ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ



Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη

Ένα συγκλονιστικό κείμενο για μια Ελλάδα που αργοπεθαίνει σκοτώνοντας πρώτα τα παιδιά της…

«…Η δασκάλα μας σήμερα, μας ρώτησε πως περάσαμε το καλοκαίρι και όλα τα παιδιά είχαν να της πούνε πολύ ωραία πράγματα από τα μέρη που πήγανε διακοπές εφέτος, εκτός από κάνα δυο, που οι γονείς τους δεν είχανε λεφτά και δεν πήγανε διακοπές αλλά καθίσανε εδώ και πηγαίνανε για μπάνιο με τα πούλμαν του Χαλούλου, με τα οποία πηγαίνει και η γιαγιά μου, όχι για να κάνει μπάνιο αλλά για να κάνει λέει αμμόλουτρα, να της περάσει η μέση της που την πονάει.
Εμένα όμως η δασκάλα, όταν ήρθε η σειρά μου, δεν με ρώτησε, γιατί ξέρει, όπως το ξέρουνε όλοι στη γειτονιά μου, στου Γκύζη, ότι ο μπαμπάς μου έπεσε το καλοκαίρι από την ταράτσα της πολυκατοικίας μας και έφυγε πολύ - πολύ μακριά, πολύ πιο μακριά από εκεί που μπορούν να φτάσουν τα πούλμαν του Χαλούλου ή όποια άλλα πούλμαν.
Αν όμως με ρωτούσε θα είχα να της πω ένα σωρό πράγματα, γιατί πριν να φύγει ο μπαμπάς μου, μας είχανε κόψει το ρεύμα και η μαμά μαγείρευε τάχα μου στο πετρογκάζι, κάτι φαγητά που τα έφερνε κρυφά από την εκκλησία. Όμως ο χαζούλιακας ο αδελφός μου, που είναι μικρός ακόμα και δεν καταλαβαίνει τι παναπεί να ζητάς ελεημοσύνη, της είπε μια μέρα, «γιατί μαμά μαγειρεύεις ξανά το φαγητό, αφού είναι μαγειρευμένο» και η μαμά μου έβαλε τα κλάματα, επειδή νόμιζε πως ούτε εγώ, ούτε ο αδελφός το είχαμε καταλάβει και νομίζαμε πως τα αγόραζε και τα μαγείρευε από μόνη της, όχι πως στεκότανε στην ουρά να πάρει ένα πιάτο φαΐ, σαν να ήτανε ζητιάνα.
Τότε όμως εγώ έσωσα την κατάσταση και του εξήγησα του χαζού, πως η μαμά δούλευε κάπου σαν μαγείρισσα και πως μαγείρευε εκεί και τα δικά μας φαγητά αλλά επειδή κρυώνανε μέχρι να μας τα φέρει, καθότανε και τα ξαναζέσταινε…

Aλλο συμφορά και άλλο κακούργημα

Tου Χρήστου Γιανναρά
Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο.
Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.
H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Oι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Mετά, η ψυχική διάλυση του άνεργου είναι μαρτύριο. H λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Eίναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Aπό δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.

Παραμυθένια δενδρόσπιτα

Στα παιδικά όνειρα όλων μας είχαν θέση και τα δενδρόσπιτα. Ονειρευόμασταν ένα υπέροχο δενδρόσπιτο για να μπορούμε να παίζουμε, Κάποιοι ίσως να κατάφεραν να δημιουργήσουν ή να αποκτήσουν ένα δενδρόσπιτο και να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Όμως για κανέναν και για τίποτα ποτέ δεν είναι αργά…
Δείτε μια σειρά από παραμυθένια δενδρόσπιτα για μικρά και… μεγάλα παιδιά!

Τα κουρεία – Μπαρμπέρικα

Μια συλλογή από διάφορες φωτογραφίες με παλιά μπαρμέρικα μας μεταφέρουν νοερά στον χώρο της μαγευτικής ατμόσφαιρας του μπαρμπέρικου, όπου το κούρεμα και το ξύρισμα είναι ένα μόνο μέρος του τελετουργικού, ενώ συνολικά η εμπειρία είναι μια διαδικασία χαλάρωσης, απόλαυσης και ανανέωσης.

Εκεί όπου οι πελάτες μπορούν να χαλαρώσουν, να απολαύσουν το κούρεμα ή το ξύρισμα με τη φαλτσέτα, να συναντήσουν γνωστούς και φίλους, να έρθουν σε επαφή με νέο κόσμο, ακόμη και να κλείσουν δουλειές.

Το κουρείο δεν είναι ένας απλός χώρος καλλωπισμού, αλλά εντευκτήριο, χώρος χαλάρωσης και επικοινωνίας. Εκεί οι άνδρες φτιάχνουν τις δικές τους εκλεκτικές κοινότητες για να ζήσουν τις μικρές τους απολαύσεις.

Συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων

Το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου, 20.30 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων η Διεύθυνση Πολιτισμού και Αθλητισμού του ΟΑΠΚΦΑ ΔΗΜΟΥ ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ « Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ», διοργανώνει συναυλία χορωδιακού τραγουδιού.

Είσοδος ελεύθερη για το κοινό.

Συμμετέχουν:
Δημοτική Χορωδία Τρικάλων με μαέστρο την κ. Ελένη Ζιάκα
Δημοτική Χορωδία Κερατέας Δήμου Λαυρεωτικής με μαέστρο τον κ. Ανδρέα Λαζάρου.
Χορωδίας Δημοτικής Ενότητας Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής.

«Ο Μενούσης» Ένα τραγούδι με ιστορία

Εποχή Τουρκοκρατίας. Μια αντροπαρέα γλεντοκοπά στο κρασοπουλιό. Η κουβέντα έρχεται στις όμορφες γυναίκες.
«Όμορφη γυναίκα έχεις» λέει ο Μεχμέτ αγάς στον ομοτράπεζο Μενούση.
«Πού την είδες;»
«Στο πηγάδι να βγάζει νερό, και μου μίλησε». Δύσπιστος ο άλλος ρωτάει:
«Κι αν την είδες, πες τι φόραγε;»
«Κόκκινο φουστάνι είχε, παρδαλή ποδιά», έρχεται η απάντηση, πειστήριο μιας απιστίας.
Πάνω στο μεθύσι και στη ζήλια του, ο Μενούσης πηγαίνει στο σπίτι και σκοτώνει την όμορφη γυναίκα του.
Ξεμέθυστος την άλλη μέρα την κλαίει και την καλεί:
«Σήκω χήνα, σήκω λυγαριά, να σε ιδούν τα παλικάρια να μαραίνονται, να σε ιδώ κι εγώ ο καημένος να σε χαίρομαι».

Αυτή την ιστορία ζήλιας, δωρική, δυνατή και τραγική, αφηγείται το πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι του «Μενούση» που τραγουδιέται και χορεύεται σε όλη την Ελλάδα, από την Ήπειρο ως τη Θράκη, από το Βόρειο Αιγαίο ως το Ιόνιο και από την Πελοπόννησο ως τη Θεσσαλία. Τραγούδι τόσο δημοφιλές, που καταγράφονται διαφορετικές παραλλαγές του ακόμη και από το ίδιο χωριό, ο «Μενούσης» πέρασε στη σχολική μουσική εκπαίδευση, είναι ζωντανός στη λαϊκή παράδοση και επιβιώνει ακόμη.

Η συνέντευξη του Μάνφρεντ Μαξ-Νιφ

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του βραβευμένου Χιλιανού οικονομολόγου Manfred Max-Neef, ο οποίος τιμήθηκε το 1983 με το εναλλακτικό βραβείο Νόμπελ «για μια δίκαιη ζωή». Αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε λίγο χρόνο να τον ακούσετε!

Ο Ναός της Πόρτας Παναγίας. (Γνωριμία με τον τόπο μας)

Στα ριζά της Πίνδου, στην είσοδο ενός μεγαλόπρεπου φαραγγιού, το οποίο χωρίζει τα βουνά Ίταμο και Κόζιακα, αλλά και ενώνει τη Θεσσαλία με την Ήπειρο, 18 χλμ. δυτικά από τα Τρίκαλα, βρίσκεται η Πύλη.
Σε μικρή απόσταση απέναντι από την Πύλη και δίπλα στον Πορταϊκό ποταμό, στον οικισμό Πόρτα Παναγιά βρίσκεται η εκκλησιά Πόρτα Παναγιά.

Ο ναός Πόρτα Παναγιά, είναι σταυρεπίστεγη τρίκλιτη βασιλική που έχει κτισθεί πάνω σε αρχαίο ναό. Αυτό μαρτυρούν οι κίονες οι οποίοι ευρίσκονται στο χώρο γύρω από το ναό, όπως και η ύπαρξη πολλών αρχιτεκτονικών μελών είτε εντοιχισμένων είτε περισυλλεγέντων κατά καιρούς, που σήμερα φυλάσσονται εκεί.

Στα δυτικά του ναού, υφίσταται ευρύς εξωνάρθηκας που ακολουθεί τον τύπο του εγγεγραμμένου σταυροειδούς με τρούλο και χρονολογείται στα τέλη του 14ου αι. Ο ναός πέραν της ιδιόρρυθμης αρχιτεκτονικής έχει να παρουσιάσει και πλούσιο γλυπτό, ψηφιδωτό και γραπτό διάκοσμο, που δυστυχώς η πυρκαγιά του 1855 τον κατέστρεψε.

Αυτοδιαχειριζόμενος αγρός

Η ελληνική κοινωνία βιώνει το πλέον σκληρό πρόσωπο του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης. Το οικονομικό και αναπτυξιακό σύστημα καταρρέουν με αποτέλεσμα να τίθεται θέμα επιβίωσης για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.
Η παρακμή αυτή πυροδοτεί μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις και αναζητήσεις. Η κρίση, δηλαδή, οδηγεί στην ανάγκη για αναζήτηση κάτι διαφορετικού, ενός μοντέλου με αξιοβίωτες συνθήκες.
Μια πρόταση και ταυτόχρονα μια απάντηση για τον αυξανόμενο κίνδυνο της επισιτιστικής κρίσης που πλήττει τους φτωχότερους όλου του κόσμου, είναι και ο Αυτοδιαχειριζόμενος αγρός.
Με την λειτουργία του «Αυτοδιαχειριζόμενου αγρού» οι άνθρωποι επιδιώκουν την παραγωγή ειδών πρώτης ανάγκης για την καθημερινή τους διατροφή, ενάντια σε οποιαδήποτε εμπορευματική σχέση και πάντα με γνώμονα τη βιολογική καλλιέργεια.
Η καλλιέργεια γίνεται αποκλειστικά με ντόπιες ποικιλίες σπόρων και όχι υβρίδια ή μεταλλαγμένα.

Μια πρωτοβουλία «Αυτοδιαχειριζόμενου αγρού» επιχειρήθηκε από μια συλλογικότητα «Από κοινού» και στο νομό Τρικάλων το 2012.
Η θέλησή αποδείχθηκε ισχυρότερη της αμφιβολίας και τα αποτελέσματα ήταν απτά, αφήνοντας πολλές ελπίδες για τη συνέχιση της δράσης και την καθιέρωση αντίστοιχων πρωτοβουλιών και σε άλλες περιοχές.

Η Ελλάδα του 1920



Μοναδικές έγχρωμες φωτογραφίες της Ελλάδας του 1920

Μια διαφορετική Ελλάδα πριν περίπου έναν αιώνα από τον φακό των Maynard Owen Williams / Wilhelm Tobien.

Άνοιξε η αυλαία του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου

Ξεκίνησε χθες το Σάββατο 15 – 9 – 2012.το πρωτάθλημα της Α΄ Ερασιτεχνικής κατηγορίας της Ε.Π.Σ.Τ. για την περίοδο 2012 - 2013.
Για την ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού η αυλαία του πρωταθλήματος άνοιξε με ήττα, αφού έχασε στο γήπεδο της Φωτάδας από την ομάδα του Πύργου, με σκορ 2 – 4
Έτσι στην πρεμιέρα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, της Α’ Ερασιτεχνικής, αναλυτικά είχαμε τα εξής αποτελέσματα:

