Το μεγαλύτερο μουσικοχορευτικοθεατρικό γεγονός της χρονιάς είναι κοντά!!!

“Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων: Η επιστροφή”

(Ένα μίγμα πρόζας και χορού, που δημιουργούν μία ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη από παραμύθι)

Η Ακαδημία Χορού ΤΕΡΨΙΣ διοργανώνει τη Μεγάλη Καλοκαιρινή Εκδήλωσή της στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων το Σάββατο 16 Ιουνίου 2018 και ώρα 20:00.

Φέτος, η Ακαδημία Τέρψις παρουσιάζει με ιδιαίτερη χαρά το έργο «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων: Η Επιστροφή» (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λιούις Κάρολ).

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας, που κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1865. Περιγράφει με λεπτή φαντασία και παιδικό αυθορμητισμό τις περιπέτειες ενός κοριτσιού, της Αλίκης, η οποία μετά την πτώση της σε μία λαγότρυπα, περιπλανιέται σε ένα φανταστικό κόσμο.

Η ιστορία χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία αλληγορίας, μέσα από τα οποία, ο Κάρολ καυτηριάζει γεγονότα και αντιλήψεις της εποχής του. Υποστηρίζεται ότι μέρος του κειμένου μπορεί να εκτιμηθεί και κατανοηθεί περισσότερο από ενήλικους αναγνώστες, ειδικότερα η σάτιρα και οι συμβολισμοί του έργου.

Την εποχή του θανάτου του Κάρολ, ήταν το πιο δημοφιλές βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας στην Αγγλία, ενώ μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αιώνα αποτελούσε ίσως το διασημότερο βιβλίο του είδους του στον κόσμο.

Στη συγκεκριμένη παράσταση θα παρακολουθήσετε ένα μίγμα πρόζας και βέβαια χορού, μπλεγμένα μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας έτσι μία ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη από παραμύθι. Το χορευτικό κομμάτι θα περιλαμβάνει ρυθμούς Latin, Hip-Hop, Break Dance, Oriental, Salsa και Zumba.

Παρουσιάστρια της βραδιάς θα είναι η ηθοποιός Βίκυ Ιακωβάκη, ενώ θα συμμετέχουν οι ηθοποιοί Λίνα Μαργώνη και Ελένη Τέγου!!!

Οι Καθηγητές της Ακαδημίας Χορού Τέρψις που έχουν αναλάβει όλες τις χορογραφίες της βραδιάς αλλά και την προετοιμασία της Εκδήλωσης είναι με αλφαβητική σειρά:

Δημόπουλος Κων/νος (Υπεύθυνος Παραδοσιακών & Λαϊκών Χορών), Κόκκαλη Σταυρούλα(Υπεύθυνη Oriental), Κυρτσόπουλος Μιχάλης (Υπεύθυνος Latin/Salsa/Arg.Tango), Τάσιου Γιώτα(Υπεύθυνη Yoga/Pilates), Τσακίρης Δημήτρης (Υπεύθυνος Hip Hop/Dancehall), Χελιδώνης Δημήτρης (Υπεύθυνος BreakDance).

Καλλιτεχνική επιμέλεια εκδήλωσης

Τσεργή Ιωάννα (Επιμέλεια Κειμένου, Σκηνοθεσία, Υπεύθυνη Ακαδημίας).

Τσιγάρα Γεωργία (Υπεύθυνη Zumba & Zumba Kids, Υπεύθυνη Ακαδημίας)

Μπουργάνης Αθανάσιος (Επιμέλεια Διαφημιστικής Προβολής, Υπεύθυνος Ακαδημίας)

Γενική είσοδος: 3 ευρώ.

ΑΜΠΕΛΟΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ

Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και η σημαντικότερη εργασία για τους αμπελουργούς είναι το χλωρό κλάδεμα. Ήδη οι αμπελουργοί του Βαλτινού βρίσκονται στα αμπέλια τους και άρχισαν να βλαστολογούν και να κόβουν τις κορφές για να δυναμώσουν τα σταφύλια.

«Για βάλε νιους και σκάψε με,

γέρους και κλάδεψέ με,

βάλε γριές, μεσόκοπες να με βλαστολογήσουν,

βαλ’ και κορίτσια ανύπαντρα να με κορφολογήσουν».

Συνήθως, όταν μιλάμε για το αμπέλι το μυαλό μας πηγαίνει στον πολύτιμο καρπό του, το σταφύλι, από το οποίο παρασκευάζεται το κρασί, το τσίπουρο κ.α.

Όμως υπάρχουν και άλλα μέρη από το αμπέλι που έχουν εξίσου χρήσιμη και πολύτιμη αξία στην γαστρονομία. Πρόκειται για τα φύλλα και τις κορφές του αμπελιού. Τα φύλα και οι κορφές αξιοποιούνται στην μαγειρική σε πολλές συνταγές.

Καταγράψαμε μερικές συνταγές και σας τις προτείνουμε:

-Ντολμαδάκια γιαλαντζί ή με κιμά αυγολέμονο.

-Σαρδέλα, ροφός ή τσιπούρα με αμπελόφυλλα στον φούρνο.

-Πίτα με αμπελόφυλλα.

-Ριζότο με αμπελόφυλλα και κορφές.

-Αρνάκι και κατσικάκι με αμπελόφυλλα.

-Ρολάκια με αμπελόφυλλα.

-Κατσικίσιο τυρί με αμπελόφυλλα.

-Αμπελοκορφές τουρσί, κλπ.

Αν έχετε φίλους που έχουν πρόσβαση σε αμπέλι, ζητήστε να σας φέρουν αμπελοκορφάδες. Αν όχι, αναζητήστε τους στην λαϊκή αγορά, έχουν μερικοί παραγωγοί.

Καλή όρεξη!

Κύπελλο και μετάλλια στην πρωταθλήτρια ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού

Την άνοδό της στην Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Τρικάλων γιόρτασε η ομάδα του Αθλητικού Ομίλου Βαλτινού το απόγευμα του Σαββάτου 9 Ιουνίου 2018, στην κεντρική πλατεία του χωριού, παρουσία των παραγόντων ποδοσφαιριστών, και φιλάθλων της ομάδας.  

Την εκδήλωση τίμησαν με  την παρουσία τους, ο πρόεδρος της ΕΠΣ Τρικάλων κ. Θανάσης Μπουτζιώλης και το μέλος του Δ.Σ. της ΕΠΣΤ, κ. Νίκος Μπατσικώστας,  οι οποίοι αφού εξέφρασαν τα συγχαρητήρια στον πρόεδρο του Α.Ο. Βαλτινού, κ. Παναγιώτη Καλαμπάκα, στο τεχνικό τιμ της ομάδας και στους ποδοσφαιριστές, έκαναν την τελετή βράβευσης. Η βράβευση περιελάμβανε απονομή του κυπέλλου ανόδου κατηγορίας στην πρωταθλήτρια ομάδα και αναμνηστικά μετάλλια στους ποδοσφαιριστές και τεχνικούς της ομάδας του Α.Ο.Βαλτινού.

Την επιτυχία τους αυτή, ποδοσφαιριστές, παράγοντες και φίλαθλοι, την γιόρτασαν  μέσα σε πανηγυρικό κλίμα με ενθουσιασμό, εκδήλωση χαράς, ικανοποίησης και δικαίωσης των προσπαθειών και των αγώνων τους.  Μια αγωνιστική χρονιά που στέφθηκε με επιτυχία, χάριν στις προσπάθειες και στη συμβολή όλων.

Το γλέντι περιελάμβανε και πολύ κουβέντα για την νέα αγωνιστική χρονιά, καθώς συνοδεύονταν με  ποτό και σουβλάκια, και όπως ήταν αναμενόμενο τέθηκαν οι νέοι στόχοι για την επόμενη χρονιά, καθώς ο προγραμματισμός ξεκινάει άμεσα για τη νέα αγωνιστική σεζόν. 

Η εφημερίδα μας εκφράζει τα θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους ποδοσφαιριστές και στους παράγοντες του Α.Ο. Βαλτινού και εύχεται πάντα επιτυχίες!

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ

Μνήμες από τη ζωή στο χωριό «Τα παιχνιδίσματα»

Του Χάρη Αγγελή

Μετά το σχολείο, τα μεγάλα τα παιδιά, του πάνω μαχαλά κανόνιζαν και έπαιζαν μπάλα στο ζευγαρολίβαδο. Τα χορτάρια στο λιβάδι είχαν φαγωθεί από τα πρόβατα και ήταν γεμάτο από γομαράγκαθα και ασπράγκαθα. Σε μεριές - μεριές είχε αγριοτρίφυλλο λουλουδιασμένο και γεμάτο μέλισσες.

Χωρίζονταν οι μεγάλοι σε δύο ομάδες και οι μικροί κάθονταν πίσω από τα τέρματα να μαζεύουν τη μπάλα. Το παιχνίδι κρατούσε ώρες ολόκληρες. Κάποιες μανάδες θα φώναζαν τα παιδιά για δουλειές. Άλλος ήταν να πάει στο μπακάλικο, άλλος να πάει ψωμί στα πρόβατα, άλλος να πάει τα γελάδια για βοσκή και γενικότερα όποια άλλη ανάγκη τύχαινε στη φαμιλιά. Έτσι δίνονταν η ευκαιρία στους μικρότερους να συμπληρώσουν την ομάδα.

Η μπάλα ήταν λαστιχένια και οι παίχτες ξυπόλητοι. Το παιχνίδι κρατούσε μέχρι το σούρουπο και σταματούσε όταν δεν φαίνονταν η μπάλα από το σκοτάδι.

Ο ενθουσιασμός μου, τα «μπράβο»  με έκαναν να μην υπολογίζω αγκάθια και μέλισσες.

Τα παιδιά γέμιζαν αγκάθια και κεντριά και γίνονταν μωβ από τα χτυπήματα της μπάλας.

-«Μάνα ο Χάρης έβαλε δύο γκολ», έλεγε ο μικρός αδερφός μου.

-«Α γι’ αυτό περπατάει έτσι! Καλά να πάθει, στα γελάδια δεν πάει γιατί δεν μπορεί, μπάλα όμως παίζει», έλεγε με παράπονο.

Όταν όμως τέλειωνε τις δουλειές έπαιρνε το βελόνι κατέβαζε τη λάμπα, με ξάπλωνε στη ψάθα και μού ΄βγαζε τα αγκάθια από τις πατούσες.

Στο σχολείο όμως ξεθάρρευα. Πήγαινα καλά στα γράμματα. ‘Όχι γιατί τα αγαπούσα αλλά γιατί καμάρωναν οι γονείς μου. Άλλα αγαπούσα τότε εγώ! Τις καινούργιες παρέες, τα παιχνίδια, τις ιστορίες, τα κορίτσια.

Πολλά κορίτσια είχε το σχολείο, ήταν μισά – μισά με αγόρια. Τα κορίτσια είχαν μακριά μαλλιά, πιο χοντρά μάγουλα απ’ τα αγόρια, φορούσαν φουστανάκια κι ήταν πιο καθαρά και περιποιημένα. Τα αγόρια ήταν κουρεμένα στην ψιλή, στραβοπόδαρα και γεμάτα γάνα και χνούδι. Εκτός από τη φτώχεια τίποτε άλλο κοινό δεν είχαν αγόρια και κορίτσια. Ανάμεσά τους υπήρχε ανταγωνισμός. Τα κορίτσια ήταν πιο οργανωμένα σαν ομάδες. Διάβαζαν όλα μαζί, έπαιζαν μαζί, κατουρούσαν όλα μαζί, μάθαιναν να κεντάνε και υπάκουαν πάρα πολύ στο δάσκαλο. Τα αγόρια ήταν πιο ατίθασα και πιο ανέμελα. Μισούσαν το σχολείο, δεν άκουγαν τον δάσκαλο και σπάνια κατουρούσαν όλα μαζί. Προτιμούσαν το κυνήγι, τα παιχνίδια, τα σκυλιά, τα πρόβατα.

Πάντοτε όμως κάτω από τον ανταγωνισμό των δύο φύλλων υπήρχε η επιθυμία και ήθελαν να βρίσκονται μαζί. Η επιθυμία ήταν το ένστικτο, η φύση που τραβούσε το αρσενικό κοντά στο θηλυκό. Η λογική της εποχής όμως, έλεγε όχι στα ένστικτα, σκεπάστε τις επιθυμίες σας. Αν ένα αγόρι έπιανε το μάγουλο ενός κοριτσιού ή το τσιμπούσε, ή του μίλαγε τρυφερά όπως: «γλύκα μου», «μωρό μου», «αγάπη μου», ή του έκλεινε το μάτι είχε αυστηρή τιμωρία.

