Εις μνήμην - H Αλεξάνδρα δεν μένει εδώ…

 

Πιο δεμένο ζευγάρι από τον Έκτορα και ην Φιλιώ δεν είχα γνωρίσει στην ζωή μου.
Από τα φοιτητικά χρόνια μαζί και συνεχίζουν το ίδιο ερωτευμένοι μέχρι και σήμερα.
Μετά το στρατιωτικό, ο Έκτορας μετακόμισε στην πόλη της Φιλιώς, σαν ερωτικός μετανάστης που λένε, και από τότε μαζί στην δουλειά, μαζί και στην ζωή.
 Άνοιξαν τεχνικό γραφείο, πολιτικός μηχανικός αυτός, αρχιτέκτονας αυτή και ούτε που πέρασε από το μυαλό τους να επισημοποιήσουν την σχέση τους με αρραβώνες, γάμους και τέτοια.

Έλα όμως που ο γερο- Ευθύμης, ο πατέρας της Φιλιώς, χήρος από χρόνια, δεν μπορούσε να το καταπιεί. Η δική του κόρη, δυο μέτρα γυναίκα να συζεί, χωρίς ένα χαρτί στο χέρι που να λέει ότι η σχέση της με τον Έκτορα, ήταν επίσημη! Δεν το χωρούσε ο νους του.
Φαγώθηκε λοιπόν, να κάνουν έστω έναν αρραβώνα, να έχει κι αυτός να λέει στον κόσμο, ότι η κόρη του είναι αρραβωνιασμένη και να ξεντροπιάζεται.

Άφησαν λοιπόν δουλειές και υποχρεώσεις ο Έκτορας και η Φιλιώ κι είπαν να ικανοποιήσουν τον γερο –Ευθύμη, που είχε και την καρδιά του, μην έφευγε ξαφνικά, κι έμειναν αυτοί πίσω με τίποτα τύψεις.
Άρχισαν να οργανώνουν τα καθέκαστα που θα γίνονταν στο πατρικό της Φιλιώς, όπου θα μαζεύονταν κι οι συγγενείς για να γνωριστούν. Μαζί και κάποιοι φίλοι.
Σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ.
«Κοίτα να ’ρθείς» μου είπε  ο Έκτορας στο τηλέφωνο, «να έχω κι εγώ παρέα, να περάσει η βραδιά και να ησυχάσει κι ο πατέρας της Φιλιώς».

Με τον Έκτορα μεγαλώσαμε στην ίδια αυλή. Μαζί στο σχολείο, μαζί στο πανεπιστήμιο, μέχρι που μας χώρισε η Φιλιώ.
Παρόλο όμως που ζούσαμε τριακόσια τόσα χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο, η φιλία ήταν σταθερή και αμετάβλητη.

«Έλα» μου είπε ο φίλος μου «από νωρίς, να πούμε και καμιά κουβέντα και να θυμηθούμε τίποτα απ’ τα παλιά. Θα είναι κι η Αλεξάνδρα», συμπλήρωσε με νόημα.

Τι ήθελε και το έλεγε! Η Αλεξάνδρα ήταν κι έμεινε ο διαρκής και βουβός πόθος μου.
Αδελφή της Φιλιώς ήταν, ένα χρόνο μικρότερή της.
 Έλα όμως που εγώ δεν ήμουν ο δικός της πόθος! Ωραίο κορίτσι. Με πελώρια μάτια κι ευκίνητο, αέρινο κορμί που σαγήνευε. « Ελαφίνα» την είχα βαφτίσει, και της άρεσε.
Η Αλεξάνδρα έγινε δικηγόρος κι έμεινε να δουλέψει στην πρωτεύουσα, κι εγώ γύρισα στον τόπο μου και έτσι χωρίσαμε.
Εκείνη όμως η φλόγα έμεινε να κρυφοκαίει και κάτι μέσα μου να μου λέει πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Και ποιος ξέρει, κάποια μέρα μπορεί…

Ξεκίνησα με το αυτοκίνητο σχεδόν χαράματα για να φτάσω σχετικά νωρίς, να μην χαλάσω το χατίρι του φίλου μου. Αν και κατά βάθος πιο έντονη ήταν μέσα μου η λαχτάρα που θα ξανάβλεπα την Αλεξάνδρα.

Πήρα μάλιστα και ένα δώρο μην πάω με άδεια χέρια, που λένε. Ήταν ένα καινούργιο μοντέλο υπολογιστή που θα τον χρησιμοποιούσαν στο γραφείο τους.
Τι να έπαιρνα βάζο η σερβίτσιο και να γελάνε μαζί μου;

Το πατρικό της Φιλιώς ήταν μια πέτρινη παλιά μονοκατοικία. Όταν όμως πλησίασα την πόρτα, κατάλαβα πως το σπίτι ήταν έρημο και κατάκλειστο. Ξαφνιάστηκα. Έλεγξα πάλι τον δρόμο και τον αριθμό. Δεν είχα κάνει λάθος. Παραξενεμένος τηλεφώνησα από το κινητό μου τον Έκτορα.
«Είμαι  έξω από το σπίτι και δεν βλέπω να υπάρχει ψυχή. Τι τρέχει;»
«Άστα, τραγωδία» μου απάντησε με φωνή γεμάτη πανικό. «Είμαστε όλοι στο νοσοκομείο της Λάρισας και ψάχνουμε. Η Αλεξάνδρα ταξίδευε με το νυχτερινό τραίνο, μ’ αυτό που έγινε το κακό στα Τέμπη. Δεν βρέθηκε ούτε ίχνος της μέσα στα συντρίμμια».

Έμεινα έχοντας στο ένα χέρι το δώρο και στο άλλο το τηλέφωνο. Η είδηση ήταν πολύ μεγάλη για να την χωρέσει το μυαλό μου.

Μπήκα στο αυτοκίνητο κι επιστρέφοντας, ο νους πάλευε να βρει τρόπο να μην κάνει αποδεκτή την είδηση της απώλειας.
Πολλά πράγματα στην ζωή μένουν ζωντανά μέσα από κάποιο παραμύθι. Αυτό  θα έκανα και εγώ. Έχτισα λοιπόν τον δικό μου μύθο, το δικό μου παραμύθι, για να μπορέσω να την κρατήσω ζωντανή.
Η Αλεξάνδρα, λέει, ταξιδεύοντας, αποκοιμήθηκε κουρασμένη μέσα στο βαγόνι. Εκεί, περνώντας κάτω από την σκιά του Ολύμπου την είδε από ψηλά και την ζήλεψε η θεά Αφροδίτη. Έτσι κοιμισμένη την άρπαξε και την έκανε ιέρεια σε έναν από τους ναούς της.
Εκεί που κάποια μέρα μπορεί να την ξαναβρώ.

 

Του Χρήστου Γκίμτσα

Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού

 

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Είναι μια ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, διοργανώνει εκδήλωση την Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024, στις 8.30 ώρα, στην ταβέρνα «Το στέκι της γεύσης». Η είσοδος είναι μόνο για γυναίκες.

Το κατάστημα θα διαθέτει ζωντανή μουσική.

Τιμή εισόδου 3 ευρώ.

Τηλ. Κρατήσεων: 24310 94526.

Για την «αρχαία κατάρα» των Τεμπών

 

Στην αρχαία Ελλάδα η κοιλάδα των Τεμπών ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του θεού Απόλλωνα, και κάθε 8 χρόνια, ελάμβανε χώρα η μεγάλη εορτή των Σεπτηρίων προς τιμή του Απόλλωνος. Και τούτο διότι, όταν ο Απόλλων, νέος ακόμα, χτύπησε στους Δελφούς τον εκεί δράκοντα Πύθωνα, φύλακα της Γαίας. Εκείνος πληγωμένος φθάνοντας στα Τέμπη, πριν πεθάνει καταράστηκε τον τόπο αυτό. Εκεί έγινε και η σήψις του (Σήπτη). Έκτοτε καθιερώθηκε η μεγάλη εορτή των Σεπτηρίων με σκοπό τον εξαγνισμό του συγκεκριμένου τόπου. Στα δρώμενα της τελετής επέλεγαν έναν ευγενή νέο, από ενάρετους γονείς, ο οποίος ακολουθούμενος και από άλλους νέους και αγνές νέες εκόμιζε εν πομπή από τους Δελφούς την ιερή δάφνη του εξαγνισμού πριν ξυπνήσει η κατάρα του Πύθωνος που στο πρόσωπο νέων ήθελε να εκδικηθεί τον νεαρό τότε Απόλλωνα!!! Καθ’ όλη την πορεία προς τα Τέμπη μέχρι να φθάσουν στο Ιερό θα έπρεπε να είχαν στραμμένο το πρόσωπό τους αυστηρά μόνον προς βορά. Όπως ήταν και η διαδρομή του Πύθωνος (Από νότο προς βορά). Στην έξοδο των Τεμπών σήμερα υπάρχει η Πηγή της Δάφνης (υπάρχει πινακίδα). Ο δρόμος των στενών λέγετο Πυθία οδός ή Ιερά οδός. 

Σταματώ εδώ και λέω! Έχουμε τρία φοβερά ατυχήματα και όλα στο ίδιο καταραμένο σημείο!!! ( στις 4 Οκτωβρίου 1999: Μαύρη ημέρα για τον ΠΑΟΚ) - (στις 13 Απριλίου 2003: Ανείπωτη τραγωδία με 21 νεκρούς μαθητές) και τώρα με το τραίνο με δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Όλα στο ίδιο καταραμένο σημείο!!! Και προσέξτε!!! Όλα τα ατυχήματα είχαν πορεία από νότο προς βορά!!! Έχετε να κάνετε κάποιο συνειρμό;;; Λες να έχει ξαναβγεί από τα έγκατα της γης η κατάρα του δράκοντος; Μήπως πρέπει να γίνει κανένας νέος εξαγνισμός;

Του Θωμά Δασκάλου

Έκλεισε το περίπτερο στο Βαλτινό

 

Η κρίση, η πτώση του τζίρου, η πανδημία, ο ανταγωνισμός της μικρής λιανικής και τα POS οδήγησαν σε λουκέτα πολλά περίπτερα στην χώρα μας, μεταξύ αυτών και αυτό του Βαλτινού, που πριν από λίγες μέρες έβαλε λουκέτο και έκλεισε. Τα τελευταία χρόνια, αυτά τα μικρά κιόσκια που αποτέλεσαν για δεκαετίες έναν θρίαμβο της μικροεπιχειρηματικότητας, έχουν αρχίσει και λιγοστεύουν. Στις γωνίες των κεντρικών δρόμων όπου κάποτε έστεκαν τα περίπτερα, και έδιναν ζωή στις γειτονιές, δεν υπάρχει πια τίποτα. Κατά χιλιάδες, τα περίπτερα κλείνουν και ξηλώνονται.

Στα μικρά ξύλινα κτίσματα, που ξεκίνησαν με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές και έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και σ’ αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς, που προσέδιδαν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή  κουλτούρα του τόπου μας, μπορούσε κανείς να αγοράσει από είδη καπνιστού και παυσίπονα, Καλμόλ και Αλγκόν για τον πονοκέφαλο, μέχρι βερνίκι ΚΑΜΕΛ για τα παπούτσια, καρφίτσες, παραμάνες, βελόνες, κλωστές, κορδόνια, καραμέλες, σοκολάτες, μπισκότα, τσίχλες, παγωτά, περιοδικά, εφημερίδες κλπ.

Το περίπτερο στο Βαλτινό έκλεισε 65 συναπτά έτη λειτουργίας. Άνοιξε το 1959 σε ιδιοκτησία του Σπύρου Παπακώστα και κατά καιρούς την εκμετάλλευση του περιπτέρου αυτού είχαν οι εξής: Ο Σπύρος, ο Ευάγγελος, ο Νίκος και η Βάια Παπακώστα, ο Δημήτριος Καλαμπάκας, ο Νίκος Καλαμπάκας, ο Βασίλειος Σταυρέκας, ο Γεώργιος Κατσιούλης, ο Αντώνης Μάμαλης, ο Ηλίας Καραθανάσης, ο Δημήτριος Σταμούλης, ο Απόστολος Μακρής, ο Βασίλης Σταμούλης, ο Θωμάς Μεγαρχιώτης, και ο Αντώνιος Σταμούλης. 

Οι καιροί αλλάζουν, ωστόσο: Το περίπτερο κι οι άνθρωποί του θα λείψουν από το χωριό, καθώς όλα αυτά τα χρόνια με την λειτουργία του εξυπηρέτησε χιλιάδες ανθρώπους. Η εξυπηρέτηση των περιπτερούχων, συνοδεύονταν με το καλύτερο καλωσόρισμα και το πιο θερμό αποχαιρετιστήριο για πολλούς πελάτες. Έτσι με λύπη, βλέπουμε ένα ακόμη μικρό μαγαζί του τόπου μας να κλείνει, αφήνοντας πίσω του ένα κενό.

Να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι

 

Την αίσθηση της ξέγνοιαστης ζωής, και τις παιδικές και νοσταλγικές αναμνήσεις, με τα σκισμένα παντελόνια στο σημείο του γόνατου, τους πανηγυρισμούς και τις φωνές, το φυσικό κι αυθόρμητο ξέσπασμα της γιορτής και του ανέμελου παιχνιδιού, ξεδίπλωσαν κάποιες φωτογραφίες, με μικρούς επίδοξους ποδοσφαιριστές του χωριού μας, να ποζάρουν μπροστά στο όνειρο!

Και βέβαια, οι μνήμες αρχίζουν να ξετυλίγονται, καθώς μνήμη είναι ό,τι συγκρατούμε από το παρελθόν.

Τότε το ραντεβού στην αλάνα ήταν αυτονόητο, δεν το κανόνιζε κανένας. Η συνεύρεση των παιδιών, το καλοκαίρι γίνονταν καθημερινά τα απογεύματα, πότε στη Γελαδαριά, πότε στον Μύλο, πότε στο Λιβάδι, πότε στα Κλούρια και πότε στο προαύλιο της εκκλησίας.

Στην αρχή, άρχιζαν να συγκροτούνται οι ομάδες. Μην φανταστείτε ενδεκάδες. Κι αν δεν έβγαινε για «διπλό» το παιχνίδι γίνονταν και «μονό». Έπρεπε όμως να χωριστούν ισοδύναμα σε ομάδες. Να μην πάνε όλοι οι καλοί μαζί, έτσι ώστε ο αγώνας να είναι ντέρμπι.

Άλλωστε ποιος είναι αυτός που έπαιξε σαν παιδί ποδόσφαιρο, που εντάχθηκε σε ομάδα και δεν ξέρει, πως και η αντίθετη ομάδα στο βάθος δεν είναι αντίμαχη, συνεργάζεται μαζί σου, γιατί χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε το παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν, την πρωτοβουλία της συγκρότησης των ομάδων, συνήθως, την είχαν οι δύο καλύτεροι παίκτες, οι οποίοι θα ήταν αντίπαλοι και έκαναν την επιλογή. Επέλεγε πρώτος αυτός που είχε επικρατήσει στα βηματάκια ή ποδαράκια! Τρεις κινήσεις ο καθένας και όποιος πατούσε πρώτος το παπούτσι του άλλου, είχε το δικαίωμα να επιλέξει πρώτος.

