ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ

Εγώ θα πάω στο χωριό θα φύγω από την πόλη
δεν την αντέχω άλλο πια και ας γελάνε όλοι
Εγώ θα πάω στο χωριό δεν σας ζητώ την άδεια
θα πάω να βόσκω πρόβατα σε κάμπους σε λιβάδια

Θα ζω από το γάλα τους κι από τα κρέατά τους
κότες θα έχω να γεννούν και θα πουλώ τ αυγά τους
Θα βάλω τα μαρούλια μου ντομάτες πιπεριές
θα 'χω τα φασολάκια μου δυο τρεις κολοκυθιές

Θα βάλω σε μια αυλακιά πεντ έξι μελιτζάνες
και θα 'χω δρομολόγια σε κήπους και σε στάνες
Θα 'χω και λίγα λιόδεντρα το λάδι μου να βγάζω
κι όχι με σταγονόμετρο στο φαγητό να βάζω

Κάθε σταγόνα και ευρώ μέσα στην κατσαρόλα
να μαγειρέψεις φαγητό είκοσι θες για όλα
Κι άλλα τριάντα πάγια ρεύμα νερό και νοίκι
για κινητό και σταθερό μες το μυαλό μου φρίκη

Το μπρίκι το πετάξαμε δεν το 'χουμε στο σπίτι
τον καπουτσίνο μάθαμε ο ελληνικός μας λείπει
Θα πάω σας λέω στο χωριό τσοπάνος και αγρότης
και το τρακτέρ θα οδηγώ στα χώματα ιππότης

Θ αρμέγω και θα τραγουδώ θα πήζω το τυρί μου
στο προβατάκι μου θα πω ευχαριστώ γιαβρί μου
Θα πίνω τον ελληνικό με το παχύ καϊμάκι
στο καφενείο του χωριού με φίλους και μεράκι

Νερό θα πίνω απ την πηγή χειμώνα καλοκαίρι
δεν θα γυρνώ απ τη δουλειά με δίλιτρα στο χέρι
Θα βλέπω την ανατολή να βγαίνει απ τα βουνά
την δύση όπου θα γεννά τα χρώματα στα δειλινά

Θα πάω να ζήσω στο χωριό στο πατρικό ν’ αράξω
και μαύρη πέτρα πίσω μου στην πόλη θα πετάξω

Της Ελευθερίας Λάππα

Μια φωτογραφία με αρκετή ιστορία απ’ τα Τρίκαλα

 

Ο άγνωστος ερασιτέχνης φωτογράφος που είχε την έμπνευση γύρω στα 1948 με 1949 να φωτογραφήσει τα Τρίκαλα, πιθανότατα από το τότε ξενοδοχείο «Μετέωρα» επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας, μας άφησε μια εξαιρετικά λεπτομερή απεικόνιση του κέντρου της πόλης αλλά και μια γραφική άποψη της καθημερινότητας των ανθρώπων της.

Βεβαίως, η πλατεία Ρήγα Φεραίου με τους φανοστάτες της, η κεντρική γέφυρα, το Φρούριο σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, το καφενείο «Η Ένωσις» στην συμβολή των οδών Αμαλίας και Βασιλέως Κωνσταντίνου (νυν Στρατηγού Σαράφη) μας είναι οικεία από πολλές άλλες φωτογραφίες ή καρτ-ποστάλ της πόλης.

Στη φωτογραφία αυτή ο φακός μας δίνει μια πιο ευρεία άποψη των Τρικάλων συμπεριλαμβάνοντας την οδό Αμαλίας (χωματόδρομο τότε) αλλά και την ξύλινη κατασκευή που είχε τοποθετηθεί πάνω στα κατεστραμμένα από την πλημμύρα του 1907 βάθρα της γέφυρας Πίχτου προκειμένου να εξυπηρετείται τουλάχιστον η διέλευση των πεζών.

Μαζί όμως με πολλές άλλες λεπτομέρειες η συγκεκριμένη φωτογραφία αποτυπώνει και ένα ακόμη ιστορικό γεγονός: Το ρήγμα αλλά και τις λυγισμένες μεταλλικές βέργες που προκλήθηκαν κατά την αποτυχημένη απόπειρα ανατίναξης της κεντρικής γέφυρας των Τρικάλων στις 18 Απριλίου 1941 από σαμποτέρ του 2ου Λόχου Μηχανικού των Αυστραλών Σκαπανέων που είχε αναλάβει την ανατίναξη όλων των οδικών συνδέσμων και γεφυρών της περιοχής επιδιώκοντας (ματαίως) να καθυστερήσει την γερμανική προέλαση στην χώρα.

Εκείνη την ημέρα εκρηκτικά τοποθετήθηκαν σε τέσσερις γέφυρες των Τρικάλων: Στην Μαρούγγενα, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στου Τρικκαίογλου και στην κεντρική. Οι δύο πρώτες καταστράφηκαν, η τρίτη υπέστη ζημιές αλλά δεν κατέρρευσε.

 

Από το αρχείο του Σωτήρη Κύρμπα

Το πρόγραμμα εκδηλώσεων στον 13ο Μύλο των Ξωτικών

 

Εντυπωσιακές και φέτος οι εκδηλώσεις που προγραμματίστηκαν στην κεντρική σκηνή του Μύλου των Ξωτικών από την οργανωτική επιτροπή. Δεν εντυπωσιάζει απλώς και μόνο ο μεγάλος τους αριθμός, αλλά και η ποικιλία, η έμφαση σε όλα τα είδη έκφρασης (χορός, μουσικής, τραγούδι, βιβλίο κ.α.). Συνολικά πραγματοποιούνται 110 εκδηλώσεις το διάστημα 29 Νοεμβρίου 2024 έως 5 Ιανουαρίου 2025, χωρίς να συνυπολογίζονται οι εκδηλώσεις που προγραμμάτισε ο Δήμος Τρικκαίων εντός της πόλης των Τρικάλων. Βαρύτητα δίνεται και φέτος σε πολιτιστικούς συλλόγους από όλη τη χώρα: Ελευθερούπολη, Πολύγυρος, Κοζάνη, Κρανιά Λάρισας, Γιάννενα, Καβάλα, Ζίτσα, Λαγυνά, Εύβοια, Θεσσαλονίκη, Δράμα, Καρπενήσι, είναι μερικές από τις περιοχές που εκπροσωπούνται με συλλόγους και παραστάσεις τους.
Επίσης, ξεχωρίζουν οι εκδηλώσεις για την ημέρα ατόμων με αναπηρία και για την ανακύκλωση.
Υπενθυμίζεται ότι το φετινό θέμα του Μύλου των Ξωτικών είναι εμπνευσμένο από μιούζικαλ και έχει τον τίτλο «Τι κάνει χο χο χο στα κεραμίδια».
Οι εκδηλώσεις είναι:

