Οι παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '50 και του '60 δεν είχαν σίγουρα τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες ξένης παραγωγής. Το ελληνικό cinema ζούσε μία από τις καλύτερες περιόδους του και οι τότε ταινίες έμελλε να μείνουν αθάνατες, αφού ακόμα και τώρα, τόσες δεκαετίες μετά, βλέπονται ευχάριστα. Οι μεγάλες μορφές των ηθοποιών του ελληνικού κινηματογράφου, αποτέλεσαν κύριο παράγοντα της επιτυχίας των ταινιών αυτών. Μιλάμε για κορυφαίους ηθοποιός που κατάφεραν να ζουν μέσα από τις ταινίες τους και μέσα από τους ρόλους που υποδύθηκαν και που τους νιώθουμε όχι απλά οικείους, αλλά δικούς μας ανθρώπους.
Ακολουθεί λοιπόν, μια συλλογή πορτρέτων, από σκίτσα του Δημήτρη Τσιγάρα με τους αγαπημένους κωμικούς ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Νίκος Ρίζος
Ο αγαπημένος «κοντός» του Ελληνικού Σινεμά. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 1948 στην εξαίσια κοινωνική ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Χαμένοι Άγγελοι». Στη διάρκεια της μακράς καριέρας του έπαιξε και αρκετούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, όπως στην τελευταία του εμφάνιση, στην κωμωδία «Ο κοντός και οι μνηστήρες».
Διονύσης
Παπαγιαννόπουλος
Από τους πιο αγαπημένους κωμικούς του Ελληνικού Κινηματογράφου. Πρωτοεμφανίστηκε στα «Παιδιά της Αθήνας το 1947. Ακολούθησαν πολλοί ρόλοι, του πατέρα, του καθηγητή, του πλούσιου κλπ. Το 1977 έγινε και πρωταγωνιστής στο «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται», ενώ η τελευταία του ταινία ήταν το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το 1984.
Θανάσης Βέγγος
Ξεκινώντας
με μικρούς ρόλους σε σημαντικές ελληνικές ταινίες όπως Κυριακάτικο
Ξύπνημα, Μαγική πόλις, Ο Δράκος, Το κορίτσι με τα μαύρα,
ο Ηλίας του 16ου , Ποτέ την Κυριακή, καθιερώθηκε και στην
συνέχεια συνέχισε με πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ταυτίστηκε με την εικόνα του μέσου λαϊκού ανθρώπου, του βιοπαλαιστή που
αγωνίζεται διαρκώς για το καλύτερο. Ο
«καλός μας άνθρωπος» προσέφερε άφθονο γέλιο με τις δεκάδες ερμηνείες του. Ο
Νίκος Κούνδουρος τον έβγαλε στον Ελληνικό Κινηματογράφο, το 1954, στη «Μαγική
Πόλη». Τελευταίος του ρόλος το 2010 στην ταινία «The flight of the swan».
Γιάννης
Γκιωνάκης
Ακόμη ένας σπουδαίος κωμικός στη λίστα. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στον Ελληνικό Κινηματογράφο στην πρώτη ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, το «Παπούτσι από τον τόπο σου». Τελευταία του εμφάνιση το 1989, στην κωμωδία «Αχ αυτός ο άντρας μου».
Ντίνος
Ηλιόπουλος
Ιδιαίτερο
παρουσιαστικό που σε συνδυασμό με το αγαπησιάρικο βλέμμα, τον έκαναν αυτόματα
συμπαθή. Άλλο ένα πολυδιάστατο υποκριτικό ταλέντο, που διέπρεψε τόσο σε κωμικούς, όσο
και δραματικούς ρόλους.
Από τον δραματικό ρόλο που ανέλαβε στο Δράκο (1956) του Νίκου
Κούνδουρου, μέχρι τον ρόλο του καταφερτζή ψευτοθόδωρου στο Ζητείται
Ψεύτης (1961), ο Ηλιόπουλος σίγουρα διαθέτει μια μεγάλη γκάμα
ρόλων.