Διαιτητής φυσικά δεν υπήρχε. Οι διαφορές λύνονταν αυτοδίκαια. Η μεγάλη φασαρία γινόταν για το αν θα έπρεπε να μετρήσει ένα γκολ, λόγω ύψους. Δεν υπήρχε οριζόντιο δοκάρι και οι διαβουλεύσεις κρατούσαν αρκετά λεπτά. Καμιά φορά υπήρχε το ίδιο σκηνικό διαφωνίας και φασαρίας για τα κάθετα «νοητά» δοκάρια, που ήταν φτιαγμένα από πέτρες ή μπουφάν. Για οφσάιντ ούτε λόγος να γίνεται!

Τερματοφύλακας συνήθως δεν ήθελε να παίξει κανένας. Το να τρως γκολ, σου τραυμάτιζε την παιδική καρδιά, ασχέτως αν δεν υπήρχε άμυνα. Συνήθως χρέη τερματοφύλακα έκανε κάποιος που είχε παραπάνω κιλά και ήταν αργός ή κάποιος που ήταν αδιάφορος για το ποδόσφαιρο. Βέβαια, υπήρχε και η λύση του μπακότερμα, να παίζει, δηλαδή κάποιος τερματοφύλακας και ταυτόχρονα να είναι και αμυντικός.

Η διάρκεια του αγώνα ρυθμιζόταν με το σκορ, με το ποια ομάδα θα έφτανε πρώτη σε έναν συγκεκριμένο αριθμό γκολ. π.χ. μέχρι τα δέκα γκολ. Άλλες φορές νύχτωνε και ο αγώνας τελείωνε εκ των πραγμάτων αφού δεν φαίνονταν η μπάλα.

Άρχιζε λοιπόν ο αγώνας και όλοι ρίχνονταν σ’ εκείνη την απόλαυση του ξαφνιάσματος, της χαράς και της συγκίνησης. Τα σουτ, οι κεφαλιές, οι ντρίπλες, τα τάκλιν, τα ανάποδα ψαλιδάκια, οι, αποκρούσεις πέφτοντας στο έδαφος, εναλλάσσονταν με τις επευφημίες και τα γκολ, που αποθεώνονταν με τους έξαλλους πανηγυρισμούς, τις αγκαλιές και τα φιλιά των συμπαιχτών για μια μπάλα που απλά περνούσε τις δυο πέτρες του τέρματος.

Όμορφα και ξένοιαστα χρόνια! Να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι!

Η αιωνόβια Μουριά του Βαλτινού

 

Άνθρωποι και φύση συμπορεύονται στον αιώνιο κύκλο ζωής και θανάτου. Η επιβεβαίωση αυτού φαίνεται στην αιωνόβια Μουριά (Σκαμνιά) του χωριού μας, που βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού, του Θωμά Βαγγελού.

Πρόκειται για ένα δένδρο που αποτελεί σιωπηλό μάρτυρα της ιστορίας του τόπου, καθώς η ηλικία, του μνημειακού αυτού δέντρου, φθάνει σχεδόν τα 150 χρόνια.

Ένα δέντρο μνημείο, που συμπορεύτηκε με τα περισσότερα γεγονότα της ιστορίας του χωριού.

Η Μουριά αυτή είναι φορτωμένη με προγονικές μνήμες και κρύβει πολλά μυστικά μέσα της.

«Αυτή η σκαμνιά είναι θεριακωμένη και σημαδιακιά, κρατάει από τον καιρό που ήταν ακόμη Τούρκοι στα μέρη μας. Τότε το έχος τους οι άνθρωποι δεν το βάζαν στις τράπεζες, μα το θάβαν στα καταγώγια των σπιτιών τους ή σε σημαδιακά μέρη. Ποιος ξέρει αν οι πρόγονοι δεν έχουν θάψει κάποιο θησαυρό εκεί…», είχε πει κάποτε ένας γέροντας του χωριού. Άλλοι πάλι μιλάνε για το ενδεχόμενο να είναι θαμμένος εκεί, ο θησαυρός της Βεζυροπούλας Χανούμ Σούφμεη, που χάθηκε στην περιοχή.

Όπως και να έχουν τα πράγματα με τις φημολογίες, τις δοξασίες και τις παραδόσεις περί θησαυρού, ένα είναι σίγουρο, πως ο πλούτος της βρίσκεται στην θωριά της. Στον ίσκιο της αιωνόβιας Μουριάς, που η περίμετρος του κορμού της ξεπερνάει τα 2 μέτρα, και το ύψος της τα 10 μέτρα, ειπώθηκαν παραμύθια, ιστορίες, μασλάτια, γιορτάστηκαν πασχαλιές, έγιναν γλέντια, ακούστηκαν και χορεύτηκαν τραγούδια, ακούστηκαν ξεφωνητά, χαρές και κλάματα από παιδικές φωνές. Κι αυτή στέκει εκεί αιώνες τώρα, αγέρωχη, να συντροφεύει και να καλημερίζει τους ανθρώπους που διαβαίνουν το στρατί της και να προσφέρει τον παχύ και δροσερό ίσκιο της, τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες.