Το «Ωκεάνιο συναίσθημα» της Χριστίνας – Μαρίας Βότσιου

 

Άλλη μια φωτογραφική αποτύπωση του χειμερινού ουράνιου θόλου, στο Βαλτινό, κατά το σούρουπο, από την Χριστίνα – Μαρία Βότσιου. Πρόκειται για εικόνες που διεγείρουν την αίσθηση και θα μπορούσε να παραπέμψουν στο «Ωκεάνιο συναίσθημα», δηλαδή στην έννοια ενός συναισθήματος της απεραντοσύνης και της πληρότητας που αισθάνεται κάποιος όταν συντονιστεί, εναρμονιστεί και ταυτιστεί με τον συμπαντικό κόσμο. Το συναίσθημα αυτό παρομοιάζεται με ένα κύμα που μας γεμίζει με ασφάλεια και ευφορία.

Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο όπου μπορεί κανείς να βρει την πλήρη και απόλυτη ασφάλεια. Μόνο που για να το βρει θα πρέπει να ξαναγυρίσει στην μήτρα. Να ξαναγίνει έμβρυο και να ζήσει μέσα σε εκείνο το ιδανικό περιβάλλον όπου υπάρχει σταθερή θερμοκρασία και που όλες οι ανάγκες εκπληρώνονται αυτόματα πριν καν εκδηλωθούν (δηλαδή δεν υπάρχουν ανάγκες), αφού το έμβρυο είναι συνδεδεμένο βιολογικά με τον οργανισμό ο οποίος το κυοφορεί.

Αυτό είναι το «Ωκεάνιο αίσθημα» στο οποίο παλεύουμε όλοι οι άνθρωποι να ξανά βιώσουμε σε μια κατάσταση νιρβάνας, ώστε να αισθανθούμε την απόλυτη πληρότητα, και η Χριστίνα - Μαρία Βότσιου κατάφερε να το οπτικοποιήσει!

Ο Μύθος του Βαλτινού με έμμετρους στίχους, του Δημήτρη Τσιγάρα

 

Ήταν λένε κάποτε και είναι αληθινό

ένας νέος έμπορας από το Βαλτινό.

Είχε τρία άλογα βαρβάτα δυνατά

και ταξίδια έκανε συχνά προς τη Φραγκιά.

 

Δυο τρεις φορές το χρόνο ταξίδευε εκεί

κι έμοιαζε η πραμάτεια του προίκα βασιλική.

Αγόραζε μπακίρια, μετάξια, ασημικά,

υφάσματα, κασμίρια και ρούχα πλουμιστά.

 

Σε ένα απ' τα ταξίδια του, γυρνώντας στο χωριό

κακοκαιριά τον πιάνει κοντά στον Πηνειό.

Πλημμύρισε ο τόπος και βγήκε η Σαλαμπριά

και το νερό απειλούσε τα γύρω τα χωριά.

 

Καθώς λοιπόν για πέρασμα κοιτούσε για να βρει

αντίκρισε μπροστά του γυναίκα μοναχή,

χλωμή μαυροφορούσα, με μακριά μαλλιά,

να τον κοιτάει στα μάτια, βουβή χωρίς μιλιά.

 

Παίρνει αυτός το λόγο και ευθύς την ερωτά.

-Ποια είσαι; Τι γυρεύεις, μονάχη εδώ κυρά;

-Απέναντι πηγαίνω μα το πολύ νερό,

μου έκλεισε το δρόμο και μάταια προσπαθώ.

 

Εκείνος καλοκάγαθος χωρίς να το σκεφθεί

της λέει στ' άλογό του αμέσως ν' ανεβεί.

Και με κινδύνους χίλιους, τα ορμητικά νερά

περάσανε και βγήκαν στην απέναντι μεριά.

 

-Σ' ευχαριστώ λεβέντη μου, χρόνια πολλά να ζήσεις,

για το καλό που μ' έκανες χάρη μη μου ζητήσεις.

Εγώ μονάχα θα σου πω ποια είμαι τι ζητάω,

Χολέρα με φωνάζουνε και στο χωριό σου πάω.

 

Τα πάνω κάτω ήρθανε κι αντάριασε η μέρα

την ώρα που του έλεγε πως ήταν η χολέρα.

Απεγνωσμένος έφερε στη σκέψη τα παιδιά του

την όμορφη γυναίκα του και ράγισε η καρδιά του.

 

Πιάνει σκοτώνει τ' άλογα και καίει την πραμάτεια

και στου θανάτου τη σκιά δακρύζουνε τα μάτια.

Τρέχει κι αρχίζει με φωνές τον κάμπο να οργώνει

ειδοποιεί για το κακό που στο χωριό ζυγώνει.

 

Ανάστατοι οι κάτοικοι τα σπίτια τους αφήσαν'

γέροι γυναίκες και παιδιά, γρήγορα την κολλήσαν'

και πριν προλάβουν για καλά τους έχει ξεκληρίσει

λίγοι προφτάσαν' κρύφτηκαν σε κάποιο εξωκλήσι.

 

Στον Αι Θανάση κρύφτηκαν και με την προσευχή τους

ζητούν βοήθεια απ' το θεό για την καταστροφή τους.

Το Παλιοχώρι χάθηκε, το αφάνισε μια μέρα

στο πέρασμά της από 'κεί η άτιμη χολέρα.

 

Ο άμοιρος ο έμπορας στη Σαλαμπριά πηγαίνει

βουτάει μέσα στα θολά νερά της και πεθαίνει.

Από την ευσπλαχνία του και το φιλότιμό του

χωρίς να θέλει έφερε το χάρο στο χωριό του.

 

Περνά διαβαίνει ο καιρός και φεύγει η χολέρα

και φάνηκε η άνοιξη στο δροσερό αέρα.

Ρίχνονται τότε στη δουλειά πιο κάτω και αρχίζουν

το Βαλτινό του σήμερα όλοι μαζί το κτίζουν.

