Μια ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα δημιούργησε ο συλλέκτης λαογραφικού υλικού κ. Νίκος Μαρδάνης, με πλούσιο και ενδιαφέρον λαογραφικό υλικό.
Η δημιουργία της ιστοσελίδας, του Νίκου Μαρδάνη, έχει σκοπό την προβολή των λαογραφικών αντικειμένων που κατέχει στη συλλογή του, έτσι ώστε, όποιος το επιθυμεί, να τα γνωρίσει μέσω των εικόνων. Ταυτόχρονα δίνεται η ευκαιρία, στη νέα γενιά, να ανακαλύψει και να γνωρίσει τον τρόπο ζωής των προγόνων της και στους μεγαλύτερους να θυμηθούν τα παλιά.
Η συλλογή του Νίκου Μαρδάνη συγκεντρώθηκε με πολύ μεράκι, πολύ προσωπική εργασία και μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Ο επόμενος στόχος, του συλλέκτη, είναι να βρεθεί ένας εκθεσιακός χώρος ώστε να φιλοξενηθεί μόνιμα η συλλογή, να γίνει ένα σύγχρονο λαογραφικό μουσείο στα Τρίκαλα και να δίνεται η δυνατότητα σε όλους να γνωρίσουν τα αντικείμενα από κοντά, αλλά και να τα αγγίξουν.
Ρεμπέτικα τραγούδια της προπολεμικής Ελλάδας, που οι δημιουργοί τους τα εμπνεύστηκαν από την καθημερινότητα, το είδος βιοπορισμού και το κοινωνικό τους περιβάλλον. Άντλησαν τη θεματολογία τους από τις καθημερινές ασχολίες και τις επαγγελματικές δραστηριότητες των φτωχών ανθρώπων της εποχής. Κεντρικοί ήρωες των τραγουδιών είναι οι επαγγελματίες: ο χασάπης, ο μανάβης, ο τσαγκάρης, ο λούστρος, ο αμαξάς, ο ψαράς, ο κουρέας, ο ταβερνιάρης, ο καστανάς, κλπ. Τα τραγούδια αυτά είναι αφιερωμένα στα επαγγέλματά τους. Οι ρεμπέτες δημιουργοί χαρτογράφησαν με τα τραγούδια τους τα επαγγέλματα της πιάτσας και έδωσαν άφθονες πληροφορίες για τις όποιες ιδιαιτερότητές τους, θέτοντας ταυτόχρονα αυτούς τους μεροκαματιάρηδες στο πάνθεον των λαϊκών τραγουδιών. Παρακάτω παρουσιάζουμε μερικά τέτοια τραγούδια.
Για μερικά επαγγέλματα θέλω να σας μιλήσω πιστεύω να τα κρίνετε όσα κι αν σας ξηγήσω. Μπακάλης είν' ακάθαρτος μανάβης σεβνταλής χασάπης είναι κουβαρντάς ψαράς μα μερακλής. Αυτοί οι γαλατάδες είναι και νερουλάδες βαφτίζουνε το γάλα και παίρνουνε παράδες. Αν πεις για καρβουνιάρη κουμπάρος να 'ναι ακόμα θα σου την φτιάξει μια μορτιά στον πάτο όλο χώμα.
Όταν η φαντασία καλπάζει, σε συνδυασμό με το ταλέντο, τότε τα όρια της δημιουργικότητας τείνουν να εκλείψουν και η τέχνη αναδεικνύεται μέσα από το μεγαλείο της. Κάπως έτσι γίνεται και με την γλύπτρια Jennifer Maestre η οποία φιλοτέχνησε έργα τέχνης με μολύβια.
Οι εντυπωσιακές δημιουργίες της μπορεί να χρειαστούν ένα ή δύο μήνες μέχρι να ολοκληρωθούν, ωστόσο κάθε έργο μπορεί να πωληθεί από 1.000 έως 8.000 δολάρια. Η Jennifer από τη Μασαχουσέτη έχει μια ιδιαίτερη τεχνική για τα έργα της, καθένα από τα οποία μπορεί να αποτελείται και από 1.000 μολύβια.