Μεγάλα Καλύβια - Μεγαλοχώρι    0-0

Πυργετός- Μεγάρχη                       1-0

Αγ. Απόστολοι - Φλαμούλι            0-5

Δήμητρα - Παραληθαίοι                 3-0

Καστράκι - Κρύα Βρύση                2-4

Πρόδρομος - ΑΕΤ                           0-1

Βαλτινό - Πύργος                           2-4

Φαρκαδόνα - Μπάρα                      1-0

Το Ποδόμακτρο

Με τα πρωτοβρόχια του Φθινοπώρου ήρθαν στη μνήμα μας αλλοτινές συνήθειες και πρακτικές των ανθρώπων της παλιάς εποχής, τότε που οι δρόμοι δεν ήταν ασφαλτοστρωμένοι και η λάσπη κατά τους βροχερούς μήνες κολλούσε στα παπούτσια τους.
Κατά συνέπεια οι άνθρωποι για να αποφύγουν τη μεταφορά της λάσπης στο εσωτερικό των σπιτιών, τοποθετούσαν μπροστά στην είσοδο ένα μεταλλικό ποδόμακτρο, όπου οι εισερχόμενοι καθάριζαν και απομάκρυναν τη λάσπη από τα παπούτσια τους.

Τα ποδόμακτρα ήταν μεταλλικές λάμες που πακτώνονταν κάθετα στο έδαφος. Άλλα ποδόμακτρα ήταν απλά στην κατασκευή τους και άλλα κατασκευασμένα με διάθεση καλλιτεχνικής εμφάνισης. Ήταν σε χρήση ακόμη και μέχρι τη δεκαετία του 1950.
Μέχρι τότε σε κάθε νέα μονοκατοικία το ποδόμακτρο και το ρόπτρο στην είσοδο ήταν απαραίτητα στοιχεία τόσο από λειτουργική όσο και διακοσμητική άποψη.

Η λέξη ποδόμακτρο είναι σύνθετη από τις λέξεις πόδι+μάκτρον, όπου μάκτρον είναι οτιδήποτε χρησιμοποιούμε για να σκουπιστούμε.

Έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Γκαμαλέτσου

Εγκαινιάζεται το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ στο Μύλο Ματσόπουλου η έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Γκαμαλέτσου. Πρόκειται για ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός της πόλης των Τρικάλων.
Ο Νίκος Γκαμαλέτσος, που κατάγεται από την Αγία Μονή Τρικάλων, θα εκθέσει 45 ελαιογραφίες μικρών και μεγάλων διαστάσεων στο ισόγειο του ιστορικού Μύλου, σε ένα χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να μπορεί ο θεατής να συμμετάσχει στο εικαστικό δρώμενο. Η θεματογραφία του είναι πλούσια και δεν περιορίζεται σε ένα μόνο θέμα. Το κάνει αυτό γιατί θέλει να αποφύγει την παγίδα που ενδεχομένως θα τον οδηγήσει στην αέναη επανάληψη του ενός και μοναδικού θέματος.
Γι΄ αυτό στις 45 ελαιογραφίες που εκτίθενται θα δείτε τοπία, πορτρέτα και νεκρές φύσεις ζωγραφισμένα εκ του φυσικού, καθώς και ανθρώπινες δραστηριότητες ζωγραφισμένες άλλοτε με εξπρεσιονιστική τεχνική και άλλοτε με τη σουρεαλιστική. Εκτός των άλλων, ενδιαφέρον στα έργα που θα εκτεθούν, παρουσιάζουν και δύο έργα που αναφέρονται στις περιπέτειες του Δον Κιχώτη, που μέσα εκεί κρύβεται και η ιδιοσυγκρασία και το πολιτιστικό-φιλοσοφικό υπόβαθρο του ζωγράφου. Επίσης, αξίζει να δει κανείς και το έργο «Ο μύλος του Ματσόπουλου» που το ζωγράφισε ο Νίκος Γκαμαλέτσος πριν από 23 χρόνια ζωντανά μπροστά στο Μύλο και θα εκτεθεί, τιμής ένεκεν, μαζί με τα άλλα του έργα. Είναι δεύτερη φορά που τιμά την πόλη μας ο Νίκος Γκαμαλέτσος. Προηγήθηκε η έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Τρικάλων το 2003 και με την έκθεση αυτή επιστρέφει σε έναν χώρο που του ζωντανεύουν τις παιδικές του αναμνήσεις. Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 15 μέχρι 25 Σεπτεμβρίου.