Ο Μύθος του Βαλτινού - Από το βιβλίο του Δημητρίου Β. Μπούγα

 

Η θέση αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα το χωριό Βαλτινό δεν είναι η ίδια εκείνης στην οποία αρχικά υπήρχε. Ήταν άνωθεν και βορειοδυτικά αυτού, στη θέση όπου σήμερα λέγεται «Παλαιοχώρι» και όπου τα ίχνη ύπαρξης κάποτε χωριού υφίστανται μεταξύ δάσους (Παναγία), και σημερινού χωριού Βαλτινού. Μετά από μια παντελή σχεδόν καταστροφή των κατοίκων, συνέπεια θανατηφόρου επιδημίας (χολέρας) οι κάτοικοι όσοι έμειναν και γλίτωσαν από τον χάρο, μετοίκησαν στο σημερινό χωριό. Η καταστροφή κατά τις παραδόσεις έγινε κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες:

Άνωθεν και Βορειοδυτικά του υπάρχοντος σήμερα δάσος της Παναγίας, μετά του ομωνύμου Ιερού Ναού που χρησίμευε ως κύριος ναός των κατοίκων του Παλαιοχωρίου Βαλτινού, υπήρχε τουρκικό χωριό εντός του οποίου συζούσαν και μερικοί  Έλληνες. Το τουρκικό αυτό χωριό, λείψανα του οποίου και σήμερα μπορεί κάποιος να συναντήσει, καταστράφηκε ο ολοσχερώς από χολέρα που μεταδόθηκε, κατά την παράδοση ως εξής: Η μολυσματική αυτή νόσος που τότε δεν υπήρχε κανένα όπλο για την καταπολέμησή της, μεταδόθηκε και στο γειτονικό χωριό του Βαλτινού.

Το τουρκικό χωριό ονομάζονταν Κιόρογλου και είχε κάποια οικονομική ανθηρότητα, ενώ το βοηθούσαν και το προστάτευαν οι τουρκικές αρχές. Κοντά σε αυτό είχαν ασφάλεια και τα γειτονικά με αυτό χωριά, όπως το Βαλτινό. 

Κάποιος κάτοικος του χωριού Κιόρογλου, ερχόμενος με το άλογο του από τον Βόλο και περνώντας από το σημερινό χωριό «Κόκκινος Πύργος», με κατεύθυνση προς Αγίους Αποστόλους (Ζαπτσαίοι), συνάντησε κάποιο οδοιπόρο άντρα. Οι ταξιδιώτες που συναντήθηκαν ρώτησαν ο ένας τον άλλον από που έρχονταν και προς τα που πήγαινε. Αποκάλυψαν ότι και οι δύο πήγαιναν στο χωριό Κιόρογλου. Ο άγνωστος αυτός οδοιπόρος παρά την εμμονή του εφίππου ταξιδιώτη, δεν του αποκάλυψε την ταυτότητα του και τον παρακάλεσε μόνο να τον ανεβάσει στο άλογό του διότι είχε κουραστεί πεζός. Ο ταξιδιώτης πρόθυμα ανέβασε τον άγνωστο στο άλογό του και κατευθύνθηκαν προς το Κιόρογλου. Πριν όμως φτάσουν στο χωριό, ο άγνωστος αναβάτης αποκάλυψε στον Κιορογλώτη ότι αυτός ήταν η «χολέρα» και να λάβει τα μέτρα του, τόσο αυτός, όσο και οι συγγενείς του, ώστε να αποφύγουν το θανατικό από την ασθένεια αυτή. Του είπε μάλιστα ότι «απόψε στο χωριό σου γίνεται γάμος (θα ήταν Σάββατο βράδυ φαίνεται) και θα είσαι και εσύ προσκεκλημένος και πάρ’ όλη την κούρασή σου να τρέξεις να πας. Την ώρα που θα γίνονται τα στέφανα στους νεόνυμφους, εγώ θα είμαι πάνω στη στέγη του σπιτιού αυτού και τη στιγμή που ο παπάς θα ευλογεί, θα βγάλω από τον φεγγίτη δύο τσιμπίδια και θα τα πιάσω το ανδρόγυνο από τη μύτη, ώστε να φτερνιστούν και εσύ τη στιγμή εκείνη να μην πεις τη λέξη “γεια σας”».

Ο ταξιδιώτης όταν έφτασε στο Κιόρογλου είδε ότι πράγματι γίνονταν γάμος το βράδυ εκείνο και μάλιστα ήταν και καλεσμένος, αφού είχαν πληροφορηθεί από τους δικούς του των ερχομό του, καθότι φιλόξενοι οι κάτοικοι προσκαλούσαν και τιμούσαν τον κάθε ξένο στα σπίτια τους σε γάμους, σε χαρές, σε πανηγύρια κλπ.

Κατά τη στιγμή του φταρνίσματος των νεόνυμφων, ο ταξιδιώτης που παρευρίσκοντο εκεί, δεν τήρησε τη συμβολή του συνοδοιπόρου «χολέρα», λέγοντας ψιθυριστά τη λέξη «γεια σας». Τότε πάνω στη στέγη ακούστηκε ένας ισχυρός κρότος, σαν να είχαν σπάσει όλα τα κεραμίδια, ενώ ακούγονταν και γρήγορα βήματα ενός «τράγου» επί της σκεπής. Αμέσως τότε άνθρωποι του γάμου ανέβηκα στη σκεπή αλλά δεν βρήκαν τίποτα, παρά μόνο αρκετά σκορδόφυλλα.

Ο οδοιπόρος που αποκάλεσε τον εαυτό του «χολέρα» είχε συμβουλεύσει τον ταξιδιώτη του Κιορογλώτη να ρίξει επάνω στην στέγη του σπιτιού ένα κόκκινο φόρεμα ή να δέσει στη θύρα του σπιτιού μία κόκκινη κλωστή, για να ξεχωρίζει από τα άλλα σπίτια. Το ίδιο να κάνουν οι συγγενείς και οι φίλοι του για να αποφύγουν το θανατικό. Αυτός θα διέρχονταν τη νύχτα από όλες τις οικίες του χωριού Κιόρογλου και εάν δεν έβρισκε τα κόκκινα σημάδια σε αυτές, θα εισέρχονταν η ασθένεια της χολέρας και θα «θέριζε» όλους τους ενοίκους, μικρούς, μεγάλους, γέρους και νέους.

Η φοβερή εκείνη νόσος μεταδόθηκε στο χωριό αυτό υπό τις συνθήκες που εξιστορήσαμε κατά τη λαϊκή παράδοση, κατέστρεψε ολοσχερώς το Κιόρογλου και δεν μνημονεύεται πουθενά η σωτηρία κάποιας οικογένειας.

Σήμερα με προσοχή ο επισκέπτης δύναται να εντοπίσει ίχνη στο μέρος αυτό που μαρτυρούν την ύπαρξη του πάλαι ποτέ κατοικημένου χώρου. Κατά πόσο οι λαϊκές αυτές φαντασίες έχουν δόση αλήθειας, δεν μπορούμε να το βεβαιώσουμε αλλά ούτε είναι δυνατόν και να το απορρίψουμε. Εκείνο όμως το οποίο μετά βεβαιότητας μπορούμε να συμπεράνουμε, είναι η ολοκληρωτική καταστροφή του χωριού και η ερήμωσή του από κάθε ανθρώπινη ψυχή και για να δείξει η λαϊκή πίστη τόσο το μέγεθος της καταστροφής, συνέπεια της φοβερής νόσου, όσο και την αιτία που την προκάλεσε, δημιούργησε τον ανώτερο μύθο.

Δεν είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος αυτός, με τον οποίο απλοϊκός λαός απαθανατίζει και παραδίδει στην ιστορία γεγονότα αυτής της μορφής και έκτασης. Από τις λαϊκές αυτές παραδόσεις βρίσκουμε σήμερα και τα σπέρματα μιας αλήθειας, πιστοποιημένης από το φως των ανακαλύψεων και της προόδου των επιστημών. Δεν απέδειξαν άλλωστε οι διάφορες έρευνες των επιστημών, γεγονότα θεωρούμενα ως μυθικά και μη πραγματοποιημένα ποτέ από τον άνθρωπο και σήμερα, ερχόμενα στο φως, μας προδίδουν ένα αρχαίο πολιτισμό του ανθρώπου πάνω στον οποίο, στήριξε τα θεμέλια της μέχρι σήμερα η εξέλιξη του;

Η θανατηφόρα εκείνη επιδημία της χολέρας που προσέβαλε και ερήμωσε το χωριό και Κιόρογλου μεταδόθηκε και στο έτερο χωριό που βρίσκονταν στα νοτιοδυτικά αυτού, το Βαλτινό. Η πανωλεθρία υπήρξε ολοκληρωτική. Δεν υπήρξε χρόνος περισυλλογής και αντιμετώπισης της ασθένειας και σε βραχύτατο χρονικό διάστημα επήλθε η ερήμωση. Από τους κατοίκους σώθηκαν μόλις εκ ως εκ θαύματος 7 οικογένειες, που ήρθαν στο σημερινό χωριό και οικοδόμησαν τις προσωρινές κατοικίες τους. Από τους κατοίκους σώθηκαν μόλις και ως εκ θαύματος επτά οικογένειες που ήρθαν στο σημερινό χωριό και οικοδόμησαν τις προσωρινές κατοικίες τους. Από τις επτά αυτές οικογένειες σώζονται σήμερα στο Βαλτινό: 1) η οικογένεια Σταμούλη, 2) Καραθανάση, 3) Αγγελοπούλου, 4) Μπαρούτα, 5) Παζαρά και 6) η οικογένεια Πούλιου που οι απόγονοι αυτής βρίσκονται σήμερα σε κάποια χωριά στους πρόποδες (ριζά) του Κόζιακα. Αγνοείται η έβδομη οικογένεια που ίσως να μην άφησε απόγονους. Οι υπόλοιποι των σημερινών κατοίκων του χωριού προέρχονται από τα γύρω όμορφα χωριά, που βρίσκοντας εργασία στο νέο αυτό χωριό δημιούργησαν καταστάσεις οικογενειακού βίου. Ακόμη πολύ από τους κατοίκους προήλθαν από την Ήπειρο, Χάσια και Άγραφα, με τις μετακινήσεις των ελληνικών πληθυσμών, συνέπεια της Τουρκικής δουλείας και των διωγμών από αυτούς. Πριν γίνει η καταστροφή κι ερήμωση του χωριού από τη χολέρα, εδώ που βρίσκεται το χωριό σήμερα, υπήρχε σε καλή κατάσταση ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου που σήμερα αποτελεί τον κύριο ναό του χωριού, τότε ήταν εξωκλήσι.

Πραγματοποιήθηκαν τα Εγκαίνια της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη-Φ.Ι.ΛΟ.Σ.»

 

Το περασμένο Σάββατο 23 Νοεμβρίου και ώρα 6.30 μ.μ. πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη-Φ.Ι.ΛΟ.Σ.», την οποία ίδρυσε ο Φιλολογικός, Ιστορικός, Λογοτεχνικός Σύνδεσμος (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) Τρικάλων για να τιμήσει την μνήμη του Mεγάλου Eυεργέτη του Συνδέσμου Παναγιώτη Χρίστου Χατζηγάκη.

Παρουσία εκπροσώπων πολιτιστικών συλλόγων, φιλοτέχνων και φίλων του Φ.Ι.ΛΟ.Σ., οι οποίοι είχαν κατακλύσει τους χώρους της «Βιβλιοθήκη Παναγιώτη και Μαρἰας Χατζηγάκη - Φ.Ι.ΛΟ.Σ», καθώς και της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη-Φ.Ι.ΛΟ.Σ.», στην αρχή ο πρόεδρος του Συνδέσμου κ. Θεόδωρος Νημάς καλωσόρισε τους παρευρεθέντες και αναφέρθηκε με συντομία στην προσωπικότητα του Παναγιώτη Χρ. Χατζηγάκη και στον ιστορικό των δωρεών προς τον Φ.Ι.ΛΟ.Σ.

Κατόπιν ο εικαστικός καλλιτέχνης κ. Ηλίας Κοτσίρας, πτυχιούχος της Σχολής Καλών Τεχνών, παρουσίασε κριτικά το ζωγραφικό έργο της Μαρίας Χατζηγάκη, ο οποίος εν περιλήψει είπε ότι θα ήθελε να είχε γνωρίσει τη Μαρία και να ζήσει από κοντά τη διαδικασία δημιουργίας των έργων της, να αντιληφθεί πώς τιθάσευσε την ενέργεια του εικαστικού χώρου και πώς χρησιμοποιούσε την αλφαβήτα του εικαστικού λόγου. Να συμμετείχε στην προετοιμασία των επιφανειών (στενσίλ) με την οποία μετέφερε το χρώμα στα έργα και πώς ισορροπούσε τις σπείρες με τις γεμάτες μουσικούς ρυθμούς διαγώνιες κινήσεις.