Φέτος ο μήνας Φεβρουάριος, στο τόπο μας ήταν ηλιόλουστος και σε λίγες μέρες μπαίνουμε στην Άνοιξη. Η φύση θα αρχίσει κι αυτή με τη σειρά της, να αναγεννιέται και να ντύνεται με τα ανοιξιάτικα χρώματα, συμπαρασέρνοντας και την αιωνόβια Μουριά στην διαδικασία της άνθησης.  Η Μουριά, όπως κάθε χρόνο θα ντύσει τα κλώνια της με το φύλλωμά της, τα μεγάλα καταπράσινα οδοντωτά, σε σχήμα καρδιάς, φύλλα, και στη συνέχεια θα καρποφορήσει. Ελπίζουμε αυτό να το κάνει συνέχεια, κάθε άνοιξη, μέχρι το τέλος του βίου της, καθώς ο χρόνος ζωής της Μουριάς μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 300 χρόνια.

Τέλος, από τη λαογραφία μας αξίζει να επιλέξουμε και να αναφέρουμε κάποιους στίχους που συνάδουν με αυτό το αιωνόβιο δέντρο. Στα τραγούδια του γάμου είναι συχνές οι παρομοιώσεις των νέων με δέντρα:

«Δέντρο είχα στην αυλή μου για παρηγοριά δική μου…»

Και για τον αρνητή της αγάπης και άπιστο:

«Εσείς οι νέοι το ’χετε το δέντρο ν’ αγαπάτε

Και όταν φάτε τον καρπό, το δέντρο λησμονάτε».

Χρόνος ζωής των καρποφόρων δέντρων

Αμυγδαλιά (almond) 40 -50 χρόνια

Αχλαδιά (pear, asian pear) 150+ χρόνια

Βερικοκιά (apricot) 25 – 40 χρόνια

Δαμασκηνιά (plum cultivated) 15-30+ χρόνια

Ελιά (olive) 500+ χρόνια

Εσπεριδοειδή (citrus) (λεμονιά, πορτοκαλιά, μανταρινιά) 50+ χρόνια

Καρυδιά (walnut) 60+ χρόνια

Καρυδιά Πεκάν (pecan) 200+ χρόνια

Κερασιά (cherry) 15 – 30 χρόνια

Κερασιά Άγρια (cherry wild black) 200+ χρόνια

Κουκουναριά (pinyon pine) Αιωνόβιο

Κυδωνιά (quince) 30-50 χρόνια

Λωτός (persimmon) 50-75 χρόνια

Μηλιά (apple) 50 – 150 χρόνια

Μουριά (mulberry) 300 χρόνια

Μουσμουλιά (loquat) 100+ χρόνια

Νεκταρινιά (nectarine) 15-20 χρόνια

Ροδακινιά (peach) 15-20 χρόνια

Ροδιά (pomegranate) 30+ χρόνια

Συκιά (fig) 30-40+ χρόνια

Τζιτζιφιά (jujube) 100+ χρόνια

Φιστικιά (pistachio) 150+ χρόνια

Χαρουπιά (carob) 100+ χρόνια

Χουρμαδιά (date palm) 150 χρόνια.

Τα ζαρζανέτια στον ποταμό Ανάποδο

 

Τότε που οι άνθρωποι της γης, του μόχθου και της εργατιάς, έσπαζαν το ψωμί στο γόνα για να κολατσίσουν, με χέρια σκασμένα και τραχιά, γεμάτα κάλους, πρόσωπο χαραγμένο απ’ τις κακουχίες και τη βιοπάλη και βλέμμα κουρασμένο, μα καθαρό και φωτεινό. Τότε που είχαν ως προτεραιότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν ελεύθεροι στη γη όπου τους έλαχε, το μόνο που επιζητούσαν ήταν να ριζώσουν και να δημιουργήσουν στο χωριό τους, με πρωταρχική τους έγνοια, το μεροκάματο, την οικογένεια και τα παιδιά τους.

Τότε λοιπόν, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, στο Βαλτινό, με την εκβάθυνση και  διαπλάτυνση της κοίτης του Ανάποδου ποταμού (Παλιοπόταμος), έγινε και η αντιστήριξη των πρανών της όχθης με την κατασκευή ζαρζανετίων.   

Τα ζαρζανέτια (μέθοδος SERAZANETI) ή Συρμάτινα καλάθια χρησιμοποιούνται ευρέως ως πρακτική στην γενική Μηχανική, για την διευθέτηση ρεμάτων και για την αντιστήριξη των πρανών των όχθων. 

 Πρόκειται για τοιχία που είναι κατασκευασμένα από καλάθια γαλβανισμένου χάλυβα διπλής συστροφής γεμάτα με πέτρες.