Αυτά θεωρούνταν «χαζομάρες». Έτσι το μετέφεραν στο δάσκαλο κι έπεφτε η σφαλιάρα σύννεφο.

Το καλαμωτό

Ολόκληρη την αγροτική Ελλάδα μπορεί να χωρέσει και να απεικονίσει μια φωτογραφία, ζωντανεύοντας μνήμες και συναισθήματα αρχέγονα, όπως αυτή του Τάκη Τλούπα, που απαθανάτισε στα Τρίκαλα το 1965. Το καλαμωτό, το κάρο που μεταφέρει το άχυρο από το αλώνι στον αχυρώνα του σπιτιού.

Την εποχή του θέρους και του αλωνισμού. Την εποχή αυτή έπρεπε να δουλέψει σκληρά το ανδρόγυνο, για να επιβιώσει η οικογένεια.

Έπρεπε να προλάβουν κυρίως τον καιρό. Οι άνδρες χωρίς πουκάμισα ή με άσπρα και γκρι πουκάμισα (τα χρώματα της εποχής) με ανοιγμένα στα στήθη, ιδρωμένοι και κατάκοποι πάσχιζαν να φέρουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν σε πέρας τον θερισμό. Δίπλα τους οι γυναίκες με το μαντήλι και το τσεμπέρι στο κεφάλι, με την ποδιά και τα μακριά φορέματα για να μην τους τσιμπούν οι μύτες από τα στάχυα, έδιναν τον δικό τους αγώνα. Τα δρεπάνια και τα δικράνια, είχαν την τιμητική τους. 

Στη συνέχεια, ακολουθούσε ο αλωνισμός και μετά ο Κούβαλος.

Η γυναίκα με τα πόδια καθοδηγεί το άλογο ενώ ο άντρας καθισμένος πάνω στο άχυρο οδεύουν για τον αχυρώνα. Ο άντρας βρίσκεται επάνω στο κάρο γιατί από την αρχή φόρτωνε το κάρο με τρόπο που να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερο άχυρο, (που του έδινε από κάτω η γυναίκα του) και όσο ανέβαινε το επίπεδο του άχυρου τόσο πιο ψηλά βρισκόταν. Όταν τελείωσε το φόρτωμα δεν υπήρχε τρόπος να ανέβει και η γυναίκα επάνω και δεν υπήρχε λόγος να κατέβει ο άντρας και να πάει κι αυτός με τα πόδια. Ο κάματος συνεχίζονταν με την αποθήκευση του άχυρου στον αχυρώνα, μέχρι αργά το βράδυ. 
Όμορφες αλλά δύσκολες εποχές. 

Η καμπάνα. Το σήμαντρο της Παναγίας

Μια απλή μεταλλική κατασκευή που διαρθρώνεται δια μέσω μεταλλικών ελασμάτων και μεταλλικών συνδέσμων, εφαπτόμενη στην νοτιοδυτική γωνία του ναού, της Παναγίας Βαλτινού, εγκαταστάθηκε ως κωδωνοστάσιο, «λαμβάνοντας υπόψη» και τη φυσιογνωμία του χώρου, στον οποίο εντάχθηκε.

Η επίστεψη της κατασκευής γίνεται με τετράκλινη μεταλλική στέγη, που επάνω της φέρει σταυρό, ενώ στην κορυφή της υπάρχει αναρτημένος ο κώδωνας, η καμπάνα.

Σάλπισμα αρχαγγέλου είναι η καμπάνα και ενίοτε γίνεται «όργανο» συνακτήριο» λαοσυνάκτης.

Το κάλεσμα των πιστών γίνεται με τη χρήση της καμπάνας, καθώς η κύρια χρήση της είναι η μεταφορά μηνύματος. Τοποθετημένη ψηλά στο κωδωνοστάσιο για να ακούγεται ο ήχος της σε μεγαλύτερη απόσταση ώστε να μεταφέρει ανάλογα με τον παλμό της, ειδοποιήσεις κινδύνου, συγκέντρωσης, χαράς, λύπης κ.α.

Για μια πλάκα χρυσού (περιστατικό στα τέλη της δεκαετίας του 1970)

Του Κώστα Κατσαρού 

Στο τελωνείο έφθασε με κόπο και ιδρώτα,

ήταν σημάδια της στιγμής και της κρυφής αγωνίας,

κάπου μακριά στην ξενιτειά, ποιος ξέρει και που αλλού,

με τι πραμάτειες ή δουλειές τα μάζεψε με ζήλο

και για να βγούνε όλα αυτά, τρανή περιουσία!

τι χάθηκε αφειδώλευτα σε δάκρυα και πόνο,

σε σκοτεινούς διάδρομους και σάλες πνιγηρές,

ίσως νάταν και τίμια, που όμως αμφιβάλλω

γρήγορα απλά και εύκολα τα χρώματα αλλάζουν,

το μαύρο γίνεται λευκό και το λευκό μαυρίλα

κι απ’ τη μίξη όλων αυτών γκρίζα βγαίνει βαλίτσα

κατάγιομη πλάκες χρυσού την όραση τυφλώνουν

και μονομιάς τα όνειρα πολύ κοντά σιμώνουν

τα μάτια ανοιγοκλείνουνε απ’ το πολύ το θάμπος,

όλα μπορεί ν’ αλλάξουνε μέσα σε μια στιγμή

-πάρε μια πλάκα νεαρέ τελώνη και στοχάσου,

πως η ζωή σου η φτωχή το τέρμα της θα έχει!

κρίσιμο στιγμιαίο ερώτημα δοκιμασίας,

πλούτος ή ευτυχία;

αν ψηλά κι απόρθητα κάστρα ήθους μέσα σου δεν έχτισες!

δίλημμα αμφιβολίας αιωρείται,

απατηλός πλούτος ή αληθινή ευτυχία;

αν ψηλά κι απόρθητα κάστρα ήθους μέσα σου δεν έχτισες!

