Οι παλιές Πασχαλιές στο Βαλτινό

 

Το Πάσχα στο χωριό υπήρξε πάντα μια από τις πιο αγαπημένες και σημαντικές γιορτές για τους κατοίκους.

Στην ύπαιθρο του τόπου μας, οι παλιές Πασχαλινές παραδόσεις δεν ήταν μόνο ευκαιρία για θρησκευτική κατάνυξη, αλλά και για τη συνάντηση με την οικογένεια, τη γιορτή και τη χαρά. Τα χρόνια που πέρασαν, οι άνθρωποι του χωριού βίωναν το Πάσχα με μια αυθεντικότητα και έναν χαρακτήρα που δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί στις σύγχρονες πόλεις. Η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική, με έθιμα και δραστηριότητες που ζωντάνευαν τη φύση και τις παραδόσεις.

Η προετοιμασία για το Πάσχα ξεκινούσε αρκετές ημέρες πριν την Κυριακή του Πάσχα. Στο χωριό όλα έμοιαζαν πιο παραδοσιακά και αγνά. Τα νοικοκυριά του χωριού καθάριζαν τα σπίτια τους και τα στολίσματα ξεκινούσαν με το βάψιμο των αυγών. Η παράδοση της βαφής των αυγών ήταν ιδιαίτερα αγαπητή και το κόκκινο αυγό, σύμβολο της Ανάστασης, αποτελούσε το πιο σημαντικό στοιχείο του Πάσχα.

Η προετοιμασία του παραδοσιακού αρνιού, η ετοιμασία του τσουρεκιού και άλλων εδεσμάτων, όπως η μαγειρίτσα και οι παραδοσιακές πίτες, ήταν στιγμές χαράς και οικογενειακής συνεργασίας. Οι γυναίκες του χωριού μαζεύονταν για να φτιάξουν τις πίτες, τις κολοκυθόπιτες, τις τυρόπιτες, και τα παραδοσιακά πασχαλινά γλυκά, που τα παιδιά συνήθως κλέβανε για να γευτούν τις πρώτες λιχουδιές.

Από τη Μεγάλη Δευτέρα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα, το χωριό ζούσε στους ρυθμούς της θρησκευτικής κατάνυξης. Ο κόσμος συνήθως πήγαινε στην εκκλησία για να παρακολουθήσει τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, με την πιο σημαντική να είναι η Ανάσταση το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Οι πιστοί συνήθως κρατούσαν λαμπάδες, ενώ πολλοί συνήθιζαν να πηγαίνουν στην εκκλησία με τα παιδιά τους για να συμμετάσχουν στην τελετή, δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα ιερότητας και ενότητας.

Η Κυριακή του Πάσχα ήταν η κορύφωση της θρησκευτικής γιορτής, και οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στην εκκλησία το πρωί για τη Θεία Λειτουργία και την Ανάσταση. Στη συνέχεια η οικογένεια έτρωγε το παραδοσιακό αρνί, και μετά όλοι οι συγγενείς φίλοι, και γείτονες συγκεντρώνονταν για το καθιερωμένο πασχαλινό γεύμα με πίτες, τυριά και κρασί.

Το παραδοσιακό ψήσιμο του αρνιού είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική εικόνα του Πάσχα στο χωριό. Στα παλαιότερα χρόνια, το αρνί ψήνονταν στη σούβλα, πάνω από φωτιά και κάρβουνα. Η μυρουδιά του ψημένου αρνιού γέμιζε την ατμόσφαιρα του χωριού, ενώ η διαδικασία αυτή ήταν συχνά οικογενειακή υπόθεση, με τους άντρες να αναλαμβάνουν το ψήσιμο και τις γυναίκες να ετοιμάζουν τα συνοδευτικά πιάτα. Το ψημένο αρνί αποτελούσε την μεγαλύτερη τιμή για το τραπέζι και ήταν πάντα το επίκεντρο του Πασχαλινού γεύματος.

Ορισμένα έθιμα ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο χωριό και περνούσαν από γενιά σε γενιά. Ένα από αυτά ήταν το «τσούγκρισμα των αυγών», όπου οι άνθρωποι έπαιρναν τα κόκκινα αυγά και αντάλλασαν φιλικές ή εορταστικές αναμετρήσεις για το πιο αυγό θα αντέξει περισσότερο, χτυπώντας το με τα αυγά των άλλων. Νικητής ήταν εκείνος που το αυγό του δεν έσπαζε και αυτό ήταν συνήθως αιτία χαράς και γέλιου μεταξύ των παιδιών και των μεγάλων.

Η κοινωνική διάσταση του Πάσχα στο χωριό ήταν εξίσου σημαντική. Οι γιορτές έδιναν την ευκαιρία για τις οικογένειες να ξαναβρεθούν, να ανταλλάξουν ευχές και να περάσουν χρόνο μαζί. Συγκεντρώνονταν όλοι μαζί στο πατρικό σπίτι για το γεύμα, και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα γεμάτη γέλια, χαρά και αγάπη.

Εκείνες τις μέρες, τα σπίτια του χωριού ήταν γεμάτο κόσμο, τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους, και οι μεγαλύτεροι κουβέντιαζαν και αντάλλαζαν ιστορίες, ενώ παράλληλα συμμετείχαν στις παραδόσεις που συνδέονταν με την Πασχαλινή γιορτή.

Ακόμα, οι πιο παλιοί θυμούνται τις παραδόσεις με τα παιδιά που περνούσαν με  τη σειρά τα σπίτια και τραγουδούσαν τα παραδοσιακά κάλαντα, το Σάββατο του Λαζάρου τα κορίτσια, και την Μεγάλη Παρασκευή τα αγόρια, στους δρόμους του χωριού.

Το Πάσχα στο χωριό, με τις παραδοσιακές γιορτές και τα έθιμα, υπήρξε μια από τις αγαπημένες εποχές του χρόνου για τους ανθρώπους του Βαλτινού. Η θρησκευτική κατάνυξη, οι οικογενειακές συναντήσεις, τα παραδοσιακά εδέσματα και τα μοναδικά έθιμα δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί στις σύγχρονες πόλεις. Παρά τις αλλαγές που έχουν συμβεί με τα χρόνια, το Πάσχα στο χωριό παραμένει μια γιορτή γεμάτη ζωντάνια, παράδοση και αναμνήσεις που μένουν χαραγμένες στην καρδιά.

Η ελπίδα ξαναγεννήθηκε

 Διήγημα του Δημήτρη Τσιγάρα

Η Μαρία ήταν μια γυναίκα που ζούσε μια ήρεμη ζωή στο χωριό. Ήταν 38 ετών, και είχε δύο μικρά παιδιά, τον Βασίλη και τη Λίτσα. Η ζωή της ήταν γεμάτη από τις καθημερινές μικρές χαρές – το πρωινό γέλιο των παιδιών, τα σαββατιάτικα παιχνίδια στον κήπο και τις συζητήσεις με τον σύζυγό της τον Χρήστο. Όλα αυτά την έκαναν να νιώθει πλήρης, και η ζωή της έμοιαζε να κυλάει ομαλά.

Όμως κάποια στιγμή, άρχισε να αισθάνεται μία αδιόρατη ενόχληση στο στήθος. Στην αρχή την απέδωσε στην κούραση ή σε κάποια αλλαγή στον οργανισμό της. Όταν όμως η ενόχληση δεν έφυγε, αποφάσισε να επισκεφτεί το γιατρό. Ο γιατρός, μετά από μια σειρά εξετάσεων, της ανακοίνωσε τη χειρότερη δυνατή διάγνωση: καρκίνος του μαστού.

Η Μαρία πάγωσε. Όλες οι εικόνες της καθημερινότητας, τα γέλια των παιδιών της, τα όνειρα για το μέλλον, όλα έμοιαζαν να καταρρέουν γύρω της. Η ασθένεια αυτή ήταν μια ξαφνική και αμείλικτη απειλή για τη ζωή της. Παρόλο που ο γιατρός της είπε ότι η διάγνωση ήταν σε αρχικό στάδιο και υπήρχε μια καλή πιθανότητα θεραπείας, η λέξη «καρκίνος» ήταν αρκετή για να την τρομάξει βαθιά.

Τα πρώτα βράδια, η Μαρία ξαγρυπνούσε, σκεπτόμενη τι θα γινόταν με τα παιδιά της αν εκείνη δεν ήταν πια κοντά τους. Η σκέψη αυτή την κυρίευε, και ο φόβος την κατέτρωγε. Ωστόσο, ήξερε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει την ασθένεια με θάρρος. Μόνο έτσι θα είχε την ελπίδα να νικήσει.

Η θεραπεία άρχισε σύντομα. Χημειοθεραπεία, ακτινοβολίες και συνεχείς εξετάσεις. Η Μαρία ένιωθε το σώμα της να καταρρέει σιγά-σιγά, αλλά η ψυχή της ήταν πιο δυνατή από ποτέ. Όταν ένιωθε ότι δεν είχε δύναμη να συνεχίσει, σκεφτόταν τα παιδιά της και τον Χρήστο, που ήταν πάντα δίπλα της, της προσέφεραν αγάπη και υποστήριξη χωρίς όρους. Η αγάπη τους ήταν το πιο ισχυρό της όπλο.

Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, η Μαρία ανακάλυψε ξανά την αξία της ζωής και της καθημερινότητας. Άρχισε να εκτιμά ακόμα και τα μικρότερα πράγματα – τη χαρά ενός καφέ το πρωί, την αγκαλιά των παιδιών της, τη χαμογελαστή φιγούρα του Χρήστου, που ήταν πάντα εκεί, έτοιμος να τη στηρίξει.

Πέρασαν μήνες δύσκολων θεραπειών, πολλές φορές η Μαρία αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει, όμως πάντα υπήρχε κάτι μέσα της που την κρατούσε ζωντανή. Ήταν η θέληση να ζήσει. Να ζήσει για τα παιδιά της, για τη ζωή της, για τα όνειρα που δεν ήθελε να αφήσει πίσω.

Και τελικά, η μέρα που περίμενε με αγωνία ήρθε. Ο γιατρός της, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του, της ανακοίνωσε ότι είχε θεραπευτεί. Ο καρκίνος είχε υποχωρήσει και η κατάσταση ήταν σταθερή.

Η Μαρία, με δάκρυα στα μάτια, δεν μπορούσε να πιστέψει την είδηση. Είχε περάσει μέσα από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής της, αλλά η δύναμη της αγάπης, της υποστήριξης της οικογένειάς της και η προσωπική της επιμονή την είχαν οδηγήσει στην πολυπόθητη νίκη.

Όταν επέστρεψε σπίτι, τα παιδιά της έτρεξαν να την αγκαλιάσουν και να της πουν πόσο την αγαπούν. Εκείνη έσκυψε και τους φίλησε αναστενάζοντας με ανακούφιση. Η ζωή της είχε ξαναρχίσει.

Η Μαρία δεν ήταν πια η ίδια γυναίκα που ήταν πριν. Είχε γίνει πιο δυνατή, πιο γεμάτη από ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που ζούσε. Και ήξερε ότι, όποιο κι αν ήταν το μέλλον, θα το αντιμετώπιζε με θάρρος, γιατί είχε ήδη νικήσει το μεγαλύτερό της φόβο.

Έκλεισε η αυλαία του ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος της ΕΠΣΤ

 

Τελείωσε το Πρωτάθλημα της Γ΄ ερασιτεχνικής κατηγορίας της ΕΠΣ Τρικάλων όπου αγωνίζονταν η ομάδα του ΑΟ Βαλτινού, η οποία κατέκτησε την τρίτη θέση στον Βαθμολογικό Πίνακα.

Ο Πρόεδρος της Ομάδας του Α. Ο. Βαλτινού κ. Ηλίας Καραθανάσης έκανε την παρακάτω δήλωση:

«Άλλη μια ποδοσφαιρική σεζόν έφτασε στο τέλος της!

Μια σεζόν όπου προσπαθήσαμε φέτος να φτιάξουμε μια ανταγωνιστική ομάδα αντάξια της ιστορίας του Α.Ο.Β. και νομίζω πως τα καταφέραμε, καθώς μέχρι τα μέσα Μαρτίου βρισκόμασταν στην κορυφή της βαθμολογίας έχοντας 11 μήνες αήττητοι

Σίγουρα στο τέλος αυτή η ομάδα αδίκησε τον εαυτό της, καθώς θα μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, καθώς μας χάρισε όμορφες στιγμές.

Ως πρόεδρος του Αθλητικού Ομίλου Βαλτινού θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον πρόεδρο της κοινότητας Βάιο Τσιγάρα, που ήταν δίπλα στην ομάδα σε ότι χρειαζόμασταν, και οικονομικά, και με τον θεσμικό του ρόλο, αλλά και σαν ποδοσφαιριστής.

Τους προπονητές μας Παναγιώτη Καρρά και Νίκο Μανούρα, για την άψογη συνεργασία που είχαμε

Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στον Κώστα Ριζαργιώτη, που παρόλο που δεν είχε κανένα ρόλο μέσα στη διοίκηση, έβαλε πολλά χρήματα από το υστέρημα του για ότι χρειαζόταν η ομάδα. Τον φροντιστή του γηπέδου μας Άγγελο Τσιγάρα.

Τους αρχηγούς μας ,Ηλία Μάμαλη και Ανδρέα Σταμούλη, που εκτός από ποδοσφαιριστές, βοήθησαν και οικονομικά για άλλη μια χρονιά την ομάδα.

Τον αντιπρόεδρο της ομάδας Στέργιο Ρούση, που παρόλο που δεν ήταν κοντά μας, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, δεν άφησε ποτέ την ομάδα μόνη και βοήθησε όσο μπορούσε, πάντα οικονομικά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς μας, αλλά και στον κόσμο του Βαλτινού που μας στήριξε φέτος.

Και τέλος ευχαριστώ όλους του ποδοσφαιριστές για την φετινή πορεία, αλλά ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους ποδοσφαιριστές: Αχιλλέα Καμέα, Αργύρη Περιστέρη, Βησσαρίων Γιώτα, Νίκο Σταμούλη, Αλέξανδρο Φαρμάκη, Κυπριανό Κοθρά και Γιάννη Περνέζα, που μέχρι τελευταία στιγμή πάλεψαν να τελειώσει ομαλά η σεζόν για τον Α.Ο.Β.

Μέσα σ’ αυτή την χρονιά εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι έγιναν και πολλά σπουδαία πράγματα.

Πρώτα απ όλα το σημαντικότερο ήταν η ίδρυση της Ακαδημίας ποδοσφαίρου Βαλτινού, με μεγάλο χορηγό τον Παναγιώτη Γεωργούλα με την εταιρεία Geogreen.

Επίσης το γήπεδο μας απέκτησε πλέον σύγχρονο φωτισμό με την μεγάλη χορηγία και την προσωπική εργασία του Αθανασίου Γεωργίου, τον οποίο ευχαριστούμε για άλλη μια φορά από καρδιάς».

Με εκτίμηση ο πρόεδρος του Αθλητικού Ομίλου Βαλτινού

Ηλίας Ε. Καραθανάσης

Η σιωπή της Μεγάλης Εβδομάδας

 

Το χωριό μοιάζει αλλιώτικο τη Μεγάλη Εβδομάδα. Λες και οι δρόμοι σιωπούν, οι άνθρωποι περπατούν πιο αργά, με σκέψη βαριά, σαν να κουβαλούν κι αυτοί έναν σταυρό. Τα λουλούδια ανθίζουν με περισσότερη σεμνότητα, δεν καμαρώνουν, απλώς υπάρχουν, προσφέροντας την ομορφιά τους ταπεινά - σαν μοσχοβόλα προσευχή.

Μια γιαγιά ανάβει το καντήλι μπροστά στην παλιά εικόνα. Η φλόγα τρεμοπαίζει, σαν να παρακολουθεί κι αυτή τα Πάθη. Ο ήχος της ψαλμωδίας ξεχύνεται από την εκκλησία και φτάνει ως τις αυλές, σαν ανάσα ουράνια. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…» και οι καρδιές σκύβουν, όχι από φόβο, μα από ευλάβεια.

Ο κόσμος γεμίζει την εκκλησία. Οι γυναίκες με μαύρα μαντήλια, οι άντρες με βλέμμα σκεπτικό. Κανείς δεν μιλά πολύ. Λες και κάθε λέξη θα ήταν προσβολή μπροστά στον πόνο του Χριστού. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη σιωπή υπάρχει μία βαθιά επικοινωνία - των ανθρώπων μεταξύ τους και με το Θείο.

Η Μεγάλη Πέμπτη μυρίζει κερί, λιβάνι και ψωμί. Ο επιτάφιος στολίζεται με χέρια γεμάτα φροντίδα, σαν να ετοιμάζουν το σώμα κάποιου αγαπημένου. Την Μεγάλη Παρασκευή, ο ουρανός χαμηλώνει. Σαν να σκύβει κι αυτός από θλίψη, όπως οι γέροι που ακουμπούν στο μπαστούνι τους για να σταθούν.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, μέσα στον επιτάφιο θρήνο, υπάρχει κάτι που δεν σβήνει: η προσμονή. Όλοι ξέρουν πως η νύχτα αυτή δεν είναι το τέλος. Η ελπίδα σιγοκαίει σαν το καντήλι που δεν σβήνει ποτέ. Η Ανάσταση θα έρθει, όπως έρχεται πάντα το φως μετά το σκοτάδι.

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η πορεία μας μέσα από τον πόνο και τη θυσία, μέχρι τη λύτρωση. Είναι το δικό μας ταξίδι προς το φως. Κι αν σωπάσουμε και αφουγκραστούμε, μπορεί να ακούσουμε την καρδιά του κόσμου να χτυπά με έναν παλιό ιερό ρυθμό: «Νίκη της ζωής επί του θανάτου».

