέρεια Θεσσαλίας αναγνωρίζει ένα μεγάλο αγώνα που κάνουμε. Είναι σίγουρο ότι με την επένδυση αυτή θα υπάρξει ανταποδοτικότητα στους πολίτες. Η προσφορά είναι μεγάλη γιατί επιχειρησιακά δίνει δύναμη στην ΕΛΑΣ, σε μια περίοδο που εφαρμόζονται οι αλλαγές και στον Κώδικα Οδικής Ασφάλειας”, δήλωσε ο Αρχηγός της ΕΛΑΣ.

Στυλ. Μπιλιάλης

«Ευχαριστούμε την Περιφέρεια και τον Δημήτρη Κουρέτα για την στήριξη του στο έργο μας που είναι να είμαστε κοντά στους πολίτες. Από τις δράσεις της Αστυνομίας και της Τροχαίας σώζονται καθημερινά χιλιάδες ζωές και θα υπάρξει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα με τις προσθήκες που γίνονται στον εξοπλισμό της ΕΛΑΣ» ανέφερε με τη σειρά του ο Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Θεσσαλίας Ταξίαρχος Στυλ. Μπιλιάλης.

Το Καρπούζι της Δόξας

 

Κάποτε στο Βαλτινό μπήκαν τέσσερις φίλοι σ’ ένα μποστάνι γεμάτο καρπούζια. Ο ήλιος έγερνε πίσω από τον Κόζιακα κι ο αέρας κουβαλούσε το άρωμα του χώματος και της ωριμότητας. Κανείς τους δεν πείναγε στ’ αλήθεια. Όλοι όμως ήθελαν να βρουν το καλύτερο. Εκείνο το καρπούζι που θα τους έκανε να νιώσουν πως δεν μπήκαν τζάμπα. Κι έτσι σκορπίστηκαν μέσα στα φύλλα και στις πρασινάδες, με τα μάτια χαμηλά και τις ψυχές γεμάτες προσδοκία.

Ξαφνικά, ο ένας αναφώνησε:
-Πώ! πω! Βρήκα ένα μεγάλο και ωραίο καρπούζι!

Ήταν μια κραυγή χαράς, ένα αυθόρμητο ξέσπασμα, σαν να είχε βρει μέσα στο μποστάνι όχι φρούτο, αλλά νόημα. Μα εκείνη η χαρά στάθηκε αρκετή για να ξυπνήσει το θηρίο του άλλου. Ο πιο δυνατός της παρέας -αυτός που είχε μάθει να προηγείται, να σηκώνει το βλέμμα και να θέλει το πρώτο και το καλύτερο- έτρεξε πάνω του, τον άρπαξε από τον λαιμό και φώναξε:
-Γιατί το βρήκες εσύ;

Και τον χτύπησε, όχι για το καρπούζι, αλλά για τη δόξα που του έκλεψε.

Η σκηνή, που φαινομενικά γελοία, κουβαλά μέσα της όλη την τραγωδία της ανθρώπινης ψυχής. Δεν δέρνουμε τον άλλον γιατί πήρε κάτι. Τον δέρνουμε γιατί ένιωσε πιο τυχερός από μας. Δεν μας πονά η απώλεια του πράγματος, αλλά η σκιά που πέφτει πάνω στη δική μας ματαιοδοξία.

Το μποστάνι είναι ο κόσμος, γεμάτος ευκαιρίες, γεμάτος «καρπούζια» - στιγμές, σχέσεις, δημιουργίες. Και εμείς, σαν τους τέσσερις φίλους, περιπλανιόμαστε μέσα του με την ψευδαίσθηση της συντροφιάς, μα με την καρδιά μας κρυφά στραμμένη προς τον εαυτό. Χαμογελάμε ο ένας στον άλλον, αλλά κοιτάμε ποιος θα φτάσει πρώτος στο ωραίο, στο μεγάλο, στο «δικό μου».

Κι όταν κάποιος φωνάξει από χαρά, εμείς -οι δυνατοί, οι πικραμένοι, οι εγωιστές- ξεχνάμε τη φιλία, τη γη, τη μέρα, τα πάντα, και σπεύδουμε να πνίξουμε εκείνη τη φωνή, γιατί μας θυμίζει κάτι που δεν αντέχουμε: ότι η ευτυχία δεν είναι δίκαιη, ούτε μετριέται με δύναμη.

Ίσως, τελικά, το πιο ώριμο καρπούζι στο μποστάνι της ζωής να είναι εκείνο που δεν το κόβεις, αλλά το αφήνεις να υπάρχει, να χαίρεται κάποιος άλλος γι’ αυτό. Γιατί όποιος χαίρεται με τη χαρά του άλλου, έχει ήδη γευτεί τη γλύκα όλων των καρπών μαζί.

Κι έτσι, μέσα σ’ εκείνο το χωράφι, ανάμεσα σε χώμα και σκιά, αποκαλύπτεται το πιο σκληρό και αθώο μάθημα: πως η ζήλια είναι το χέρι που πνίγει τη φιλία, κι η ταπεινοφροσύνη το νερό που τη σώζει.