Τα στάχυα

Ο αέρας ανεμίζει τα χρυσοκίτρινα στάχυα. Ο θέρος είναι κοντά. Έτσι άρχιζε πάντα το ελληνικό καλοκαίρι. Και μ' ένα κόκκινο καρπούζι κομμένο στα δυο. Οι παραγωγοί ετοιμάζουν τα κιόσκια δίπλα στους εθνικούς δρόμους, στις λαϊκές αγορές. Ο θεσσαλικός κάμπος το καλοκαίρι γιορτάζει. Όσοι αναγκάζονται να δώσουν τη σοδειά στους μεσάζοντες, χάνουν τον κόπο της χρονιάς. Άλλοι δουλεύουν, άλλοι πλουτίζουν. Η αρπαχτή είναι εθνικό σπορ. Βέβαια υπάρχουν και πολλά άλλα. Όλα παίζουν στην τηλεόραση και ο λαός συμμετέχει σαν αθώα περιστερά. Οι πολιτικοί ψάχνουν τον τορό, ενώ βλέπουν τον λύκο. Αθλήματα και τρισαθλήματα, όχι για ένα κλωνάρι ελιάς, αλλά για το χατίρι των εφοπλιστών. Και άλλα τινά δαιμόνια...

Πορεύτηκε μόνος του. Δίχως ομπρέλες. Μούσκεμα ως το κόκαλο, ηλιοκαμένος ως τα νύχια. Αυτόνομος και αλληλέγγυος. Αυτάρκης και εγκρατής ζούσε με το απέριττο. Αρνήθηκε από νωρίς τον άνθρωπο καταναλωτή. Αμφισβήτησε, διάβασε, αναζήτησε. Γέμιζε η ζωή του με το λιτό του ουρανού και την απεραντοσύνη της θάλασσας.
Τώρα στα βαθιά γεράματα, έρχεται κάθε μέρα και χαϊδεύει τα στάχυα. Πάντα γελαστός, πάντα κρατώντας ένα βιβλίο.

Του Κώστα Κοτρώνη

Όλο βροχές

Επιχειρώντας την ενσάρκωση στα λόγια του Πλούταρχου «Σεμνή κατά πάντα η μουσική θεών εύρημα ούσα», συνέθεσα μια μελωδία στο ποίημα του Ηλία Κεφάλα «Όλο βροχές» και έτσι προέκυψε και το παρακάτω σχετικό video clip.

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα και δυσκολίες.

Είναι αναπόφευκτο, πάντα στη ζωής μας να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις. Πάντα θα υπάρχουν οι βροχές και οι μπόρες. Μας το επισημαίνει και ο Ποιητής μας, Ηλίας Κεφάλας με το ποίημά του:

Όλο βροχές

«Πότε γεννήθηκα, πότε έγινα παιδί

Κι όλο να βρέχει μέσα μου, 

να βρέχει

Πότε μεγάλωσα πότε ανδρώθηκα

Κι όλο να βρέχει μέσα μου, 

να βρέχει

Και πότε γέρασα κι ήρθε στα μάτια μου αχλή

Κι όλο να βρέχει μέσα μου, 

να βρέχει».

Σ' αυτή τη νομοτέλεια της ζωής, που ο άνθρωπος περνάει τον βίο του ανάμεσα στο «Δόξα σοι ο Θεός «και στο «Βόηθα Παναγιά μου», το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων, η πρόβλεψη, η εκτίμηση των καταστάσεων και η εξεύρεση των λύσεών τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις δυσκολίες, τις κρίσεις, τα «χτυπήματα», τις βροχές, τις μπόρες της ζωής.

Αρκεί να πιστέψει και να θυμάται πως, δεν υπήρξε νύχτα που δεν ξημέρωσε και πως μετά τη μπόρα βγαίνει πάλι ο ήλιος!

Δημήτρης Τσιγάρας

«Λογικό αδιέξοδο» Βαλτσινιώτικο παραμύθι

Κάποτε στην κεντρική πλατεία του Βαλτινού σύχναζε ένας περίεργος και ιδιόμορφος τύπος, ο οποίος ισχυρίζονταν και διαλαλούσε προς τους περαστικούς, ότι είχε υπερφυσικές δυνάμεις και ότι ήταν σοφός και μάγος σαν τον θεό.
Αυτό γίνονταν καθημερινά, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώσπου οι άνθρωποι που τον άκουγαν αγανάκτησαν και μια μέρα απαίτησαν να τους αποδείξει ότι, πράγματι αυτά που λέει είναι αλήθεια και ότι όντως είναι σοφός και μάγος σαν τον θεό.
Αυτός ατάραχος και ήρεμος τους απάντησε:
-Βεβαίως, με ποιον τρόπο θέλετε να σας το αποδείξω;
Εκείνοι τότε του είπαν:
-Αφού έχεις υπερφυσικές δυνάμεις και είσαι σοφός και μάγος σαν τον θεό, κάνε να μιλήσει το σιντριβάνι της πλατείας και να μας το πει αυτό, αν πράγματι είσαι αυτό που ισχυρίζεσαι.
-Εντάξει, είπε ο τύπος και απευθύνθηκε αμέσως προς το σιντριβάνι να το επιβεβαιώσει.
Και ω! του θαύματος το σιντριβάνι μίλησε, απάντησε και είπε:
-Όχι, δεν είναι σοφός και μάγος σαν τον θεό…

Μια συγκλονιστική Έκθεση για τις ανθρώπινες σχέσεις

Μια δασκάλα έβαλε στους μαθητές της να γράψουν μια έκθεση με θέμα: «Τι επιθυμώ πολύ και θα ζητούσα από το θεό να μου το δώσει».

Γράφει λοιπόν ένα παιδί:

«Τι να ζητήσω από το θεό.

Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση. Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω τον δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι, χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω την μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στεναχωρημένη αντί να με αγνοεί. Θέλω τα αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε - πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο κάνε με έτσι, ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δεν ζητάω πολλά, θέλω μόνο να γίνω σαν μία τηλεόραση!».

Η δασκάλα που τη διάβαζε την έκθεση αυτή καθώς βαθμολογούσε, έκλαιγε. Ο σύζυγός της, που συνέπεσε εκείνη τη στιγμή να μπει στο σπίτι, τη ρώτησε.

-Τι συμβαίνει;

Αυτή απάντησε.

-Διάβασε αυτή την έκθεση την έχει γράψει ένας μαθητής μου.

Ο σύζυγος αφού τη διάβασε είπε.

-Θεέ μου, το καημένο το παιδί! Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!

Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και είπε.

Αυτή η έκθεση είναι του γυού μας…

Απεβίωσε η Ελένη Φουρτούνη συζ. Γ. Καραγιώργου

Απεβίωσε την Δευτέρα 28 Μαίου 2018 η συγχωριανή μας Ελένη Φουρτούνη, συζυγος Γεωργίου Καραγιώργου, σε ηλικία 69 ετών. Η Ελένη Φουρτούνη του Ευθυμίου και της Στεργιανής γεννήθηκε το 1949 στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε και με τον σύζυγό της Γεώργιο Καραγιώργο (από το Μέλιγο), απόχτησαν δύο παιδιά. Τον Παναγιώτη και τον Κώστα.

Η ουρά του αλόγου

Ο καβαλάρης τ’ άλογο το `χε μες στην καρδιά του.
Που να `βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ’ τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο, με καιρούς να σ’ εύρω ή να μ’ εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ’ αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που `μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ’ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν’ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί `ταν λαουτιέρηδες που θέλαν’ παρακάλια
ήτανε κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν’ ακούσω απ’ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ’ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Μνήμες από τη ζωή στο χωριό «Η πρώτη μέρα στο σχολείο»

Του Χάρη Αγγελή

Οι μνήμες από τη ζωή στο χωριό, με πήγαν στην πρώτη μέρα της σχολικής μου εμπειρίας. Θυμάμαι με νοσταλγία το πατρικό μου σπίτι. Εκεί ζούσα κι εγώ. Ήμουν το πρώτο παιδί της οικογένειας με τα πέντε παιδιά. Κοιμόμουν στην άκρη της στρωματσάδας και πρόσεχα να μην ξεσκεπαστούν τη νύχτα τα μικρά μου αδέρφια. Κουβάλαγα νερό και πήγαινα στο χωράφι. Ήμουν έτοιμος για να πάω στην πρώτη δημοτικού και ήμουν το καμάρι της οικογένειας.

Πολύ χαίρονταν οι μεγάλοι, οι γονείς, που θα μάθαινε γράμματα το πρώτο τους παιδί. Εγώ όμως τα έβλεπα και τα άκουγα αυτά και σφίγγονταν η καρδιά μου, γιατί κανένα από τα μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς δεν ήθελε να πάει σχολείο. 

Ο δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός, είχε μια βίτσα από κρανιά και χτυπούσε τα παιδιά στις παλάμες. Η σάκα μου όμως ήταν έτοιμη από ένα χρόνο πριν. Την είχε φτιάξει η μάνα μου στον αργαλειό. Πώς να πω τώρα «φοβάμαι το δάσκαλο και δεν θέλω να πάω σχολείο» εγώ που ήμουν «μεγάλος» και με καμάρωνε η οικογένεια.

Εκείνη τη μέρα μόλις χάραξε, πήγα στο παράθυρο, τράβηξα λοξά το κουρτινάκι, έκατσα στα γόνατα, δάγκωνα το μανίκι από το πουκάμισο και κοίταζα το δρόμο σκεφτικός. Περίμενα να φανούν τα άλλα παιδιά για να πάω μαζί τους. Όλα γύρω μου φαίνονταν θολωμένα. Οι κότες τσιμπούσαν τα χορτάρια με το ζόρι, το σκυλί κουλουριασμένο κοιμότανε στο δρόμο, το γκάρισμα του γαιδάρου ήταν βραχνιασμένο, τα φύλλα στα δέντρα ασάλευτα και τα σύννεφα στην ανατολή δεν άφηναν τον ήλιο να φανεί.

Πόσο ήθελα να φύγω στα χωράφια, αλλά τι θα λέγανε οι μεγάλοι, τι θα πούνε οι μικροί… Έπιασα τη σάκα την πέρασα στο κεφάλι μου και στο δεξί μου χέρι από το σχοινί και αυτή κρέμονταν ως το κώλο. Στα βλέμματα των μικρών  αδερφών μου έβλεπα την περηφάνια τους και ένοιωθα τη συμπαράσταση, καταλαβαίνοντας  ότι κάτι μεγάλο θα κάνω, χωρίς να το θέλω, αλλά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν.

Οι φωνές των παιδιών από τη γειτονιά με έβγαλαν στο μπαλκόνι.

Ξυπόλυτος, με γαλάζιο βρακί, σκούρο γκρι πουκάμισο με μαύρο κολάρο, κουρεμένος από την προηγούμενη Κυριακή, με το ψαλίδι που κούρευε ο πατέρας το Πάσχα τα αρνιά, ακολούθησα την παρέα φοβισμένος κι άκουγα τη μάνα που έβγαινε λαχανιασμένη από το στάβλο με το καρδάρι στα χέρια, να φωνάζει στους μεγάλους «Προσέξτε και το Χάρη».

Τον κουρνιαχτό στο δρόμο τον ένοιωθα κρύο στις πατούσες. Η σκρόφα της Γιάννους δεμένη κάτω από τη συκιά τραβούσε την αλυσίδα και έσκουζε γιατί ήθελε να φάει. Ο τσούπος πετούσε από παλούκι σε παλούκι, κάθονταν για λίγο έκανε τσούπ- τσουπ και μόλις πλησιάζαμε εμείς τα παιδιά έφευγε παραπέρα.  Ήξερα καλά που ακριβώς έχει το λημέρι του. Δυο μέρες τώρα έστηνα την παγίδα μου στα παλούκια που είχαν τις περισσότερες κουτσιλιές, αλλά ο τσούπος δύσκολα πιάνεται.

«Σείστρα σιγής» Εμπνευσμένη μουσικοθεατρική παράσταση στο Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων

Ο Σύλλογος Τρικαλινών Ζωγράφων, παρουσίασε, την Τρίτη 22 Μαϊου 2018 στο Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων τη μουσικοθεατρική παράσταση «Σείστρα σιγής», βασισμένη στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου, σε συνεργασία με το art -café «Σουϊτα».
Ένα μοναδικό θέαμα για την πόλη των Τρικάλων, συνδυασμός και σύμπραξη εμπνευσμένων καλλιτεχνών, που ονειρεύονται, εμπνέονται και δημιουργούν με μοναδικότητα και επαγγελματισμό.

Μια σύμπραξη τρικαλινών δημιουργών που αφορά τη Μουσική, την Ποίηση, τον Λόγο, τον Χορό, την Ζωγραφική.

Πάνω σε μια ιδέα της Βίκης Ιακωβάκη, με πρωτότυπη μουσική του Παναγιώτη Μαγκλάρα, επιχειρήθηκε μια προσέγγιση στο μεγαλείο της ποίησης ενός από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του Υπερρεαλισμού στη Ελλάδα, του Νίκου Εγγονόπουλου, με στόχο πάντα τη βαθύτερη επικοινωνία με την ποίησή του και τη μετάδοσή της με τον πληρέστερο και ουσιαστικότερο τρόπο στους θεατές. Η παράσταση εστίασε στα ποιήματα, στα οποία δίνεται ανάγλυφα η εικόνα της γυναίκας σαν ένας «ομιλών πίνακας», ενώ, ταυτόχρονα, προσπαθεί να αφουγκραστεί το διάχυτο ερωτικό στοιχείο και την ατμόσφαιρα που αναδύει το ποιητικό του έργο.

Οι καλλιτέχνες κατόρθωσαν με τις ερμηνείες και τα έργα τους να αποδώσουν και να αναδείξουν με τον καλύτερο τρόπο την τέχνη τους και ταυτόχρονα να μεταδώσουν στο κοινό μια επιπλέον διάσταση πνευματικότητας και συναισθηματικότητας.

Συντελεστές:
Σύλληψη ιδέας-Επιμέλεια κειμένων-Ερμηνεία: Βίκυ Ιακωβάκη.
Πρωτότυπη μουσική-Μελοποίηση ποιημάτων-Πιάνο: Παναγιώτης Μαγκλάρας.
Πιάνο: Σοφία Λαμπρογιώργου. 
Φλάουτο-Τραγούδι: Λιάνα Μήνια.
Τραγούδι: Αγάθη Λίτσα.
Χορός: Εβίτα Μάνου & Έλενα Ράγγου.
Ενώ, 20 περίπου καλλιτέχνες του Συλλόγου παρουσίασαν έργα πρωτότυπα ή αντίγραφα, εμπνευσμένα από τον Εγγονόπουλο ή από το ρεύμα του υπερρεαλισμού που εκπροσωπεί.
Τα έργα αυτά εκτέθηκαν στην είσοδο της αίθουσας «Δ. Καβράκος» από το πρωί της Τρίτης και κατά τη διάρκεια της παράστασης και από την επομένη θα εκτίθενται στο χώρο της «Σουίτας», μέχρι το τέλος Μαΐου.

Η πρόεδρος του Συλλόγου Τρικαλινών Ζωγράφων, κυρία Μαρία Ζιάκα, εκφράζοντας το πνεύμα του συλλόγου της προλόγισε την εκδήλωση και μεταξύ άλλων επεσήμανε:

Η μέλισσα

Από ώρα στριφογυρίζει πάνω στο κεφάλι μου. Μια στα άνθη της κερασιάς, μια στο ραδιόφωνο και πάλι σε μένα. Οι άλλες ζουζουνίζουν πάνω στο κάτασπρο δέντρο, αυτή πάνω μου. Αν συμβεί, αν, κάποιος απ' τους δυό μας θα πεθάνει. Οι και οι δυό. Εγώ αλλεργικός στο κεντρί κι αυτή χωρίς κεντρί πεθαίνει. Πόλεμος. Στο ραδιόφωνο, κάθε λίγο, οι τρεις αυτοκτονίες σήμερα στη Θεσσαλία. Της εξηγώ με όλους τους τρόπους, δεν αξίζει τέτοιο τέλος. Δες την ομορφιά της άνοιξης, μεγάλο κρίμα. Ίδια η διαδρομή της, τα άνθη, το ράδιο, το κεφάλι μου. Της έλεγα να σταματήσει, να γονιμοποιήσει τις κερασιές, να τις σκαλίσω κι εγώ. Με κοιτούσε παράξενα. Στο ραδιόφωνο η ίδια πρώτη είδηση.
Είχα θυμώσει και με τους τρεις αυτόχειρες. Έκλεισα το κουμπί.
Η μέλισσα σταμάτησε την άχαρη διαδρομή. Τότε κατάλαβα.
Την είδα να πέφτει με πάθος πάνω στο μεγαλύτερο ανθισμένο κλαδί.
Ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος χωρίς ειδήσεις.

Του Κώστα Κοτρώνη

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Ἦταν κόρη τοῦ βάλτου (καὶ εἶναι ἀκόμα)
Ὁμόθυμη τῆς λεύκας – τοῦ χιονιοῦ ἀδελφὴ
(Τὴ σκόνη τοῦ κάμπου ὕφαινε μὲ τὰ γυμνά της πόδια
Καὶ τὴ ζωή της λίχνιζε στοὺς πέντε ἀνέμους)
Μὰ τώρα ἄνυδρο ποτάμι – κοίτη ἀπὸ ἤχους πένθιμους
Μαίανδρος σκοτεινὸς τοῦ χρόνου
Μ’ ἕνα βουνὸ ἀπὸ μνήμη στὸ κεφάλι της
«Ἄχρηστα πράγματα» – νὰ λέει – ἀμετάπειστα
(Γιὰ ὅλα καὶ γιὰ ὅλους)
Καὶ ἔτσι ἀκριβῶς τὸ ἔλεγε πάντα
Γιατὶ τίποτα δὲν ἤξερε τοῦ κόσμου
Κι οὔτε σὲ θέση ἦταν νὰ μάθει
Ἀλλὰ στὸ τέλος – εἶπα – ἔχει δίκιο
Γιατὶ κι ἐγὼ ποὺ νόμιζα ὅτι μαθαίνω
Κι ἄρχισα νὰ συλλέγω τ’ ἄγνωστα τοῦ κόσμου
Πάλι στὸ ἀρχικὸ σημεῖο πῆρα νὰ γυρίζω
Στὸ ἀνυπόληπτο μηδὲν τῆς γνώσης
(Ἤ μήπως γνώση εἶναι τὸ μηδὲν;)
Μάνα σοφὴ τῆς λέω κι ἄς μὴν τὸ ἤξερες ποτὲ
«Ἄχρηστα πράγματα» – αὐτὴ ἐπαναλαμβάνει
Αὐτὴ ποὺ τίποτα ποτὲ δὲν εἶπε
Κι ἄς τὰ εἰρωνεύεται μὲ τ’ ὄνομά της ὅλα

Του Ηλία Κεφάλα (Ἀπό τὴν συλλογή του ΤΑ ΜΝΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ, 2003)

[Στὴν φωτογραφία: Ἡ μάνα του 14 χρονῶν]

Μια τρικαλινή άρια για τον Δημήτρη Καβράκο

Στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου των Τρικάλων που φέρει το όνομα του παγκόσμιου φήμης βαθύφωνου Δημήτρη Καβράκο έλαβε μέρος μια εξαιρετική μουσική βραδιά με συγκίνηση και αναμνήσεις και θαυμασμό!  

Τα δάκρυα συγκίνησης του Δημήτρη Καβράκου, η κοσμοσυρροή των τρικαλινών και η άψογη μουσική βραδιά, χαρακτήρισαν την τελετή ονοματοδοσίας της αίθουσας του Πνευματικού Κέντρου Τρικάλων με το όνομα του μεγάλου βαθύφωνου.
Ο Δήμος Τρικκαίων ομόφωνα είχε αποφασίσει να αποδοθεί αυτή η τιμή σε έναν τρικαλινός, ο οποίος αποτελεί έναν σύγχρονο ογκόλιθο στο λυρικό τραγούδι παγκοσμίως. Η σχετική τελετή – εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου 27 Ιανουαρίου 2018 στα Τρίκαλα, στο «Πνευματικό Κέντρο Αθανάσιος Τριγώνης».
Ο Δήμαρχος Τρικκαίων κ. Δημήτρης Παπαστεργίου απέδωσε αυτό που ένιωσαν οι εκατοντάδες παρευρισκόμενοι:  «Σήμερα η πόλη γιορτάζει! Γιορτάζει για τον τρικαλινό Δημήτρη Καβράκο, για τον παγκόσμιο Δημήτρη Καβράκο. Τον άνθρωπο που ξεκίνησε από τα Τρίκαλα και κατέκτησε τις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου!».
Κι ακόμη περισσότερο: «Η απόδοση αυτή της τιμής με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, είναι νομίζω η ελάχιστη αναγνώριση της συμβολής σου, στον πολιτισμό μας αλλά και στην αναγνώριση των Τρικάλων ως πόλης του πολιτισμού και των τεχνών».

Αφού αναφέρθηκε στην πλειάδα τρικαλινών καλλιτεχνών (Τσιτσάνης, Καλδάρας, Βίρβος, Χρ. Κολοκοτρώνης, Σαμολαδάς, Μητροπάνος), ο Δήμαρχος Τρικκαίων υπενθύμισε τη συμβολή του Δημήτρη Καβράκου στην ανάδειξη νέων τρικαλινών ταλέντων, αλλά και στο ότι δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του. Κάτι που έγινε και γλαφυρά, με την αναμνηστική πινακίδα του αντλιοστασίου της ΔΕΥΑΤ: εκεί, όπου εργαζόταν ως νέος ο μεγάλος καλλιτέχνης και εκεί, από όπου ξεκίνησε, για να λαμπρύνει όπερες και σκηνές όλου του κόσμου.

Ο δε Δημήτρης Καβράκος, έμφορτος συγκίνησης στην ομιλία του, ευχαρίστησε τον Δήμαρχο και τον Δήμο Τρικκαίων για αυτή τη μέγιστη τιμή. Δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλους, όσοι από την παιδική και νεανική του ηλικία, τον βοήθησαν για να ανέβει τα σκαλοπάτια της αναγνώρισης: τους αείμνηστους Γιάννη Μάτη, π. Δήμαρχο Τρικκαίων και Αλέξανδρο Βαμβέτσο, συνταγματολόγο και πολιτικό, την οικογένεια Μπονώτη, τη μητέρα του Χαρίκλεια «που μου έμαθε τις πραγματικές αξίες της ζωής», τα αδέλφια του Μπούλα και Κώστα, τη θεία του Ζωή, την κόρη και τον εγγονό του που ταξίδεψαν από την Ιταλία, τη σύζυγό του Βίκυ και τους συγγενείς του. Επίσης αναφέρθηκε στην απεριόριστη ευγνωμοσύνη του για τους φίλους τρικαλινούς που παραβρέθηκαν και για όσους ταξίδεψαν από την Αθήνα, ευχαρίστησε δημοσίως τους κουμπάρους του Αντώνη και Μπέκυ Μπουτσικάρη, που ήρθαν στα Τρίκαλα από τη Νέα Υόρκη και ήταν χορηγοί της εκδήλωσης. Μίλησε για το παράπονό τους, που δεν γνώρισε τον πατέρα τους, ο οποίος, «όπως έμαθα μεγαλώνοντας, πέθανε σαν ήρωας», ευχαριστώντας τον για τη φωνή που του κληρονόμησε. Επίσης, τη σοπράνο, τότε, Τασία Κασιώλα, με την οποία πρωτοτραγούδησε σε ηλικία μόλις 15 ετών, τμήματα της όπερας «Τροβατόρε».

Επιχρωματισμένες παλιές φωτογραφίες εν απουσία Ειρήνης

Συνήθως ξεχνάμε ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε έναν κόσμο, είτε ειρηνικό είτε συγκρουσιακό, γεμάτο χρώματα.

Ο χρωματισμός τους βοηθά να απομακρύνουμε αυτό το εμπόδιο μεταξύ του παρελθόντος και της σύγχρονης οπτικής μας, τραβώντας μας λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα στην οποία ελήφθη η φωτογραφία.
Το χρώμα φέρνει νέα ζωή στις φωτογραφίες, έστω κι αν είναι το χρώμα του πολέμου, και προκαλεί μια ζωντανή νέα προοπτική, αυτή της απουσίας του πολέμου που συνήθως ονομάζουμε Ειρήνη.

Παρουσιάζονται παρακάτω, μια θεματική ενότητα, με επιχρωματισμένες παλιές φωτογραφίες, που αφορά στα χρόνια του πολέμου, της ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ κοινωνιών. 

Τακτικές ή άτακτες στρατιωτικές δυνάμεις που απαθανάτισε ο φακός. Μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από ακραία επιθετικότητα, καταστροφή και θνησιμότητα. Μια καθολική και προγονική πτυχή της ανθρώπινης φύσης.

