Εμείς από παιδιά μάθαμε να κυνηγάμε στη ζωή…
Οι τσουποπαγίδες ήταν αυτοσχέδιοι μηχανισμοί που τις κατασκευάζαμε μόνοι μας, για να κυνηγάμε πουλιά. Συνήθως σ΄ αυτές τις τσουπογαγίδες πιάναμε μικρά πουλιά, τσούπια, σπουργίτια, και καμιά φορά και κοτσίφια.
Το σκάνδαλο με ελάχιστο βάρος, όταν δηλαδή πάταγε επάνω το πουλί, έφευγε από τη θέση του, άνοιγε η τεντωμένη βέργα και το πουλί πιάνονταν από τα πόδια με τη θηλιά, που έκλεινε αστραπιαία.
Εκτός από την ξύλινη βέργα, πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε την ατσάλινη βέργα της ομπρέλας και τοποθετούσαμε στο ένα άκρο της μια ξύλινη βέργα 10 -12 εκατοστά που είχε καρδιά μαλακή, και κάναμε εκεί την εγκάρσια τρύπα.
Όταν βγαίναμε για κυνήγι, αρματωνόμασταν, παίρναμε τις παγίδες τις κρεμούσαμε στους ώμους και τις στήναμε στα δένδρα, ή στα διάφορα παλούκια από φράχτες ή στα ψηλότερα κλαδιά των θαμνόδεντρων. Καταλαβαίναμε που σύχναζαν και που λημέριαζαν τα πουλιά, από τις κοτσουλιές που άφηναν και εκεί σ΄ αυτά τα μέρη στήναμε τις παγίδες.
Έτσι το πουλί (τσούπος) έβρισκε το ψηλότερο μέρος του κλαδιού, που ήταν τοποθετημένο το σκάνδαλο της παγίδας και ανυποψίαστο κάθονταν επάνω και παγιδεύονταν εκεί.
Εμείς τα παιδιά παρακολουθούσαμε από μακριά τις παγίδες μας και όταν βλέπαμε να πιάνετε κάποιο πουλί, τρέχαμε με χαρά να πάρουμε το θήραμα και να ξαναστήσουμε την παγίδα.
Κι έτσι ο καιρός περνούσε… και μεγαλώναμε… κυνηγώντας τη ζωή!
Πότε με το λάστιχο, πότε με αβρόχια, πότε με ξόβεργες και πότε με τσουποπαγίδες… ξεχυνόμαστε στα χωράφια του Βαλτινού και κυνηγούσαμε το όνειρο.
Αποτελούνταν από μια ξύλινη βέργα, από ένα ξύλινο σκάνδαλο και από έναν σπάγκο λεπτό. Στο ένα άκρο της βέργας γίνονταν μια εγκάρσια τρύπα. Δένονταν ο σπάγκος από το ένα άκρο της βέργας και από το άλλο άκρο περνούσε μέσα από την εγκάρσια τρύπα. Ο σπάγκος αυτός ήταν έτσι τεντωμένος ώστε η ξύλινη βέργα να σχηματίζει ένα ημικύκλιο. Σε κάποιο σημείο αυτού του σπάγκου γινόταν ένας κόμπος από τον οποίο, άρχιζε μια θηλιά. Ο κόμπος αυτός περνούσε μέσα από την εγκάρσια τρύπα του ξύλου και στερεώνονταν εκεί με τη μία άκρη του σκανδάλου, που έπαιρνε θέση οριζόντια και ήταν κατάλληλο μέρος να καθίσει το πουλί. Η θηλιά ανοίγονταν επάνω στο σκάνδαλο και κολλούσε στο άκρο αυτού με λίγο σάλιο.
Εκτός από την ξύλινη βέργα, πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε την ατσάλινη βέργα της ομπρέλας και τοποθετούσαμε στο ένα άκρο της μια ξύλινη βέργα 10 -12 εκατοστά που είχε καρδιά μαλακή, και κάναμε εκεί την εγκάρσια τρύπα.
Όταν βγαίναμε για κυνήγι, αρματωνόμασταν, παίρναμε τις παγίδες τις κρεμούσαμε στους ώμους και τις στήναμε στα δένδρα, ή στα διάφορα παλούκια από φράχτες ή στα ψηλότερα κλαδιά των θαμνόδεντρων. Καταλαβαίναμε που σύχναζαν και που λημέριαζαν τα πουλιά, από τις κοτσουλιές που άφηναν και εκεί σ΄ αυτά τα μέρη στήναμε τις παγίδες.
Εμείς τα παιδιά παρακολουθούσαμε από μακριά τις παγίδες μας και όταν βλέπαμε να πιάνετε κάποιο πουλί, τρέχαμε με χαρά να πάρουμε το θήραμα και να ξαναστήσουμε την παγίδα.
Κι έτσι ο καιρός περνούσε… και μεγαλώναμε… κυνηγώντας τη ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου