Αναμένοντας το ευχάριστο γεγονός, η ψυχή γίνεται σαν λιβάδι πριν από την
άνοιξη· κοιμάται ακόμη στο χρώμα του χειμώνα, μα μέσα της φουσκώνουν ήδη οι
ρίζες, σαν να γνωρίζουν ότι έρχεται η στιγμή της ανθοφορίας.
Η αναμονή είναι μισή χαρά και μισή αγωνία. Είναι
ένας δρόμος που δεν τον περπατάς μόνο με τα βήματα, αλλά και με τις σκέψεις που
επιστρέφουν ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο, όπως το κύμα που χτυπάει στην ακτή.
Κι όσο πλησιάζει εκείνη η ώρα, τόσο το μέλλον γίνεται πιο φωτεινό, πιο απτό,
σαν να φέρνει ήδη το χαμόγελό του.
Υπάρχει μια γλυκιά ένταση στην καρδιά, ένα
σκίρτημα που μοιάζει με τον παλμό των πουλιών όταν ετοιμάζονται να πετάξουν. Η
προσμονή δεν είναι κενό, είναι μια αόρατη γέφυρα που μας σηκώνει πάνω από τις
δυσκολίες της καθημερινότητας. Είναι υπόσχεση, σαν άρωμα που προηγείται του
λουλουδιού, σαν μουσική που την ακούς πριν ακόμη παιχτεί.
Κι έτσι, αναμένοντας το ευχάριστο γεγονός, μαθαίνουμε να ζούμε πιο αργά, να ακούμε πιο προσεκτικά, να προσέχουμε ακόμη και τη σιωπή. Γιατί στην ουσία, αυτό που μας χαρίζει η αναμονή είναι το θαύμα της ελπίδας· το γεγονός δεν είναι μόνο αυτό που έρχεται, αλλά κι εκείνο που ήδη μας μεταμορφώνει, ενώ ακόμη το περιμένουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου