Όταν
το κίτρινο επιτίθεται στο χωριό, τότε οι χωρικοί ανοίγουν τις ομπρέλες τους και
αιωρούνται στον ουρανό. Περιμένουν εκεί σαν χαρταετοί μέχρι να περάσει η μπόρα.
Όσοι δεν καταφέρνουν ν’ ανασηκωθούν φοράνε μπότες ψηλές μέχρι το ζωνάρι τους
για να μη πνιγούν μέσα στα βαθιά της ώχρας. Τα σπίτια γίνονται κυψέλες και
ξεχειλίζουν από γύρη. Τα πουλιά γίνονται μέλισσες. Τελικά η άνοιξη φεύγει
σιγά-σιγά και το κίτρινο υποχωρεί. Το καταπίνει η γη, ενώ οι χωρικοί κλείνουν
τις φτερούγες τους και προσγειώνονται στις αυλές τους. Τότε δεν ξέρουν με ποια
λέξη ν’ αρχίσουν πάλι να μιλάνε μεταξύ τους και για πολλές μέρες μόνο
τραγουδούν.
Του
Ηλία Κεφάλα
