Τo μοναχικό, σιωπηλό δέντρο απέναντι απ’ τη θάλασσα

​Ανεβαίνοντας προς το χωριό Γαλήνη στη Νάξο, στη δεξιά πλευρά του δρόμου στέκει ένα ψηλό κυπαρίσσι. Σε μια άκρη του δρόμου, ενώ τα βλέμματα μαγνητίζονται στην αριστερή θέα της θάλασσας που βρέχει το νησί, εκεί στέκει σιωπηλό, μοναχικό.

Όπως το ζώο που ξεμακραίνει από το κοπάδι του και βρίσκεται σε λάθος σημείο χωρίς συντροφιά. Η ομορφιά του είναι απόκοσμη, επιβλητική, η τελειότητα με την οποία είναι φτιαγμένο είναι απαράμιλλη. Ίσως δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε εκεί, μόνον εκεί θα μπορούσε να είναι ριζωμένο, και ας είναι μόνο του, απέναντι από τη θάλασσα, παράλληλα με τους ταξιδιώτες, τους παραθεριστές, τους ντόπιους που άλλοτε το προσέχουν, άλλοτε μες στη συνάφεια των οικείων δεν το παρατηρούν. Είναι σαν να στέκεται ώρες ακίνητος ένας μοναχός στο πιο κοσμικό μέρος. Ένα μωρό μόνο να πλέει καταμεσής της θάλασσας. Μια γυναίκα με λυτά κατάξανθα μαλλιά να κρέμεται στην άκρη ενός βουνού. Ένας άνδρας γυμνός σκυμμένος μπροστά σε ένα τάμα. Είναι σαν να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να πεθαίνει και να τον συντροφεύουν στο τελευταίο ταξίδι του μόνον ηλικιωμένοι.

Μετά την πρώτη συνάντηση μαζί του επεδίωξα να ξανανεβώ στο σημείο. Η πρώτη φορά ήταν τυχαία, την ώρα που το βλέμμα μου αγκάλιαζε η θάλασσα τρομαγμένη γύρισα και είδα τη σκιά του να στέκει αγέρωχη μπροστά μου. Την επομένη φορά όμως πήγα για εκείνο. Ήθελα να το κοιτάξω, να παρατηρήσω την παράταιρη ομορφιά του. Με συγκινούσε η αίσθηση που είχα ότι σε εκείνο το σημείο αδικούνταν, ενώ ένιωθα ότι εκεί ανήκε.

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κυπαρίσσια στα νεκροταφεία. Σαν έναν συμβολισμό της ενατένισης της ζωής από τα πάνω. Της αιωνιότητας. Της θερμής σιωπής έναντι της παγωμένης φασαρίας που γράφει και η Σιμόν Βέιλ στο «Πρόσωπο και το Ιερό» (εκδόσεις Πόλις). Αυτό βρισκόταν εκτεθειμένο, απέναντι στο πέλαγος.

Υπολογίζουμε τη ζωή μας με όρους κανονικότητας. Μας ανακουφίζει να σκεφτόμαστε τον θάνατο μέσα στη φυσική φθορά. Να φύγουν από τη ζωή πρώτα οι μεγαλύτεροι, ο άνθρωπος να διανύσει τα βήματά του. Να δει τον εαυτό του στα στάδια της εξέλιξής του, να βρει την ωριμότητά του μέσα από όλες αυτές τις αντιξοότητες που επιφυλάσσει το μεγάλωμα.

Πόσο ωραία και άχαρη είναι η εφηβεία για τον άνθρωπο. Πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η νεανική ηλικία. Με πόσες αντιξοότητες μπορεί να σταθεί στα πόδια του σήμερα ένας άνθρωπος, να εργαστεί, να αγαπήσει, να κάνει ένα παιδί. Και πάλι λες όλες αυτές οι δυσκολίες είναι μέσα στη ζωή, ενταγμένες σε έναν σοφό κύκλο που θέλει τον άνθρωπο στις μεγάλες δυνάμεις του να παραδέρνει με τα κύματα για να βρει τη θέση του στον κόσμο. Για να σταθεί απέναντι από το πέλαγος και να το κοιτάξει όρθιος. Γιατί έρχεται η ηλικία της ωριμότητας, που δίνει λίγη ανταμοιβή. Σε πληρώνει για όλα όσα προσπάθησες. Για όλα όσα επέμεινες. Το μεγάλωμα ενός παιδιού, το άκουσμα της λέξης «μπαμπά» και «μαμά», τις επιτυχίες στη δουλειά, τις φιλίες, την αγάπη που θα έρθει και αυτή συν τω χρόνω, μεγαλώνοντας.

Απεβίωσε ο συγχωριανός μας Παύλος Ε. Βαγγελός

Απεβίωσε τον Αυγούστου του 2018 ο συγχωριανός μας, Παύλος Βαγγελός, σε ηλικία 58 ετών. Ο Παύλος Βαγγελός του Ευαγγέλου και της Μαρίας γεννήθηκε το 1960. Ήταν παντρεμένος με την Ερατώ και είχε δύο παιδιά, τον Ευάγγελος και τον Γιώργο. Το επάγγελμά του ήταν οδηγός ταξί και κατοικούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.

Στη σχολή Ευελπίδων εισήχθη ο Γιάννης Βαγγελός

Από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων γνωστοποιήθηκαν την Δευτέρα 27-8-2018, και ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Η ανακοίνωση έγινε μέσω της ιστοσελίδας του Υπουργείου, ενώ οι αναρτημένες καταστάσεις των επιτυχόντων περιέχουν μόνο τον οκταψήφιο κωδικό αριθμό τους και όχι τα ονομαστικά στοιχεία τους. Για το λόγο αυτό είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τους επιτυχόντες.

Με μεγάλη μας χαρά, όμως πληροφορηθήκαμε και μάθαμε για την επιτυχία του συγχωριανού μας, Γιάννη Βαγγελό, του Αντωνίου και της Άννας, που εισήχθη στη Σχολή: ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ (ΣΣΕ) ΣΩΜΑΤΑ.

Η εφημερίδα μας συγχαίρει θερμά τον Γιάννη Βαγγελό, καθώς και όλους τους επιτυχόντες του τόπου μας και τους εύχεται καλές σπουδές και καλή σταδιοδρομία.

