Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ στα Βαλτσινιώτικα
θα λέμε τον καημό μας,
τα βάσανα, τις πίκρες μας,
τα «ωραία» απ’ το χωριό μας.
Ως
Βαλτσινιώτης φίλοι μου βαρέθηκα τη ζήση
κι
εναγωνίως ψάχνομαι να βρω μια κάποια λύση,
κι
είναι για μένα βάσανο, σαράκι και μανία
να
σκέφτομαι τον θάνατο με την αυτοκτονία.
Αυτός
ο άλλος μου εαυτός ποτέ δεν ησυχάζει
και
μες στα τρίσβαθα του νου με σκέψεις με κουράζει.
Να
βάλω τέρμα στη ζωή, τέρμα στην αγωνία,
να
αποδημήσω εις Κύριον σε ουράνια κοινωνία.
Όμως
δεν θέλω να πεθάνω όπως πεθαίνουν όλοι
με
κρέμασμα ή με πνιγμό, μαχαίρι ή πιστόλι,
θέλω
έναν θάνατο γλυκό, τέτοιον που να μ’ αρέσει
να
βρω έναν τρόπο έξυπνο την τρέλα να χωρέσει.
Να
βρω έναν τρόπο μόρτικο, πρωτότυπο πολύ,
τέτοιον
που και του θανάτου να σκάσει τη χολή,
τέτοιον
που δεν φαντάστηκε κανένας έως τώρα
και
ζήτημα να γίνει σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Μόνο
με τέτοιο τρόπο θέλω να αυτοκτονήσω
κι
όσος καιρός μου μένει ακόμη για να ζήσω,
τα
νύχια μου θα φάω να βρω αυτόν τον τρόπο,
αλλιώς
σας βεβαιώνω πως δεν θα μπω στον κόπο.