Η μπόρα (Με τη γλώσσα του τόπου μας)

Γκλιότι στουν κουρνιαχτό η φουράδα,
γλυστράν τα γουρνουτσάρχα,
γκαρίζουν τα γουμάρια, αράδα,
γαβγάν τα σκλια, τ΄ αλτσιάρκα.
Έρχιτι μπόρα!

Αντάργιασι η Κόζιακας, θεργιό!
θα βρέξει πάλι, θα βγει η Σαλαμπριά
θα πλημμυρίσει του χουργιό
κι στου λιβάδι, ούλα τα μαντριά,
κινδυνεύουν τώρα.

Αντάργιασι η Κόζιακας, μαυρίλα!
Έρχιτι μπόρα δυνατή
θα πλημμυρίσουμι κι ανίλα,
ζώα κι κόσμους θα πνιχτεί.
Έρχιτι μπόρα!

Και πριν προκάνου να του πω,
αρχίντσι τέτχια μπόρα,
απ έγινι στου Βαλτινό... πω! πω!
εδώ και λίγη ώρα,
πέλαγος, βαλτοχώρα!

Πνίτχαν τα πρόβατα, τα αρνιά,
τα γίδια, τα γιλάδια,
όλα γινίκανε με μνια
νεροποντή ρημάδια.
Αχ! με μνια μπόρα!

Γιόμσι απου παν ως κατ λούνι,
όλα πλημμυρισμένα,
λαμανιότι στη λούτσα του γρούνι
κι ου κόσμους τάχει χαμένα
κι κινδυνεύουν τώρα.

Κι όλοι τον ήλιο καρτερούν
να βγει για να στεγνώσουν
κι ότι απόμεινε, αν μπορούν,
απ το χουργιό να σώσουν,
ετούτη εδώ την ώρα!!!

"Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε"

Του Μάνου Χατζιδάκι

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.
Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.
Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;
Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Παλιά επαγγέλματα του Βαλτινού. 2΄ μέρος

Παλιά επαγγέλματα της αγροτικής υπαίθρου.
Σκηνές της καθημερινής ζωής του παλιού Βαλτινού. Πλανόδια και στεγασμένα επαγγέλματα, ξεθωριασμένες φιγούρες, που πάλευαν για το μεροκάματο.
Μικροεπαγγελματίες, υπάλληλοι, αγρότες, δουλευτάδες, βιοπαλαιστές έρχονται να μας θυμίσουν την αξία που είχαν τα επαγγέλματα τα παλιά.

Με τον καθημερινό τους μόχθο χρωμάτιζαν τη ζωή τους και με τη στάση τους τροφοδοτούν σήμερα τη μνήμη μας και μας προσφέρουν τα μηνύματα του τότε…

Με το 2΄ μέρος της συλλογής παλιών φωτογραφιών από επαγγελματίες του Βαλτινού, συνεχίζουμε το ταξίδι γνωριμίας και επαφής με το παρελθόν μας.
Καλή περιπλάνηση!!!

Ο μισεμός



Ο μισεμός είναι καημός

το έχε γεια είναι ζάλη

και το καλώς ορίσατε

είναι χαρά μεγάλη.

Λουκέτο σήμερα και αύριο το Δημαρχείο Τρικκαίων.

