Περί έρωτα

Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»;

Τα διαφορετικά του πρόσωπα;

Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;

Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια;

Ερωτευόμαστε το ίδιο κάθε φορά, ή οι εμπειρίες μας «παλιώνουν» και επανακαθορίζουν τις προσδοκίες και την ένταση των συναισθημάτων μας;

Όποιες και αν είναι οι απαντήσεις, όσες μορφές και να παίρνει, ο έρωτας είναι πηγή νοήματος για της ζωή μας και την ατομική μας εκπλήρωση…

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν!

Στίχοι: Γιάννης Φερμάνογλου
Μουσική: Τάκης Μωράκης

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄ αυτό
που κρυφά τις καρδιές οδηγεί
κι όποιος το 'νιωσε το νοσταλγεί

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄ αυτό
γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
της ζωής μας και τέλος κι αρχή

Ποτέ ποτέ κανένα στόμα
δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄ αυτό
που σε κάνει να λες το σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄ αυτό
στο λεπτό που σου δίνει φτερά
κι είναι λύπη μαζί και χαρά

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄ αυτό
γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
της ζωής μας και τέλος κι αρχή

Ποτέ ποτέ κανένα στόμα
δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄ αυτό
που σε κάνει να λες το σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