Η
βροχή σταμάτησε. Ο άνεμος φυσάει ακόμα με ορμή, αλλά δεν μπορεί να αποσπάσει
από το χώμα τα βρεγμένα φύλλα. Επιμένει όμως μ’ έναν παράξενο θυμό και μια
απόκοσμη βουή, φέρνοντας μαζί του το μακρινό ρίγος του χιονιού από κάποια βουνά
που ήδη χρωμάτισαν πάλλευκες τις κορυφές τους. Κρύο και ανατριχίλες στην αυλή,
αλλά τίποτα δεν εμποδίζει τους δίδυμους γάτους να πάρουν τον μεσημβρινό υπνάκο
τους και να χαρούν το φως της μέρας μέσα στην όλη ψυχρότητα της ατμόσφαιρας. Κι
εγώ μέσα από το παράθυρο συμπεραίνω το αυτονόητο: ο καθείς και οι δυνατότητές
του.
Του
Ηλία Κεφάλα