ΛΕΥΚΟ ΧΩΡΑΦΙ

 

Βαμβακένια σύννεφα επάνω και πραγματικό βαμβάκι κάτω. Αλλά και η ψυχή μου ένα λευκό βαμβάκι είναι ανάμεσά τους. Τη βλέπω τόσο ταιριαστή με την αγνότητα του τοπίου, καθότι κάθε φτωχός είναι εκ των πραγμάτων και αναμάρτητος. Κοιτάζω τα μακρινά και τα άπιαστα και απογοητεύομαι. Πολλοί και πάμπολλοι είμαστε που σταθήκαμε αδύναμοι στον βίο μας. Δεν καταφέραμε να αμαρτήσουμε, δηλαδή να αδικήσουμε κάποιον. Ας είναι. Ας μας συγχωρήσουν όσοι έχουν τη διάθεση και τη δυνατότητα να συγχωρούν. Αλλά τι μεσημέρι κι αυτό. Αυτό το αιθέριο βαμβάκι μου έδωσε την ιδέα ότι η αμαρτία θέλει δύναμη, ότι είναι δύναμη. Είναι; Μάλλον. Δεν έχει τα κότσια ο οποιοσδήποτε να αμαρτήσει.

Του Ηλία Κεφάλα

Νοέμβριος στο Βαλτινό

 

Νοέμβριος. Ο κάμπος χαμηλώνει τη φωνή του.
Η ομίχλη ξετυλίγεται από τα ποτάμια και απλώνεται στα χωράφια σαν σεντόνι νοσταλγίας.
Οι λεύκες στέκουν ακίνητες, σαν να προσεύχονται στο φθινόπωρο,
κι οι δρόμοι, υγροί και σιωπηλοί, θυμίζουν ξεχασμένα μονοπάτια επιστροφής.
Η μέρα μικραίνει, και μέσα στο σούρουπο ακούγεται η ανάσα της γης,
βαθιά, υπομονετική, γεμάτη βροχή και ανάμνηση.
Οι γεωργοί δεν μιλούν πολύ - μόνο κοιτούν τον ορίζοντα,
εκεί που το φως χάνεται μέσα στα σύννεφα όπως ο χρόνος μέσα στην ψυχή.

Στις αυλές του Βαλτινού μυρίζει καμένο ξύλο και βρεγμένο χώμα.
Τα σπίτια ανασαίνουν καπνό,
οι γάτες τυλίγονται στις πόρτες,
κι ένα φως κιτρινωπό αναβοσβήνει πίσω απ’ τα τζάμια,
όπως η ελπίδα πίσω απ’ την καθημερινότητα.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας της σιωπής.
Μέσα του φωλιάζει η ανάμνηση των σπόρων που θάφτηκαν,
και η υπόσχεση όσων θα ξαναγεννηθούν.

Κάθε πρωί, το χωριό ξυπνάει μέσα στη θολούρα,
σαν όνειρο που δεν θέλει να τελειώσει.
Κι ο κάμπος, απέραντος και ήρεμος,
μοιάζει με γέρικη καρδιά που ακόμη χτυπά,
κουβαλώντας μέσα της όλους τους κύκλους του χρόνου,
όλες τις εποχές που πέρασαν και θα ξανάρθουν.

Νοέμβριος - μήνας της μνήμης και της αναμονής.
Ο μήνας που η γη μαθαίνει να σωπαίνει,
κι ο άνθρωπος, μαζί της, να ακούει.

Εικόνες του χωριού: «Ο Στέργιος των Επετείων»

 

Ο Στέργιος Σταμούλης στέκει αγέρωχος μπροστά στο καφενείο του χωριού, όπως στέκουν οι παλιοί άνθρωποι απέναντι στον χρόνο, με αξιοπρέπεια, μετρημένη περηφάνια και ήσυχη δύναμη. Οι φίλοι του συζητούν στα τραπέζια, κάτω από τον ήλιο του Οκτώβρη, μα εκείνος δείχνει να στέκει ανάμεσα στις γενιές, σαν γέφυρα ανάμεσα σε χθες και σήμερα.

Στις καθημερινές του μέρες ντύνεται απλά, χωρίς επιτήδευση. Όμως στις χρονιάρες μέρες, στις εθνικές επετείους και τις μεγάλες γιορτές, ντύνεται με τον τρόπο που οι παλιοί ήξεραν να δείχνουν σεβασμό: με το κοστούμι του καλοσιδερωμένο, το καπελάκι σωστά φορεμένο, τη γραβάτα του προσεγμένη, το βλέμμα καθαρό. Δεν το κάνει από φιγούρα, ούτε για να ξεχωρίσει, το κάνει γιατί πιστεύει πως έτσι τιμά τη μέρα και τους ανθρώπους που πάλεψαν, που χάθηκαν, που κράτησαν όρθια την πατρίδα και την αξιοπρέπεια.

Δεν γνωρίζει πολλά γράμματα ο Στέργιος. Μα η στάση του, οι κινήσεις του, ο τρόπος που χαιρετά, που μιλά, που κάθεται στο καφενείο, μαρτυρούν μια άλλη, βαθύτερη καλλιέργεια, εκείνη που δεν μαθαίνεται στα σχολεία, αλλά καλλιεργείται με τον χρόνο, με τη δουλειά, με την επαφή με τη γη και τους ανθρώπους. Είναι ο άνθρωπος που ξέρει πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει, που δίνει προτεραιότητα στον άλλον χωρίς να το κάνει θέμα, που σέβεται τη μέρα και τη ζωή.