Η ίδια χρησιμοποιεί νήμα και «ράβει» τα υλικά δίνοντάς τους το επιθυμητό σχήμα. Για να το πετύχει αυτό ανοίγει μία τρύπα στο κέντρο κάθε μολυβιού. Η καλλιτέχνης, μάλιστα, δηλώνει πως όταν δημιουργεί χρησιμοποιεί όλα τα κομμάτια των υλικών της, καθώς γι αυτήν δεν υπάρχει άχρηστο μέρος στα μολύβια της. Απολαύστε παρακάτω μερικά από τα έργα της.
Ιούνιος μήνας και το μεσημέρι έβραζε στον τρικαλινό κάμπο. Ο πατέρας μου με τον κύριο Παμπούδη συζήταγαν ζωηρά κάτω από τον ίσκιο μιας πλατύφυλλης μουριάς. Κατά τα φαινόμενα η συζήτησή τους κατέληγε σε αδιέξοδο, γι’ αυτό και η δυσφορία τους ήταν εξόφθαλμη. Δεν έπιανα πολλά πράγματα από τις βαρύγδουπες κουβέντες τους, επειδή όλη την ώρα είχα το μυαλό μου στην κόρη του κυρίου Παμπούδη. Ήταν μια κοπελίτσα με κόκκινα πέδιλα και άσπρη πλατύγυρη καπελίνα, όπως πεντακάθαρα θυμάμαι και προ παντός στην ίδια περίπου ηλικία με τη δική μου: επτά παιδικά ολοφώτεινα και αψεγάδιαστα χρόνια. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Ο κύριος Παμπούδης σκούπιζε το μέτωπό του με ένα κατάλευκο μαντίλι, ενώ ο πατέρας μου - ανθεκτικός στη ζέστη και τα επιχειρήματα του συνομιλητή του - αντιστεκόταν υπομονετικά. Όταν μπήκα κάποια στιγμή στο νόημα της συζήτησης, η καρδιά μου άρχισε να πεταρίζει τρελά. Ο κύριος Παμπούδης προσπαθούσε να πουλήσει στον πατέρα μου μια θεριζοαλωνιστική μηχανή και κάθε τόσο έδειχνε με το δεξί του χέρι τον κατακίτρινο κάμπο με τα ώριμα για θερισμό σιτάρια. Την ίδια κίνηση πάνω - κάτω έκανε και η κόρη του, παίζοντας και κάνοντας μισοφέγγαρα στον αέρα με το μικρό ντελικάτο της χέρι. Καθώς έτρεχε γύρω από τη μουριά, εγώ την ακολουθούσα ρωτώντας την με θαυμασμό: «έχετε πολλές θεριζοαλωνιστικές μηχανές;» «Άσωτες», μου απαντούσε, «μπορούν σε μια μέρα να θερίσουν όλο τον κάμπο σας». Είχα δαγκωθεί. Πώς να της εξηγήσω ότι η μόνη μας περιουσία ήταν λίγα χωραφάκια και όχι ολόκληρος ο κάμπος. Αλλά, δεν πειράζει, σκέφτηκα με την παιδική αφέλεια που αρέσκεται στην υπερβολή, καλύτερα να πιστεύει ότι όλος ο κάμπος είναι δικός μας. Ο κύριος Παμπούδης ετοιμάστηκε σε λίγο να αποχωρήσει απογοητευμένος και έκανε ασυναίσθητα το χέρι για να πιάσει την κόρη του. Ο πατέρας μου του έδινε κατά κάποιο τρόπο, κουράγιο, λέγοντας ότι «του χρόνου δίχως άλλο θα είναι έτοιμος να αγοράσει, αρκεί να μην αλλάξουν οι όροι» και ασυναίσθητα και αυτός άπλωνε το χέρι του για να με περιμαζέψει. Τότε η κόρη του κυρίου Παμπούδη μου πέταξε μια ξαφνική ερώτηση, γυρίζοντας το κεφάλι της πίσω από την ηλιοψημένη πλάτη της: «Έ, μικρέ, ξέρεις να σπέρνεις;» «Δεν είμαι μικρός», της είπα με θυμό, κι ύστερα λίγο μελαγχολικά: «όχι δεν ξέρω ακόμα να