Έτσι
κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ
στα Βαλτσινιώτικα
θα
λέμε τον καημό μας,
τα
βάσανα, τις πίκρες μας,
τα ωραία απ’ το χωριό μας.
Στ’
αμπέλια εκεί του Βαλτινού
τα
τραγανά σταφύλια
ωρίμασαν
και μοιάζουνε
μ' ομορφονιάς τα χείλια.
Του τρύγου περιμένουνε
το
μέγα πανηγύρι,
να
τρυγηθούν και ύστερα
να
μπουν στο πατητήρι.
Θα
πατηθούν και άφθονος
θα
ρέει ο μούστος πάλι,
να
γίνει το γλυκό κρασί
που
φέρνει μέθη, ζάλη.
Κρασί, ποτό αθάνατο
δια
μέσου των αιώνων,
παντός
καημού μας βάλσαμο
και
γιατρικό των πόνων!
Κρασί
που κάνεις όμορφα
κι
ανάλαφρα τα χρόνια
και
νοιώθουμε στα στήθη μας
να
κελαηδούν αηδόνια!
Εσένα
διάλεξε ο Χριστός
για
να θαυματουργήσει,
εσένα
ως νάμα ιερό
πιστούς να κοινωνήσει.
Εσένα
μόνο σκέφτονται
κι
υμνούν κι οι Βαλτσινιώτες,
για
την γλυκιά σου απόλαυση
γίνονται
όλοι πότες!