Κάθε φορά που τον βλέπει κανείς έτσι ντυμένο, νοιώθει πως τιμά όχι μόνο την επέτειο, αλλά και τη μνήμη ενός ολόκληρου τρόπου ζωής που σιγά σιγά χάνεται, εκείνου του σεμνού, αξιοπρεπούς ανθρώπου της υπαίθρου, που δεν είχε πλούτη, μα είχε ήθος, που δεν ήξερε θεωρίες, μα ήξερε τι σημαίνει σεβασμός, τι σημαίνει κοινότητα, τι σημαίνει πατρίδα.

Ο Στέργιος Σταμούλης, με το κοστούμι του και το καπελάκι του, είναι μια ζωντανή υπενθύμιση πως η αξιοπρέπεια δεν είναι υπόθεση ρούχων, αλλά ψυχής, κι όμως, κάποιες φορές, ένα κοστούμι φορεμένο με σεβασμό μπορεί να την κάνει ορατή.

Μουσικά μονοπάτια στην Ανδρομέδα

 Με τη Νάσια Ριζαργιώτη, τον Βαλάντη Σωτηρίου και τον Κώστα Παπαθανασίου

Η Νάσια Ριζαργιώτη, ο Βαλάντης Σωτηρίου και ο Κώστας Παπαθανασίου επιστρέφουν στη σκηνή της Ανδρομέδας για την πρώτη τους φετινή εμφάνιση, το Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2025, στις 22:00.

Μια μουσική βραδιά γεμάτη τραγούδια που αγαπήσαμε, αλλά και καινούριες μελωδικές αποχρώσεις. Για πρώτη φορά θα τους πλαισιώσει ο Κωνσταντίνος Λαφτσίδης στα κρουστά, προσθέτοντας έναν νέο παλμό στο σχήμα.

Η καλλιτεχνική παρέα υπόσχεται ένα ανανεωμένο μουσικό ξεκίνημα - έναν νέο κύκλο στην Ανδρομέδα, με κέφι, ρυθμό και καλή διάθεση!

Συμμετέχουν:
Φωνή: Νάσια Ριζαργιώτη
Πιάνο: Βαλάντης Σωτηρίου
Μπουζούκι – Κιθάρα: Κώστας Παπαθανασίου
Κρουστά: Κωνσταντίνος Λαφτσίδης

Τοποθεσία: Στουρνάρα 10, Τρίκαλα
Τηλ. Κρατήσεων: 6977 580754
Ώρα Έναρξης: 22:00
Είσοδος: 6€

Εκεί όπου συναντιούνται οι προσευχές

 

Η φωτογραφία αποτυπώνει έναν τόπο όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Το Κουρσούμ Τζαμί και ο Άγιος Κωνσταντίνος στα Τρίκαλα στέκουν αντικριστά, σαν δυο ψυχές που, ύστερα από αιώνες, συνεχίζουν να συνομιλούν σιωπηλά. Το ένα, με τον λιτό του τρούλο και το μιναρέ στραμμένο προς τον ουρανό, μαρτυρά την προσευχή του ανατολικού κόσμου. Το άλλο, με το καμπαναριό του να φωτίζεται από το φως της δύσης, εκφράζει τη χριστιανική λαχτάρα για το Θείο. Κι ανάμεσά τους, το βλέμμα του περαστικού, που γίνεται για λίγο προσκυνητής μιας κοινής ιερότητας.

Εδώ, ο τόπος δεν χωρίζει, αλλά ενώνει. Οι πέτρες, οι τρούλοι, οι σκιές των δέντρων κρατούν μέσα τους την ανάσα πολλών αιώνων και προσευχών, άλλες ψιθυρισμένες στα αραβικά, άλλες ψαλμένες στα ελληνικά. Το Κουρσούμ Τζαμί -έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Σινάν- και ο Άγιος Κωνσταντίνος, στο ίδιο πλάτωμα της πόλης, αφηγούνται την ιστορία της Θεσσαλίας όχι ως σύγκρουση, αλλά ως συνάντηση κόσμων. Ως κοινό πεδίο όπου ο άνθρωπος, μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, ζητά φως, ειρήνη και λύτρωση.

Σήμερα, ανάμεσα σε μνημεία και πράσινο, ο χώρος είναι και τόπος αναψυχής. Παιδιά παίζουν, ηλικιωμένοι περπατούν, ποδήλατα διασχίζουν αργά το πάρκο. Κι όμως, κάτω από τη φαινομενική καθημερινότητα, κάτι παραμένει ιερό: μια αίσθηση ηρεμίας, μια λεπτή δόνηση που υπενθυμίζει πως η προσευχή δεν κατοικεί μόνο μέσα στους ναούς, αλλά και μέσα στην ίδια τη γαλήνη της πόλης.

Ίσως αυτό να είναι το βαθύτερο νόημα του τόπου: ότι το Θείο δεν περιορίζεται στη θρησκεία, μα απλώνεται στον χώρο όπου οι άνθρωποι θυμούνται να ζουν με σεβασμό. Το Κουρσούμ Τζαμί και ο Άγιος Κωνσταντίνος, καθρέφτες διαφορετικών κόσμων, συνθέτουν μαζί μια ενιαία σιωπή - την ιερότητα της συμβίωσης και της ψυχικής προσφυγής. Έναν ύμνο στην πόλη που εξακολουθεί να προσεύχεται, με τη δική της φωνή, μέσα στο φως του Θεσσαλικού ουρανού.