Κώστας
Χατζηχρήστος
Ένας
από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του παλιού κινηματογράφου που διέθετε μεγάλη
κωμική φλέβα και αγαπήθηκε από μεγάλη μερίδα του κοινού.
Οι ρόλοι του απλού, λαϊκού και καθημερινού ανθρώπου που συνήθως έπαιζε, τον
έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή, με τους θεατές να ταυτίζονται με αυτή του την
εικόνα.
Ο ρόλος που τον έκανε ευρέως γνωστό είναι εκείνος του επαρχιώτη Θύμιου που
αρχικά εφηύρε στο θεατρικό σανίδι και αργότερα μετέφερε και στο κινηματογραφικό
πανί.
Με μια πληθώρα κινηματογραφικών εμφανίσεων, πρόσφερε απλόχερα το γέλιο στους θεατές,
αντιμετωπίζοντάς τους πάντα με σεβασμό.
Βασίλης
Αυλωνίτης
Θεωρείται
ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς και δικαίως.
Αξιαγάπητος και καταφερτζής, πάντα πέρναγε το δικό του.
Με το αστείο σουλούπι του και την σταθερή ήρεμη φωνή του, κατέκτησε τις καρδιές
όλων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον καλόκαρδο λατερνατζή Παυλάρα
στο Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), τον συμπονετικό μαέστρο
στις Διπλοπενιές (1966), ή τον Σπανοβαγγελοδημήτρη Νικόλα του Νικόλα
στην Σωφερίνα (1964).
Νίκος Σταυρίδης
Ταλαντούχος
κωμικός ηθοποιός με μια τυπική μανιέρα που τον καθιέρωσε στην συνείδηση του
κοινού και μπήκε εύκολα στις καρδιές τους.
Συνήθως σε ρόλους γκρινιάρη, οι καλύτερες στιγμές του ήταν όταν εκείνος
νευρίαζε, κάνοντας παράλληλα τους χαρακτηριστικούς μορφασμούς του.
Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο έγινε με την κωμωδία «Έλα στον θείο» (1950)
του Νίκου Τσιφόρου και η συνεργασία τους συνεχίστηκε και σε πολλές
ακόμα ταινίες.
Ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος της καριέρας του όμως ήταν αυτός του παθολογικά
ζηλιάρη συζύγου της Μάρως Κοντού στα Κίτρινα
Γάντια (1960).
Ιστορική η σκηνή στο καφενείο, όπου προσπαθεί να συνεννοηθεί με έναν
ξεκαρδιστικό Γιάννη Γκιωνάκη.
Ο Λάμπρος
Κωνσταντάρας
Έπαιξε στο ελληνικό θέατρο για 40 χρόνια, μετέχοντας σε 191 καταγεγραμμένες παραστάσεις διαφόρων έργων, ξένων και ελληνικών. Γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε κυρίως μέσα από τους ρόλους του στον κινηματογράφο και παραμένει ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής και στις νέες γενιές, δεδομένου ότι οι μεγάλες του επιτυχίες εξακολουθούν να παίζονται ασταμάτητα από τα τηλεοπτικά κανάλια. Διακρίθηκε στο ρόλο του ώριμου, πλούσιου και γυναικά (Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα, Η Βίλα των Οργίων, Τι 30, τι 40, τι 50 κλπ.) ή του «πατέρα» αρκετών γνωστών σταρ της εποχής (Η Αλίκη στο Ναυτικό, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Υιέ μου, υιέ μου κλπ). Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σύνολο σε 78 ελληνικές ταινίες.
Μίμης Φωτόπουλος
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εργάσθηκε ως ηθοποιός - θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως Η κάλπικη λίρα, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Τα κίτρινα γάντια, Το σωφεράκι, Ο εμίρης και ο κακομοίρης (στην ταινία αυτή η Ελένη Προκοπίου αποτέλεσε την κινηματογραφική του κόρη), Ο γρουσούζης κ.ά. Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα που βρίσκουμε στην ταινία Ο ουρανοκατέβατος: «Και μετά θα κάααθεσαι!»
