Το δάκρυ της Ελλάδας

Έφυγε η μέρα τώρα τέλειωσε,

αυτός ο ήλιος την ξεγέλασε

και στο σκοτάδι κάποιο πουλί

κοιτάζει τ’ άστρα και καρτερεί.

Δεν έχει η νύχτα δρόμο να διαβεί

κι απ’ της αλήθειας χρώμα να ντυθεί,

να γαληνέψει, να απλώσει φως,

να γίνει φίλος και αδελφός.

Δεν έχει η πίκρα τέλος κι ο καημός,

έγινε η αγάπη πόνος και λυγμός
και δεν τελειώνει αυτή η νυχτιά,

που δάκρυ στάζει μεσ’ στην καρδιά.

Αχ! Φεγγάρι μου γεμάτο πόσο σ’ αγαπώ!

Κάθε που έρχεται Σαββάτο τον καιρό μετρώ…