«Κάτω από τη λάμπα πετρελαίου» (της Ρούλας Σταυρέκα)

 

Ήταν χειμώνας, κι ο αέρας έξω έσκιζε τις γωνιές του χωριού με παγωμένες ανάσες. Η πάχνη είχε σκεπάσει τα πάντα, τις κληματαριές, τα ξερά χόρτα στον αυλόγυρο, τα τζάμια που έμοιαζαν με θαμπά καθρεφτάκια. Μέσα στο σπίτι, η μάνα άφησε το πλεκτό της πάνω στην καρέκλα, τίναξε λίγο τη μαύρη ποδιά της και είπε:

«Πάω να φέρω ξύλα, να πατώσω τη σόμπα, κάνει πολύ κρύο.»

Η πόρτα άνοιξε, μπήκε μέσα το κρύο, μαζί με μια μυρωδιά χειμώνα, ξύλου και γης. Την είδα να φέρνει μια αγκαλιά ξύλα, να τα πετά στη σόμπα που τσίριξε από τη χαρά της φωτιάς. Οι φλόγες άρχισαν να χορεύουν και να σπάνε τα ξύλα με μικρά τινάγματα, κι η ζεστασιά γέμισε το δωμάτιο με εκείνη τη γλυκιά θαλπωρή που σε νανουρίζει και σου κλείνει τα μάτια. Μα εγώ ήθελα να τα κρατώ ανοιχτά, να κοιτώ τη μάνα που ξαναπήρε το πλεκτό της στα χέρια κι έπλεκε ένα γκρι πουλόβερ για τον πατέρα, καθώς το νήμα περνούσε από τα δάχτυλά της σαν γαϊτανάκι.

Στο τραπέζι, το μικρό γαλάζιο τρανζιστοράκι έπαιζε χαμηλά ένα παλιό τραγούδι, κι η μελωδία γινόταν φίλη μας. Δεν άντεξα, πετάχτηκα όρθια και άρχισα να χορεύω πάνω στα σανίδια, κι η φωνή μου έσπασε τη σιωπή:

«Έλα, Γιώργο, να χορέψουμε!»

Ο αδερφός μου έτρεξε, πιάσαμε χέρια, χοροπηδούσαμε και γελούσαμε. Η μάνα άφησε το πλεκτό, άρχισε να χτυπά παλαμάκια, να γελά δυνατά και να τραγουδά, με εκείνη τη φωνή της που μπορούσε να κάνει και τον αέρα να σταματήσει για να την ακούσει.

Όταν έπεφτε το σκοτάδι, η μάνα κατέβαζε τη λάμπα πετρελαίου από το καρφί στον τοίχο. Καθάριζε προσεκτικά το λαμπόγυαλο από την κάπνα, γέμιζε πετρέλαιο, κι έπειτα με το τσακμάκι άναβε το φυτίλι. Το πορτοκαλί, αχνό φως έπλεκε σκιές στους τοίχους. Πάνω από το κρεβάτι είχε μια μπάντα κεντημένη, ελάφια μέσα σε δάσος, κι εκείνες οι ριγέ κουρελούδες στα παράθυρα ήταν σαν πίνακες ζωγραφικής όταν έπεφτε πάνω τους το φως της λάμπας.

Κάθε βράδυ, μόλις ερχόταν η ώρα, τρέχαμε κάτω από την κόκκινη βελέντζα, αγκαλιασμένοι. Η μάνα χαμήλωνε το φυτίλι, κι ο κόσμος γινόταν μικρός, μια ανάσα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Τότε ήταν που στον τοίχο έβλεπα τον γίγαντα, πάντα στο ίδιο σημείο, να με κοιτά χωρίς να κουνιέται, χωρίς να μιλάει, και μέσα μου μεγάλωνε ο φόβος πως θα πάρει τον αδερφό μου μακριά.

Δεν άντεξα ένα βράδυ και ξέσπασα σε κλάματα. Φώναζα:

«Μάνα, σκότωσέ τον, σε παρακαλώ!»

Η μάνα δεν καταλάβαινε. Ο πατέρας σηκώθηκε από το κρεβάτι με το ήρεμο γέλιο του, πλησίασε, και με μια απλή κίνηση πήρε το κανάτι από το τραπέζι, έσπρωξε λίγο την καρέκλα. Τότε ο γίγαντας χάθηκε από τον τοίχο, διαλύθηκε όπως το χιόνι που λιώνει στον ήλιο.

Από τότε, τα βράδια μας έγιναν ήσυχα. Η λάμπα φώτιζε το δωμάτιο, οι κουρελούδες στα παράθυρα έμοιαζαν ακόμα πιο όμορφες, κι η μάνα μας τραγουδούσε χαμηλά, να μας νανουρίσει. Έτσι έσβηνε η μέρα μας, μέσα στη θαλπωρή της σόμπας, το τραγούδι της μάνας και την ανάσα της λάμπας που μας κράταγε συντροφιά, καθώς ο χειμώνας έξω αγρίευε, κι εμείς μαθαίναμε να μην φοβόμαστε πια τις σκιές.

