«Ο
Ληθαίος, ο Κλαύδιος Μαρκίνας…
και
η Τρίκαλος εγγράμματη ενδοχώρα»
Με
τον παραπάνω τίτλο κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «παρέμβαση»,
το οποίο είναι αφιερωμένο στη σύγχρονη λογοτεχνική σκηνή των Τρικάλων.
Έτσι
το βράδυ της Παρασκευής 13-10-2017, στο Art Café Σουίτα, διοργανώθηκε από το
βιβλιοπωλείο «Τσιοπελάκος» και το περιοδικό «παρέμβαση», μια
εξόχως λογοτεχνική βραδιά με ανάγνωση ποιημάτων γνωστών Τρικαλινών ποιητών που
συμπεριλαμβάνονται στο αφιέρωμα.
Την
επιμέλεια του αφιερώματος αλλά και τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο ποιητής, Αντώνης Κάλφας, ενώ για το θέμα μίλησε
και ο εκδότης και διευθυντής του περιοδικού, λογοτέχνης, Βασίλης Καραγιάννης.
Στο
αφιέρωμα περιλαμβάνονται οι εξής τρικαλινοί λογοτέχνες:
Μαρούλα
Κλιάφα, Ραλλού Γιαννουσοπούλου, Τούλα Τίγκα, Λιλή Ντίνα, Ηλίας Κεφάλας,
Αγαθοκλής Αζέλης, Αλέξανδρος Βαναριώτης, Γεωργία Κολοβελώνη, Παρασκευή Αλέξη,
Ελένη Αλεξίου, Βάσω Χριστοδούλου, Γιάννης Πλεξίδας.
Ποιητικά
τους έργα διάβασαν οι Τρικαλινοί ποιητές και λογοτέχνες Αγαθοκλής Αζέλης,
Παρασκευή Αλέξη, Ελένη Αλεξίου, Βέρα Βασιλείου- Πέτσα, Ηλίας Κεφάλας, Γεωργία
Κολοβελώνη και Λιλή Ντίνα, ενώ πάρα πολλοί ήταν οι Τρικαλινοί που
ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της όμορφης αυτής ποιητικής βραδιάς στην πόλη.
Ξεχωρίζουμε
και παρουσιάζουμε ενδεικτικά παρακάτω δύο ποιήματα από τις δύο εκλεκτές συμμετοχές
συγχωριανών μας, του ποιητή, Ηλία Κεφάλα και της ποιήτριας, Γεωργίας Κολοβελώνη.
Σπόροι
του Ηλία Κεφάλα
Υπάρχουν
σπόροι που φυτρώνουν εύκολα παντού,
χωρίς
ν’ αναζητούν ποτέ πρόσφορο έδαφος. Το κάθε
είδος
χώματος γίνεται εύφορο γι’ αυτούς κι αμέσως-
φυτρώνοντας-
θεριεύουν. Ένας τέτοιος αδυσώπητος
σπόρος
έν’ αδάμαστο ζιζάνιο, είναι και η ματαιότητα.
Απλώνει
τις ρίζες της παντού και με τους καρπούς της
δηλητηριάζει
τον βίο όλων εκείνων που την υφίστανται.
Φα-νταστείτε
ότι κατέκλυσε και την ποίηση, στρώνο-
ντας
κάτω από τα λόγια της ένα πικρό φαρμάκι.
Επαρχία
της Γεωργίας Κολοβελώνη
είναι
μια επαρχία
που
αγαπάει το κίτρινο
φυτρώνουν
ήλιοι στους δρόμους της
στρογγυλές
κοιλιές τα κεφάλια τους
γεννάνε
μάτια
μας
ξυπνάνε τις νύχτες
δεν
κοιταζόμαστε
οι
κόγχες μας άδειες
ο
φόβος κίτρινη γύρη
αιωρείται
στο σκοτάδι
κανένας
δεν τολμάει
να
ανάψει το φως