σπέρνω». Και αμέσως για να πάρω την ρεβάνς, αντιρώτησα: «Εσύ με τις μηχανές ξέρεις να θερίζεις;» Ρωτώντας την έτρεχα ταυτόχρονα ξωπίσω της, ενώ ο πατέρας μου με καλούσε. Εκείνη δεν ταράχθηκε. Ξαναγυρίζοντας πάλι το κεφάλι της πίσω, φώναξε: «Όχι ούτε εγώ ξέρω. Αλλά μη λυπάσαι κουτέ, ύστερα από λίγα χρόνια θα ξέρουμε κι οι δυο να σπέρνουμε και να θερίζουμε.» Τα έχασα, νοιώθοντας τη φίλη μου αμέσως. Επιτάχυνα το τρέξιμό μου και την πρόλαβα την ώρα που έμπαινε με τον πατέρα της σε ένα κατασκονισμένο προπολεμικό πεζώ. «Έι, πως σε λένε», φώναξα λαχανιασμένος. «Παυλίνααα», φώναξε η κόρη του κυρίου Παμπούδη και έλαμπε χαμογελαστή μέσα από το κατεβασμένο τζάμι του αυτοκινήτου.
Στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού παραβρέθηκε, την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κ. Αλέξιος, ο οποίος χοροστάτησε, στη Θεία λειτουργία και μίλησε στο Χριστεπώνυμο πλήθος. Στο κήρυγμά του, ο Σεβασμιότατος, μίλησε για την για την Ανακομιδή λειψάνων Ιωάννου Χρυσοστόμου, καθώς και για την περικοπή της συνάντησης του Ιησού Χριστού με τον αρχιτελώνη Ζακχαίο.
«Μια θαυμάσια περικοπή, όπως τόνισε ο Σεβασμιότατος, που χαρίζει στις καρδιές μας αισιοδοξία, θάρρος και βεβαιότητα για την ψυχική μας σωτηρία. Μας δείχνει το δρόμο, που μπορεί ο άνθρωπος να ακολουθήσει γα να συναντηθεί με τον Κύριο και να επικοινωνήσει μαζί του. Είναι ο αληθινός δρόμος της μετάνοιας, που πρέπει να είναι έμπρακτη, όπως εκείνη του αρχιτελώνη Ζακχαίου» και κάλεσε το Χριστεπώνυμο πλήθος να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ζακχαίου.
Ένα σημαντικό έργο που αφορά την κατασκευή δικτύου
ποδηλατοδρόμων στην πόλη των Τρικάλων και στις δημοτικές κοινότητες
Καλλιδένδρου και Φαλώρειας, είναι το θέμα, το οποίο θα απασχολήσει άμεσα το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τρικκαίων.
Πρόκειται για την έγκριση μελέτης και κατάθεση φακέλου
πρότασης για την ένταξη του έργου με τίτλο «περιαστική ποδηλατική διαδρομή στις
δημοτικές κοινότητες Καλλιδένδρου και Φαλώρειας».
Με σύμμαχο το επίπεδο του εδάφους της περιοχής, το οποίο
αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για την έμφαση στις εναλλακτικές μορφές
μετακίνησης και τη δημιουργία υποδομών κυκλοφορίας ποδηλάτων, στο αστικό και
περιαστικό δίκτυο, αναμένεται η δημιουργία του έργου δικτύου ποδηλατοδρόμων στην
περιοχή μας.
Η δράση θα υλοποιηθεί μέσα από το πρόγραμμα Leaderστον
άξονα 4.
Έτσι η δημιουργία ποδηλατοδρόμων διαχωρισμένοι από τους
αυτοκινητόδρομους, με ειδικές λωρίδες, με σήμανση στους δρόμους θα δίνουν τη
δυνατότητα για μετακίνηση με ποδήλατο εξασφαλίζοντας και την ασφάλεια στους
ποδηλάτες.