Ο κύκλος της τιμής: προσευχή, παιδί, τραγούδι

 

Κάθε χρόνο, το Βαλτινό ξανασμίγει με τη μνήμη του. Ο Οκτώβρης φέρνει μαζί του τον ήχο της καμπάνας, τα σημαιάκια που κυματίζουν πάνω από την πλατεία και τη σιωπή της αναπόλησης. Μα φέτος, κάτι καινούργιο φώτισε την τελετή, μια νέα παρουσία, μια νέα πνοή. Ο πατέρας Δωρόθεος, ο νεαρός ιερέας του Αγίου Αθανασίου, στάθηκε για πρώτη φορά μπροστά στο μνημείο των πεσόντων, θυμιατίζοντας τον αέρα με ευλάβεια και προσήλωση. Το θυμίαμα ανέβαινε σαν προσευχή, και μέσα στο φως του βουνού, πίσω απ' το σιντριβάνι και τον ουρανό, έμοιαζε να ανταμώνει με τις ψυχές των παλιών ηρώων.

Κι έπειτα, τα παιδιά, εκείνα τα μικρά, που κάθε χρόνο σκαρφαλώνουν στα σκαλοπάτια του μνημείου, με τα λευκά τους ρούχα και τα καθαρά τους πρόσωπα, κάθισαν πάλι στη σειρά. Δεν γνωρίζουν ίσως τα ονόματα των πεσόντων, μα γνωρίζουν κάτι βαθύτερο: την αξία του να θυμάσαι. Με το παιδικό τους βλέμμα αποδίδουν τιμή όχι με λόγια, αλλά με την παρουσία τους, με τη σιωπή που γίνεται ευχή, με το χαμόγελο που γίνεται υπόσχεση. Έτσι, το μνημείο δεν είναι πια πέτρα. Είναι σχολείο ψυχής, είναι βήμα μέλλοντος.

Και ανάμεσά τους, λίγο πιο πίσω, ο άνθρωπος που φροντίζει να ακουστεί η μουσική, εκείνος με τα καλώδια, τις κονσόλες και την ήρεμη συγκέντρωση. Ο άγνωστος «μαέστρος» της τελετής, που χωρίς να φαίνεται, εμψυχώνει τη στιγμή. Από τα χέρια του περνούν οι ήχοι των εμβατηρίων, τα τραγούδια της μνήμης, οι ρυθμοί της συγκίνησης. Είναι κι αυτός ένας κρίκος στην αλυσίδα της τιμής, ο άνθρωπος της καθημερινότητας που, με τη σιωπηλή του τέχνη, υπηρετεί την κοινή μνήμη.

Έτσι, στο Βαλτινό, η 28η Οκτωβρίου είναι μια πράξη συνέχειας. Από τον ιερέα που προσεύχεται, στα παιδιά που κοιτούν, και ως τον άνθρωπο που ρυθμίζει τον ήχο, όλοι συμμετέχουν σε ένα άγραφο συμβόλαιο με την ιστορία: να μη χαθεί ποτέ το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα. Και όσο κυματίζουν οι σημαίες κάτω από τον καθαρό ουρανό της Πίνδου, η μνήμη θα παραμένει ζωντανή σαν φως.

Τρεις φωτεινές παρουσίες στην καρδιά της τοπικής κοινωνίας

 

Στη παραπάνω φωτογραφία, τρεις γυναίκες του τόπου μας, η Βούλα Βότσιου - Μακρή, η Ελένη Πούλιου και η Ρίκα Βότσιου – Πλεξίδα, στέκουν δίπλα-δίπλα, και ενσαρκώνουν την έννοια της συλλογικής ευθύνης και της γυναικείας δύναμης μέσα στην κοινωνία.

Η καθεμιά πορεύεται τον δικό της δρόμο, μα όλες συναντώνται εκεί όπου η προσφορά γίνεται πράξη: στην αγάπη για τον τόπο και στους ανθρώπους του. Η Βούλα Βότσιου - Μακρή, ως Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Τρικαίων, έχει συνδέσει το όνομά της με την ανιδιοτελή παρουσία στα κοινά και τη διάθεση για προσφορά χωρίς θόρυβο. Η Ελένη Πούλιου, Αντιδήμαρχος του Β΄ Τομέα, εκπέμπει ήθος, συνέπεια και όραμα για έναν τόπο που εξελίσσεται χωρίς να χάνει το ανθρώπινο πρόσωπό του. Και η Ρίκα Βότσιου - Πλεξίδα, Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού, συνεχίζει ακούραστα να διαφυλάσσει την παράδοση, να οργανώνει, να εμπνέει, να μεταδίδει στις νεότερες γενιές την αξία της κοινότητας και της πολιτιστικής ταυτότητας.

Όλες μαζί αποτελούν μια σιωπηλή δύναμη προόδου, ένα παράδειγμα για το πώς η γυναικεία παρουσία μπορεί να συνδυάσει τη φροντίδα, την αισθητική και την αποφασιστικότητα.

Στο φως της εθνικής επετείου, η εικόνα τους αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Θυμίζει πως το Έπος του ’40 και η Ελευθερία δεν αποτελούν μόνο ιστορικά γεγονότα, αλλά διαρκή στάση ζωής, μια αλυσίδα ευθύνης και προσφοράς που συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Όπως οι γυναίκες του ’40 κράτησαν αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας και της αξιοπρέπειας, έτσι και οι σημερινές γυναίκες του τόπου μας διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της κοινωνικής δράσης, της ενότητας και του πολιτισμού.