Με τα πιο μελανά χρώματα περιέγραψε την οικονομική κατάσταση του δήμου Τρικκαίων ο δήμαρχος Χρήστος Λάππας στην χθεσινή ευρεία ενημερωτική σύσκεψη. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε πρόσφατα να ενημερώσει τους βουλευτές και τους εκπροσώπους φορέων του νομού μας για το διήμερο κλείσιμο των δημαρχείων στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου 2012.
Οι συνεχιζόμενες περικοπές πόρων στο χώρο της αυτοδιοίκησης έχει επιδεινώσει την ήδη άσχημη κατάσταση με τους ΟΤΑ να έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος «ο κόμπος έφτασε στο χτένι για την Τ.Α. η οποία καλείται να δοκιμάσει τις δυνάμεις της αν θα σπάσει εις βάρος της ή θα καταφέρει να αντιπαλέψει την κατάσταση».
Μιλώντας με αριθμούς τόνισε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν σε καμία περίπτωση και «αν συνεχιστεί η κατάσταση γρήγορα θα κληθούμε να παραδώσουμε τα κλειδιά σε άλλους».
Συμπλήρωσε μάλιστα ότι αν η κυβέρνηση επιμείνει στην τακτική της θα πάμε σε επ' αόριστον κλείσιμο των δημαρχείων και ομαδικές παραιτήσεις δημάρχων.
Καταθέτοντας μάλιστα τις προτάσεις του για το τι θα μπορούσε να συμβεί, απευθυνόμενος κυρίως στους βουλευτές, σημείωσε ότι «θα μπορούσε να υπάρξει επιμήκυνση των δανείων και για τις δημοτικές επιχειρήσεις, μείωση του επιτοκίου και περίοδο χάριτος».

Μια σάκα σε μια πλάτη

Κατάθεση ψυχής της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Τα βιβλία ατσαλάκωτα, τα τετράδια ανέγγιχτα, τα μολύβια, οι χάρακες, στυλό, γόμες, ψαλίδι, μαρκαδόροι. Και υποσχέσεις. Πάντα τα άγραφα τετράδια σαγηνεύουν υποσχέσεις και στόχους. Κάθε χρόνο η ίδια διαδικασία. Τα καινούργια βιβλία! Μάλλον όχι…Κάποτε έπρεπε να ντύνουμε τα βιβλία των παιδιών με μπλε κόλες. Έκανα μεγάλο αγώνα για την Ελισάβετ και τον Αρίστο. Όσος αγώνας απαιτείται από ανυπόμονο άνθρωπο! Μετά το άτεχνον (να το πω κομψά) της προσπάθειας μου, αναλάμβανε ο Γιάννης και ξένοιαζα. Αλίμονο στις μονογονείκες οικογένειες! Με τον Κώστα τα πράγματα είναι αλλιώς. Νέα ήθη. Πλέον αναλαμβάνουν τα βιβλιοπωλεία το ντύσιμο.
Κατά τα λοιπά… «Βαρετό, βαρετό» χαρακτηρίζει το σχολείο. Δεν τον αδικώ, αν και προσπαθώ να του εμπνεύσω το αντίθετο. Φιλότιμα προσπαθώ. Ωστόσο γυρίζω την ταινία της ζωής μου πίσω…

Θάθελα να θυμάμαι εμπνευσμένους δάσκαλους και καθηγητές. Μετά δυσκολίας έναν, άντε δυο. Θάθελα να θυμάμαι μονοπάτια γνώσης που μου υπέδειξαν και γενεές εμπνευσμένων μυαλών που έκανα κτήμα. Θάθελα…Κύκλους χαμένων ποιητών. Ώρες και ώρες χαραμισμένες σε ανούσιες διδασκαλίες. Η ανατομία του βατράχου! Πόσες ώρες η γενιά μου ασχολήθηκε με την ανατομία του βάτραχου…Και δεν συνάντησα έναν πούστη βάτραχο στη ζωή μου (δεν πιάνεται αυτός που σερβίρεται στο L’Abreuvoir ). Οικοκυρικά (τα θυμάστε;), Θρησκευτικά, Χημεία, Φυσική, Μαθηματικά, Νέα, Ιστορία. Το αγαπημένο μου μάθημα. Έπρεπε να τελειώσω το σχολείο για να μάθω… Κι ακόμα την παλεύω. Τι άλματα άτσαλα! Από την αρχαιότητα της μιας χρονιάς, στην γαλλική επανάσταση την επόμενη. Αμόρφωτα βγήκαμε. Κι πείτε όσα αντίθετα επιχειρήματα θέλετε.

Μνήμες και σκέψεις σχολικές

Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, οι μνήμες, οι σκέψεις και η συγκίνηση ξετυλίχθηκαν αυθόρμητα και ως εκ τούτου μια μικρή αναπόληση στα παλιά ήταν αναπόφευκτη.