Το όλο έργο αποτελεί στρατηγικό σχέδιο ερευνητικού
προγράμματος δημιουργίας συνθηκών βιώσιμης κινητικότητας με έμφαση στο ποδήλατο
στην πόλη των Τρικάλων, το οποίο εκπονείται από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
και το Δήμο Τρικκαίων.
Το καπέλο είναι ένα στοιχείο ιματισμού, ένα είδος καλύμματος,
το όποιο φοριέται στο κεφάλι. Αποτελεί βασικό αξεσουάρ των ανθρώπων εδώ και
πάρα πολλά χρόνια.
Τα αντρικά καπέλα, τα φορούσαν οι
άνθρωποι για να δίνουν περισσότερο στυλ στις εμφανίσεις τους και τα είχαν ως
σύμβολο... κοινωνικής υπεροχής και ευημερίας.
Κάποτε συνόδευαν το ντύσιμο όλες τις εποχές του χρόνου και όλες τις ώρες της
ημέρας, από τους πρωινούς περιπάτους ως τις βραδινές εξόδους.
Σήμερα όμως, ελάχιστοι είναι εκείνοι που ακολουθούν τη μόδα
των προγόνων τους. Τα αντρικά καπέλα πλέον, λειτουργούν ως ασπίδα προστασίας
για τις καυτές καλοκαιρινές ημέρες και λίγοι είναι οι άντρες που τα προτιμούν
και το χειμώνα.
Σήμερα τα αντρικά καπέλα κατασκευάζονται από ποικίλα υλικά,
όπως ύφασμα, καμβά, δέρμα, χαρτί, και ψάθα.
Τι πρέπει όμως να γνωρίζετε προτού αναζητήσετε το ιδανικό
στην αγορά;
Το Wooden Heap με κλειστά τα συρτάρια φαίνεται σαν ένας
σωρός από ξύλα.
Το έπιπλο Wooden Heap διατίθεται σε διάφορες μορφές. Ο
σχεδιαστής με πολύ έξυπνο τρόπο αιφνιδιάζει το χρήστη με τα κρυμμένα συρτάρια
και τις ανοιγόμενες πόρτες που κρύβονται πίσω από τα ξύλα. Ο
έξυπνος και διαχρονικός σχεδιασμός του, η οικολογική κατασκευή του μαζί με την
κατασκευαστική ακρίβεια του είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά του Wooden Heap.
Οι παροιμιακές (ή παροιμιώδεις) φράσεις είναι ένα είδος
φράσεων που δεν έχει να κάνει με γνωμικά, αν και συγγενεύει με τις παροιμίες ως
προς το λαϊκό ή αλληγορικό τους χαρακτήρα.
Πρόκειται για σύντομες φράσεις που δεν αποτελούν «διατύπωση κρίσης», δεν τις
χρησιμοποιούμε δηλαδή για να διατυπώσουμε μια άποψη, αλλά για να κάνουμε ένα
χαρακτηρισμό. Πάντως τα όρια με τις Παροιμίες είναι μερικές φορές δυσδιάκριτα.
Στο βιβλίο «ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ ΑΝΗΦΟΡΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΑΡΚΙΖΑ» του Γιώργου Αρ. Καραγιώργου σταχυολογούμε κάποια αποσπάσματα που έχουν σχέση με τη δράση και τον αγώνα των συναγωνιστών του Άρη Βελουχιώτη που κατάγονται από το Βαλτινό.
Στη σελίδα 267 διαβάζουμε για την Γενική Συνέλευση που έγινε μέσα στο δάσος της Μουτσιάρας στις 7 Ιουνίου 1945.