ANOIXTO ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΣ ΛΥΚΕΙΩΝ

Του Στέφανου Βαγγελού

Μεγάλη χαρά η επίτευξη των στόχων. Η χαρά των μαθητών μας είναι και δική μας χαρά!
Ευχή μου να είστε καλά και να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας! Να ’χετε πάντα στον νου, ότι πάνω από κάθε πτυχίο υπάρχει η ανθρωπιά και η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο!
Όμως η σκέψη μου στέκεται σε εσένα. Σε εσένα που δεν γεύτηκες τη χαρά της επιτυχίας.
Θα 'θελα να ’μαι δίπλα σου, όπως τότε στο σχολείο. Να μοιραστούμε τη στιγμή, να σου χαμογελάσω, να γλυκάνω λίγο τη μέρα σου, όπως γλύκαινες κι εσύ την κάθε μου μέρα. Ίσως χωρίς να το ξέρεις, με την παιδικότητά σου, το χαμόγελο, τον καλό σου λόγο και τη δίψα σου για ζωή με έκανες να αντικρίζω τον κόσμο με άλλα μάτια, να νιώθω ότι η ζωή τώρα αρχίζει, ότι κάθε μέρα κάνουμε μια καινούρια αρχή.
Θυμάσαι ; " Στα δύσκολα δεν το βάζουμε κάτω " ή " Στις νίκες μας αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τους ηττημένους" ή " Αν χρειαστεί ξέρουμε και να χάνουμε. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσουμε περισσότερο".
Αν οι "πανελλήνιες" δεν σου χαμογέλασαν δεν είναι γιατί δεν το αξίζεις. Χαμογέλασε γλυκά στον εαυτό σου και πες του: Έχεις κι άλλες ευκαιρίες. Ο δρόμος της ζωής είναι πολύ μακρύς. Τα όνειρά μας δεν χωράνε να φυλακιστούν μέσα σε λίγες σελίδες. Η ζωή δεν τελειώνει σε μια σχολή!
Σκέψου πως σταμάτησες σε ένα σκαλοπάτι για μια ανάσα και ξεκίνα με νέες δυνάμεις. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα ψηλά! Βλέπεις πόσοι δρόμοι ανοίγονται; Οι δυσκολίες μάς μαθαίνουν τι πρέπει να διορθώσουμε, να αλλάξουμε, να κάνουμε διαφορετικά. Η ικανότητα, η προσφορά στην κοινωνία, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη δεν κρίνονται στα πρώτα μας βήματα αλλά από τη συνολική πορεία μας στη ζωή. Γι’ αυτό προχώρα στο δικό σου δρόμο!
Άσε το τραγούδι σου να ακουστεί: "Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ!"
Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε εγκλωβίσει στα δικά του μονοπάτια . Δυνάμωσε τη φωνή σου!
Ναι, τώρα σ’ ακούμε δυνατά: "Δεν θέλω απλά να επιβιώσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!
Τα "μέτρα" αυτού του κόσμου ΕΓΩ ΘΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΩ!

Να, γιατί ένιωθα και νιώθω περήφανος για σένα!

Με αγάπη

Ο δάσκαλός σου

Ο πρώτος οίστρος της Λιαρίτσας

Του Χάρη Αγγελή

Η Λιάρα ήταν μια φρόνιμη, μια αγαθή αγελάδα, παρδαλή με άσπρα και καφεκόκκινα χρώματα, με δυο καμπυλωτά κέρατα στο κεφάλι και μια τεράστια κοιλιά. Είχε μεγάλα μαστάρια που κατέληγαν σε 4 μακρουλές και ροδοκόκκινες ρόγες. Κάθε χρόνο στα μέσα της Άνοιξης έρχονταν σε οίστρο. Έβγαινε στη γέννα της μια γλοιώδης ουσία σαν βλέννα, που σήμαινε πως είναι έτοιμη να ...γονιμοποιηθεί, οπότε ο πατέρας την πήγαινε για τεχνητή σπερματέγχυση. Σε 9 μήνες θα γεννούσε και αν το μοσχαράκι ήταν αρσενικό θα ...πήγαινε για τον χασάπη, αν ήταν θηλυκό θα έμεινε στην οικογένεια για ...έχος. Ένα τέτοιο πανέμορφο θηλυκό μοσχαράκι, με ανοιχτό καφέ χρώμα και μια μεγάλη άσπρη βούλα στο μέτωπο, ήταν η Λιαρίτσα, έτσι την είχε βαφτίσει η μάνα, όταν γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια. Χρόνο με το χρόνο αυτό το αξιαγάπητο πλάσμα, από μοσχαράκι έγινε μοσχίδα, από μοσχίδα, δαμάλα κι από δαμάλα έγινε μια τέλεια αγελάδα, στο μέγεθος της μάνας της.

Μετά το Πάσχα, ένα πρωινό, η Λιαρίτσα άρχισε να φέρνεται παράξενα. Ήταν ζωηρή κι ανήσυχη, δεν βοσκούσε καθόλου στο λιβάδι, έτρεχε με την ουρά σηκωμένη πέρα -δώθε και πηδούσε με τα μπροστινά της πόδια, πάνω στις άλλες αγελάδες...

Το μεσημέρι μόλις την είδε ο πατέρας στη ρούγα του στάβλου, κατάλαβε αμέσως πως ήταν έτοιμη για ...γέννα. Το απόγευμα την πήγε στο δαμάλι του Σκρέκα και η πρώτη της εγκυμοσύνη είχε ήδη αρχίσει. Μετά από λίγες μέρες, ήρθε στο σπίτι ένας γνωστός του πατέρα από το διπλανό χωριό. Είχε ένα 17χρονο κορίτσι της παντρειάς και ήθελε από τον πατέρα, που ήταν και προξενητής, να του κάνει προξενιό. Καθόταν στον ξύλινο καναπέ κάτω από την σκαμνιά, κάπνιζαν και κουβέντιαζαν.  Μετά σηκώθηκαν κι ο ξένος λέει στον πατέρα με παρακαλεστική φωνή, «ξεκίνα το γρήγορα..., φοβάμαι μη χάσω το κορίτσι..., άρχισε να κάνει σαν δαμάλα!»

Εγώ 11 χρονών στην Πέμπτη δημοτικού, τους είχα πάει το κανάτι να πιουν νερό και φεύγοντας άκουσα αυτά τα τελευταία λόγια. Ταράχτηκα και γεμάτος απορίες έτρεξα και ρώτησα τη μάνα. «Τα κορίτσια όταν θέλουν να παντρευτούν κάνουν σαν τις δαμάλες;»  Αυτή με αποπήρε αμέσως και είπε, «Άντε πήγαινε να παίξεις με τα άλλα τα παιδιά».  Έτσι οι απορίες μου παρέμειναν για το μέλλον…

Δυο σχολικές φωτογραφίες, ένας δάσκαλος

 Αδιαμφισβήτητα ο ρόλος του δασκάλου παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή ενός παιδιού, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των πρώτων σχολικών του χρόνων. Το πρόσωπο που θα θυμάται περισσότερο από εκείνα τα χρόνια, δεν είναι άλλο από αυτό του ανθρώπου που του έμαθε να κάνει τα πρώτα του «βήματα» στον κόσμο της γνώσης.