Εδώ λοιπόν σ’ αυτό το σχολείο, γενεές και γενεές συναντήσαμε, μαζί την ανάγνωση τη γραφή, τη σκέψη, τη γνώση, την κοινωνική διάσταση του κόσμου...
Εδώ γράψαμε με το κονδύλι πάνω στην μαύρη πλάκα, και με την κιμωλία στον πίνακα τα πρώτα μας γράμματα α, β, γ, δ…
Σ’ αυτή την αυλή, αγόρια και κορίτσια, σαν πολύβουα μελίσσια, παίξαμε, γελάσαμε, κλάψαμε και ματώσαμε τα γυμνά γόνατά μας.

Εδώ σ’ αυτό το σχολείο νοιώσαμε την καλοδιαλεγμένη, για να αντέχει στη συχνή χρήση, βέργα του δασκάλου, και το επίπονο τράβηγμα του αυτιού «για να γίνουμε άνθρωποι», όπως λέει ο Καζαντζάκης...
Εδώ, μέσα στη βαρυχειμωνιά, κουβαλήσαμε στα παγωμένα χέρια μας, μαζί με τη φορτωμένη με βιβλία και τετράδια σάκα, ξύλα για τη σόμπα.

Πρώτη ημέρα στο σχολείο

Πρώτη ημέρα στο σχολείο… Δειλά δειλά, με επιφυλακτικά βήματα οι καινούργιοι μαθητές, τα πρωτάκια, πλησιάζουν στο σχολικό κτίριο κρατημένοι γερά από τα χέρια των γονιών.
Στα ματάκια τους μέσα στο θάμβος της πρώτης εμπειρίας, τρεμοπαίζουν όνειρα, απορίες, αμφιβολίες.
Ήδη εδώ και μέρες έγινε η προπαρασκευή για την σχολική εξόρμηση.
Μια προπαρασκευή υλική και ψυχική.
Τσάντες τετράδια μολύβια και σήμερα να, περιμένουν με χτυποκάρδι να γνωρίσουν αυτό το μυστήριο που λέγεται σχολείο!
Οι παλιοί ετοιμάζονται να δοκιμάσουν το μυστήριο της ανώτερης τάξης, αλλά έρχονται και με σκοπό να συναντήσουν τους παλιόφιλους και να διηγηθούν τις καλοκαιρινές στιγμές τους.
Θα πραγματοποιηθεί ο Αγιασμός και μετά, καλή αρχή...
Καλή σχολική χρονιά!!!

Το ψάρεμα... (Για επίδοξους ψαράδες)

Δείτε την αλιευτική τεχνική ενός πουλιού που, με δόλωμα, ένα κομμάτι ψωμί, και πολύ εξυπνάδα εξασφάλισε την τροφή του. Αλιευτική τεχνική που θα τη ζήλευε και ο καλύτερος ψαράς.

Τα νέα του Ε. Συλλόγου Βαλτινού

Με τη συμμετοχή ενός χορευτικού τμήματος ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού παραβρέθηκε στη γιορτή «κοπή της πίτας» του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Γοργογυρίου, την Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012 στο Γοργογύρι.

Οι χορευτές του Συλλόγου Βαλτινού, υπό την καθοδήγηση της χοροδιδασκάλου κα. Μαίρη Γιαννακάκη, χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς και ομόρφυναν την εκδήλωση με το πρόγραμμά τους.

Στην εκδήλωση παρέστησαν μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος.κ. Χρήστος Ιωάννου και μέλη του Δ.Σ .

Παλιά επαγγέλματα του Βαλτινού

Παλιά επαγγέλματα της αγροτικής υπαίθρου που, άλλα έφυγαν και χάθηκαν οριστικά, και άλλα συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές.
Σκηνές της καθημερινής ζωής του παλιού Βαλτινού, πλανόδια και στεγασμένα επαγγέλματα, ξεθωριασμένες φιγούρες, που πάλευαν για το μεροκάματο.

Μικροεπαγγελματίες, βιοπαλαιστές, δουλευτάδες έρχονται να μας θυμίσουν την αξία που είχαν τα επαγγέλματα τα παλιά.
Με τον καθημερινό τους μόχθο χρωμάτιζαν τη ζωή τους και με τη στάση τους τροφοδοτούν σήμερα τη μνήμη μας και μας προσφέρουν τα μηνύματα του τότε…
Πιο απλή η ζωή παλιότερα και πιο εύκολη.
Τώρα την έχουμε δυσκολέψει πολύ…

Γι' αυτό, μια νοσταλγική εξόρμηση στο παρελθόν, (όταν μας δίνεται η δυνατότητα) γίνεται για τον καθένα μας τόσο θαλπερή και τόσο ευφραντική, που ανακτά και ανατροφοδοτεί μέσα μας, ατελεύτητες ψυχικές δυνάμεις.
Έτσι, με αφορμή μια συλλογή παλιών φωτογραφιών από επαγγελματίες του Βαλτινού, δράττουμε την ευκαιρία για μια εξόρμηση κι ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Καλή περιπλάνηση!

Βιβλιοπαρουσίαση: «Ιστορίες με λυπημένη αρχή» της Γεωργίας Κολοβελώνη

Παρουσιάζει ο Λευτέρης Αθ. Αναστασίου

Ερχόμαστε σε γνωριμία για πρώτη φορά με την ποίηση της Γεωργίας Κολοβελώνη. Όμως αυτό λίγη σημασία έχει, γιατί από τις πρώτες σελίδες διακρίναμε μια υπολογίσιμη ποίηση, σε σωστούς τρίβους και στίχο δυνατό. Άλλωστε αφήνει το στίγμα της από την αρχή:

«Μόνο για μένα!
θα γράφω στίχους
με μολύβια λυπημένα
σε λευκά χαρτιά απουσίας
(Αυθαίρετες Συναρμογές)
Η ποιήτρια λειτουργεί με δυναμική γλωσσική αρτίωση, καταφέρνει να επικοινωνεί με πολλαπλούς τρόπους γραφής, προσπαθεί να προσεγγίσει την αισθητική ολοκλήρωση, διατηρώντας το όραμα μιας αναλλοτρίωτης ποιητικής μνήμης.
«Οι λέξεις μου τις νύχτες ξαγρυπνούνε
Υπνοβατώντας κατεβαίνουν τη μεγάλη ξύλινη σκάλα
Φορώντας λευκό σεντόνι όνειρα
Βαδίζουν σιωπηλές αναζητώντας ‘ένα ίχνος ζωής
Στην ακύμαντη καθημερινότητα των γκρίζων ημερών μου»
(Η μυστική ζωή των λέξεων).
Δοξασμός – αποθέωση του έρωτα στη σκιά μιας ιδιότυπης μοναξιάς, σε χρόνους αισθηματικών μεταφορών της κυριολεξίας. Βουβή στέκεται η αναπνοή και ψιθυρίζει την απόγνωσή της από άδειο μπαλκόνι… Έτσι απλώνεται η σιωπή όταν η Σελήνη φανερώνει την κλιτική της σε διπλανό αστεράκι.
«Κι εσύ ούτε λέξη στο σκοτάδι του έρωτά σου
βυθίζομαι στο μαύρο του
Κι εσύ ούτε μια λέξη…» (Σιωπή)
Μονόλογος λυρικού δοξαστικού με υπογραμμισμένες ψυχικές απεικονίσεις, με έξοχη την μεταμορφωτική ανάπλαση ερωτικής πληρότητας… Λυρική κράση με τολμηρή φαντασία και ανοιχτές αντένες. Ποιήτρια με ανοιχτή όραση, με προσωπική έκφραση – παρά τις αχνές απομιμήσεις των… «μεγάλων» με φανερή εκφραστική ένδεια – η οποία δικαιώνει την υποδοχή της πρωτοεμφανιζόμενης στο χώρο.

Η Γεωργία Κολοβελώνη σελαγίζει την τόλμη της νέας πνευματικής γενιάς. Κάποιοι ίσως πουν: Ποίηση απλώς λυρική;
Ναι! Μα ψηλοθώρητη από την πρώτη έκδοση. Σε κάθε έρημο δισταγμού ανθοβολεί πάντα κάποια ελπίδα.