Το πρώτο θέμα που μπήκε ήταν: Πρέπει το τμήμα να συνεχίσει τη δραστηριότητά του ή πρέπει να αυτοδιαλυθεί και να πάει ο καθένας στον τόπο του και από εκεί να καταγγείλει τη συμφωνία της Βάρκιζας και ύστερα να αποφασίσουν αν πρέπει να συνεχιστεί ο ένοπλος αγώνας;
Η έκπληξη σ’ αυτή τη Γενική Συνέλευση ήταν ο 17χρονος γυμνασιόπαιδας από το Βαλτινό Τρικάλων, ο επονίτης Χρυσόστομος Χριστάκος.
Ο νεαρός με τις εύστοχες ερωτήσεις του και τους προβληματισμούς του εντυπωσίασε αφάνταστα τον πρωτοκαπετάνιο σε βαθμό που τον συνεχάρη.
Ο αείμνηστος Χρυσόστομος Χριστάκος ή Βαγγελός στη φωτογραφία με τον συναγωνιστή του, συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Χρυσόστομος Χριστάκος γεννήθηκε το 1922 στο Βαλτινό και πέθανε το 1973 σε ηλικία 51 ετών.
Από μικρή ηλικία έδειξε έντονο ενδιαφέρον και αγωνιστική διάθεση για ένα καλύτερο αύριο στον τόπο μας. Εξορίστηκε, φυλακίσθηκε, βασανίστηκε και υπέφερε τα πάνδεινα για τις ιδέες του και τους αγώνες του. Πολιτεύτηκε βάζοντας υποψηφιότητα σε τρεις βουλευτικές εκλογές. Στις 29 Οκτωβρίου 1963 στο συνδυασμό του κόμματος Π.Α.Μ.Ε. Στις 3 Νοεμβρίου 1963 στο συνδυασμό του κόμματος Ε.Δ.Α. και στις 16 Φεβρουαρίου 1964 στο συνδυασμό του κόμματος Ε.Δ.Α. Δεν κατάφερε όμως να εκλεγεί βουλευτής αλλά ο αγώνας για τον τόπο του ήταν ακατάπαυτος.
Η Φροσύνη γεννήθηκε το 1773. «Κόρη θαυμασίου κάλλους και περιφανούς γένους», σύμφωνα με τον γάλλο πρόξενο στα Γιάννινα Πουκεβίλ, υπήρξε σύζυγος του Δημητρίου Βασιλείου, πλούσιου εμπόρου των Ιωαννίνων και ανιψιά του μητροπολίτη Λάρισας και κατόπιν Ιωαννίνων, Γαβριήλ Γκάγκα.
Κατά την απουσία του συζύγου της για δουλειές στη Βενετία, η πανέμορφη Φροσύνη και μητέρα δύο παιδιών συνδέθηκε ερωτικά με τον γιο του Αλή Πασά, Μουχτάρ.
Από τα κάλλη της θαμπώθηκε και ο ίδιος ο Αλή Πασάς της Ηπείρου, που το 1801 διήγε το 61ο έτος της ηλικίας του. Επωφελούμενος της απουσίας του Μουχτάρ σε πολεμική εκστρατεία στην Αδριανούπολη, της πρότεινε να παρατήσει τον γιο του και να γίνει ερωμένη του. Η Φροσύνη αρνήθηκε και ο Αλή την απήγαγε και την έφερε στο χαρέμι του. Το «όχι» της Φροσύνης εξόργισε τον Αλή Πασά, ο οποίος την καταδίκασε σε θάνατο, επειδή συνήψε σχέσεις με τον γιο του Μουχτάρ.
Τη νύχτα της 11 Ιανουαρίου 1801, μαζί με άλλες δεκάξι Γιαννιώτισσες, που είχαν καταδικασθεί για παρόμοια παραπτώματα τις έπνιξε όλες στη λίμνη των Ιωαννίνων.
Το σπίτι της σφραγίστηκε, τα υπάρχοντά της δημεύτηκαν και τα δυο μικρά παιδιά της εγκαταλείφθηκαν στους δρόμους, ενώ κανένας δεν τολμούσε να τα περιμαζέψει.
Συνθέτης, στιχουργός, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και
τραγουδιστής, ο Βασίλης Τσιτσάνης υπήρξε μία από τις σημαντικότερες
φυσιογνωμίες του ρεμπέτικου και της λαϊκής μουσικής και ένας από τους
μεγαλύτερους Έλληνες δημιουργούς του 20ου αιώνα. Ήταν μία από τις
σημαντικότερες φυσιογνωμίες του Ελληνικού πολιτισμού και με το έργο του έκανε
το Ελληνικό τραγούδι περισσότερο όμορφο και φωτεινό.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915 και άφησε
την τελευταία του πνοή ανήμερα των 69ων γενεθλίων του, στις 18 Ιανουαρίου του
1984.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη. Νιώθω
στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες
της ζωής. Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ΄ ένα ρυθμό ανώτερο από το νου,
σκληρότερο από την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.
Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει: "Εγώ,
η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι
ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός
σου!
"Δέν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου.
Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφος μου στη μάχη.
"Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα· μην τα
προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.
"Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω!
Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ·
ακλούθα μου!
"Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε
ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.
"Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να
προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.
"Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω
χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
"Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον
αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!
"Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα.
Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία
είναι η ευχαρίστηση.
"Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη;
Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"
Ανύποπτα κλικ του φωτογραφικού φακού, προκαθορισμένες ή ακαθόριστες
στιγμές του χρόνου επιλεγμένες για το παιχνίδι «το πέρασμα προς την αιωνιότητα».
«Τυχαίες» ή «Ωραίες» φωτογραφήσεις που παγώσανε το χρόνο και
έδωσαν την ευκαιρία ή την έμπνευση, στην προέκταση και στη συνέχισή τους, να
γίνουν έργα τέχνης, να γίνουν «ωραία πορτρέτα».
Η προσωπογραφία του ανθρώπου παραμένει ένα από τα αρχέγονα
και παντοτινά δυνατά θέματα που απασχολούν την καλλιτεχνική φωτογραφική δημιουργία.
Κατά τη διαδικασία λήψης ενός πορτρέτου εμπλέκονται δύο
έμψυχοι παράγοντες: το φωτογραφιζόμενο πρόσωπο (μοντέλο) και ο φωτογράφος. Η
διαλεκτική σχέση αυτών των συνιστωσών δίνουν τη συνισταμένη της προσωπογραφίας.
Θα παρατηρήσουμε ότι τρεις είναι οι εκδοχές, οι στάσεις που μπορεί να υπάρξουν
από πλευράς μοντέλου κατά τη φωτογράφηση.
1.Να μην έχει επίγνωση της διαδικασίας φωτογράφησης του.
2.να έχει επίγνωση της φωτογράφησής του και να μη συμμετέχει, να αδιαφορεί σαν
να μη συμβαίνει τίποτα.
3.να συμμετέχει πλήρως, να συναινεί.
Τα χαρακτηριστικά και τα δεδομένα που διέπουν και σχηματοποιούν το τελικό
πορτρέτο και στις τρεις περιπτώσεις θα είναι διαφορετικά.
Ο Σύλλογος Φιλάθλων Βαλτινού σε συνεργασία με τον Αθλητικό
Όμιλο Βαλτινού, στα πλαίσια της οικονομικής εξόρμησης, για της ανάγκες της
ποδοσφαιρικής ομάδας Βαλτινού, προχώρησαν στην έκδοση ημερολογίου τοίχου για το
2013.
Πολύτιμος αρωγός σε αυτή την προσπάθεια στάθηκαν οι διάφοροι
χορηγοί που στο σύνολό τους αποτελούνται από τις διάφορες επιχειρήσεις που
δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός
μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές»
και σχηματοποιήσεις;
Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές
δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια;
Ερωτευόμαστε το ίδιο κάθε φορά, ή οι εμπειρίες μας
«παλιώνουν» και επανακαθορίζουν τις προσδοκίες και την ένταση των συναισθημάτων
μας;
Όποιες και αν είναι οι απαντήσεις, όσες μορφές και να
παίρνει, ο έρωτας είναι πηγή νοήματος για της ζωή μας και την ατομική μας
εκπλήρωση…
