Παλιώνουν
οι φωτογραφίες και σιγά σιγά, αποκτούν ιδιαίτερη υπεραξία, λειτουργούν ως υλικά
κομμάτια του χωροχρόνου, που αποδίδουν την εξαΰλωση της φυσικής
υπόστασης των πραγμάτων και εντέλει, γίνονται μνημονικές οπτικές συγκινήσεις.
Η
ένταση και η δύναμη της πεπαλαιωμένης φωτογραφίας είναι τέτοια, που, πολλές
φορές ένας ευαίσθητος συλλέκτης κινδυνεύει να γίνει ειδωλοχαρής και
ειδωλολάτρης.
Η
παραπάνω φωτογραφία διαθέτει μνημονικό φορτίο και διατίθεται για ανάγνωση. Η σκηνογραφία
της έχει τις δικές της μυθολογικές εκδοχές.
Με τη ρεαλιστική ματιά θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για μια ηθογραφική φωτογραφία της δεκαετίας του ΄70. Εποχή, άνοιξη. Μια παρέα 12 νέων από το Βαλτινό, συνευρέθηκαν την Πρωτομαγιά στον ειδυλλιακό Κόζιακα, και απόλαυσαν το ουζάκι και την παρέα τους, στον προαύλιο χώρο του καφενείου, στο χωριό Κόρη.
Τα
καρφωμένα βλέμματα προς τον φακό και τα υψωμένα χέρια, κρατώντας τα ποτήρια του
ποτού, είναι τα υπομνηματικά στοιχεία της φωτογραφίας, που παραπέμπουν στη
διαλεκτική της υποδηλωμένης ευχής: «Στην υγειά μας βρε παιδιά!».
Τα
ενδυματολογικά στοιχεία, η κόμμωση, τα αντικείμενα (τραπέζια καρέκλες κλπ.), διασώζουν,
καταμαρτυρούν και προσδιορίζουν τα ήθη της εποχής, τον τρόπο της κοινωνικής
συνεύρεσης, τον τόπο και τον χρόνο του φωτογραφικού στιγμιότυπου.
Ο
μόνος άγνωστος και χωνεμένος από τη λήθη είναι ο φωτογράφος.
Με
μια υπερβατική ανάγνωση όμως, θα μπορούσε να αναδυθεί και μια άλλη εκδοχή καθώς η
σκηνογραφία της φωτογραφίας παραπέμπει στην εικόνα του «Μυστικού Δείπνου», θυμίζοντας
το τελευταίο γεύμα του Ιησού με τους 12 μαθητές του.
Στη θέση του αγνώστου φωτογράφου, ο Ιησούς, που ανακοινώνει: «αμήν αμήν λέγω υμίν ότι εις εξ υμών παραδώσει με», για να ακολουθήσουν τα ερωτήματα: «Μήπως εγώ Κύριε;», «Μήπως εγώ;»...