Αυτή είναι η σιωπή της Μεγάλης Εβδομάδας. Βαθιά, κατανυκτική, αλλά γεμάτη υπόσχεση.

Θεατρική παράσταση «Η Σταχτοπούτα αλλιώς…», με τη Βάγια Γουλοπούλου

 

Το Θεατρικό Εργαστήρι Νέων του Δημοτικού Θεάτρου Τρικάλων παρουσίασε την παράσταση «Η Σταχτοπούτα αλλιώς…», στο Κινηματοθέατρο του Μύλου Ματσόπουλου την Παρασκευή –Σάββατο -Κυριακή 11-12-13 Απριλίου 2025. Η παράσταση ήταν βασισμένη στο παραμύθι της Μαρίνας Γιώτη «Δυο φορές κι έναν καιρό ήταν η Σταχτοπούτα». Πρόκειται για μια παράσταση πού την παρακολούθησαν τόσο οι μικροί όσο και οι μεγάλοι θεατές.
Όπως χαρακτηριστικά τόνισε η Πρόεδρος του Δημοτικού Θεάτρου Γεωργία Κοτρώνη στο σημείωμα της: «Είναι μια παράσταση που αναφέρεται στην πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και στην δύναμη πού ο καθένας κρύβει μέσα του. Τελικά δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια και Νεράιδες αλλά είμαστε εμείς οι ίδιοι πού ορίζουμε τις ζωές μας».

Αξίζει να σημειωθεί, ότι μεταξύ των ηθοποιών που έπαιξαν στην παράσταση ήταν και η συγχωριανή μας, Βάγια Γουλοπούλου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία/ Μουσική επιμέλεια: Γωγώ Κατσιανάκου

Σκηνογράφος/ενδυματολόγος: Κωνσταντίνος Καρανίκας

Φωτογράφιση/βιντεοσκόπηση: Κωνσταντίνος Κατσιάνης

Σχεδιασμός Αφίσας: Κωνσταντίνος Καρανίκας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Ζιώγα

Βοηθός σκηνής: Βαγγέλης Τυρογιάννης

Βίντεο παράστασης: Δημήτρης Καρέγλης

Φωτισμοί: Νίκος Κουνάβας

Οργάνωση Παραγωγής: Βικτωρία Καραμούζη

Ηθοποιοί

Παρασκευή Αλέξη, Λιάνα Γιαννούλη, Βάγια Γουλοπούλου, Κατερίνα Δανιηλίδου, Βάγια Ζήκου, Ελένη Ζήμου, Μαρία Κοκόρα, Άρτεμις Κυπρίδη, Θάλεια Κωνσταντάκου, Ελένη Κωτούλα Νικόλαος Λιάπης, Αθηνά Μπαλάφα, Αλέξανδρος Ντούνας, Κωνσταντίνα Πλακιά.

ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ

Χωματόδρομος. Η άνοιξη ξεμυτίζει από εδώ και από εκεί στην αρχή δειλά κι αμέσως ύστερα οργιαστικά. Το πράσινο απλώνεται πληθωρικό και σκαρφαλώνει παντού. Κι εγώ, ξυπνημένος από όνειρα μισοξεχασμένα κιόλας, λέω να βγω και πάλι ξυπόλητος στον δρόμο κατά το πρόσταγμα των αρχαίων Σελλών, ώστε η άμεση επαφή μου με τη γη να μου χαρίζει τη δύναμη του βίου. Από τα έγκατα θα αντλώ τις δυνάμεις μου και θα έχω αόρατες ρίζες που θα μπαινοβγαίνουν αυτόματα με κάθε μου βήμα στο χώμα και θα με ωθούν προς τα εμπρός.
Ο δρόμος εκτείνεται μπροστά μου μοναχικός, άδειος και μελαγχολικός και διακόπτεται μόνο από την εμφάνιση μικρών εκπλήξεων, που η φύση τις δημιουργεί και μας προορίζει να τις συναντήσουμε. Η φύση τρέχει πάντα μπροστά κι εμείς την ακολουθούμε κι έτσι την τιμάμε και τη χαιρόμαστε. Μαζί της βγαίνω κι εγώ μέσα στο πρώτο φως της ημέρας, τη βαριά δροσιά της νύχτας, την ακοίμητη θλίψη και την αναθαρρημένη χλόη. Με συνοδεύουν τα πρώτα ξεφωνητά των πουλιών που διασχίζουν τον ουρανό, ξέροντας επακριβώς πού πάνε και γιατί. Τα βλέπω και ζηλεύω. Μακάρι να ήξερα κι εγώ αυτό που ξέρουν καλά τα πουλιά, τόσο στα φυσικά όσο και στα μεταφυσικά μου σκιρτήματα. Όμως πατάω σταθερά στο χώμα κι εκεί νιώθω τη μόνη δύναμη που με κτίζει και με συνθέτει άρτια και με προβάλλει εν όλω στον κόσμο.

Του Ηλία Κεφάλα

Την 45η επέτειο γάμου τους γιόρτασαν ο Βασίλης και η Σταυρούλα Βότσιου

 

Την 45^η επέτειο γάμου, ενός υπέροχου ταξιδιού ζωής, γιόρτασαν ο Βασίλης και η Σταυρούλα Βότσιου, χθες μαζί με τα μέλη της οικογενείας τους. Ένα ζευγάρι που εδώ και σχεδόν μισό αιώνα πορεύεται μαζί, χέρι-χέρι, με αγάπη, αφοσίωση και δύναμη. Σαράντα πέντε χρόνια γάμου γεμάτα στιγμές, γέλια, δυσκολίες και νίκες, μα πάνω απ’ όλα, γεμάτα καρδιά.

Μαζί δημιούργησαν μια όμορφη οικογένεια με τέσσερα παιδιά- τέσσερις ψυχές που μεγάλωσαν με αγάπη, σεβασμό και ενότητα.

Η 45^η επέτειος δεν είναι απλώς ένας αριθμός. Είναι ένα σύμβολο μιας ζωής γεμάτης νόημα, υπομονή και βαθιάς αφοσίωσης. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αληθινή αγάπη αντέχει στον χρόνο και γίνεται όλο και πιο δυνατή.