Η φωτογραφία τους είναι ένας ύμνος στη συλλογική ψυχή του τόπου, ένα κάλεσμα να θυμηθούμε πως η πραγματική δύναμη της πατρίδας βρίσκεται στους ανθρώπους της, σε όσους συνεχίζουν να δρουν, να οραματίζονται και να υπηρετούν με σεμνότητα και αγάπη.

Εορτασμός της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου στο Βαλτινό

 

Με σύμμαχο την καλοκαιρία και με κάθε επισημότητα, γιορτάστηκε στο Βαλτινό την Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2025 η Εθνική Επέτειος του «Όχι» του 1940. Το χωριό τίμησε, όπως κάθε χρόνο, τους ήρωες του έπους της Αλβανίας και όλους όσοι αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της πατρίδας.

Οι εκδηλώσεις απόδοσης τιμής ξεκίνησαν το πρωί με τον εκκλησιασμό και τη δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, παρουσία των μαθητών, των εκπαιδευτικών, των τοπικών αρχών και πλήθους πιστών. Μετά το πέρας της δοξολογίας, όλοι κατευθύνθηκαν στην κεντρική πλατεία του χωριού, στο χώρο του Ηρώου, όπου τελέστηκε η καθιερωμένη επιμνημόσυνη δέηση από τον πατέρα Δωρόθεο και τον πατέρα Αλέξανδρο Αγγελόπουλο.

Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από τους εκπροσώπους των τοπικών αρχών, των σχολείων, των φορέων και των συλλόγων του Βαλτινού. Οι μαθητές, οι καθηγητές και οι διευθυντές των σχολείων έδωσαν το παρόν με σεβασμό και συγκίνηση, ενώ πλήθος κόσμου κατέκλυσε την πλατεία για να αποτίσει φόρο τιμής στους πεσόντες.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς από τα χορευτικά τμήματα του Γυμνασίου και του Λυκείου Βαλτινού, τα οποία απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. Με ζωντάνια και λεβεντιά, οι νέοι του χωριού ανέδειξαν μέσα από το χορό το πνεύμα και την ψυχή του ελληνισμού.

Οι εορτασμοί κορυφώθηκαν με τη μαθητική παρέλαση στην κεντρική οδό του Βαλτινού. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, κρατώντας περήφανα τη γαλανόλευκη, παρέλασαν με καμάρι μπροστά στους γονείς, τους δασκάλους τους κατοίκους του χωριού, καθώς και των γύρω χωριών σε μια συγκινητική εκδήλωση εθνικής μνήμης και ενότητας.

Η ημέρα έκλεισε με χαμόγελα, εθνική περηφάνια και την υπόσχεση ότι το Βαλτινό θα συνεχίσει να τιμά με σεβασμό τις θυσίες του ελληνικού λαού και τις αξίες της ελευθερίας και της ειρήνης.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

Το Βαλτινό της Αντίστασης και της Αλληλεγγύης – Μια άγνωστη ιστορία του 1941

 

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, οι χωρικοί του Βαλτινού, ετοιμάζονταν για τη Δευτεριάτικη αγορά των Τρικάλων. Η είδηση της κήρυξης του πολέμου τούς βρήκε μπροστά στο ραδιόφωνο, να ακούνε τον Εθνικό Ύμνο και το έκτακτο ανακοινωθέν: «Αγωνιστείτε δια την πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων αγών». Τα λόγια αυτά, βαριά και ιερά, πάγωσαν τους χωρικούς. «Έχομε πόλεμο!» φώναζαν, σταυρώνοντας τα χέρια και κοιτώντας τον ουρανό.

Μέσα σε λίγες μέρες η επιστράτευση ξεκίνησε. Οι νέοι του χωριού ετοιμάζονταν να παρουσιαστούν στις μονάδες τους, ενώ ολόκληρη η κοινότητα βυθίστηκε σ’ ένα μείγμα ενθουσιασμού και αγωνίας. Από το ραδιόφωνο και τις τοπικές εφημερίδες έφταναν νέα για τις μάχες στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Οι ελληνικές νίκες γέμιζαν περηφάνια τις καρδιές, μα οι απώλειες δεν άργησαν να έρθουν. Στις εφημερίδες των Τρικάλων δημοσιεύονταν τα ονόματα των πρώτων πεσόντων, ανάμεσά τους και Τρικαλινοί στρατιώτες.

Αρχές του 1941, η καμπάνα της εκκλησίας του Βαλτινού ήχησε χαρμόσυνα για την κατάληψη της Κλεισούρας. Η χαρά, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ. Τον Απρίλιο, ο ουρανός των Τρικάλων μαύρισε από τα γερμανικά αεροπλάνα. Οι βομβαρδισμοί σκόρπισαν τον πανικό και οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη αναζητώντας καταφύγιο στα χωριά. Λίγες μέρες μετά, οι Γερμανοί καταλάμβαναν τα Τρίκαλα, ενώ η συνθηκολόγηση έφερε την Κατοχή. Η πείνα έκανε γρήγορα την εμφάνισή της, απειλώντας ζωές και αξιοπρέπεια.

Μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινή περίοδο, το Βαλτινό έγραψε τη δική του φωτεινή σελίδα. Όταν οι αρχές συγκρότησαν εφορίες για τη συγκέντρωση τροφίμων, με σκοπό τη λειτουργία συσσιτίων και την αποτροπή του λιμού, οι κάτοικοι του χωριού στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Παρέδωσαν μέρος της παραγωγής τους και, επιπλέον, διενήργησαν έρανο μεταξύ τους, συγκεντρώνοντας 2.000 οκάδες σίτου που παρέδωσαν στις τοπικές εφορίες. Μια πράξη αυταπάρνησης και ανθρωπιάς, την ώρα που οι ίδιοι στερούνταν τα βασικά.

Δεν ήταν αυτονόητο, σε καιρό πείνας, να προσφέρει κανείς το σιτάρι του. Η απόφαση αυτή δεν υπαγορεύτηκε από φόβο ή υποχρέωση, αλλά από συνείδηση. Οι κάτοικοι του Βαλτινού, με τη στάση τους, απέδειξαν ότι η αληθινή γενναιότητα δεν βρίσκεται μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά και στην αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Η συγκινητική αυτή πράξη δεν πέρασε απαρατήρητη. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1941, η εφημερίδα Αναγέννησις δημοσίευσε δημόσιο έπαινο του τότε Νομάρχη Τρικάλων, Σάββα Χώτζη, ο οποίος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους κατοίκους του Βαλτινού, χαρακτηρίζοντας τη χειρονομία τους «μεστή αγνών αισθημάτων αλληλεγγύης».

Στο πρόσωπο των ανθρώπων του Βαλτινού τιμήθηκε ολόκληρη η έννοια της λαϊκής ευαισθησίας και της συλλογικής αξιοπρέπειας. Η πράξη τους αποτελεί διαχρονικό μάθημα ήθους και κοινωνικής ευθύνης.

Γιατί οι ήρωες δεν είναι μόνο εκείνοι που κρατούν όπλα, είναι κι εκείνοι που, μέσα στο σκοτάδι της πείνας και της κατοχής, κρατούν άσβεστο τον πυρσό της ανθρωπιάς. Και το Βαλτινό υπήρξε τότε ένας τέτοιος πυρσός φωτός.

Όταν ο Χορός Νίκησε τον Πόλεμο

 

Σε μιαν εποχή που όλα γύριζαν γύρω από την ανάγκη για επιβίωση, κάποιος βρήκε το θάρρος να στήσει πανηγύρι. Το Βαλτινό του 1946 δεν είχε ακόμη προλάβει να επουλώσει τις πληγές του πολέμου, κι όμως, ο Ευάγγελος Βότσιος και η Παρασκευή Καθαρανάση αποφάσισαν ότι η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί - και να συνεχιστεί με γλέντι.

Η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλώς ανάμνηση ενός γάμου. Είναι μαρτυρία ενός ολόκληρου κόσμου που πίστευε πως η χαρά δεν είναι πολυτέλεια, αλλά χρέος απέναντι στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Βλέπεις τα πρόσωπα και διακρίνεις κάτι βαθύτερο από τη συγκίνηση της στιγμής: μια συλλογική αναπνοή, μια κοινότητα που δεν στέκεται πλάι στο ζευγάρι απλώς ως καλεσμένη, αλλά ως εγγυήτρια της ίδιας της πράξης του γάμου.

Οι οργανοπαίχτες στο κέντρο -ο βιολάτορας, ο κλαριντζής, οι λαουτιέρηδες- δεν είναι διασκεδαστές, είναι λειτουργοί ενός άτυπου μυστηρίου. Όπως ο ιερέας ευλογεί με λιβάνι, έτσι εκείνοι ευλογούν με νότες. Πίσω τους, άντρες και γυναίκες σε στολές που κουβαλούν αιώνες ιστορίας: μεσοφόρια υφαντά, ποδιές με κεντίδια, μαντήλια σφιγμένα στο μέτωπο, ζώνες και γιλέκα - ρούχα που δεν φοριούνται απλώς, αλλά δηλώνουν τόπο, οικογένεια, μονοπάτι ζωής.

Δεν χαμογελούν όλοι, όχι γιατί δεν χαίρονται, αλλά γιατί ξέρουν πως η φωτογραφία δεν είναι παιχνίδι. Εκείνη τη στιγμή, ποζάρουν με το βάρος της μαρτυρίας. Σαν να λένε: «Ήμασταν εδώ. Σταθήκαμε όρθιοι. Κι όταν ο κόσμος φλέγονταν, εμείς χορέψαμε.»

Ίσως αυτό να είναι τελικά το βαθύτερο νόημα του γάμου - όχι η ένωσης δύο ανθρώπων, αλλά η υπενθύμιση ότι η ζωή έχει πείσμα. Ότι μέσα στα ερείπια μπορεί να ακουστεί ένα κλαρίνο. Κι ότι σε ένα χωριό της Θεσσαλίας, λίγο μετά τη λαίλαπα της ιστορίας, αποφάσισαν να βγάλουν μια φωτογραφία, για να θυμούνται οι επόμενοι πως κάποτε, εκεί, γεννήθηκε ξανά η ελπίδα.

Ανάμεσα στο Παλιό και στο Καινούργιο

 

Ανάμεσα σ’ έναν ψυχρό τοίχο πολυκατοικίας και το παλιό γαλάζιο σπίτι του Βαρουσιού, προβάλλει το ρολόι του κάστρου των Τρικάλων - σύμβολο του χρόνου που ενώνει και χωρίζει εποχές.