Δυο παλιές σχολικές φωτογραφίες έγιναν αφορμή να θυμηθούμε και να αναφερθούμε στον αείμνηστο συγχωριανό μας, δάσκαλο, Βασίλη Δ. Καραθανάση.

Πρόκειται για φωτογραφίες της εποχής του 1970 περίπου, που βγήκαν στο δημοτικό σχολείο Δενδροχωρίου και στο δημοτικό σχολείο Κάτω Ελάτης.

Την εποχή που ο Δάσκαλος έβαζε ψηλά τον πήχη. Ήταν ο εκπαιδευτικός που συνδύαζε τις πολλές γνώσεις πάνω στο αντικείμενό του και την ευκολία με την οποία ανέπτυσσε φιλικές σχέσεις με τα παιδιά. Γνώριζε την αξία του παιχνιδιού και τη σημασία που έχει αυτό για ένα παιδί. Μέσα από το παιχνίδι, άλλωστε, οι μαθητές, αποδεδειγμένα, αποκτούν τις περισσότερες γνώσεις και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνονται πολλές φορές. Συνεπώς μία παιγνιώδης νότα στη σχολική αίθουσα, στη διδασκαλία και στη σχολική καθημερινότητα συνέβαλλε τα μέγιστα στην προσοχή, στην αποδοχή και στην αποδοτική μάθηση.

Την εποχή που ο δάσκαλος είχε τον τρόπο να διαμορφώσει τα κίνητρα ενός μαθητή ο οποίος ενδεχομένως να μη έβρισκε μέχρι στιγμής ενδιαφέρον στο σχολείο και τις δραστηριότητές του και αποσπόταν η προσοχή του από άλλα πράγματα.

Την εποχή που ο δάσκαλος δίδασκε στους μαθητές του την υπευθυνότητα και τους παρακινούσε να πειραματίζονται, να ρισκάρουν και ας αποτυγχάνουν.

Το σχολείο άλλωστε δεν είναι άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας και ως χαρισματικός δάσκαλος που είχε δει και είχε συλλέξει διάφορα «μαθήματα» από τις εμπειρίες του, ήταν σε θέση να τα «περάσει» και να τα μεταδώσει στους μαθητές του.

Γι’ αυτό οι μαθητές του σήμερα, τον θυμούνται και τον αναπολούν όλοι με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Οι βόλοι, το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων

Η ονειροπόληση και οι μνημονικές ανακλήσεις κατισχύουν της προσδοκίας και της απαντοχής. Γι’ αυτό οι περισσότεροι στρέφουμε το βλέμμα προς τα πίσω, αναζητώντας στο παρελθόν ένα απατηλό, άσειστο σημείο. Λαχταρούμε την πλάνη που θα παρηγορήσει την επίγνωση.

Εδώ η στιγμή της προσήλωσης στο παιχνίδι, το σημάδι, οι βόλοι.

Για την επίτευξη του στόχου απαιτούνταν ταλέντο, εξάσκηση, αυτοσυγκέντρωση και σταθερό χέρι.

Την μπίλια αγκάλιαζαν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Μέσα στο κύρτωμα του δείκτη σταθεροποιούνταν η μπίλια και ο αντίχειρας από πίσω ως εκτοξευτήρας πίεζε και την εκσφενδόνιζε, αφού πρώτα γίνονταν το σημάδεμα με το ένα μάτι κλειστό. 

Οι βόλοι ήταν από πηλό, βαμμένοι με διάφορα χρώματα και στιλπνοί. Αργότερα αντικαταστάθηκαν από γυάλινες πολύχρωμες, (με μίξη χρωμάτων) μπίλιες. Από την πολλή χρήση τους έχαναν την στιλπνότητά τους και από τα τσουγκρίσματα πολλές φορές έφευγε και κανένα μικρό κομμάτι.

Όποιος είχε ταλέντο και καλό σημάδι κέρδιζε τους περισσότερους βόλους, στο παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων.

23 Αυγούστου 1881: Η απελευθέρωση της πόλης των Τρικάλων από τους Τούρκους

Τα Τρίκαλα είναι μια πόλη με πλούσιο ιστορικό παρελθόν, του οποίου τα υπολείμματα συνυπάρχουν με το «σύγχρονο» στην καρδιά της πόλης. Πρόκειται για μια από τις παλαιότερες πόλεις της Ελλάδας που το όνομα της χάνεται στα μυθολογικά χρόνια.

Αρχικά έφερε την ονομασία Τρίκκη ή Τρίκκη ή Τρίκα. Από το 1393 τα Τρίκαλα όπως και όλη η Θεσσαλία βρέθηκαν υπό τουρκική κυριαρχία, η πόλη των Τρίκαλων έγινε έδρα του βιλαετιού Τριχάλα και των μεγάλων απάχηδων της περιοχής. Κατά την περίοδο της τουρκικής κατοχής τα Τρίκαλα μαζί με την Λάρισα, αποτελούσαν τις μοναδικές αξιόλογες εμπορικά και οικονομικά πόλεις της Θεσσαλίας σε μια εποχή που η οικονομία της πόλης στηριζόταν στην αγροτική, την κτηνοτροφική παραγωγή και το εμπόριο που ήταν κυρίως στα χεριά Ελλήνων. Η πόλη των Τρικάλων διαδραμάτισε σπουδαίο ρολό σε όλες τις ιστορικές φάσεις του Ελληνισμού .

Τα Τρίκαλα, η αρχαία Τρίκκη, δέχθηκαν κατά καιρούς λεηλασίες, κατακτήσεις και ερημώσεις από διάφορους ξένους επιδρομείς, όπως Ρωμαίους, Γότθους, Σλάβους και τέλος Οθωμανούς Τούρκους. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχασαν το θάρρος και θέληση τους για ελευθερία. Την αμείλικτη σκλαβιά από Ασιάτη τύραννο 1393 έως 1403 και από 1420 έως 1881, την πολέμησαν όπως μπορούσαν οι Τρικαλινοί, με κάθε μέσο και κάθε θυσία. Στα μοναστήρια αλλά και στις διάφορες εκκλησίες του Νομού, καθώς και στις πρώιμες λειτούργησες Σχολές (της Τρίκκης, των Μετεώρων, της Καστανιάς και του Αμάραντου) έμαθε ο Τρικαλινός λαός τι είχε και τι έχασε. Έργο αυτού του περήφανου και ανυπότακτου λαού ήταν και η μεγάλη επανάσταση του 1600 που κήρυξε υψώνοντας το λάβαρο της εξεγέρσεως στο Φρούριο των Τρικάλων, ο φλογερός πατριώτης, Μητροπολίτης Τρίκκης, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ (ή ΣΚΥΛΟΣΟΦΟΣ). Προδομένο όμως το κίνημα εκείνο από τους Ναπολιτάνους δεν ήταν γραφτό να πετύχει. Η μανία των κατακτητών ήταν απερίγραπτη. Κατάσφαξαν, κυνήγησαν και φυλάκισαν πολυάριθμους Τρικαλινούς αλλά και κάτοικους των γύρω περιοχών που ήταν αναμεμειγμένοι στην επανάσταση αυτή.

Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο Lawrence Ferlinghetti λέει στο «Ζ» του
Ότι τον ξύλινο Δούρειο Ίππο 
Τον έφεραν πίσω στην Αθήνα
Τον έφεραν (σκέφτομαι εγώ)
Αφού δεν είχε τίποτ’ άλλο 
Να κάψει και να ρημάξει πια στην Τροία
Και τώρα στην Αθήνα συνεχίζει την δήωση
Και την καταστροφή
Στυγνό πάντα επακόλουθο κάθε λεηλασίας

Σκέφτομαι πάλι: ευτυχώς στην Αθήνα
Φαντάσου να τον έφερναν στα Τρίκαλα
Όπου είμαστε πάντοτε ανοχύρωτοι
Για λόγους πεποίθησης ή ακηδίας

Του Ηλία Κεφάλα

Τέλος και αρχή των μνημονίων

Του Στέφανου Βαγγελού

Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά αυτές τις ημέρες. Από τη μεριά των κυβερνώντων "Έξοδος από τα μνημόνια", το "καθαρή έξοδος" ούτε πού το ψελλίζει κανείς πια, " αχρείαστο το 3ο μνημόνιο" από τη μεριά της Ν.Δ. - που σημαίνει ότι τα δύο προηγούμενα τα θεωρούσαν απαραίτητα αλλά από συνήθεια ψήφισαν και το 3ο (222 βουλευτές το ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πλην διαφωνούντων, ΑΝΕΛ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ).
Με όρους οικονομικούς που λίγοι κατέχουν θα προσπαθήσουν να πείσουν τους πολλούς για τις δικές τους "σωστές επιλογές".
Ποια είναι όμως η αλήθεια; Πώς μπορούμε απλά και κατανοητά να αντιληφθούμε τι αλλάζει;
Η Ελλάδα έσωσε το ευρώ, είπαν κάποιοι Ευρωπαίοι.
Η πρώτη δήλωση του πρωθυπουργού ότι λήγει μια περίοδος οχτώ χρόνων προγραμμάτων σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας, αν μελετηθεί προσεκτικά, δίνει τις απαντήσεις.
Λήγει το πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας σημαίνει ότι δεν μας δανείζει πια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με πολύ χαμηλό επιτόκιο θέτοντας κάθε φορά τους όρους της για περικοπές και νέα μέτρα λιτότητας. Θα δανειζόμαστε πλέον από τις αγορές με τριπλάσιο -τετραπλάσιο-πενταπλάσιο επιτόκιο που θα αυξάνει συνεχώς το δημόσιο χρέος.
Και τα μνημόνια;
Το 3ο πρόγραμμα-μνημόνιο έληξε. Όλα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας που πάρθηκαν στην οκταετία όμως παραμένουν και συνεχίζουν δυστυχώς να εφαρμόζονται!
Κάποιοι ελπίζουν σε ορισμένες μικρές βελτιώσεις παρά την επιτροπεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με συνεχείς τριμηνιαίες αξιολογήσεις.
Άλλοι σκεπτόμενοι και συνεκτιμώντας τα δεδομένα θεωρούν ότι θα συνεχιστεί η λιτότητα και τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων δεν θα επιλυθούν όσο συνεχίζονται οι ίδιες πολιτικές.
Το πώς θα είναι η ζωή μας, η ζωή των παιδιών μας αύριο μάς αφορά όλους.
Η αναζήτηση λύσεων είναι υπόθεση κάθε πολίτη. Το εάν ενεργοποιηθούμε ή όχι είναι δική μας ευθύνη.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαία η ενημέρωσή μας. Μεταξύ των άλλων ενδιαφέρουσες είναι οι αναλύσεις που δημοσιεύονται στο Αφιέρωμα; Τέλος και
αρχή των μνημονίων στην ιστοσελίδα www.thepressproject

Λέξεις του τόπου μας, από το Γλωσσάρι Ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής. ΛΑΜΔΑ

Του Ευαγγέλου Στάθη Φιλολόγου

Συνεχίζοντας την παρουσίαση μέρους από το λεκτικό – γλωσσολαογραφικό υλικό που αφορά τον τόπο μας, και το οποίο έχει καταγραφεί στο βιβλίο μου με τίτλο: «Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής», γίνεται μια επιλογή λέξεων που αρχίζουν από το γράμμα Λ και παρουσιάζονται παρακάτω με αλφαβητική σειρά:

λαβαντούρα  η θηλ. ουσ. το νταβαντούρι· ντόρος, σαματάς, σύγχυση: άκουγα που γίνουνταν μαγάλη  λαβαντούρα, αλλά δεν έδουσα σημασία ούτι καταλάβινα τι έλιγαν

λαβδός  επίθ. η λαβδός η λαβδεά του λαβδό· αυτός που έχει στραβά πόδια, που λυγίζουν προς τα μέσα όταν περπατάει· επίρρ. λαβδά: τι πας έτσι   λαβδά λαβδά

λαβίδα  η θηλ. ουσ. το κουτάλι του φαγητού, της σούπας

λαβίζου  ρ. αμετάβ. αόρ. λάβσα· φωνάζω πολύ δυνατά και ασταμάτητα, μαλώνω, καυγαδίζω: λάβζι ούλη  τη μέρα χτες, λαβίζει ακόμα κι σήμιρα

λάγανου  του ουδ. στη φράση τουν είπα τουν ξαναείπα, λάγανου έβγαλα στη γλώσσα μ’ (κουράστηκα να λέω και να ξαναλέω τα ίδια)

λαγαρός  επίθ. η λαγαρός η λαγαρεά του λαγαρό· ο κατακάθαρος, ο διαυγής: λαγαρό νερό – λαγαρό κρασί 2) τα λαγαρά· τα λαγόνια: τουν δίνει  μία στα λαγαρά τ’, τουν ήρθι αχαμνά (λιγούρα)

λαγγεύου  ρ. αόρ. λάγγιψα· λαγγεύκα, λαγγιμένους: 1) λαχταρώ, ποθώ πολύ κάτι: λαγγεύει  η καρδγι ά μ’ για κανα γλυκό, αλλά μι τ’ απουγούριψι η γιατρός 2) σκιρτώ, πηδώ, είμαι έτοιμος για κάτι: λαγγεύου για χορό 3) νιώθω και εκδηλώνω ερωτισμό: ούλου τα κουρίτσια κοιτάει, λαγγεύει  για παντρειά  απού τώρα 4) στραμπουλώ: παραπάτσι κι λάγγιψι του πουδάρι τ’

λαγγιόλι  του ουδ. ουσ. 1) η πτυχή, η πιέτα, η δίπλα ενδύματος: φούστα, φόρεμα, φουστανέλλα με λαγγιόλια 2) στη φράση άι, πιδάκι μ’, ισένα σι λείπει  μάνα κι λαγγιόλι  κι του μψο του μπουντινάρι (μάνα = μεγάλο κομμάτι υφάσματος, μψο = μισό, μπουντινάρι = το ύφασμα του παντελονιού που καλύπτει ολόκληρο το ένα πόδι· η φράση λέγεται για άνθρωπο μη λογικό, άμυαλο)

λαγγόνι  του ουδ. ουσ. το λαγόνι· πληθ. τα λαγγόνια· τα πλάγια και μαλακά μέρη της κοιλιάς: μι πουνάει  ιδώεα στου λαγγόνι· στις φράσεις πλάκα τα λαγγόνια μ’ (πεινάω πολύ) – ντιπ λαγγόνια δε γλεπς (για άνθρωπα πολύ αδύνατο, ισχνό) – ίσια στου λαγγόν  μι βάρισι η κουβέντα που είπις (με πόνεσε, με λύπησε η κουβέντα) – σαν τουν αρχίζει  στου ξύλου, αυτί λαγγόνι (τον χτυπούσε απ’ τ’αυτί ως το λαγγόνι, παντού δηλ.)

λαγγουτζμάρα  η θηλ. ουσ. πληθ. οι λαγγουτζμάρις· ψυχική κατάσταση, κατά την οποία δεν μπορώ να ενεργήσω λογικά και ψύχραιμα, δεν ξέρω τι να κάνω ή βρίσκομαι συνεχώς σε δίλημμα ή σε αμηχανία

Λαζαρίνις  οι θηλ.ουσ. κορίτσια μικρά ως 13-14 χρονών, τα οποία ψάλλουν τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα την ημέρα του Λαζάρου

λαήνι  του ουδ. ουσ. το λαγήνι

λαθκό  του ουδ. ουσ. το λαδικό· μικρό δοχείο με λάδι που το χρησιμοποιούσε η νοικοκυρά στην καθημερινή μαγειρική

λαθούρι  του ουδ. ουσ. και λαθύρι· είδος φυτού που μοιάζει με το βίκο και καλλιεργείται για ζωοτροφή

λαϊάζου  ρ. αμετάβ. λαγιάζω, λαρώνω, νυστάζω

λάιους  επίθ. η λάιους η λάια, του λάιου· 1) για πρόβατα αυτό που έχει μαλλί σκούρο, μαύρο χρώμα 2) για άνθρωπο αυτός που έχει δέρμα σε πολύ μαύρο χρώμα· ο μαυριδερός, ο μελαμψός

Τα Τρικαλινά νεοκλασικά κτίσματα

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Στα τέλη του 19ου αιώνα η μορφή της πόλης των Τρικάλων αλλάζει και επεκτείνεται με βάση πολεοδομικού σχεδιασμού. Οι δρόμοι, οι πλατείες, οι γέφυρες και τα κτίρια σχεδιάζονται σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί νεοκλασικισμού.

Η ανερχόμενη αστική τάξη θέλοντας να εκφράσει την ευμάρειά της, άρχισε να κτίζει κατοικίες με τα πρότυπα ευρωπαϊκού επιπέδου.

Η αρχιτεκτονική των κτιρίων αυτών χαρακτηρίζεται από την αυστηρότητα και τη συμμετρία στην κάτοψη και τους όγκους, αλλά και την ποικιλία στη χρήση επί μέρους μορφολογικών στοιχείων.

Η αρχή της οδού Ασκληπιού με φόντο τα παλιά ξενοδοχεία «Πετρούπολις» (αριστερά) και «Στέμμα», «Ολύμπια» (δεξιά). Είναι ο δρόμος με τις πολλές αντιφάσεις, όπου συνυπάρχουν η διασκέδαση με το μόχθο και η κατοικία με την επαγγελματική δραστηριότητα. Εικόνα εμπνευσμένη από παλιά φωτογραφία αρχείου Μιχ. Πιτσάκου.

Τα νεοκλασικά αρχοντικά ήταν συνήθως μεγάλα, επιβλητικά κτίσματα, διώροφα με ωραία εξωτερική εμφάνιση και ακριβή εσωτερική διακόσμηση.

Κατασκευασμένα από τούβλα ή πέτρα, με μαρμάρινα μπαλκόνια και περίτεχνα σιδερένια κάγκελα. Με κεραμικές διακοσμήσεις στα παράθυρα και στις μπαλκονόπορτες. Με πήλινα κολονάκια και μικρά αγαλματίδια στην κορυφή των κεραμοσκεπών. Με μεγαλοπρεπή κύρια είσοδο, ξύλινη δίφυλλη πόρτα με διάφορα γεωμετρικά διακοσμητικά σχέδια.

Με πολυτελέστατους εσωτερικούς χώρους που διακρίνονταν για τα μεγάλα και ευρύχωρα δωμάτια, και τις ακριβές διακοσμημένες οροφές τους. Με την εσωτερική σκάλα, τα τζάκια τους και τα έπιπλά τους.

Το κεντρικότερο κτίριο των Τρικάλων. Το διώροφο ξενοδοχείο «Πετρούπολις» που διέθετε 21 δωμάτια και το οποίο μετονομάστηκε το 1957 σε «Πίνδος».

Το πανηγύρι της Παναγίας Βαλτινού 2018

Με λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια και πλήθος κόσμου γιορτάστηκε και φέτος το πανηγύρι της Παναγίας Βαλτινού.

Το διήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων στο χώρο της Παναγίας έλαβε, όπως κάθε χρόνο, μια όψη πανηγυρική. Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετικά περίλαμπρη, και η εμπειρία, για τον καθένα που βρέθηκε εκεί, μοναδική.

Το δάσος της Παναγίας υποδέχθηκε και φέτος, στο όμορφο φυσικό περιβάλλον του, πολλούς επισκέπτες.

Οι προσκυνητές ντόπιοι και ξένοι κατέκλεισαν το χώρο και γιόρτασαν με λαμπρότητα και καλή διάθεση, μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και μέσα σε ένα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον έτσι όπως ακριβώς του ταιριάζει.

Η φιλοξενία που παρασχέθηκε από τους διοργανωτές  προς του προσκυνητές ήταν αντάξια της φήμης και της σημασίας που θέλουνε να δίνουνε οι κάτοικοι σ’ αυτή τη γιορτή.

Παρεμβάσεις αισθητικής αναβάθμισης στο Βαλτινό

Μια παρέμβαση αισθητικής αναβάθμισης, που τελικά πέτυχε τον στόχο της και ομόρφυνε τον χώρο, έγινε στο κοιμητήριο Βαλτινού.

Η πρόσοψη της κεντρικής εισόδου ανακαινίστηκε, στοκαρίστηκε, βάφτηκε και άλλαξε εντελώς η όψη της. Στην δε αψίδα της εισόδου αναγράφτηκε, με ωραία, βυζαντινού τύπου γραφή, επιγραφή που φέρει τις λέξεις: «Κοιμητήριο Βαλτινού».

Ανάλογες εργασίες αναβάθμισης και αποκατάστασης έγιναν και στον παρακείμενο κοιμητηριακό ναΐσκο, με αποτέλεσμα ο χώρος να αναβαθμιστεί αισθητικά στο σύνολό του.

Οι εργασίες ανακαίνισης, επισκευών και συντήρησης έγιναν από τους συγχωριανούς ελαιοχρωματιστές, Βασίλειο Κ. Νάκα και Ηλία Χ. Κλιάκου.

Ενώ το έργο, χρηματοδοτήθηκε από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Σαν παραμύθι Ν2 «Η ευγνωμοσύνη του δάσους»

Του Θανάση Ζαμπακά

Παρασκευή απόγευμα στο χωριό.

Ξεκίνησα από το σπίτι μου προς την εκκλησία για τον εσπερινό- τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα της Παναγίας.

Λίγο πιο πάνω στη γειτονιά, ακούω φωνές παιδικές, τρεχαλητά, γέλια…

-«Γεια σου Τάκη, ήρθαν τα παιδιά;»

-«Ναι, ναι», απαντάει η γυναίκα του, η Ελένη, με ένα βλέμμα γεμάτο ικανοποίηση, χαρά και θαυμασμό!

-«Καλώς τα δεχτήκατε!»

-«Ευχαριστούμε!»

-«Ε! ξενιτεμένα παλληκάρια, καλώς ορίσατε!», είπα.

-«Ευχαριστούμε καλώς σας βρήκαμε!!!»

Παραπάνω, ο Θανάσης, μετανάστης χρόνια τώρα κι αυτός, ήρθε με την οικογένειά του, με άδεια και περιποιούνταν την αυλή του σπιτιού του.

-«Καλησπέρα Θανάση, καλώς ήρθατε!»

-«Καλησπέρα, καλώς σας βρήκαμε!»

Αυτές είναι από τις καλύτερες στιγμές της ζωής του χωριού, να ’ρχονται οι ξενιτεμένοι, κατά την άδειά τους, και να ανταμώνουμε τον Αύγουστο, στο πανηγύρι της Παναγίας.

Να, πιο πάνω κι ο Κώστας με την γυναίκα του, που καλοδέχτηκαν τον γιο τους και την νύφη τους, από την Γερμανία και ετοιμάζονταν τώρα για το γάμο.

-«Καλησπέρα, γεια σας, καλώς δεχτήκατε, τον Γιώργο και τη νύφη! Να σας ζήσουν!»

-«Ευχαριστούμε πολύ και στα παιδιά σου!» αντευχήθηκαν.

Πιο πέρα άλλοι καθάριζαν τις αυλές τους, άλλοι έκοβαν τα χορτάρια κι  άλλοι έβαφαν τα κράσπεδα και ετοιμάζονταν για το πανηγύρι μας, το πανηγύρι της Παναγίας.

Το χωριό, έλαμπε από καθαριότητα. Καθαρισμένοι οι δρόμοι, φρεσκοβαμμένα με ασβέστη, τα πεζοδρόμια, ασπρισμένα τα δέντρα και όλα με την συμβολή του δήμου και την προσφορά της εθελοντικής εργασίας των κατοίκων του χωριού.

Έφτασα στην εκκλησία που ήταν κατάμεστη από πιστούς. Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, ο πατήρ Κων/νος Ζαχαράκης, αυτός ο Άγιος Ιερέας της ενορίας μας, έψελνε μαζί με τους ψαλτάδες το «Δεύτε προσκυνήσουμε» και το «Υπέρ Αγία Θεοτόκε σώσον ημάς… Διασώσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε»…

Πήγα, έπιασα κι εγώ το πόστο στο ψαλτήρι και μετείχα στην λειτουργία του Εσπερινού.

Την άλλη μέρα, το μεσημεράκι, μες στη γλυκιά ραστώνη, ανηφόρισα για το ξωκλήσι της Παναγίας.

Έφτασα στο δάσος της Παναγίας, που κι αυτό ήταν περιποιημένο και έτοιμο να υποδεχτεί τους προσκυνητές. Να εκεί, φέτος και το νέο καμπαναριό, δίπλα στο ξωκλήσι να φαντάζει σαν αγέρωχος και ψηλόσωμος φύλακας.

Προχωρώντας στο δάσος, έφτασα κάτω από τον μεγάλο δέντρο. Γοητευμένος και ευχαριστημένος από την υπέροχη ηρεμία και θέα, κάθισα και ακούμπησα να ξαποστάσω στον Μέλιγο και να απολαύσω τη δροσιά και τη θέα του δάσους.

Κάποια στιγμή ανάμεσα στα τιτιβίσματα των πουλιών, άκουσα φωνές και φασαρία και μια στεντόρεια φωνή από το μεγάλο δέντρο, τον γέρο Μέλιγο να λέει.

-«Ε! Ε! ησυχία, ησυχία. Είστε όλοι εδώ;»

-«Ναι-Ναι», απάντησε ένα ζευγάρι μελισσουργών, πηδώντας από, κλαδί σε κλαδί.

-«Ναι, παρών», είπε από τα χαμόκλαδα και ένας κότσυφας.

Εκεί χαμηλά στο γρασίδι έδωσαν την παρουσία τους κι ο σκαντζόχοιρος, η χελώνα, η βερβερίτσα, ο λαγός και πολλά άλλα ζώα, έντομα και πουλιά.

-«Λοιπόν ακούστε», είπε ο γέρο Μέλιγος, «έχω νέα να σας πω.»

ΠΑΠΠΟΥ

Βρέχει
Και δεν σε νοιάζει τίποτα παππού
Τα ρούχα σου δεν κρατάνε τα νερά
Η λάσπη σκαρφάλωσε στα μάτια σου
Πλημμύρισαν τα χωράφια μας
Ζήτημα να ᾽χουμε εφέτος καρπούς
Ο άνεμος ρίχνει τ᾽ άνθη της κερασιάς
Το σκουλίκι τρυπάει την πατάτα
Η ντομάτα σαπίζει στο θερμοκήπιο
Το σιτάρι τελειώνει και σήμερα
Να το ταβάνι στάζει τρυπημένο
Κι εσύ –που ᾽σαι;– για τίποτα δεν νοιάζεσαι
Δεν βλαστημάς με οργή
Δεν κλωτσάς πέρα τούς κουβάδες
Δεν καρφώνεις βιαστικά τους τσίγγους
Δεν ακούς την φασαρία γύρω σου
Και συγχώρεσέ με πια – φτάνει
Δεν σε παρασκοτίζω άλλο παππού
Ησύχασε μέσα στην μαύρη ανεμελιά σου
Ρούφα την ακατάπαυστη βροχή
Σφίξε τα τρύπια κόκαλά σου
Κάπως θα τα βολέψουμε κι εμείς εδώ
Οι αδέξιοι

Του Ηλία Κεφάλα (ανέκδοτο)

ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ & ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΛΤΙΝΟΥ Μέρος Δεύτερο

Συνεχίζοντας την καταγραφή και αποτύπωση του ναού της Παναγίας Βαλτινού, ύστερα από επιτόπια επίσκεψή μας, στον ναό, τον Ιούνιο του 2018, και σε συνεργασία με τον καθηγητή, θεολόγο, φιλόλογο, ερευνητή και συγγραφέα εκκλησιαστικών θεμάτων, Δημήτριο Γ. Καλούσιο παρουσιάζουμε παρακάτω τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά στοιχεία που συνθέτουν την φυσιογνωμία, την κτιριακή συγκρότηση, την ιστορία και την αρχιτεκτονική δομή του ναού.

Στην έκτη ζώνη ζωγραφίζονται εικοσιπέντε (25) εικονίδια. Πρόκειται για παλιές χειροποίητες ξυλόγλυπτες παραστάσεις (Αγιογραφίες) του τέμπλου, οι οποίες ανήκουν στον 18ο αιώνα.

Κατά σειρά από βόρεια είναι:

  Προφήτης Ηλίας         Προφήτης Αβακούμ      Προφήτης Μωυσής

Προφήτης Δαβίδ                Άβελ                        Ανδρέας

Βαρνάβας                  Μάρκος                  Ματθαίος

ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ & ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΛΤΙΝΟΥ

Σε συνεργασία με τον καθηγητή, θεολόγο, φιλόλογο, ερευνητή και συγγραφέα εκκλησιαστικών θεμάτων, Δημήτριο Γ. Καλούσιο και ύστερα από επιτόπια επίσκεψή μας, στον ναό της Παναγίας Βαλτινού, τον Ιούνιο του 2018, έγινε μια καταγραφή και μεθοδική αποτύπωση, στον χώρο και στον χρόνο, όλων εκείνων των χαρακτηριστικών στοιχείων που συνθέτουν την φυσιογνωμία, την κτιριακή συγκρότηση, την ιστορία και την αρχιτεκτονική δομή του ναού.

Από αυτή την καταγραφή προέκυψαν τα εξής στοιχεία:

Η κτιριακή συγκρότηση της Παναγίας Βαλτινού αποτελείται:

α) Από τον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου

β) Τις παρακείμενες τουαλέτες (ανδρών και γυναικών).

γ) Το κτίριο των μαγειρείων (βοηθητικός χώρος - μαγειρείο) διαστάσεων 10 μέτρα μήκος και 5 μέτρα πλάτος.

δ) Την εξέδρα τελετών (τσιμεντένια 2Χ4 μέτρα εμβαδόν και 60 εκατοστά ύψος.

ε) Το μεταλλικό κωδονοστάσιο (μεταφέρθη εκ Βαλομανδρίου).

O ναός της Παναγίας.

Είναι κτισμένος με πέτρα η οποία είναι επικαλυμμένη με σοβά. Είναι διαστάσεων 14,5 μέτρα μήκος και 7,5 μέτρα πλάτος.

Το δε πάχος των τοίχων είναι 70 cm.

Στην ανατολική πλευρά του ναού υπάρχουν 3 κόγχες. Η κεντρική είναι τρίπλευρη. Κάθε πλευρά έχει ένα τυφλό τόξο. Η μεσαία της κεντρικής κόγχης έχει διπλή σχισμή, η οποία εξωτερικά καλύφθηκε από το σοβάτισμα, ενώ εσωτερικά είναι εμφανής. Οι δύο μικρές κόγχες είναι απλές τρίπλευρες.

Στη νότια πλευρά υπάρχει η κεντρική είσοδος με το επιστέγαστρο (μεταγενέστερης κατασκευής) και τέσσερα παράθυρα.

Στη δυτική πλευρά του ναού υπάρχει μια άλλη είσοδος.

Στην βόρεια (πίσω) πλευρά υπάρχουν τρία παράθυρα. Δύο χαμηλά και ένα άλλο (φεγγίτης) ψηλότερα.

Η στέγη. Η στέγη είναι αμφικλινή (σαμαρωτή) με κεραμίδια ευρωπαϊκού τύπου. 

Το εσωτερικό του ναού. 

Ο ναός είναι τρίκλιτος. Κάθε σειρά κλίτους έχει τρεις κολόνες. Το κεντρικό κλίτος είναι ημικυκιλινδρικό ενώ τα πλάγια κλίτη είναι οριζόντια. Στο εσωτερικό του ναού δεν υπάρχουν τοιχογραφίες.

Στις δύο πλευρές του ναού υπάρχουν τα στασίδια ενώ τους τοίχους του ναού διακοσμούν κάποιες σύγχρονες φορητές εικόνες.

Η οροφή. Στην οροφή ο φορητός Παντοκράτορας φέρει την επιγραφή: Δια χειρός Δημητρίου Χρ. Χήρα Α^ΟΔ 1974.

Το δάπεδο. Το δάπεδο είναι επιστρωμένο με μαρμάρινα πλακάκια. 

Το τέμπλο. Το τέμπλο είναι παλιό ξυλόγλυπτο με χαμηλούς ανάγλυφους χρωματισμούς με χρυσαφί σε βάθος κόκκινο. 

Φιλοτεχνήθηκε κατά το τέλος του 18ου αιώνα. Πρόκειται για το παλιό τέμπλο του ναού Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, όπου το 1954, όταν εκεί έγινε το καινούργιο τέμπλο αυτό μεταφέρθηκε στο ξωκλήσι της Παναγίας.

Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου

Λέγεται πως όταν ρωτήθηκε ο Σωκράτης για να δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτα για τη συσσώρευση γνώσεων.
«Η μόρφωση», είπε, «είναι θέμα συμπεριφοράς». Ποιους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους;
1. Πρώτα απ’ όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές…
2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική…
3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές
4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα…
5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους…
6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους…
7. Αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους…».

