Μα
είναι δυνατόν να πήρε τόσα τραγούδια ο άνεμος, δε σκάλωσε ούτε ένα σ’
εκείνα τα ευαίσθητα κλαράκια που με συντρόφευσαν δεκαετίες;
Ήταν άθραυστα και τρυφερά ώστε να λυγίζουν με την πρώτη αντάρα πρόθυμα υποκλινόμενα στην ομορφιά.
Κι εύλογα αναρωτιόμουν: όταν τα λουλούδια σκύβουν τόσο ταπεινά, ποιος να ορθώσει το ανάστημα;
Όμως
εκείνοι παρά τους ισχυρούς ανέμους ήταν άνθρωποι τόσο ανώτεροι, πνευματικοί,
που τα μαχαίρια τους διάφανα δεν άφηναν ποτέ ίχνη.
Μετά
από ετών εξάσκηση, έμαθα να τα διακρίνω ως και μες στο πιο πυκνό σκοτάδι.
Έτσι
κατάφερνα προς αποφυγήν, αφ’ ενός να διακρίνω ποιοι έκοβαν τις νύχτες τα
τρυφερά κλαράκια, κι αφετέρου να βαδίζω προσεκτικά.
Διότι
το αίμα γλιστράει πολύ στα βρομερά πεζοδρόμια, του κατά τα άλλα, υπέροχου
ποιητικού μας άστεως.
Ακόμα
και το διάφανο αίμα, πολύ γλιστράει…
Του
Γιώργου Δουατζή
