Το 2031, λοιπόν, θα έχουμε δυο εναλλακτικά σενάρια να συζητήσουμε.
Μπορούμε να κουβεντιάζουμε και να αναρωτιόμαστε γιατί το 2011 δεν κάναμε όσα πρέπει και φτάσαμε στην καταστροφή ή μπορεί να συζητάμε την ελληνική εμπειρία (the Greek experience): πως αλλάζει και σώζεται μια χώρα την οποία πολλοί θεωρούσαν ότι δεν μπορεί να σωθεί (και κάποιοι νόμιζαν ότι δεν αξίζει να σωθεί).
Στη συζήτηση θα συμμετέχουν και κάποιοι που γεννήθηκαν το 2000. Θα ρωτούν -όπως θα έχουν κάθε δικαίωμα- καθένα από τους παλιότερους τι έκαναν αυτοί για να σώσουν τη χώρα. Θα ζητούν -όπως επίσης έχουν κάθε δικαίωμα- ευθύνες ή θα απονείμουν εύσημα.
Δεν θα είναι οι ξένοι, που θα ζητούν ευθύνες. Δεν θα είναι οι Γερμανοί. Θα είναι τα παιδιά μας. Οι μόνοι αθώοι.
Και σήμερα μόνο τα παιδιά έχουν δικαίωμα να ρωτούν «που πήγαν τα λεφτά;». Εμείς, προς το παρόν, τα κοροϊδεύουμε. Λέμε σ´ αυτούς που θα πληρώσουν τα χρέη μας ότι έφαγαν οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι αγορές, ο καπιταλισμός, ο κακός ο λύκος.
Χωρίς να αποκλείω κανένα -ούτε καν τον κακό λύκο- από το προηγούμενο φαγοπότι, ξέρω ότι εγώ -ο σχεδόν πενηντάρης- δεν έχω το δικαίωμα να ρωτώ που πήγαν τα λεφτά. Όχι γιατί τα έφαγα, αλλά διότι ως πολίτης πρέπει να ξέρω κάθε μέρα που πάνε τα λεφτά. Εκτός αν δηλώσω ιδιώτης με την αγγλική σημασία του όρου• δηλαδή ηλίθιος.
Κανείς λοιπόν γεννημένος πριν το 1985 δεν έχει το δικαίωμα να ρωτά «που πήγαν τα λεφτά;» Ξέρει ή τουλάχιστον όφειλε να ξέρει, διότι σε μια δημοκρατία το υψηλότερο αξίωμα είναι του πολίτη. Αυτός πρέπει να ελέγχει κάθε δεκάρα που ξοδεύει το κράτος. Πρέπει, ως πολίτης, να ξέρει ότι αν δεν προσέχει τα λεφτά του, δεν πρόκειται να τα προσέξει ο υπάλληλος του, ο πολιτικός. Πρέπει να γνωρίζει επίσης ότι όλοι οι πολιτικοί, όλου του κόσμου, ρέπουν -τι πιο φυσιολογικό;- προς τη σπατάλη. Απλώς σε άλλες χώρες υπάρχει η Κοινωνία Πολιτών που τους φρενάρει.
Στην Ελλάδα δεν έλειψαν οι νοικοκύρηδες πολιτικοί. Απλώς εξελέγησαν οι άλλοι. Και όχι μόνο εξελέγησαν, τούς δώσαμε το ελεύθερο να ξοδεύουν κατά το δοκούν. Και όχι μόνο τούς δώσαμε το ελεύθερο, τους πιέζαμε να ξοδέψουν περισσότερα• κάθε φορά που αναρωτιόμασταν «μα, που είναι το κράτος;».
Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, το 2031 ουδείς γεννημένος πριν το 1995 θα έχει το δικαίωμα (...) να αναρωτηθεί «γιατί τότε, το 2011, δεν σώθηκε η χώρα;»
Διότι η απάντηση θα είναι απλή: «επειδή δεν την έσωσες εσύ. Επειδή καθένας περίμενε κάποιον άλλο να την σώσει. Και αυτός ο άλλος ήθελε να αλλάξουν όλα, εκτός -φυσικά- από τα κεκτημένα του».
Ελπίζω ότι τότε, το 2031, θα έχει αλλάξει τουλάχιστον αυτό. Θα έχουμε σταματήσει να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας...
Του Πάσχου Mανδραβέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου