«Τα Μετέωρα… με μια άλλη ματιά…»

Οι εικόνες που παρουσιάζονται παρακάτω είναι ένα μέρος από το Συλλεκτικό Λεύκωμα, με τίτλο «Τα Μετέωρα… με μια άλλη ματιά…», του Δημήτρη Τσιγάρα και αποτελούν μια ξεχωριστή ενότητα για την γκρίζα αγριάδα των κατακόρυφων βράχων, την γαλήνια ατμόσφαιρα του μοναστηριακού χώρου και την ζωή των κατοίκων της γύρω περιοχής των Μετέωρων.



Βαλτσινιώτικο παραμύθι

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

Κάποτε στο Βαλτινό ζούσε ένας νέος, που είχε αποκτήσει καλή μόρφωση και διέθετε πολλές αρετές. Είχε σχεδόν τα πάντα, αγαπούσε πάρα πολύ το χωριό του, ήταν ευτυχισμένος και χαιρόταν τη ζωή του.
Είχε όμως, μια και μόνον επιθυμία: ήθελε να ζήσει αιώνια.

Μια μέρα λοιπόν, πήγε στο Λόγγο, λίγο πιο έξω απ’ το χωριό του, στο δάσος της Παναγίας, που κατοικούσε ένας σοφός γέροντας, ο παππούς ο Σκρέκας, και του είπε:
«Παππού, ξέρεις ποιο είναι το μυστικό για να ζήσω αιώνια;»
«Εγώ», του είπε ο παππούς ο Σκρέκας, ο γέρος του δάσους, «θα ζήσω μέχρι να πέσουν όλα τα δέντρα του δάσους».
«Α, όχι, αυτό δε φτάνει. Δεν μου κάνει. Βλέπεις κάποτε θα πέσουν τα δέντρα. Όχι, όχι, δεν είναι αυτό που ζητώ».
«Ε, τότε, πήγαινε να βρεις το γέροντα της Σαλαμπριάς, Αυτός είναι πιο γέρος κι από μένα και μπορεί να ξέρει το μυστικό».

Έτσι ο νέος επισκέφτηκε τη Σαλαμπριά και βρήκε το γέροντα, τον παππού, Τάσο Κουφοχρήστο, να ψαρεύει στο ποτάμι με το ριχτάρι.
«Γέροντα, ξέρεις πώς θα μπορέσω να ζήσω αιώνια;», τον ρωτά.
«Εγώ», του λέει ο παππούς, ο Τάσος Κουφοχρήστος, «θα ζήσω μέχρι να στερέψει ετούτο το ποτάμι».
«Α, όχι, δε θέλω. Δε φτάνει!», είπε ο νεαρός στενοχωρημένος. «Σίγουρα θα έρθει μια μέρα που το νερό της Σαλαμπριάς θα στερέψει και τότε κι εσύ κι εγώ θα πεθάνουμε».
«Τότε παλικάρι μου πήγαινε να βρεις το γέροντα του Κόζιακα», του απάντησε ο γέροντας της Σαλαμπριάς. «Αυτός που είναι πιο γέρος κι από μένα, κάτι παραπάνω θα ξέρει».

Ο νεαρός πήρε το δισάκι του στον ώμο, διάβηκε τον κάμπο, τις ραχούλες, κι ανέβηκε επάνω στο Κόζιακα και βρήκε τον γέροντα του βουνού, τον παππού Γιώργο Σταυρέκα που ήταν στ’ αλήθεια πάρα πολύ γέρος.

«Ξέρω γιατί ήρθες» του λέει ο παππούς ο Γιώργος Σταυρέκας. «Ψάχνεις να βρεις πώς θα μπορέσεις να ζήσεις αιώνια. Εγώ πάντως θα ζήσω μέχρι να πέσει ετούτο το βουνό», του είπε.
«Αυτό μάλιστα! Αυτό μου κάνει. Θα μείνω μαζί σου!» απάντησε όλο χαρά ο νεαρός κι έμεινε μαζί του.
Πέρασαν αιώνες μαζί κι έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Κάποτε όμως, καθισμένος καθώς ήτανε πάνω στην κορφή του βουνού, ο νεαρός Βαλτσινιώτης ένιωσε μια βαθιά νοσταλγία για το χωριό του και θέλησε να το επισκεφθεί.
«Μην πας», του είπε ο παππούς ο Γιώργος Σταυρέκας, «το χωριό άλλαξε πολύ, οι δικοί σου έχουν πεθάνει όλοι εδώ και πάρα πολλούς αιώνες, καμιά δουλειά δεν έχεις πια εκεί».
Το σαράκι όμως τον έτρωγε και ο γέροντας του Κόζιακα κατάλαβε πως το ‘χε πια πάρει απόφαση και πως τίποτα δε θα τον σταματούσε.
«Πάρε τουλάχιστον τ’ άλογό μου», του είπε μια μέρα. «Είναι γρήγορο σαν τον άνεμο, σε μια ώρα θα σε πάει και θα σε φέρει. Μόνο ένα πράγμα πρόσεξε: μη κατέβεις ούτε μια στιγμή απ’ τη σέλα του, γιατί θα πάθεις μεγάλο κακό. Για κανέναν λόγο δε θα κατέβεις, εντάξει;»

Συμφώνησε ο νεαρός Βαλτσινιώτης, καβαλίκεψε το άλογο και πριν προλάβει ν’ ανοιγοκλείσει τα μάτια του έφτασε έξω απ’ το χωριό του, το Βαλτινό. Ίδιο το δάσος, ίδιο το ποτάμι, ίδιος ο κάμπος που το περιτριγύριζε, μπαίνει μέσα και τι να δει; Δεν αναγνώριζε τίποτα. Μεγάλοι δρόμοι, μεγάλα σπίτια, σήματα κόκκινα και πράσινα, όλοι άγνωστοι. Σεργιάνισε από δω, σεργιάνισε από κει, το βράδυ πήρε απογοητευμένος και λυπημένος το δρόμο για το βουνό.
Στο δρόμο ξαφνικά συνάντησε στη μέση του πουθενά ένα χαλασμένο κάρο που η μια του ρόδα είχε φύγει και γύρω στοίβες παπούτσια τρύπια.

 

Ένας γεράκος καθόταν κι έκλαιγε τη μοίρα του.
«Βοήθα με παλικάρι μου να φτιάξω το κάρο μου, σε παρακαλώ», του είπε.
«Θα σε βοηθούσα πολύ ευχαρίστως» του απάντησε ο νεαρός, «αλλά δεν πρέπει με τίποτα να κατέβω από το άλογό μου, λυπάμαι...».
Έπεσε σε απελπισία ο γέρος, τον λυπήθηκε το καλό το παλικάρι, κατέβηκε απ’ το άλογο και έβαλε τον τροχό στη θέση του. Πάνω που πήγε να βάλει το πόδι στη σέλα, ένα σύννεφο σκέπασε τη σελήνη και μια ανατριχίλα διέτρεξε το κορμί του απ’ τ’ απαλό χέρι του γέρου που ακούμπησε το δικό του.
«Ποιος είσαι;» τον ρώτησε φοβισμένος, «και πες μου, σε παρακαλώ, τι είναι όλα αυτά τα τρύπια παπούτσια;»
«Είμαι ο Θάνατος και όλα αυτά που βλέπεις είναι τα παπούτσια που χάλασα για χάρη σου, κυνηγώντας σε τόσα χρόνια...»

Οι πριονοκορδέλες του Βαλτινού

Ακόμη και την πιο οικονομική λύση για θέρμανση, τις παραδοσιακές ξυλόσομπες και τα τζάκια, έχει «χτυπήσει» η οικονομική κρίση, αφού οι ελληνικές οικογένειες παραμένουν «μουδιασμένες» και με δυσκολία αντεπεξέρχονται στα έξοδα της καθημερινότητας.
Οι καταναλωτές ακούν με αγωνία και φόβο τις πληροφορίες για την αύξηση της τιμής του πετρελαίου και το κόστος της θέρμανσης το οποίο αποτελεί ένα μεγάλο μέρος του οικογενειακού προϋπολογισμού κατά την διάρκεια του χειμώνα και προσανατολίζονται πάλι προς τα καυσόξυλα.

Έτσι, ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαν «εγκαταλειφθεί» οι σόμπες και τα τζάκια χρησιμοποιούνταν κυρίως για διακόσμηση, πλέον η κατάσταση έχει αλλάξει και πολλοί είναι εκείνοι που τα χρησιμοποιούν πάλι αποκλειστικά για θέρμανση.
Αυτή η εναλλακτική λύση ξαναφέρνει στο προσκήνιο τις πριονοκορδέλες με τις οποίες έκοβαν τα καυσόξυλα
Η προμήθεια των καυσόξυλων γίνεται από διάφορους εμπόρους οι οποίοι πουλάνε τα ξύλα σε μέγεθος κούτσουρων και στη συνέχεια την κοπή σε κανονικά καυσόξυλα αναλαμβάνουν οι διάφορες πριονοκορδέλες.

Ο κορδελάς είναι ένα παλιό επάγγελμα το οποίο ασκείται κάτω από δύσκολες συνθήκες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, μέχρι το φθινόπωρο. Απαιτεί ισχυρές αντοχές και δυνάμεις από τους εργαζόμενους, αφού η ζέστη, η κούραση, ο θόρυβος, αλλά και η επικινδυνότητα της εργασίας το κάνουν ένα από τα εξαιρετικά δύσκολα επαγγέλματα.

Στο Βαλτινό ασχολήθηκαν κατά καιρούς αρκετοί συγχωριανοί με αυτή την εργασία.
Πριονοκορδέλα, απ΄ ότι θυμάμαι, είχαν οι:

Η βοϊδάμαξα

Η εφεύρεση της βοϊδάμαξας συμπίπτει με την επινόηση του τροχού και είχε πολύ μεγάλες επιπτώσεις στη μετέπειτα πρόοδο της ανθρωπότητας. Μέχρι τότε οι μεταφορές γίνονταν με τα χέρια του ανθρώπου και ήταν εξαιρετικά δύσκολες, και πρακτικά αδύνατες.

Η βοϊδάμαξα είναι ένα ξύλινο δίτροχο όχημα με συμπαγείς ρόδες, που παλιότερα στον Θεσσαλικό κάμπο ήταν ευρέως διαδεδομένη.
Οι αγρότες την χρησιμοποιούσαν ως μεταφορικό μέσον στις αγροτικές τους εργασίες.

Για να σέρνουν την βοϊδάμαξα, χρησιμοποιούσαν διάφορα ζώα, κυρίως βόδια που δένονταν με το όχημα με τη βοήθεια του ζυγού και δερμάτινων λουριών.

Μερικές χαρακτηριστικές παλιές φωτογραφίες που διασώθηκαν μας δίνουν πληρέστερη εικόνα αυτού του ευλογημένου εργαλείου που χρησιμοποιούσαν οι αγρότες...

Συνάντηση με τον Αντιδήμαρχο για την προώθηση διαφόρων τοπικών θεμάτων.

Το Βαλτινό επισκέφθηκε ο Αντιδήμαρχος Τρικαίων κ. Θεόδωρος Σπανός την Παρασκευή 1-7-2011, ύστερα από πρόσκληση του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού, για την προώθηση διαφόρων θεμάτων.

Στη συνάντηση συμμετείχαν ο Πρόεδρος κ. Χρήστος Ιωάννου και τα μέλη του Δ.Σ. του Εκπολιτιστικού Συλλόγου καθώς και ο Πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Βαλτινού. κ. Δημήτρης Σταμούλης και ο Αντιπρόεδρος κ. Στέργιος Γουλόπουλος.

Μεταξύ των διαφόρων θεμάτων που συζητήθηκαν ήταν το θέμα της καθαριότητας, του περιβάλλοντος καθώς και το αίτημα του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού για την παραχώρηση αίθουσας, για τις ανάγκες της στέγασής του.

Από την πλευρά του κ. Σπανού δόθηκαν οι απαιτούμενες διαβεβαιώσεις, για άμεση λύση των προβλημάτων και το μόνο που απομένει είναι να πραγματοποιηθούν…

Παλιά επαγγέλματα

Επαγγέλματα και άνθρωποι χωρίς μόνιμη στέγη, πότε παράνομοι, πότε νόμιμοι, πότε στο κρύο, πότε στη ζέστη, αλλά πάντοτε στο κυνήγι του μεροκάματου.

Επαγγέλματα που κάποτε άνθισαν, μετά έγιναν γραφικά και συνέχεια καθιερώθηκαν στη συνείδησή μας, ώστε σήμερα να τα θυμόμαστε με νοσταλγία.

Άνθρωποι οι οποίοι ίσως να φαίνονται και να τους βλέπουμε με ρομαντική διάθεση, τη στιγμή που οι ίδιοι το μόνο που σκέφτονταν ήταν το μεροκάματο και την επιβίωσή τους.
Εποχιακοί επαγγελματίες των δρόμων, των πεζοδρομίων και των πλατειών, εκεί κάπου, στις αρχές του 20ο αιώνα.

Δείτε παρακάτω τη συλλογή Νο 1 με 12 εικόνες από παλιούς επαγγελματίες...

Το Βαλτινό

Στου Κόζιακα τον ίσκιο και πλάι στον Πηνειό

μες στην καρδιά του κάμπου θα δεις το Βαλτινό.

Χωριό που τ΄ όνομά του το πήρε απ΄ τα νερά

και τους πολλούς τους βάλτους, που υπήρχαν πιο παλιά.

Στ αγέρωχα πλατάνια του θαρρείς το γιορτινό,

τρελό χορό της φύσης, που ανθεί στο Βαλτινό.

Οι δρόμοι του, τα σπίτια, οι κήποι στις αυλές

από ζωή γεμίζουν και παιδικές φωνές.

Τριγύρω στα χωράφια, στη γη των αγροτών

ηλιοκαμένα μπράτσα ανδρών και γυναικών.

Και κει στην Παναγία, ξωκλήσι του χωριού

από μελίγους δάσος, γιορτή χαρά θεού!

Ιδού οι αρχαίου ημών πρόγονοι

Διαβάστε παρακάτω τι έχουν πει οι αρχαίοι πρόγονοί μας, κάποια από αυτά που έχουν πει ταιριάζουν απόλυτα με την δική μας εποχή και τα δικά μας λάθη, κάποια ταιριάζουν απόλυτα σε αυτούς που κυβερνάνε, και διαχειρίζονται τις τύχες μας.
-Άριστα διοικείται η πόλη στην οποία ενάρετοι άνθρωποι τιμούνται και αντίθετα... οι κακοί παραμερίζονται.
Σόλων
-Τα κράτη τότε καταστρέφονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους σπουδαίους από τους ασήμαντους.
Αντισθένης
-Διοικείται παράνομα η πόλη στην οποία οι άρχοντες τοποθετούνται από φατρίες.
Σωκράτης
-Η δημαγωγία δεν ταιριάζει σε ανθρώπους καλλιεργημένους, αλλά σε αμαθείς και κακοήθεις.
Αριστοφάνης
-Όταν σε μια πόλη εκτιμούνται ο πλούτος και η δύναμη, η αρετή και οι χρηστοί άνθρωποι περιφρονούνται.
Πλάτων
-Ο αμόρφωτος λαός πολύ συχνά υποδουλώνετε σε άρχοντες.
Σόλων
-Άριστη δημοκρατία είναι αυτή που δεν έχει ούτε βαθύπλουτους ούτε φτωχούς πολίτες.
Θαλής
-Δεν είναι ποτέ δυνατόν να έχουν υψηλό και γενναίο φρόνημα αυτοί που κάνουν ταπεινές και φαύλες πράξεις, γιατί οποιεσδήποτε είναι οι πράξεις τους, είναι και τα φρονήματά τους.
Δημοσθένης
-Ρώτησαν τον Αγασικλή βασιλιά των Λακεδαιμόνιων, πως μπορεί κάποιος να κυβερνά με ασφάλεια χωρίς να έχει σωματοφύλακες και απάντησε: Αν κυβερνάει τους πολίτες όπως οι πατέρες τους γιους.

Το πότισμα

Σε υψηλά επίπεδα φέτος ο υδροφόρος ορίζοντας στον Θεσσαλικό κάμπο λόγω των πολλών βροχοπτώσεων που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο σε κυβικά χιλιοστά.
Οι πολλές βροχοπτώσεις ήταν καταστροφικές για την καλλιέργεια των σιτηρών και είχαν σαν αποτέλεσμα την μειωμένη παραγωγή τους.

Όμως, από την άλλη, ήταν ευεργετικές καθώς ευνόησαν την καλλιέργεια του καλαμποκιού δίνοντας τη δυνατότητα στα φυτά να αξιοποιήσουν τις βροχές Μαίου-Ιουνίου και οι αγρότες είχαν ελάχιστα ποτίσματα.
Το πότισμα είναι μια διαδικασία η οποία γίνεται με διάφορους τρόπους. Τα αρδευτικά συστήματα ποικίλουν από περιοχή σε περιοχή. Άλλοι ποτίζουν με τις πομόνες, άλλοι με καρούλια, άλλοι με μεταλλικές σωλήνες και μπεκ ή κανόνια κλπ.

Το πότισμα με μηχανοκίνητες μηχανές εσωτερικής καύσης ήταν διαδεδομένες παλιότερα αλλά πολλοί αγρότες συνεχίζουν να ποτίζουν και σήμερα με αυτόν τον παραδοσιακό τρόπο.
Ένα ημιαρτεσιανό στο χωράφι, μια μηχανή εσωτερικής καύσης με αντλία νερού, ένα σπιράλ, σωλήνες, μπέκ, ή κανόνια είναι τα

Ο Ρωμιός

Άκου τι μου ‘λεγε ο μακαρίτης ο παππούς μου, να καταλάβεις. Όλα τα ‘καμε καλά ο Αλλάχ, μου ‘λεγε, όλα, μα μια μέρα βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά και έπλασε το Ρωμιό, μα ευθύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε, είχε ένα μάτι, ο αφιλότιμος, που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα, ας πιάσω τώρα να κάμω τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του». Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι, τα μάλαξε καλά καλά, έφτιασε τον Τούρκο. Κι ευθύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν, από το πρωί ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλο, μα ευθύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος!
«Ο διάολος να με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι, τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι... Τί να κάμω;» Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: «Βρήκα! βρήκα!» φώναξε, έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, και έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος... Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνονταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν... Κι ακόμα παλεύουν! Κι έτσι ο κόσμος, Μπραϊμάκι μου, βρήκε την ησυχία του».
Απόσπασμα από το «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» του Νίκου Καζαντζάκη

Προς τα παιδιά των ΜΑΤ

Φίλοι και συμπατριώτες αστυνομικοί, όσοι από εσάς μπορείτε, όσοι από εσάς παρακολουθείτε τα γραφόμενά μας στις σελίδες των αγανακτισμένων γιατί το «καθήκον» το απαιτεί, σας κάνω έκκληση να μεταφέρετε τα παρακάτω στους νεαρούς συναδέλφους σας που «υπηρετούν» στα ΜΑΤ:
Παιδιά Ελλήνων πατεράδων και μανάδων και εσείς, ορκισμένα να υπηρετείτε τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, εκείνου που καταβάλλει τους μισθούς σας και τους οποίους η κλίκα που προστατεύετε σήμερα τους πετσοκόβει για να τους χαρίσει στους παγκόσμιους τοκογλύφους, είναι η σημαία αυτού του λαού που φέρετε στις στολές σας, αυτού του λαού που το «υπηρεσιακό καθήκον» σας στέλνει πάνοπλους απέναντί του στο Σύνταγμα.
Τη στιγμή αυτή που ο απλός και άοπλος αυτός λαός ασκεί το συνταγματικό του καθήκον της προστασίας του Συντάγματος από την κατάλυσή του, αντί να το κάνετε εσείς, που δώσατε ως ένστολοι και τον όρκο αυτόν. Αν σας επέτρεπαν να διδαχθείτε την πραγματική και απαγορευμένη Ελληνική μας ιστορία στα σχολεία αποβλάκωσης και αφελληνισμού θα γνωρίζατε το πραγματικό σας καθήκον.
Είναι αυτοί οι απλοί, απελπισμένοι και γενναίοι - και όχι οι υποπρακτορίσκοι και σιχαμερές μαριονέτες του 4ου Ράιχ - που εχθές το βράδυ έψαχναν μαζί σας το δάκτυλο του συναδέλφου σας που το έχασε στην προσπάθειά του να απασφαλίσει το αντιασφυξιογόνο που θα έριχνε σε αυτούς που του το παρέδωσαν στη συνέχεια. Το ίδιο θα έκαναν σε οποιονδήποτε από εσάς που θα είχε την ατυχία του συναδέλφου σας. Με τι ψυχή λοιπόν τον ψεκάζετε με δηλητήρια σήμερα;
Είναι οι ίδιοι ανώνυμοι Έλληνες που έκλαψαν και οργίστηκαν το

Σύνταγμα

Άρθρο 120 παράγραφος 4

Η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. (Ακροτελεύτια διάταξη)

Ο γάμος του Κωνσταντίνου Ρούκα

Παντρεύεται το Σάββατο 2 Ιουλίου 2011 ο συγχωριανός μας Κωνσταντίνος Ρούκας με την Στέλλα Βασδέκη. Τα στέφανα θα γίνουν 7 ώρα μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου, στον Πρόδρομο Τρικάλων.
Τις ολόθερμες ευχές μας, για μια ευτυχισμένη ζωή.

Οφθαλμαπάτη

Μετρήστε τα άτομα της εικόνας. Όταν αλλάξουν θέση τα σώματά τους, μετρήστε τα ξανά. Κάτι δεν πάει καλά, ε;

Με όρεξη οι εθελοντές

Μετά από τις πολύ επιτυχημένες πρωτοβουλίες, εθελοντικής εργασίας με τους διάφορους εθελοντές του Βαλτινού, οι οποίοι φροντίσανε και περιποιηθήκανε την κεντρική πλατεία, και άλλους κοινόχρηστους χώρους, ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού προγραμματίζει τώρα και τον καθαρισμό και καλλωπισμό του δάσους της Παναγίας.
Οι σκέψεις, σύμφωνα με τον Πρόεδρο του συλλόγου κ. Χρήστο Ιωάννου, αφορούν το κόψιμο του χόρτου και την διάνοιξη διαδρόμων περιπάτου.
Αναμένεται ο καθορισμός της ημερομηνίας που θα γίνει η εθελοντική εργασία…

Κάλεσμα…

Μας εξαπάτησαν

Μας υποτίμησαν

Νόμιζαν, ότι κοιμόμαστε στον εφιάλτη τους.

Μα εμείς ξυπνήσαμε.

Βρεθήκαμε στις πλατείες

Γνωριστήκαμε

Αρχίσαμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα

Όλοι μαζί, ενωμένοι

Με αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.

Τώρα μιλάμε εμείς και φοβούνται αυτοί

Δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να πληρώσουν όλοι, όσοι μας έκλεψαν.

Δεν θα φύγουμε, αν δεν φύγουν όλοι, όσοι λεηλατούν τη ζωή μας και καίνε το μέλλον μας.

28- 29 ΙΟΥΝΙΟΥ

48 ώρες στο δρόμο -- Όλη η Ελλάδα στο Σύνταγμα.