Χρόνια πολλά και καλά! Είθε τα επόμενα χρόνια να είναι εξίσου γεμάτα αγάπη, υγεία και ευτυχία.

Με όλη μας την αγάπη και τον σεβασμό.

Οι Λαζαρίνες και τα κάλαντα του Λαζάρου

Στο χωριό Βαλτινό, το πρωί του Σαββάτου του Λαζάρου, οι δρόμοι γέμιζαν και γεμίζουν ακόμα και σήμερα, με φωνές και χαρούμενα γέλια. Τα μικρά κορίτσια φορώντας τα καλά τους, βγαίνουν από τα σπίτια τους με τα καλάθια τους γεμάτα λουλούδια και πράσινα φύλλα έτοιμα να τραγουδήσουν τα κάλαντα του Λαζάρου. Ήταν από τις πιο αγαπημένες παραδόσεις του χωριού, που σήμαινε την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας και την προετοιμασία για το Πάσχα.

Το τραγούδι τους ήταν γεμάτο χαρά και ελπίδα, ακριβώς όπως η ιστορία του Λαζάρου, που κατά παράδοξο τρόπο αναστήθηκε από τον Χριστό και ήταν σύμβολο της νίκης της ζωής πάνω στο θάνατο.

Τα μικρά κοριτσάκια του χωριού, κρατούσαν το καλάθι τους με τα λουλούδια και τραγουδούσαν με όλη τη δύναμη της φωνής τους. 

«Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια,

ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Σήκω Λάζαρε και μη κοιμάσαι,

ήρθε η μάνα σου από την πόλη,

σου ’φερε χαρτί και κομπολόι.

Γράψε Θόδωρε, γράψε Δημήτρη,

γράψε λεμονιά και κυπαρίσσι.

Οι κοτούλες σας αυγά γεννούνε

και του χρόνου θα τα ξαναπούμε,

για τον Λάζαρο που θα τον δούμε.

Και του χρόνου με υγεία και χαρά!»

Με τα τραγούδια τους, τα παιδιά περνούσαν από σπίτι σε σπίτι. Οι κάτοικοι άνοιγαν τις πόρτες τους με χαμόγελα και προσέφεραν γλυκίσματα, αυγά, σύκα, ξυλοκέρατα, και λίγα χρήματα ως ευλογία για το καλό της χρονιάς. Η παράδοση αυτή συνδύαζε τη χαρά της Ανάστασης με την αναμονή της Μεγάλης Εβδομάδας, και ήταν ένα είδος προετοιμασίας για το μεγάλο γεγονός του Πάσχα.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες που το είχαν ζήσει ως παιδιά χαμογελούσαν και θυμόταν την εποχή που και εκείνοι τριγυρνούσαν στους δρόμους του χωριού γεμάτοι από την ίδια χαρά και τον ίδιο ενθουσιασμό.

Έτσι το πρωί του Σαββάτου του Λαζάρου, το χωριό γέμιζε με ήχους και μυρωδιές της άνοιξης, καθώς οι Λαζαρίνες έφερναν με τα κάλαντα τους στο μήνυμα της αναγέννησης και της χαράς σε κάθε γωνιά του τόπου.

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο για να ακούσετε τα κάλαντα:

https://www.facebook.com/share/v/1BnTESscWm/

Τα κάλαντα του Λαζάρου τραγούδησαν οι μικροί μαθητές του νηπιαγωγείου, στον Πρόεδρο της Κοινότητας Βαλτινού

 

Μια ιδιαίτερη, όμορφη και συγκινητική στιγμή έζησε ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Βάιος Τσιγάρας, το πρωί της Παρασκευής 11-4-2025, όταν οι μικροί μαθητές του νηπιαγωγείου επισκέφτηκαν το Δημοτικό Κατάστημα Βαλτινού για να πουν τα παραδοσιακά κάλαντα του Λαζάρου.

Ντυμένα όμορφα και κρατώντας τo στολισμένo καλαθάκι τους, τα παιδιά πλημμύρισαν τον χώρο με τις γλυκές φωνές τους και τη χαρά της παιδικής αθωότητας. Με τη βοήθεια των δασκάλων τους, τραγούδησαν τα κάλαντα με ενθουσιασμό, μεταφέροντας το μήνυμα της Ανάστασης του Λαζάρου και της ελπίδας που φέρει το Πάσχα.

Ο Πρόεδρος της Κοινότητας κύριος Βάιος Τσιγάρας υποδέχθηκε τα παιδιά με χαμόγελο και συγκίνηση, τα ευχαρίστησε θερμά για την επίσκεψη και τους πρόσφερε κεράσματα, δίνοντάς τους συγχαρητήρια για τη συμμετοχή τους στην αναβίωση του εθίμου.

Η δράση αυτή πέρα από τον εορταστικό χαρακτήρα της, είχε και εκπαιδευτικό σκοπό, καθώς τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με τα έθιμα του τόπου τους και συμμετείχαν ενεργά στη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Θεατρική παράσταση από μαθητές της Β' Λυκείου Βαλτινού

 

Η αίθουσα εκδηλώσεων του Λυκείου Βαλτινού γέμισε κόσμο, ενθουσιασμό και δημιουργικότητα, καθώς οι μαθητές παρουσίασαν τη θεατρική τους παράσταση. Η παράσταση αποτέλεσε το αποκορύφωμα των προσπαθειών μηνών, μέσα από πρόβες, προετοιμασίες σκηνικών, κουστουμιών και συντονισμό της ομάδας.

Το θεατρικό έργο που επιλέχθηκε ήταν: «Tα δώρα της παπλωματούς», το οποίο οι μαθητές προσέγγισαν με φρέσκια ματιά, χιούμορ και ευαισθησία. Κάθε ρόλος «ζωντάνεψε» μέσα από την ερμηνεία των μαθητών, που απέδειξαν πως το σχολείο δεν είναι μόνο μαθήματα, αλλά και χώρος δημιουργικής έκφρασης.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η σκηνοθεσία, η οποία είχε τη σφραγίδα των μαθητών με την καθοδήγηση των υπεύθυνων καθηγητριών τους. Το κοινό που αποτελούνταν από γονείς, καθηγητές, συμμαθητές και φίλους, καταχειροκρότησε την προσπάθεια, αναγνωρίζοντας τον κόπο, τη συνεργασία και την αγάπη που κρύβονται πίσω από κάθε λεπτομέρεια.