Λέξεις του τόπου μας, από το Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής. ΗΤΑ - ΘΗΤΑ

Συνεχίζοντας την παρουσίαση μέρους από το λεκτικό – γλωσσολαογραφικό υλικό που αφορά τον τόπο μας, και το οποίο έχει καταγραφεί στο βιβλίο μου με τίτλο: «Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής», γίνεται μια επιλογή λέξεων που αρχίζουν από τα γράμματα Η και Θ και παρουσιάζονται παρακάτω με αλφαβητική σειρά:

HTA

ηλίαση  η θηλ. ουσ.  πάθηση από υπερβολική ζέστη, θερμοπληξία: τόσις ώρις θέρου όξου στου λιουπύρι  πώς να μην παθς (πάθεις) ηλίαση

ηλιάτσι  του ουδ. ουσ. 1) καλό αποτέλεσμα θεραπείας, ιδίως από πρακτική ιατρική και γιατροσόφια: πήρα του ένα φάρμακου, πήρα τ’άλλου, τίποτι· μόλις πήρα αυτό του βουτάνι , είδα ηλιάτσι  ένα ένα 2) στη φράση πού να ιδείς ηλιάτσι απ’  τεαυτόν; (να ιδείς)

ήμιρους  επίθ. η ήμιρους η ήμιρην του ήμιρου· ο ήμερος

ήπατα  τα ουδ. ουσ.  στη φράση  μι κόπκαν τα ήπατα (φοβήθηκα πάρα πολύ)

ήσκιουμα  του ουδ. ουσ. το ήσκιωμα, η σκιά, το απόσκιο

ησκιουμένους  μετοχ. η ησκιουμένους η ησκιουμένην του ησκιουμένου· λέγεται μεταφ. για άνθρωπο καλοφτιαγμένο, όμορφο (ιδίως για μελαχροινό): αυτός είνι καλός, ησκιουμένους άντρας, αυτήν δεν είνι κι τόσο

ήσκιους  η αρσ. ουσ. 1) η σκιά 2) μεταφ. ο λεπτός, ο αδύνατος άνθρωπος: πώς αδυνάτσι έτσι , μαναχά η ήσκιους τ’ απόμκι (απόμεινε) 3)  για άνθρωπο με όχι καλή εμφάνιση ή όχι καλό χαρακτήρα, όπως στη φράση ντιπ ήσκιου δεν έχει αψλά τ’ (επάνω του)

ήταντους  ήταντην  ήταντου· ήταν τος, την, το· ήταν αυτός, αυτή, αυτό: πού ήταντους κι έρχιτι τώρα; – πού ήταντις ούλις αυτές οι γναίκις;  – πού ήταντα τα πιδγιά

                                                                       ΘΗΤΑ

θάμα  του ουδ. ουσ. το θαύμα· κάθε απότομη και παράξενη είδηση: ακούς ικεί τι θάμα ήταν ν’ακούσου κι αυτό!

θαμαίνουμι  ρ. μεταβ. και αμετάβ. παρατ. θαμαίνουμαν· θαυμάζω, απορώ πάρα πολύ: τουν κοιτάζου τόσην  ώρα που μιγάλουσι τόσο κι θαμαίνουμι – ε, κι συ, σι θαμαίνουμι έτσι  που καντς

θαμπούλα  η θηλ. ουσ. και ως επίρρ.  πολύ πρωί, πριν καλά καλά φέξει: θαμπούλα ακόμα κι μι τη δρουσιά κινούσαμι για θέρο

θαμπουμάρα  η θηλ. ουσ. το θάμπουμα στα μάτια, η θολούρα: κλείνουν τα μάτχια μ’ απ’ τη θαμπουμάρα που έχου (νυστάζω πολύ) – έχου νια θαμπουμάρα τώραεά, δε σι γλέπου απ’ την πείνα (πεινώ πολύ)

θαραπαύου  ρ. μεταβ. αόρ. θαράπαψα  θαραπαύουμι αόρ. θαραπαύκα μετοχ. θαραπαμένους· θεραπεύω – θεραπεύομαι· νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, ευχαριστιέμαι πολύ, απολαμβάνω: να καντς καλό για να θαραπάψ (θεραπεύσεις) την ψυχή σ’ – θαραπαύκα φαΐ – θαραπαύκα ύπνου

θάρρ(η)κα  ρ. αόρ. του ρ. θαρρεύου  παίρνω θάρρος, κουράγιο: πιρνούσα δύσκουλα μαναχιά μ’ κι όταν απουλύτχι η γιος μ’ απ’ του στρατό, θάρρκα λίγου κι γω  

θείτσα  η θηλ. ουσ. 1) υποκορ. της λέξης θεία· γυναίκα πολύ στενή συγγενής από μάνα ή πατέρα: η θείτσα μ’ η Βάγγιω – η θείτσα μ’ η Βασίλαινα 2) προσφώνηση κάθε ηλικιωμένης γυναίκας: ρώτσα μνια  θείτσα κι μ’έδειξι απ’ τι πού να πάει  σι κείνου του σπίτι   3) ειρωνικά για κακοντυμένη γυναίκα ή για μεγάλύτερης ηλικίας: ντύνιτι σα θείτσα – αυτός είνι νέους κι αυτήν νια θείτσα  υποκορ. θειτσούλα

Τεχνητή Νοημοσύνη, ευκαιρίες και προκλήσεις - Μιχάλης Μπλέτσας

                                

Ο διάσημος Ελληνοαμερικανός, διευθυντής Πληροφορικής του Media Lab στο πανεπιστήμιο MIT της Μασαχουσέτης και ένας από τους εφευρέτες του υπολογιστή των 100 δολαρίων Μιχάλης Μπλέτσας, τιμά με το έργο του την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα. H γαλακτοβιομηχανία ΤΥΡΑΣ, με σεβασμό στο έργο του διακεκριμένου Έλληνα επιστήμονα, τον προσκάλεσε στα Τρίκαλα, γενέτειρα του παππού του, για μια ομιλία ανοιχτή στο κοινό της πόλης, την Κυριακή 6 Μαΐου 2018. Το αντικείμενο της ομιλίας του καθηγητή ήταν η Τεχνητή Νοημοσύνη, ευκαιρίες και προκλήσεις.