Μετά έλαβε τον λόγο ποιητής και τεχνοκριτικός κ. Ηλίας Κεφάλας, ο οποίος αναφέρθηκε στην γνωριμία του πρώτα με τον  Παναγιώτη Χρ. Χατζηγάκη και κατόπιν με την ζωγράφο σύζυγό του Μαρία Χατζηγάκη κάνοντας λόγο για την αξία και την τύχη των έργων της.

Επακολούθησε ξενάγηση στον χώρο, όπου εκτίθενται οι 19 ζωγραφικοί πίνακες μεγάλου μεγέθους, όλοι έργα της αείμνηστης Μαρίας Χατζηγάκη, τα έπιπλα, τα γυάλινα και τα ορειχάλκινα καλλιτεχνήματα και βιβλία καλών τεχνών της οικογενείας Παν. Χατζηγάκη που βρίσκονταν στο διαμέρισμά της στα Τρίκαλα. Από τους παρισταμένους υποβλήθηκαν σχετικές ερωτήσεις, στις οποίες απάντησε ο κ. Ηλίας Κοτσίρας. Από τον διάλογο που αναπτύχθηκε με τους επισκέπτες, επεσήμανε τον ρόλο της χρυσής τομής στα μεγάλα έργα και πώς η Μαρία Χατζηγάκη την χρησιμοποίησε για την καλύτερη οργάνωση των ζωγραφικών της έργων.

Το κοινό μπορεί να επισκέπτεται τη «Στέγη Τεχνών» κατά τις ώρες λειτουργίας της παραπλέυρως κειμένης «Βιβλιοθήκη Παναγιώτη και Μαρίας Χατζηγάκη - Φ.Ι.ΛΟ.Σ», ήτοι 7-9 μ.μ., καθημερινώς, πλην Σαββάτου και Κυριακής.

Πρώτος και μόνος ο Α.Ο. Βαλτινού στον βαθμολογικό πίνακα του Πρωταθλήματος

 

Με τους τρεις βαθμούς που πήρε άνευ αγώνα, καθώς η ομάδα της Πηγής δεν κατήλθε στον αγώνα, η ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού παρέμεινε πρώτη και μόνη της στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος του Β΄ ομίλου, της Β΄ κατηγορίας ΕΠΣ Τρικάλων με 15 βαθμούς.

Έτσι  μετά την Πέμπτη αγωνιστική η βαθμολογία έχει ως εξής:

ΑΟ Βαλτινού              15

Ασπρόβατος                12

Ασπροκλησιά              10

 Άθλος                           9

Παλαιομονάστηρο        9

Α.Ο. Γοργογυρίου        8

Καστράκι                      8

Χρυσομηλιά                  6

Πιαλία                           4

Α.Ο Φωτεινού              3

Α.Ο. Πηγής                   -

Ελευθεροχώρι               -

Η εναπομείνασα αρχοντιά του Βαλτινού

 

Θα έρθει η εποχή, όχι μακρινή, που όλα τα ίχνη κατοίκησης στο χωριό, εκείνα που δεν είναι ούτε ιδιαιτέρως σημαντικά, ούτε ιδιαιτέρως ωραία, θα χαθούν. Και μαζί θα έχουν φύγει η αίσθηση του κοινού γούστου, του απόλυτου μέσου όρου, όπως τον εξέφραζαν οι κάτοικοι, αλλά και όλα τα ψήγματα της ιστορίας τους.

Στάθηκα μια μέρα έξω από το διώροφο κτήριο της οικογένειας Σιμή, που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία του τόπου μας, μιας και το χωριό Βαλτινό αποτέλεσε κάποτε, ένα από τα τέσσερα χωριά της περιοχής, τσιφλίκι, που ανήκαν στην οικογένεια Σιμή, και που εκμεταλλεύονταν την περιοχή επί χρόνια. Μέσα στο τσιφλίκι αυτό, μεταξύ άλλων, ήταν το δάσος του Λόγκου και το δάσος της Παναγίας.

Καθώς περιεργαζόμουν την άλλοτε κατοικία (κονάκι) του τσιφλικά Σιμή, συνειδητοποίησα πως αυτό το απλό λίθινο σπίτι, με τις δύο εξώθυρες και τα τέσσερα παράθυρα στην πρόσοψη, είναι ένα απλούστατο οικοδόμημα και για αυτό σημαντικό μέσα στην κοινοτυπία του. 

Για αυτό το σπίτι, σκέφτηκα, που διέθετε ωστόσο μια ορισμένη αρμονία, δεν θα γραφτούν τραγούδια, ούτε διαβάτες θα κοντοσταθούν να το χαζέψουν. Μόνο του κάποια στιγμή θα κυλήσει στη λήθη, στον κοινό τάφο των άσημων και των εφήμερων. Ελάχιστοι με ευαισθησία, όσοι εξ αυτών έχουν αυτή την κλήση, θα το τυλίγουν στις αναμνήσεις τους με τρυφερότητα.

Κι όμως είναι από τα παλιότερα κτίσματα του χωριού καθώς χρονολογείται λίγο πριν από την εποχή της προσάρτησης της Θεσσαλίας στην ελεύθερη Ελλάδα.

Ωστόσο, η θέα αυτού του σπιτιού προκαλεί σήμερα σκέψεις και συγκίνηση. Όχι τόσο για την αισθητική του αρτιότητα όσο για την έντιμη παρουσία του και την ιστορία του.  

Σ' αυτό το κτήριο, μέσα στον οντά του, απεβίωσε ο κτήτοράς του, σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας «ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ» της 7 Σεπτεμβρίου 1884, που αφορά την είδηση του θανάτου του τσιφλικά Στέφανου Σιμή: «Την 26-27 Αυγούστου 1884 απεβίωσεν εν τω κτήματί του Βαλτζινού, εις των εν Τρικκάλοις πρώτων Οικοκυραίων, ο Στέφανος Σιουμής, ανήκων εις την επιφανεστάτην οικογένειαν του ποτέ άρχοντος Κυρίου  Κωνσταντίνου Σιουμή, ως ονομάζοντο τότε, όσοι ελάμβανον τον τίτλον του άρχοντος εκ της οθωμανικής εξουσίας…» 

Σ’ αυτό το ρημαγμένο σήμερα κτήριο, που συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία του χωριού μας, αντιπάλεψαν οι χαρές με τις λύπες, οι ελπίδες με τα όνειρα, οι προσδοκίες με τις απογοητεύσεις, οι επιτυχίες με τις ματαιώσεις… Και καθώς αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα εκλείψει, κρατώ τη σκιά του ως μία ενεργητική υπενθύμιση και ως μια εναπομείνασα αρχοντιά, για την δεμένη και θαυμαστή ιστορικότητά του με τον τόπο μας.

Δ.Τ.

Η νοηματοδότηση της ζωής

 

Το ερώτημα «τι είναι ευτυχία;» θα παραμένει εσαεί ανοιχτό και θα αποτελεί κεντρικό ερώτημα στη ζωή κάθε ατόμου μεμονωμένα. Όμως το ερώτημα της ευτυχίας δεν είναι το μείζον, όσο κι αν είναι κεντρικό και σημαντικό. Το κεντρικότερο ερώτημα είναι το ερώτημα του νοήματος. Να μπορεί κανείς να νοηματοδοτεί τη ζωή του. Τα παιδιά, δηλαδή, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, είναι ευτυχισμένα, αλλά δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή τους. Δεν μπορούν να είναι αυτόνομα, δεν μπορούν να διαχειριστούν την ελευθερία τους. Επίσης άνθρωποι που είναι ανόητοι, πιθανότατα είναι ευτυχισμένοι ή τουλάχιστον συχνά χαμογελούν, δείχνουν να ζουν με γαλήνη, αλλά δεν είναι αυτόνομοι, ούτε ελεύθεροι. Άρα η ευτυχία δεν είναι τόσο σημαντική. Πιο σημαντικό είναι να μπορεί κανείς να δίνει νόημα στη ζωή του. Κάποιος θα μπορούσε να εργάζεται λόγου χάριν σε ένα νοσοκομείο, σε αντίξοες συνθήκες, να κουράζεται, να κινδυνεύει να νοσήσει ο ίδιος από τον κοροναϊό, να θέτει σε κίνδυνο την οικογένειά του και τους αγαπημένους του και παρ’ όλα αυτά να βιώνει τη ζωή του με ένα αίσθημα βαθιάς πληρότητας και ικανοποίησης. Αυτό είναι διαφορετικό από το αίσθημα της Ευτυχίας, γιατί εμπεριέχει οδύνη. 

Το νόημα είναι σημαντικότερο. Αν νοηματοδοτήσει κανείς τη ζωή του μ’ έναν τρόπο αυθεντικό και αναστοχαστικό θα βιώνει και στιγμές ευτυχίας, αλλά θα απαλλαγεί και απ’ αυτή την σημερινή κατηγορική προσταγή: «γίνε ευτυχισμένος», που εντέλει μας οδηγεί πιθανότατα στο να δυστυχήσουμε, παρά στο να ευτυχίσουμε. Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι μια κατάσταση με διάρκεια. Και δεν είναι βέβαιο αν θα μπορούσε κανείς να ανταποκριθεί, να είναι ευτυχισμένος για πάνω από τρεις, τέσσερες μέρες. Η ευτυχία, όπως και ένας ήχος αντλεί τη δύναμή της από την οδύνη. Όπως σε μια μελωδία την ακούμε επειδή εμπεριέχονται οι παύσεις, έτσι κι η ευτυχία γίνεται αντιληπτή από τις στιγμές όπου απουσιάζει ή όπου υποφέρουμε.

Αν μπορούμε λοιπόν να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας, αυξάνουμε και τις πιθανότητες να είμαστε ευτυχισμένοι, αν αυτό είναι σημαντικό, αλλά το κυριότερο είναι ότι γινόμαστε περισσότερο αυτόνομοι και περισσότερο ανθρώπινοι.

 

Του Θεοφάνη Τάση

Τα Εγκαίνια της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη - Φ.Ι.ΛΟ.Σ.»

 

Το Σάββατο 23 Νοεμβρίου και ώρα 6.30 μ.μ θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη-Φ.Ι.ΛΟ.Σ.», την οποία ίδρυσε ο Φιλολογικός, Ιστορικός, Λογοτεχνικός Σύνδεσμος (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) Τρικάλων για να τιμήσει την μνήμη του Mεγάλου Eυεργέτη του Συνδέσμου Παναγιώτη Χρίστου Χατζηγάκη. Η «Στέγη Τεχνών» στεγάζεται σε διαμέρισμα επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας 4 (Πλατεία Ρήγα Φεραίου), 4ος όροφος, στο κέντρο των Τρικάλων. Το διαμέρισμα αυτό, όπως και εκείνο, στο οποίο στεγάζεται η «Βιβλιοθήκη Παναγιώτη και Μαρἰας Χατζηγάκη - Φ.Ι.ΛΟ.Σ», καθώς και τα γραφεία του Συνδέσμου, είχε δωρίσει εν ζωή στον Φ.Ι.ΛΟ.Σ. ο Παναγιώτης Χρ. Χατζηγάκης. Το Δ.Σ. του Συνδέσμου ανακαίνισε προσφάτως το δεύτερο διαμέρισμα και τοποθέτησε σ’ αυτό 19 ζωγραφικούς πίνακες μεγάλου μεγέθους που είναι όλοι έργα της αείμνηστης Μαρίας Χατζηγάκη, τα έπιπλα, τα γυάλινα και τα ορειχάλκινα καλλιτεχνήματα και βιβλία καλών τεχνών της οικογενείας Παν. Χατζηγάκη που βρίσκονταν στο διαμέρισμα της οικογένειάς του στα Τρίκαλα.

Η Μαρία Χατζηγάκη γεννήθηκε στον Βόλο το 1926 και έζησε στην Αθήνα, όπου απεβίωσε το 2004. Ήταν σύζυγος του Τρικαλινού δικηγόρου και λογοτέχνη Παναγιώτη Χρ. Χατζηγάκη. Είχε μαθητεύσει στο εργαστήρι του ζωγράφου Κώστα Ηλιάδη και συμπεριλαμβάνεται στους πρώτους εκπροσώπους της αφαιρετικής τέχνης στην Ελλάδα κάνοντας την εμφάνισή της με την πρώτη ατομική έκθεση των έργων της στην «Art Gallery Ζυγός» της Αθήνας το 1959. Για το έργο της θα μιλήσει ο εικαστικός καλλιτέχνης κ. Ηλίας Κοτσίρας, πτυχιούχος της Σχολής Καλών Τεχνών.