Το βλέμμα το συναντά απρόσμενα, σαν να θέλει να θυμίσει πως ο χρόνος δεν είναι μόνο αυτός που μετράει τα λεπτά, αλλά κι εκείνος που φυλάει τις μνήμες.

Το παλιό, με τα κεραμίδια και τις αναρριχώμενες κληματαριές, στέκει πεισματικά, κουβαλώντας ψίθυρους και μνήμες. Το καινούργιο, καθαρό και άψυχο, επιβάλλεται σιωπηλά, δίχως ακόμα να έχει αποκτήσει ψυχή. Ανάμεσά τους, το ρολόι σημαίνει πως τίποτε δεν μένει ακίνητο, ο χρόνος κυλά, μα η μνήμη επιμένει. Στη συνύπαρξή τους καθρεφτίζεται η πόλη - ανάμεσα σε αυτό που υποχωρεί κι εκείνο που γεννιέται. Κι όσο το ρολόι συνεχίζει να χτυπά, θυμίζει πως η αληθινή αντοχή δεν βρίσκεται στο τσιμέντο, αλλά σε ό,τι αρνείται να ξεχαστεί.

Φωτογραφία: Δημήτρης Τσιγάρας

Μπροστά εκείνη, πίσω εγώ — κι ανάμεσά μας η αγάπη

 

Σήμερα, του Αγίου Δημητρίου, δεν αποζητώ μεγάλες γιορτές ούτε τυπικές ευχές. Το μόνο δώρο που ζητώ -και ήδη το έχω στα χέρια μου- είναι η παρουσία της εγγονής μου.

Όσο τη βλέπω να προχωρά μπροστά μου, γεμάτη σιγουριά και αθωότητα, συνειδητοποιώ πως εκείνη ανοίγει τον δρόμο, κι εγώ, που θα ’πρεπε να οδηγώ, γίνομαι τώρα ο ακόλουθός της. Με οδηγεί σε μια σχέση ζωής που ποτέ δεν φαντάστηκα. Ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να προβλέψω πόσο βαθιά και αληθινά θα με συγκινούσε αυτός ο ρόλος.

Η Εύα για μένα είναι καθρέφτης μέλλοντος και γέφυρα με το παρελθόν μου. Μαζί της ξαναγίνομαι παιδί, χωρίς να χάνω την εμπειρία των χρόνων μου. Γελώ όπως τότε, αλλά με την επίγνωση του τώρα. Κι έτσι κάθε στιγμή μαζί της γίνεται θησαυρός.

Σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη. Όχι για τα χρόνια που πέρασαν, αλλά για τα λεπτά που ζούμε τώρα. Γιατί η αληθινή γιορτή δεν είναι στο ημερολόγιο - είναι στο βλέμμα ενός παιδιού που σε εμπιστεύεται χωρίς όρους.

Κι αν έχω μια ευχή για τη γιορτή μου, είναι απλή: να συνεχίσουμε να περπατάμε έτσι - εκείνη μπροστά, εγώ από πίσω, και ανάμεσά μας να ανθίζει η πιο απρόσμενη ευτυχία της ζωής μου.

Δ.Τ.

Η κάμερα του Βαλτινού: Ζωντανό παράθυρο στον θεσσαλικό ουρανό

 

Το Βαλτινό Τρικάλων απέκτησε το δικό του «παράθυρο» προς τον κόσμο, μέσα από τη λειτουργία μετεωρολογικής κάμερας, η οποία καταγράφει σε ζωντανή μετάδοση (live stream) τις καιρικές συνθήκες και το τοπίο του χωριού. Η εγκατάσταση και λειτουργία της κάμερας πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το meteolive.gr, ενώ η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού ανέλαβε τη φιλοξενία του εξοπλισμού και τη στήριξη της προσπάθειας.

Η κάμερα προσφέρει συνεχή ενημέρωση για την τοπική θερμοκρασία, την υγρασία, τους ανέμους και τη γενική εικόνα του καιρού, καθιστώντας την ιδιαίτερα χρήσιμη τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της περιοχής. Παράλληλα, λειτουργεί και ως προβολή του φυσικού κάλλους του Βαλτινού, με φόντο τα Τρίκαλα και τον θεσσαλικό κάμπο, καθώς η εικόνα μεταδίδεται σε πραγματικό χρόνο μέσω διαδικτύου.

Η πρωτοβουλία αυτή εντάσσεται σε μια ευρύτερη προσπάθεια ψηφιακής ανάδειξης των χωριών της Θεσσαλίας, συμβάλλοντας στη σύνδεση της παράδοσης με τη σύγχρονη τεχνολογία και στην καλύτερη παρακολούθηση των καιρικών φαινομένων που επηρεάζουν τη γεωργία και την καθημερινή ζωή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον κανονισμό του meteolive.gr, δεν επιτρέπεται η αποθήκευση ή η αναπαραγωγή της εικόνας από τις κάμερες του δικτύου σε άλλα μέσα χωρίς την έγκριση του ιδιοκτήτη της κάμερας.

Η κάμερα του Βαλτινού, πέρα από τεχνολογικό εργαλείο, αποτελεί πλέον και ένα σύμβολο ανοιχτότητας, ενημέρωσης και εξωστρέφειας για την κοινότητα, συνδέοντας το χωριό με τον ευρύτερο κόσμο – μέσα από τον ουρανό της Θεσσαλίας.