Συμμετείχαν οι μαθητές:

Ραφαηλία Γκόγου

Σταυρούλας Σκρέκα

Σοφία Βαΐου

Χρήστος Μπαντόλιας

Μαρία Κωτούλα

Κατερίνα Μπαμπατσιά

Παναγιώτης Παπαβασιλείου

Σωτηρία Χαντζή

Νικολέτα Ραρρά

Θανάσης Ντούτσας

Γιώργος Μπουκουβάλας

Υπεύθυνες Καθηγήτριες:

Αναστασία Ρίζου

Σταυρούλα Καραγιώργου

Το όλο εγχείρημα ολοκληρώθηκε με συγκίνηση και περηφάνια, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι η τέχνη στο σχολείο μπορεί να εμπνεύσει, να ενώσει και να δώσει βήμα σε νέες φωνές να εκφραστούν.

Οι λαχανοκεφτέδες της γιαγιάς

 

Οι παραδοσιακοί λαχανοκεφτέδες της γιαγιάς είναι από εκείνες τις γεύσεις που ξυπνούν μνήμες και αρώματα από την παιδική ηλικία. Είναι ένα πιάτο απλό, μα γεμάτο φροντίδα, υπομονή και αγάπη - ακριβώς όπως μαγείρευε η γιαγιά.

Φτιαγμένοι με φρέσκα λαχανικά - συνήθως διάφορα λαχανικά της εποχής ψιλοκομμένα, κρεμμυδάκια, δυόσμο και μπόλικο μαϊντανό - ανακατεμένα με αλεύρι, λίγο τραχανά ή ψίχα ψωμιού, και φυσικά με το απαραίτητο αλατοπίπερο και μυρωδικά, οι λαχανοκεφτέδες είναι μία γιορτή της απλότητας της ελληνικής κουζίνας.

Η γιαγιά πάντα έλεγε πως το μυστικό είναι στο σφίξιμο του μείγματος και στο καλό τηγάνισμα - σε ελαιόλαδο που μοσχοβολάει. Οι κεφτέδες πρέπει να είναι τραγανοί απ’ έξω και αφράτοι μέσα, με τα λαχανικά να έχουν δώσει όλη τη γλύκα τους στο μείγμα.

Σερβίρονται ιδανικά με λίγο γιαούρτι ή τζατζίκι στο πλάι, συνοδεία από μία φέτα ψωμί και χωριάτικη σαλάτα. Μα πάνω από όλα, οι λαχανοκεφτέδες της γιαγιάς σερβίρονται με μπόλικη αγάπη και νοσταλγία.

Η συνταγή

Υλικά:

Διάφορα λαχανικά της επιλογής σας (σπανάκι της εποχής κλπ. (περίπου 1 κιλό), ψιλοκομμένα.

1 μεγάλο κρεμμύδι και φρέσκα κρεμμυδάκια τριμμένα ή ψιλοκομμένα.

1 ματσάκι μαϊντανός, ψιλοκομμένος

1-2 κ.σ. φρέσκος δυόσμος ή λίγο ξερός (προαιρετικά)

1 κομμάτι τυρί φέτα

2 αυγά

1 φλιτζάνι ψίχα ψωμιού ή φρυγανιά τριμμένη (ή και λίγο τραχανά)

Αλεύρι όσο πάρει (να σφίξει το μείγμα)

Λίγο ελαιόλαδο ή σπορέλαιο για το τηγάνισμα.

 

Εκτέλεση:

1.      Ψιλόκοψε τα λαχανικά και βάλτε τα σε ένα μπολ με λίγο αλάτι. Τρίψ’ το λίγο με τα χέρια να μαραθεί.

2.      Πρόσθεσε το τυρί, το κρεμμύδι, τον μαϊντανό, τον δυόσμο, τα αυγά και την ψίχα ψωμιού ή τη φρυγανιά.

3.      Ανακάτεψε καλά και άρχισε να προσθέτεις αλεύρι λίγο-λίγο μέχρι να γίνει ένα σφιχτό, αλλά όχι ξερό μείγμα - να μπορείς να πλάθεις κεφτεδάκια.

4.      Άφησε το να σταθεί καμιά μισή ώρα, να δέσουν τα υλικά.

5.      Ζέστανε λάδι σε βαθύ τηγάνι. Πλάσε κεφτεδάκια και τηγάνισέ τα σε μέτρια φωτιά, να ροδίσουν από όλες τις μεριές.

6.      Βγάλε τα σε απορροφητικό χαρτί.

Για το σερβίρισμα:

Με γιαούρτι ή με λίγο τζατζίκι και μία χωριάτικη στο πλάι.

Η αγκαλιά του πατέρα

 

Η αγκαλιά του πατέρα είναι ένα καταφύγιο, μια ζεστή ασπίδα που προσφέρει ασφάλεια και γαλήνη σε κάθε στιγμή αβεβαιότητας. Είναι η σιωπηλή υπόσχεση ότι όλα θα είναι καλά, ανεξαρτήτως των προκλήσεων που συναντάμε στην πορεία της ζωής. Όταν η αγκαλιά του πατέρα σε περιβάλλει, ο κόσμος γύρω σου μοιάζει να μικραίνει και να εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο αυτή τη στιγμή της σύνδεσης, την αίσθηση της προστασίας και της αφοσίωσης.

Μέσα σε αυτή την αγκαλιά, δεν χρειάζονται λόγια. Μιλάει η σιωπή και η γλυκιά βεβαιότητα της παρουσίας του. Είναι εκεί για να σε σηκώσει όταν πέφτεις, να σε εμψυχώσει όταν αμφιβάλεις για τον εαυτό σου, και να σε αγαπήσει χωρίς όρους. Είναι η σφιχτή αγκαλιά που καταλαβαίνει τις χαρές και τις λύπες σου και που σου θυμίζει ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα σε στηρίξει, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

Η αγκαλιά του πατέρα είναι το καταφύγιο που σου δίνει τη δύναμη να προχωρήσεις, να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου με θάρρος. Είναι μία από τις πολύτιμες και αληθινές εκφράσεις αγάπης που δεν χρειάζεται να αποδειχτεί, γιατί η αίσθηση της είναι αυταπόδεικτη σε κάθε ειλικρινή άγγιγμα.