Βαλτσινιώτικο παραμύθι

Η ομορφιά του ψέματος

Κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, όταν χρειάστηκε να κατασκευαστεί ένα ξύλινο γεφύρι στον Παλιοπόταμο, για να γεφυρώνει το Βαλτινό με τα Ματσουκαίϊκα, την εργασία ανέλαβε ένας ξυλοκόπος.
Εκεί λοιπόν, που πελεκούσε ένα κορμό δίπλα στο ποτάμι, του φεύγει το τσεκούρι και πέφτει μέσα στο θολό νερό. Προσπάθησε να το ψάξει αλλά μάταια. Δεν έβρισκε τίποτα. Απελπισμένος άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί τον Άγιο Αθανάσιο, να τον βοηθήσει να βρει το τσεκούρι του.
Ο Άγιος Αθανάσιος τον λυπήθηκε και ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά του, για να τον βοηθήσει. Βουτάει στο ποτάμι και, όταν ξαναεμφανίζεται, κρατάει ένα χρυσό τσεκούρι.
- Αυτό είναι το τσεκούρι σου; ρωτάει τον ξυλοκόπο.
- Όχι! απαντά ο ξυλοκόπος.
Ο Άγιος Αθανάσιος ξαναβουτάει και εμφανίζεται με ένα ασημένιο τσεκούρι.
- Αυτό είναι το τσεκούρι σου; ρωτάει.
- Όχι! λέει πάλι ο ξυλοκόπος.
Τρίτη βουτιά Ο Άγιος Αθανάσιος και βγαίνει με ένα σιδερένιο τσεκούρι:
- Μήπως, αυτό είναι το τσεκούρι σου;
- Ναι!
Ο Άγιος Αθανάσιος χάρηκε για την τιμιότητα του ξυλοκόπου και του χάρισε και τα άλλα δυο πολύτιμα τσεκούρια. Ο ξυλοκόπος γύρισε στη δουλειά του καταευχαριστημένος…

Μετά από καιρό, όταν είχε ολοκληρώσει την κατασκευή του ξύλινου γεφυριού, καθώς έκαναν βόλτα με τη γυναίκα του στην άκρη του ποταμού, η γυναίκα δεν πρόσεξε και γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι. Ο ξυλοκόπος, που δεν ήξερε μπάνιο, άρχισε να φωνάζει απελπισμένος και το ‘ριξε στο κλάμα, οπότε να σου πάλι ο Άγιος Αθανάσιος:
- Γιατί κλαις;
- Άγιε Αθανάσιε, η γυναίκα μου έπεσε μέσα στο ποτάμι!
Ο Άγιος Αθανάσιος βουτάει στο ποτάμι και βγαίνει με μια άλλη πανέμορφη γυναίκα.
- Αυτή είναι η γυναίκα σου;
- Ναι! φώναξε ο ξυλοκόπος.
Ο Άγιος Αθανάσιος έγινε έξαλλος.
- Τι λες, ρε αρχιψεύταρε;
- Συγχώρεσέ με Άγιε Αθανάσιε, πρόκειται για παρανόηση... Αν έλεγα «όχι» σε αυτή τη γυναίκα, μετά θα μου έβγαζες άλλη ομορφότερη και αν έλεγα «όχι» και στην άλλη, μετά θα μου έβγαζες τη γυναίκα μου. Εγώ θα έλεγα «ναι» και θα μου τις έδινες και τις τρεις, αλλά εγώ είμαι ένας φτωχός ξυλοκόπος, και τώρα με τέτοια οικονομική κρίση πώς να τις συντηρώ τρεις γυναίκες; Γι’ αυτό είπα «ναι»!

Το ξύλινο ποδήλατο

Φαίνεται πως ο σχεδιαστής Stanislaw Ploski είχε στο μυαλό του δύο λέξεις όταν συνέλαβε την ιδέα για το ξύλινο ποδήλατο: Πράσινο και οικολογικό.

Μια εντελώς φρέσκια ιδέα που πρωτοπαρουσιάστηκε στην έκθεση DMY Berlin 2011. Ένα χειροποίητο ποδήλατο με εξαιρετικό σχεδιασμό και ξεκάθαρο μήνυμα, ελαφρύ και σταθερό.

Καλοδεχούμενο στην αγορά!

Παιδικά παιχνίδια στο Βαλτινό

Μέσα από τα παιδικά παιχνίδια, εδώ και χιλιάδες χρόνια τα παιδιά σ’ όλο τον κόσμο ψυχαγωγούνται, αυτοδιαπαιδαγωγούνται, δοκιμάζουν και ασκούν τις δυνάμεις τους, ανταγωνίζονται σωστά με τα συνομήλικα τους, μαθαίνουν να πειθαρχούν στους κανόνες, φτιάχνουν χαρακτήρα, δημιουργούν προσωπικότητα, κοινωνικοποιούνται, ασκούν το σώμα και το πνεύμα τους, κρατώντας τα σε καλή φυσική κατάσταση.

Ένα από τα παιχνίδια που παίζεται στις διάφορες γειτονιές του Βαλτινού και που σχεδόν όλοι ως παιδιά το παίξαμε, είναι «τα Μήλα».

Τα Μήλα, είναι ένα παιχνίδι που παίζεται, με περισσότερα από τέσσερα παιδιά και με μια μπάλα. Τα παιδιά χωρίζονται σε δυο ομάδες και στέκονται η μια απέναντι στην άλλη σε ορισμένη απόσταση. Στο μέσο στέκονται άλλα παιδιά...

Σκέψου… συ να λείπεις. Του Γιάννη Ρίτσου

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι, και συ να λείπεις,
ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό, πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,
κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει - η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,
σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου
να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα 'χει λιώσει.
Να λείπεις... δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο.

Τα Μετέωρα …με μια άλλη ματιά…

Οι εικόνες που παρουσιάζονται παρακάτω είναι ένα μέρος από το Συλλεκτικό Λεύκωμα, με τίτλο «Τα Μετέωρα… με μια άλλη ματιά…», του Δημήτρη Τσιγάρα και αποτελούν μια ξεχωριστή ενότητα για την γκρίζα αγριάδα των κατακόρυφων βράχων, την γαλήνια ατμόσφαιρα του μοναστηριακού χώρου και την ζωή των κατοίκων της γύρω περιοχής.

Είναι σχεδιασμένες με πενάκι και εντάσσονται στη θεματολογία των Μετεώρων, ενός τόπου παγκοσμίως γνωστό για το μοναδικό του τοπίο.
Μέσα από τις 15 εικόνες της Νο 1 Συλλογής, επιχειρείται η γνωριμία με την ιστορία των Ιερών μονών, την αρχιτεκτονική τους, ο τρόπος ζωής και γενικότερα οι φυσικές ομορφιές της περιοχής.

Είναι μια περιπλάνηση σε μέρη γαλήνια, σε πανέμορφες τοποθεσίες εκεί όπου παλαιότερα αλλά και σήμερα οι ασκητές αναζητούσαν και αναζητούν το «απόλυτο», αιωρούμενοι μεταξύ ουρανού και γης, απομονωμένοι από τον συμβατικό μας κόσμο.
Είναι ένα ταξίδι εκεί όπου η φύση, η πραγματικότητα και η τέχνη συνθέτουν ένα γαλήνιο σύνολο.
Είναι ένα αρμονικό δέσιμο σε ένα σύνολο της κατανυκτικής ατμόσφαιρας του τοπίου με μια άλλη ματιά. Με την τέχνη της σκιτσογραφίας.

Εκεί όπου συναντήθηκαν ανεπανάληπτα και αριστουργηματικά η Θεία δημιουργία με την ανθρώπινη παρέμβαση, ο πλούτος του τοπίου με το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής, η μοναχική έκφραση με την ιστορία και τον πολιτισμό.
Εκεί όπου το πνεύμα και η ύλη, το θείο και το ανθρώπινο, ο πόνος και η χαρά, συμπορεύτηκαν αρμονικά αιώνες τώρα.
Καλή περιδιάβαση…