(Κοντά
στα Μετέωρα,1962, Φωτ.: Hubertus Hierl)
Η
ξεγνοιασιά του παιδικού παιχνιδιού μάλλον είναι φαινομενική στην παρούσα
φωτογραφία, αναλογιζόμενοι στα στοιχεία της, που διαμορφώνουν την εικόνα της
παιδικότητας του αλλοτινού καιρού.
Το αφημένο ακρινά καρδάρι δηλοί κάποια υποχρέωση ή εργασία, που μάλλον παραμελήθηκε προσωρινά για την ενασχόληση με το παιχνίδι (που κι αυτό είναι μίμηση του παιγνίου των μεγάλων στον καφενέ). Η ξυπολυσιά (και η κακοπλυσιά αν θέλετε…) δείχνουν φτώχεια κι ανέχεια, που χαρακτήριζε τη μεταπολεμική Ελλάδα κι έκαμε τις παιδικές ψυχές ασκημένες στη βάσανο της ζωής, περισσότερο μεστωμένες με θέληση και με πείσμα για τη ζωή. Το “μεγαλωμένο” βλέμμα δηλοί έγνοια για το πράξιμο στα πλαίσια της ευθύνης, π’ αποδόθηκε νωρίς στα παιδιά εκείνα από τη μοίρα, λόγω των συνθηκών, τα οποία μολοντούτο “πάλευαν” τη ζωή και διεκδικούσαν με τον τρόπο που καταγράφει η φωτογραφία την άσκηση της φύσει παιδικότητάς τους. Η Ελλάδα του λαού μεστώθηκε με την έγνοια της ζωής και περιβλήθηκε με την ευθύνη της, για το λόγο αυτό εκτίμησε πιότερο αξίες που σήμερα μάλλον μοιάζουν ξεχασμένες…
Το αφημένο ακρινά καρδάρι δηλοί κάποια υποχρέωση ή εργασία, που μάλλον παραμελήθηκε προσωρινά για την ενασχόληση με το παιχνίδι (που κι αυτό είναι μίμηση του παιγνίου των μεγάλων στον καφενέ). Η ξυπολυσιά (και η κακοπλυσιά αν θέλετε…) δείχνουν φτώχεια κι ανέχεια, που χαρακτήριζε τη μεταπολεμική Ελλάδα κι έκαμε τις παιδικές ψυχές ασκημένες στη βάσανο της ζωής, περισσότερο μεστωμένες με θέληση και με πείσμα για τη ζωή. Το “μεγαλωμένο” βλέμμα δηλοί έγνοια για το πράξιμο στα πλαίσια της ευθύνης, π’ αποδόθηκε νωρίς στα παιδιά εκείνα από τη μοίρα, λόγω των συνθηκών, τα οποία μολοντούτο “πάλευαν” τη ζωή και διεκδικούσαν με τον τρόπο που καταγράφει η φωτογραφία την άσκηση της φύσει παιδικότητάς τους. Η Ελλάδα του λαού μεστώθηκε με την έγνοια της ζωής και περιβλήθηκε με την ευθύνη της, για το λόγο αυτό εκτίμησε πιότερο αξίες που σήμερα μάλλον μοιάζουν ξεχασμένες…
Αντώνιος
Καπετάνιος