Το Πασχαλιάτικο άσπρισμα

 

Κάθε Πάσχα, λίγο πριν χτυπήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης, το χωριό αλλάζει πρόσωπο. Δεν είναι μόνο που ανθίζουν οι πασχαλιές και μοσχοβολάει ο τόπος - είναι που βγαίνει ο κόσμος στις αυλές, στα σοκάκια, ακόμα και στα χωράφια, με τον κουβά στο χέρι και τον ασβέστη σαν ιερό φίλτρο καθαρισμού.

Ασβεστώνουν. Ό,τι βρουν μπροστά τους: πέτρες, σκαλοπάτια, δέντρα, τοίχους, κράσπεδα, πεζούλια. Με αφοσίωση και σιωπή, σαν προσευχή.

Η αυλή ασπρίζει και μοιάζει να ανασαίνει ξανά. Η σκαμνιά με τον κορμό της λουσμένο στο λευκό, στέκει σαν φρουρός του σπιτιού. Οι πέτρες στο μονοπάτι γίνονται καθαρές, σα να δείχνουν το δρόμο για κάτι ιερό.  Κι οι τοίχοι, ξεθωριασμένοι από τον χειμώνα, φορούν το φρέσκο τους φόρεμα. Λευκό - σαν την ψυχή που ετοιμάζεται να υποδεχτεί το φως.

Δεν είναι μόνο για την ομορφιά. Ούτε για την καθαριότητα. Είναι για το μέσα μας. Είναι το «πλύσιμο» του χωριού και του κόσμου πριν την Ανάσταση. Μια πράξη ταπεινή, που κουβαλάει κάτι από παλιούς παππούδες και γιαγιάδες, από χέρια σκληρά και ευλαβικά, που ήξεραν να τιμούν το Άγιο με μια απλή πινελιά.

Κι όταν όλα γίνουν λευκά, και το φως του δειλινού πέσει πάνω τους, το χωριό λάμπει αλλιώς. Σα να ετοιμάζεται για κάτι μεγάλο. Για κάτι που δεν λέγεται - μόνο το νιώθεις.

Βαλτσινιώτικο Παραμύθι. «Ο κρυμμένος θησαυρός του δάσους»

 Αφιερωμένο στον Ποιητή Ηλία Κεφάλα

Μια φορά κι έναν καιρό, στον Λόγγο, σε ένα πανέμορφο δάσος γεμάτο πανύψηλα δέντρα και πυκνή βλάστηση, υπήρχε μία αρχαία φήμη που λέγανε όλοι, από στόμα σε στόμα, στο χωριό. Αυτή η φήμη μιλούσε για έναν κρυμμένο θησαυρό, που ήταν φυλαγμένος βαθιά μέσα στο δάσος. Κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι ήταν αυτός ο θησαυρός, αλλά όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν πολύτιμος, και για χρόνια πολλές γενιές ανθρώπων έψαχναν να τον βρουν.

Αλλά το δάσος του Λόγγου ήταν γεμάτο παγίδες, σκοτεινά μονοπάτια και μυστήρια. Οι πιο τολμηροί που προσπάθησαν να βρουν τον θησαυρό χάθηκαν και δεν γύρισαν ποτέ πίσω, και έτσι ο θησαυρός του δάσους απέκτησε μια φήμη σχεδόν μυθική. Οι γέροντες του χωριού έλεγαν πως μόνο εκείνοι που είχαν καθαρή καρδιά και ήξεραν πως να σέβονται τη φύση θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τον πραγματικό θησαυρό.

Μια μέρα, ένας νέος του χωριού, ο Ηλίας, αποφάσισε να αναζητήσει το θησαυρό. Ήταν έξυπνος και γεμάτος θάρρος, ήξερε να μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων, δεν ήταν ποτέ επιφανειακός. Αντίθετα, είχε την ικανότητα να αναλύει, να κατανοεί και να αποκαλύπτει ό,τι κρυβόταν πίσω από τις λέξεις, τα γεγονότα ή τις φαινομενικές καταστάσεις, αναζητώντας τη βαθύτερη έννοια κάθε πράγματος. Δεν έβλεπε απλώς την εξωτερική εικόνα, αλλά προσπαθούσε να δει την καρδιά και την ψυχή των καταστάσεων και των ανθρώπων γύρω του.

Παρόλο που οι παλιοί του χωριού τον προειδοποίησαν για τους κινδύνους, ο Ηλίας ήταν αποφασισμένος να βρει τον θησαυρό και να τον φέρει πίσω. Έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι του μέσα στο δάσος.

Το δάσος ήταν ατελείωτο και όμορφο, αλλά και γεμάτο μυστήριο. Εξερεύνησε τα μονοπάτια, περπατώντας ανάμεσα σε τεράστια δέντρα και ακούγοντας τους ήχους της φύσης γύρω του. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι το δάσος δεν ήταν απλά ένα μέρος, αλλά ένα ζωντανό ον, που παρακολουθούσε κάθε του βήμα. Όσο προχωρούσε, έβλεπε σημάδια από παλαιότερους εξερευνητές - μερικοί από αυτούς είχαν αφήσει πίσω τους χαραγμένα σύμβολα και σημεία για να βοηθήσουν εκείνους που θα ακολουθούσαν.

Μετά από πολλές μέρες, ο Ηλίας έφτασε σε μία μικρή καθαρή λίμνη στο βάθος του δάσους. Εδώ σε αυτή την ήσυχη όαση, συνάντησε μια παλιά σοφή γυναίκα που καθόταν δίπλα στο νερό και έπλεκε. Η γυναίκα τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο γνώση και είπε:

«Παιδί μου, είσαι κοντά στον θησαυρό, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι το δάσος δεν κρύβει χρυσό ή πολύτιμα πετράδια. Ο θησαυρός του δάσους είναι κάτι πολύ πιο πολύτιμο από αυτό. Αν θέλεις να τον βρεις, πρέπει να παρατηρήσεις προσεκτικά.»

Ο Ηλίας ένιωσε μια αίσθηση αμηχανίας αλλά η γυναίκα συνέχισε:

«Ο θησαυρός είναι κρυμμένος εκεί όπου η καρδιά σου αγγίζει τη φύση με σεβασμό. Είναι κρυμμένος στην ηρεμία της λίμνης, στην αρμονία του ανέμου, στη ζωή που τρέφει το δάσος.»

Ο Ηλίας, αν και μπερδεμένος, αποφάσισε να ακολουθήσει τις οδηγίες της γυναίκας. Κάθισε κοντά στην όχθη της λίμνης, έκλεισε τα μάτια του και άφησε τον εαυτό του να χαθεί στην ηρεμία του τοπίου.

Ηρεμία, σεβασμός και η σύνδεση με τη φύση άρχισαν να πλημμυρίζουν την καρδιά του.

Καθώς πέρασαν μερικές ώρες, ο Ηλίας άνοιξε τα μάτια του και είδε κάτι παράξενο. Η επιφάνεια της λίμνης είχε αρχίσει να αντανακλά το φως του ήλιου με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ξαφνικά, το νερό άρχισε να σχηματίζει μια εικόνα - μια εικόνα που έμοιαζε με έναν χάρτη του δάσους, με έναν συγκεκριμένο προορισμό.

Ακολουθώντας τον χάρτη που φαινόταν να αποκαλύπτεται μέσα από τα κύματα του νερού, ο Ηλίας προχώρησε βαθύτερα στο δάσος, ώσπου έφτασε σε έναν αρχαίο βράχο που ήταν καλυμμένος με μύριες παραστάσεις. Όταν τον άγγιξε άνοιξε ένα μυστικό μονοπάτι που τον οδήγησε σε ένα μικρό σπηλαιώδη χώρο. Εκεί στη μέση του σπηλαίου, βρισκόταν ο πραγματικός θησαυρός του δάσους: ένα μικρό, απλό χρυσό κλειδί.

Αλλά αυτό το κλειδί δεν άνοιγε μια πόρτα ή ένα κουτί γεμάτο χρυσό. Το κλειδί, καθώς το έπιασε στα χέρια του, του αποκάλυψε την αλήθεια. Ο θησαυρός του δάσους ήταν η γνώση και η σοφία που κρύβονταν μέσα στη φύση, η σύνδεση που είχαν οι άνθρωποι με τη γη και η ικανότητά τους να σέβονται και να προστατεύουν το περιβάλλον γύρω τους.

Ο Ηλίας κατάλαβε τότε πως ο πραγματικός θησαυρός δεν ήταν ούτε χρυσός ούτε πετράδια. Ο θησαυρός του δάσους ήταν η αναγνώριση της αξίας της φύσης, της αρμονίας και της ποίησης που μπορούσαν να βρουν οι άνθρωποι όταν σέβονται τον κόσμο γύρω τους.

Γυρίζοντας πίσω στο χωριό του, ο Ηλίας έφερε μαζί του το κλειδί της γνώσης, το οποίο μοιράστηκε με όλους. Και έτσι το δάσος συνέχισε να παραμένει ζωντανό και γεμάτο θησαυρούς, αλλά τώρα όλοι γνώριζαν πως ο αληθινός θησαυρός ήταν εκεί, μπροστά τους, σε κάθε δέντρο, σε κάθε φύλλο, σε κάθε ανθό, σε κάθε αναστεναγμό του ανέμου.

Δ.Τ.

Η ακαδημία ποδοσφαίρου Βαλτινού

 

Η ακαδημία ποδοσφαίρου Βαλτινού αποτελεί έναν πολύτιμο θεσμό για την νεολαία του χωριού, προσφέροντας στα παιδιά και στους νέους την ευκαιρία να αναπτυχθούν σωματικά, πνευματικά και κοινωνικά. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό, και ειδικότερα με το ποδόσφαιρο παρέχει στους νέους τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τη συνεργασία, την πειθαρχία και την αντοχή. Ταυτόχρονα, τους δίνει μια υγιή διέξοδο για την ενέργειά τους, προάγοντας τον υγιή τρόπο ζωής και την κοινωνικοποίηση.

Η ακαδημία ποδοσφαίρου, μέσα από οργανωμένα προγράμματα εκπαίδευσης και προπόνησης, βοηθά τα παιδιά να βελτιώσουν τις αθλητικές τους δεξιότητες, αλλά και να μάθουν σημαντικά αξιώματα όπως η αφοσίωση, η ομαδικότητα και ο σεβασμός. Εκτός από την σωματική ανάπτυξη, το ποδόσφαιρο ενισχύει την αυτοεκτίμηση των νέων, δημιουργώντας ισχυρούς δεσμούς με άλλους νέους και προσφέροντας τους πρότυπα ηγεσίας και αφοσίωσης.

Η ακαδημία επίσης, εκτός από ένας χώρος για προπόνηση είναι και ένας πυρήνας κοινωνικής δραστηριότητας, όπου τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται να επικοινωνούν και να σέβονται τους άλλους. Μέσα από τις διάφορες οργανώσεις, τα τουρνουά και τις κοινές δραστηριότητες, ενισχύεται το αίσθημα της κοινότητας και της ενότητας.

Η παρουσία της ακαδημίας στο χωριό ενισχύει τον πολιτιστικό ιστό και συμβάλλει στην ανάπτυξη θετικών προτύπων για τη νεολαία, αποτρέποντας την εμπλοκή σε επικίνδυνες αρνητικές συμπεριφορές και παρέχοντας ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον για την προσωπική τους εξέλιξη. Η ακαδημία ποδοσφαίρου, λοιπόν, είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την υγιή και ολόπλευρη ανάπτυξη των νέων του χωριού.