Το Ειρηνοδικείο του Βαλτινού, το 1883

Το Βαλτινό μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους αποτέλεσε έδρα Ειρηνοδικείου. Την ύπαρξη του Ειρηνοδικείου στο Βαλτινό καθώς και το όνομα του Ειρηνοδίκη, μας το επιβεβαιώνουν μια σειρά ντοκουμέντων, από διατάγματα και από δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής.

Στο διάταγμα που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 264/1883, φαίνεται η απόφαση ορισμού του Υπουργού Δικαιοσύνης Λ. Γ. Ράλλη, για τη σύσταση Ειρηνοδικείου, Δευτέρας τάξεως στο χωριό Βαλτινό. Το διάταγμα έχει ως εξής:

«ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄

ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Έχοντες υπ’ όψει τον από 22 Ιουνίου 1882 ΑΝΕ νόμον περί Ειρηνοδικείων και ειδικών πταισματοδικείων, τα από 31 Μαρτίου ε. ε. διάταγμα περί της εις δήμους διαιρέσεως των επαρχιών Τρικάλων και Καλαμπάκας και τας αποτίσεις της ολομελείας του εν Τρικκάλοις Πρωτοδικείου.

Προτάσει του Ημετέρου επί της Δικαιοσύνης Υπουργού, αποφασίσαμεν και διατάσσομεν.

Η δικαιοδοσία των εν ταις επαρχίαις Τρκκάλων και Καλαμπάκας Ειρηνοδικείων ορίζεται κατά δήμους ως εξής:…

Β) Εις το Ειρηνοδικείον Βαλτσιών, δευτέρας τάξεως, έδραν έχον το χωρίον Βαλτσινό, υπάγεται ο δήμος Πιαλίων.

Εν Αθήναις τη 5 Ιουλίου 1883.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο Υπουργός Της Δικαιοσύνης

Λ. Γ. ΡΑΛΛΗΣ»

Την ύπαρξη του Ειρηνοδικείου στο Βαλτινό την διαβάζουμε σταχυολογώντας την εφημερίδα «ΤΡΙΚΑΛΑ της 12ης – Μαΐου – 1883, όπου σε σχόλιό της κάνει αναφορά για την επικείμενη επιθεώρηση του εισαγγελέα στο ειρηνοδικείο του Βαλτινού. Η είδηση έχει ως εξής:

«Ο εντάυθα ικανώτατος και δραστήριος εισαγγελεύς κ. Ι. Βερέτας ήρξατο από της προχθές δευτέρας της επιθεωρήσεως των υπό την δικαιοδοσίαν του ειρηνοδικείων. Και πρώτον μεν επιθεώρησε το εν Τσιοτίου ειρηνοδικείον, σήμερον δε μεταβαίνει εις Βαλτσινόν και εκείθεν εις τους ορεινούς δήμους.

Συνετόν και άξιον επαίνων το τοιούτον μέτρον».

Στην εφημερίδα «ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ» της 24 - Μαρτίου -1884 σταχυολογήσαμε την είδηση που αναφέρεται στον θάνατο του ειρηνοδίκη του Βαλτινού. Η είδηση έχει ως εξής:

«Ο Δεκαπενταύγουστος». Μνήμες από τη ζωή στο χωριό

Του Χάρη Αγγελή

Το πανηγύρι, που το περίμεναν τα παιδιά όλο το καλοκαίρι, άρχιζε την παραμονή το βράδυ και γινότανε πέρα στο εξωκκλήσι της Παναγίας.

Εκείνη την ημέρα, την παραμονή το απόγευμα οι γελαδάρηδες έδεναν τα γελάδια νωρίτερα, δυο αξιάλες ήλιο πριν να βασιλέψει. Έβαζαν τα καλά τους και δρόμο για την Παναγία...

Εκεί μαζεύονταν άνθρωποι κι από τα γύρω χωριά. Άλλοι με γομάρια κι άλλοι με τα κάρα. Άπλωναν τα στρωσίδια κάτω από τα πανύψηλα δέντρα και έμειναν εκεί όλη τη νύχτα. Οι ταβερνιάρηδες είχαν έτοιμες τις καρέκλες και τα τραπέζια από τ’ απόγευμα. Η εξέδρα για τα όργανα και την ντιζέζα ήταν κι αυτή στημένη. Οι ασετιλίνες και τα λουξ κρεμασμένα στα δέντρα έκαναν τη νύχτα μέρα. Κοκορέτσια και αρνιά στις σούβλες μοσχοβολούσαν τον τόπο. Κολόνες από πάγο μέσα στα βαρέλια πάγωναν τις μπύρες τα κρασιά και τα αναψυκτικά. Οι ψιλικατζήδες, οι καραμελάδες, άπλωναν την πραμάτεια τους και περίμεναν τους πανηγυριστές. Οι Παγωτατζήδες με ΕΒΓΑ παγωτά και κασάτα έπιαναν το πόστο τους.

Χαρτζιλίκι δεν υπήρχε, το πολύ καμιά δραχμή για κανένα μπισκότο ή ένα τρίτο παγωτού. Όμως παρά τις στερήσεις αυτές οι ψυχές των παιδιών ήταν πλουσιότατες. Θα έβλεπαν τις ντιζέζες δωρεάν. Έπιαναν κάτω από τη σανιδένια εξέδρα και κοίταζαν τις γυναίκες. Οι ντιζέζες, συνήθως είχαν βραχνιασμένες φωνές. Έκαναν φασαρία με το ντέφι, και δημιουργούσαν κέφι με τα χέρια, με τα πόδια και τα κουνήματά τους.

Κατά το βράδυ λοιπόν, η «συμμορία» των παιδιών είχε πολλά να κάνει. Έπρεπε να ρημάξει με το κλέψιμο τους ψιλικαντζήδες. Δυο τρεις ακουμπούσαν στον πάγκο τάχα να διαλέξουν ή να ρωτήσουν: «πόσο κάνει αυτό;» και οι άλλοι έβαζαν τα χέρια κάτω από τα πόδια τους κι άρπαζαν ότι έπιανε το χέρι. Την άλλη μέρα δαχτυλίδια, σταυρουδάκια, σκουλαρίκια στόλιζαν τα σώματα των αγοριών. Ενώ φούσκωναν τις τσέπες με μπισκότα και καραμέλες. Οι ανταλλαγές των διπλών κλεψιμαίικων ισορροπούσαν την δυναμική της ομάδας και φαίνονταν σαν να τους είχε φωτίσει η νονά τους με στολίδια τον Δεκαπενταύγουστο.

Απ την άλλη τα ερωτικά πειράγματα ήταν στο φόρτε τους και έφερναν φασαρίες. Δεν μάλωναν μόνο τα μικρά παιδιά, μάλωναν και οι μεγάλοι. Γροθιές, μπουκάλια σπασμένα, κεφάλια ματωμένα ήταν στην «νυχτερινή διάταξη».