Όπως γράφει ο Ηλίας Κεφάλας στο βιβλίο του Παράθυρα Ονείρου. Αναδρομές και στάσεις στον ζωγραφικό κόσμο της Μαρίας Χατζηγάκη, «η Μαρία Χατζηγάκη βοήθησε με τον τρόπο της στην εξοικείωση του ελληνικού κοινού με τις αφηρημένες εκφραστικές αντιλήψεις, οι οποίες με μεγάλη καθυστέρηση εισήχθησαν στην Ελλάδα. [...] Η εξέλιξή της είναι εντυπωσιακή. Εκθέτει περίπου εκατό φορές, ατομικά και ομαδικά. Εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και μια σειρά από τις πιο σημαντικές επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας, τη γνωρίζουν στη Νέα Υόρκη, στη

Βοστώνη, στο Μπουένος Άυρες, στο Ισραήλ (Τελ Αβίβ, Χάιφα, Ιερουσαλήμ), στην Τύνιδα, στη Βενετία, στην Ανκόνα, στη Φλωρεντία, στη Μαδρίτη, στη Ριέκα (επανειλημμένως), στο Βισύ, στην Αμβέρσα, στον Καναδά, στην Κωνσταντινούπολη κλπ. [...] Η Μαρία Χατζηγάκη υπηρέτησε την αφηρημένη τεχνοτροπία, δίνοντάς της ψυχή και νεύρο. Μέσα στις αναζητήσεις της έδειξε την αγωνία που πρέπει να διακατέχει τον ευαισθητοποιημένο άνθρωπο στην αναζήτηση του ωραίου. Ανήγαγε το αφηρημένο σε συνειδητή ψυχοσωματική λειτουργία που εκμαιεύει τα μυστικά του αόρατου, του μη φανερωμένου κόσμου».

ΤΟ ΓΕΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

 

Τὸ γέρικο σπίτι δὲν εἶπε ποτὲ ὤχ τὴν ἡμέρα

Προσποιεῖται πάντα τὸ ἀνύπαρκτο

–μιὰ ραγισμένη ἀδιαφορία–

Ἀλλὰ τὴ νύχτα – τὴν πικρὴ νύχτα

Ὅταν οἱ ἀχτίδες τὸ λούζουν τοῦ φοβεροῦ Ἀλδεβαρὰν

Τὸ σπίτι ἀφυπνίζεται

Μὲ μιὰ πένθιμη μουσικὴ ἀνιχνεύει τὶς πληγές του

Ὁ ὕπνος τῶν κεκοιμημένων διακόπτεται ἀπαλὰ

Τῶν ἀγέννητων ὁ ἦχος παρεμβάλλεται

Μικρὰ σιγανὰ βήματα κατηφορίζουν τὶς σκάλες

Ἕνα ὑπόγειο κλάμα ἀνεβαίνει ἀπὸ τὰ μαῦρα θεμέλια

Γιατὶ τὸ χτισμένο αἷμα βογκάει μ’ ἕνα θολὸ παράπονο

Καὶ ἀπὸ τὸν ρόζο τοῦ ξύλου

Τὴ νεκρωμένη φλέβα τῶν χυμῶν

Βγαίνει ἡ γυναίκα μὲ τὰ μεγάλα φτερὰ

Περιφέρει στὰ δωμάτια τὰ τρελά της μάτια

Στὴ νάρκη τοῦ ἄλγους χαμένη στὸν ἀράγιστο φόβο

Καὶ μὲ ὀδυνηρὰ ἀναφιλητὰ

Μέσα ἀπὸ ὧρες ὑγρὲς καὶ ἀνασφάλιστες

Ἐπιστρέφει δειλὰ ὁ πνιγμένος

Μουσκεύει τοὺς τοίχους ψάχνοντας

Τὴν χαμένη γι’ αὐτὸν εἴσοδο

Δυστυχεῖς – ὅσοι ἀγρυπνοῦν τὴ νύχτα

Γιατὶ τὸν θρῆνο ἐπιφορτίζονται τῶν τετελειωμένων

 

Του Ηλία Κεφάλα, [ἀπὸ τὴ συλλογή μου «Σκοτεινὸς μαγνήτης», 1989]

 

Ο περίτεχνος Σιδηροδρομικός Σταθμός Τρικάλων

 

Στον Τρικαλινό εκδότη Γεώργιο Χολέβα οφείλουμε εκτός των άλλων και την πρώτη (επιχρωματισμένη) καρτ ποστάλ του Σιδηροδρομικού Σταθμού Τρικάλων που κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του ’20.

Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Καλαμπάκα-Βόλος και η σύνδεσή της με το τότε δίκτυο των σιδηροδρομικών γραμμών της χώρας έδωσε μεγάλη αναπτυξιακή ώθηση στον Νομό Τρικάλων και γενικότερα στην Δυτική Θεσσαλία. Επιπλέον, τα κτίρια των Σιδηροδρομικών Σταθμών προκάλεσαν σταδιακά και το ενδιαφέρον των φωτογράφων της εποχής και αποτέλεσαν σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος.

Πόσο μάλλον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Τρικάλων, με το περίτεχνα κατασκευασμένο κτίριό του, που (ευτυχώς) εξακολουθεί – έστω και με τις αναγκαίες αναπαλαιώσεις του – να διασώζεται μέχρι και σήμερα.

Στην φωτογραφία που λήφθηκε από εσωτερική του πλευρά απαθανατίζονται ο τότε Σταθμάρχης (στο μέσον), ο Αστυφύλακας (στα δεξιά) και ένας πολίτης (επιβάτης;) στα αριστερά, την ώρα που βαγόνι εμπορικής αμαξοστοιχίας έχει σταθμεύσει στις σιδηροδρομικές ράγες.

Από το αρχείο του Σωτήρη Κύρμπα

Η ξυλογλυπτική του Τρικαλινού καλλιτέχνη Άγγελου Πατσιατζή

 

Ένα ξυλόγλυπτο έργο που εντυπωσιάζει, με την μορφή του Άγιου Παϊσίου φιλοτέχνησε ο τρικαλινός ξυλογλύπτης Άγγελος Πατσιατζής, ο οποίος έχει μακρά παράδοση σε ξυλόγλυπτα έργα τα οποία έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία του νομού Τρικάλων.

Το συγκεκριμένο έργο έχει τοποθετηθεί σε  ένα μονοπάτι των Μετεώρων και συγκεκριμένα λίγα μέτρα από το πάρκινγκ της Μονής του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά. Δεξιά υπάρχει ένα άλλο μονοπάτι που οδηγεί στην Μονή Βαρλαάμ και Μεγάλο Μετέωρο.

Το έργο ολοκληρώθηκε κατά την διαδικασία μαθημάτων ξυλογλυπτικής μαζί με τους μαθητές του Άγγελου Πατσιατζή, έχοντας ως στόχο την ευαισθητοποίηση των νέων για την τέχνη, την ανάδειξη της ξυλογλυπτικής τέχνης, με αλυσοπρίονο, και την ανάδειξη του μονοπατιού των Μετεώρων στο οποίο τοποθετήθηκε το ξυλόγλυπτο έργο.

Στη Σουίτα Art Cafe τραγουδάει η Νάσια Ριζαργιώτη

 

Η Νάσια Ριζαργιώτη και ο Βαλάντης Σωτηρίου επιστρέφουν στη σκηνή της Σουίτας Art Cafe για μια βραδιά γεμάτη μελωδίες και συναίσθημα. Το Σάββατο 23/11/2024, οι δύο καλλιτέχνες, με την μακρόχρονη συνεργασία και την ιδιαίτερη χημεία που τους διακρίνει, θα μοιραστούν με το κοινό αγαπημένους τους μουσικούς δρόμους, συνδυάζοντας τραγούδια άλλων δημιουργών με δικές τους συνθέσεις. Τη βραδιά θα εμπλουτίσει με τη μοναδική του παρουσία στο μπουζούκι ο Κώστας Παπαθανασίου, προσθέτοντας παραδοσιακές και σύγχρονες πινελιές στο μουσικό ταξίδι. Σας περιμένουμε για μια βραδιά γεμάτη μουσική και συγκίνηση.

Φωνή: Νάσια Ριζαργιώτη
Πιάνο: Βαλάντης Σωτηρίου
Μπουζούκι: Κώστας Παπαθανασίου
Στρ. Σαράφη 18, Τρίκαλα
Τηλ. Κρατήσεων: 2431020676
Είσοδος: 5 ευρώ

Τότε που το παιχνίδι γίνονταν στις γειτονιές

 

«Στη μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας ζω τους αιώνες σε μια μικρή στιγμή» μας λέει σε ένα ποίημά του, ο Άρης Δαβαράκης και αυτό γίνεται η αφορμή για μια διανοητική περιδίνηση, για μια πάλη μέσα στο χρόνο και στη μνήμη, καθώς παρατηρούμε στοχαστικά κάποιες παλιές φωτογραφίες συγχωριανών, από την παιδική τους ηλικία, που ζούσαν, έπαιζαν και μεγάλωσαν στην πόλη των Τρικάλων.

Τότε που το παιχνίδι γίνονταν στις γειτονιές και στις αλάνες, και σιγά σιγά άρχισε να προκύπτει η έλλειψη χώρων, ώστε να συντελέσουν στο να δημιουργηθεί σήμερα ένα αποστειρωμένο περιβάλλον για τα παιδιά.

Τότε που το παιχνίδι ακόμα, δεν είχε κυριευθεί από την επέλαση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, την καθιέρωση του διαδικτύου και των κινητών τηλεφώνων.

Πόσες φορές δεν έχουμε φέρει στο νου μας τα παλιά παιδικά μας χρόνια, τους φίλους, την ανεμελιά. Η φράση εξάλλου «εμείς τότε παίζαμε στις αλάνες και σήμερα τα παιδιά είναι κολλημένα στο κινητό»…, επιμαρτυρεί του λόγου το αληθές.

Το παιχνίδι δεν είναι μια απλή δραστηριότητα που αποσκοπεί μόνο στην ψυχαγωγία του παιδιού, αλλά αποτελεί τον πυρήνα για την ανάπτυξή του.

Το παιδικό παιχνίδι δημιουργεί μια αίσθηση κοινότητας και αδελφοσύνης, παράγει γνώση, ικανότητες και σοφία ζωής, που πρέπει ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι όταν ακόμη είναι νέοι, αφού τότε γίνονται οι επιλογές που καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή τους.

Η διαχρονικότητα του παιχνιδιού και ο αναντικατάστατος ρόλος του στη σωματική, στην πνευματική και ψυχική αγωγή του ανθρώπου καθορίζει την πορεία της κοινωνικής και ιστορικής του εξέλιξης.

Και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Oliver W. Holmes: «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε».

Α.Ο. Βαλτινού - Α.Ο. Φωτεινού 6-1

 

Άνετη νίκη του Α.Ο. Βαλτινού επί του Α.Ο. Φωτεινού, με σκορ 6-1, στο αγώνα της Κυριακής 19-11-2024, που διεξήχθη στο γήπεδο Βαλτινού, και 4 νίκες στους 4 αγώνες για την ομάδα του Βαλτινού στο φετινό πρωτάθλημα.

Στον χθεσινό αγώνα 3 γκολ σημείωσε ο Αλέξανδρος Κερασιώτης και από ένα ο Ηλίας Μάμαλης, ο Αχιλλέας Καμέας και ο Βάιος Τσιγάρας.

Από τον ΑΟΒ αγωνίστηκαν οι: Σφυρλίδας Δ, Σφυρλίδας Γ, Γιώτας, Ζησόπουλος, Πράτας (Τσιγάρας), Σταμούλης Ν., Σταμούλης Α., Μάμαλης (Αρμάγος), Κοθράς Κ, Καμέας, Κερασιώτης.

Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου στο Λύκειο Βαλτινού

 

Την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024, πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις για την Επέτειο του Πολυτεχνείου στο Γενικό Λύκειο Βαλτινού. Στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων παρουσιάστηκε αφιέρωμα στο χρονικό των γεγονότων, ποιήματα, θεατρικά και μουσικά δρώμενα με κεντρικό άξονα τον αγώνα των φοιτητών για την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.

Τα Βαλτσινιώτικα

 

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας.

 

Θέλω να γίνω υπουργός, να τρώω και να πίνω,

να είμαι πάντα ξαπλωτός, συνάμα να τα ξύνω

κι απ’ το πολύ το ξύσιμο, σχεδόν να τα ματώνω,

τον Έλληνα τον φουκαρά μετά να ξεβρακώνω…

 

Είναι πολύ σκληρή δουλειά συνέχεια να τα ξύνεις,

να κάνεις και τις μπάζες σου και λόγο να μην δίνεις.

Κουράζονται οι υπουργοί συνέχεια να τα ξύνουν,

γι’ αυτό οι νόμοι μας πολλά προνόμια τους δίνουν.

 

Μισθούς βαρβάτους, δάνεια, κι αυτό δεν είναι πλάκα,

αφού όλα τα χρέη τους τα ρίχνουν στον «Μαλάκα».

Κι ο κόσμος ψάχνει δανικά το μήνα για να βγάλει

του ’γινε αβίωτη η ζωή κι ο βίος μαύρο χάλι.

Αναστάσιος Αναστασίου