Μετά την Εκβάθυνση και  διαπλάτυνση της κοίτης του ποταμού µε χρήση μηχανικού εξοπλισμού, κατασκευάστηκαν στις όχθες τα ανάλογα επιχώματα και πάνω σε αυτά τοποθετήθηκαν τα συρμάτινα καλάθια, τα οποία οι εργάτες τα γέμισαν με ποταμίσιες πέτρες. Για την κατασκευή, των ζαρζανετίων, χρειάστηκαν αρκετά εργατικά χέρια και αρκετός χρόνος για να τελειώσει το έργο. 

Έτσι πολλοί ήταν εκείνοι, άντρες και γυναίκες από το Βαλτινό, που συμμετείχαν και εργάστηκαν, υπό την καθοδήγηση των υπεύθυνων μηχανικών και τεχνιτών, σε αυτά τα έργα του ποταμού.  Οι εργάτες κουβαλούσαν και έκτιζαν τις πέτρες μέσα στα συρμάτινα καλάθια και δημιουργούσαν τοίχους αντιστήριξης των πρανών της όχθης.

Κάποιες φωτογραφίες έμειναν αδιάψευστοι μάρτυρες να θυμίζουν και να καταμαρτυρούν την κατασκευή αυτού του χρήσιμου έργου, καθώς:

«Οι δρόμοι της εργατιάς,
Πετούνε σπίθες φωτιάς,
Όπως σε κάθε καιρό,
Το μεροκάματο σκληρό».

Η δύναμη της αποδοχής

 

Μαθαίνω να αποδέχομαι κάποιες συνθήκες και καταστάσεις, που δεν περνάνε από το χέρι μου. Ούτε ήξερα ότι θα σκάσει η κρίση, ούτε ξέρω πότε θα φύγει, πόσο θα κρατήσει; Όσο κρατήσει. Κανένας δεν ξέρει.

Θα υπάρχουν πάντα πράγματα στη ζωή μου που δεν τα όριζα, δεν ορίζω και ποτέ δεν θα ορίζω. Αποδέχομαι ότι κάποια πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μου και νοιώθω καλά με αυτό. Εξαιρετικά απελευθερωτικό συναίσθημα! Ειδικά για όσους έχουν την ανάγκη να ελέγχουν τα πάντα.

Άλλος ορίζει τον καιρό, εγώ ορίζω μόνο το πανί μου.

Αποδέχομαι το ενδεχόμενο του θανάτου, νομίζω ότι όλοι συμφιλιωθήκαμε με την πανδημία του Κορωνοϊού, έστω και λίγο με το πιθανό ενδεχόμενο του θανάτου. Αυτό είναι μόνο καλό. Δεν θα ζήσουμε για πάντα. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι, αθάνατοι κι ότι ο θάνατος αφορά τους άλλους και όχι εμάς και τους οικείους μας. Κι όμως μόνο όταν συνδεθείς με το ενδεχόμενο του θανάτου σου, αλλάζει η ζωή σου, γίνεσαι πιο ευγενικός, συνδέεσαι ποιο εύκολα, συγχωρείς πιο εύκολα, αποδέχεσαι πιο εύκολα, εκτιμάς πιο εύκολα. Η σύνδεση με το ενδεχόμενο του θανάτου θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ο θάνατος είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής, είτε το θέλουμε, είτε όχι.

Του Στέφανου Ξενάκη

Με τη γλώσσα του τόπου μας (Ντοπιολαλιά)

 

Η Κουστάντου κι η Βασίλου ανταμώθκαν μια μέρα, τηρίθκαν κατάματα κι αφού γνώρσει η μία τ’ν άλλην, άνοιξαν τ’ς αγκαλιές, φλίθκαν σταυρουτά κι ρουτάει η Κουστάντου:

-Ισύ είσει μαρή χαζουβασίλου;

-Iγώ είμει μαρή χαζουκουστάντου!

-Ούι! πόσα χρόνια έχουμει να ανταμουθούμει;

-Απ’ του γάμους Βασίλουμ. Είχα έρθει κι γω τότι, σμαδιακιά χρουνιά, είχαν ξιπατουθεί τα πρόβατα απ’ τη χλαπάτσα.

-Πιρνάς καλά μη τουν άντρας, μαρή Κουστάντου;

-Καλά πιρνάου Βασίλου μ’, δε κραίνι ντιπ, στόμα έχει κι μιλιά δεν έχει. Nτιπ χαιβάνι είνει, ό,τι θέλου τουν κάνου. Ισύ μαρή Βασίλου πήρεις καλόν άντρα;

-Αχ Κουστάντουμ, η θκόζμ είνει ζαβός, ούλου βρίζει κι φουνάζει, μη λαχτάρσει… Τι πιριμέντς απού νευρικό άνθρουπου… Χαζουντάμαρου είνει, απ να τουν βαρέσει μέσα, τουν κιαρατά! αλλά τι να κάνου...;

-Άι μαρή, μη στεναχουριέσει, τυχερά είναι αυτά… Άιντι πάμει τώρα στου χουριό να ξιαστουχείς λίγου κι απέ, απαράτατουν να του φάει η μαρμάγκα!

Δημοπρασία για την εκμίσθωση του Κτιρίου Πολλαπλών Χρήσεων στα Ματσουκέικα

 

Στη διεξαγωγή φανερής, πλειοδοτικής, προφορικής και επαναληπτικής δημοπρασίας για την εκμίσθωση της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων, που βρίσκεται στον οικισμό Ματσουκέικα, της Κοινότητας Δενδροχωρίου, επιφανείας 27,87  τ.μ. προβαίνει ο Δήμος Τρικκαίων. Η δημοπρασία θα διεξαχθεί στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου στις 5 Μαρτίου 2024, ημέρα Τρίτη και  ώρα 11:15 π.μ. ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής διεξαγωγής δημοπρασιών. Η τιμή πρώτης προσφοράς ανέρχεται στα 15,00 €.

Αναλυτικά η διακήρυξη έχει ως εξής:

Ο Δήμαρχος Τρικκαίων

Διακηρύττει

τη διεξαγωγή φανερής, πλειοδοτικής, προφορικής και επαναληπτικής δημοπρασίας για την εκμίσθωση  της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων, που βρίσκεται στον οικισμό Ματσουκέικα της Κοινότητας Δενδροχωρίου, επιφανείας 27,87  τ.μ .

Η δημοπρασία θα διεξαχθεί στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου την 5η  του μήνα Μαρτίου 2024, ημέρα Τρίτη και  ώρα  11:15 π.μ ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής διεξαγωγής δημοπρασιών και σύμφωνα με τους όρους της υπ’ αριθμ: 29815/23-6-2022 αναλυτικής διακήρυξης του Δημάρχου Τρικκαίων. Το ελάχιστο όριο πρώτης προσφοράς ορίζεται στο ποσό των  15,00 ευρώ.

Οι προσφορές των πλειοδοτών θα γίνονται σε ακέραιες μονάδες ανά 2,00 Ευρώ.

Για να λάβει κάποιος μέρος στην δημοπρασία πρέπει να προσκομίσει εγγυητική επιστολή  συμμετοχής ποσού 18,00 €.

Η  περιληπτική διακήρυξη θα δημοσιευθεί σύμφωνα με το άρθρο 4 του Π.Δ. 270/1981 με φροντίδα του Δημάρχου, με τοιχοκόλληση αντιγράφου αυτής στον πίνακα ανακοινώσεων του δημοτικού καταστήματος, στην οδό Ασκληπιού 18, στο δημοτικό κατάστημα της Κοινότητας Δενδροχωρίου, θα αναρτηθεί στο πρόγραμμα «Διαύγεια» και στην ιστοσελίδα του Δήμου. Περίληψη της διακήρυξης της επαναληπτικής δημοπρασίας θα δημοσιευθεί σε μία καθημερινή τοπική εφημερίδα.

Τα έξοδα δημοσίευσης των ανακοινώσεων του Δήμου βαρύνουν τον πλειοδότη που θα αναδειχθεί από την δημοπρασία. Σε περίπτωση άγονης δημοπρασίας, αρχικής ή επαναληπτικής, τα έξοδα δημοσίευσης βαρύνουν το Δήμο Τρικκαίων.

Πληροφορίες για τη δημοπρασία παρέχονται καθημερινά, τις εργάσιμες ημέρες από ώρες από 08:00’-15:00’ στο Τμήμα Αξιοποίησης Δημοτικής Περιουσίας της Οικονομικής Υπηρεσίας του Δήμου Τρικκαίων, διεύθυνση Ασκληπιού 18, ΤΚ 42131 -Τρίκαλα, τηλέφωνο 2431351111 κ. Νταλάση Αικατερίνη.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ

ΣΑΚΚΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Οι παλιές φωτογραφίες!

 

Ξεφυλλίζοντας τον αιώνα που πέρασε… Όσα μας κληροδότησε μοιάζει να ωθούνται ολοένα και πιο βαθιά στο παρελθόν. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Ωστόσο, σπανίως συνειδητοποιούμε το χάσμα πλέον που μας χωρίζει από έναν κόσμο οικείο μεν, αλλά οριστικά καταχωρισμένο στις θυρίδες της μνήμης.

Οι παλιές φωτογραφίες του τόπου μας, πολλές από τις οποίες είναι μικρά αριστουργήματα ή έστω εξαιρετικές αποδόσεις ενός λαϊκού πολιτισμού υψηλής διείσδυσης, αποτελούν μια πινακοθήκη επικοινωνίας.  

Ξεθωριασμένες εικόνες από τη φθορά του χρόνου, που αποπνέουν μια συμπαντική απλότητα.

Θυμητάρια μιας αλλοτινής εποχής αυτές οι φωτογραφίες, που αποτελούν πολύτιμο θησαυρό και ακριβή παρακαταθήκη για τις ερχόμενες γενιές.

Η φωτογραφία αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη και μέσω της εικόνας, αφήνει πίσω αρκετά μνημονικά ίχνη. Ο ρόλος της είναι, να φυλακίσει την κάθε στιγμή και από την άλλη να μας αφηγηθεί ή να μας αφήσει να αναγνώσουμε ή να φανταστούμε όλες τις ιστορίες, τα ενδεχόμενα, ή τις διάφορες πτυχές από τις μυστικές ζωές των εικονιζόμενων.

Να αναρωτηθούμε, ποια αλήθεια περιέχει μια φωτογραφία που εικονίζει διάφορα πρόσωπα. Είναι ικανή από μόνη της η φωτογραφία να πει την αλήθεια; Ποιες άλλες αλήθειες θα αναγνώσουν όσοι δεν ήταν παρόντες τη στιγμή που φυλακίσθηκε εκείνη η στιγμή του χρόνου;

Έτσι, παρατηρώντας αυτές τις εικόνες, μας δίνεται επί πλέον η δυνατότητα να αναλογιστούμε και να φανταστούμε εκείνη, την πρώτη στιγμή της επαφής τους με την φωτογραφική μηχανή. Εντυπωσιάζει η έκφραση των εικονιζόμενων,  με το αθώο και ειλικρινές βλέμμα τους καθώς ίσως είναι η πρώτη στιγμή της επαφής τους με την φωτογραφική μηχανή, το βίωμα της αμηχανίας που προκαλεί η δύναμη της φωτογραφίας.

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και το ντεκόρ σε αυτές τις φωτογραφίες, αρκούσε για φόντο ένας πλίθινος τοίχος ή μια αναρτημένη κουρελού ή κουβέρτα στο πίσω μέρος.  

Άνθρωποι κατοικημένοι από την αυτάρκεια, τον λιτό και απέριττο βίο!

Μια άλλη πτυχή ανάγνωσης, αυτών των φωτογραφιών, είναι η αναβίωση του ρόλου του κοινωνικού καταγραφέα, που έπαιζε ανέκαθεν ο φωτογράφος του χωριού, σε κάθε κοινότητα ανθρώπων. Η καταγραφή και διάσωση αυτού του είδους της επαρχιακής ηθογραφίας που παραπέμπει, στο μόχθο του βιοπαλαιστή και στο μεράκι του καλλιτέχνη φωτογράφου.

ΠΩΣ ΣΒΗΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

Βαλτινό Τρικάλων, 1950 περίπου. Είμαστε μπροστά στο γειτονικό σπίτι του αδελφού της γιαγιάς μου, του Παύλου Ριζαριώτη, όπου είχαν υποδεχτεί και φιλοξενούσαν έναν Αμερικανό. Πιθανόν Ελληνοαμερικανό. Φωτογραφίζεται ανάμεσα από τις πρώτες εξαδέλφες Ελένη και Ελευθερία και τον θείο μου Αποστόλη, αδελφό της Ελευθερίας, αδέλφια της μητέρας μου. Ο φιλοξενούμενος σαν κάτι το εξωτικό, κάτι το αξιοπερίεργο, είχε μαζέψει στην αυλή του σπιτιού όλα τα σχολιαρόπαιδα, που παρακολουθούσαν μαγεμένα κάθε κίνησή του. Ποιος ήταν; Τι γύρευε εκεί; Κοιτάζω πάλι και πάλι τη φωτογραφία. Δεν υπάρχει κανένας εν ζωή από τους εικονιζόμενους, ώστε να μου εξηγήσει το πως και το γιατί. Τι μυστήριος που είναι ο κόσμος. Πως θαμπώνουν τα χρόνια και οι άνθρωποι εξαφανίζονται; Αν η ανέμη του χρόνου διέγραφε μια κυκλική πορεία, θα είχαμε την ελπίδα ότι όλα μια μέρα θα επανέρχονταν. Δυστυχώς όμως ο χρόνος έχει ευθύγραμμη πορεία και ό,τι περνάει χάνεται για πάντα.

Του Ηλία Κεφάλα

Απεβίωσε ο Αθανάσιος Μιχ. Αγγελόπουλος

 

Απεβίωσε ο συγχωριανός μας Αθανάσιος Αγγελόπουλος την Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2024, σε ηλικία 87 ετών.

Ο Αθανάσιος Αγγελόπουλος του Μιχαήλ και της Ευαγγελίας γεννήθηκε το 1937 στο Βαλτινό. Υπήρξε εξαίρετος καθηγητής, Κλασικής Φιλολογίας. Παντρεύτηκε με την Περσεφόνη το γένος Κων. Ρουμελιώτη από τα Σερβωτά και έκαναν δύο παιδιά, τον Μιχαήλ και τον Κωνσταντίνο.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Παρασκευή 23 – 2 – 2024 και ώρα 11.30π.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Κοσμά Αιτωλού Τρικάλων.

«Της μιας πεντάρας νιάτα»

Διήγημα του Χρήστου Γκίμτσα

 

Το πόσο αγαπήθηκαν αυτά τα δύο παιδιά, δεν μπορούσε κανείς να το περιγράψει.
Στο Τ.Ε.Ι. για μηχανικός στα αυτοκίνητα σπούδαζε αυτός, στο Ι.Ε.Κ. για κομμώτρια εκείνη.
Κοιτάχτηκαν στα μάτια μέσα στην καφετέρια και αυτό ήταν. Κάτι σαν θαύμα.
Μάζεψε όσο κουράγιο μπόρεσε και σαν μαγεμένος την πλησίασε.
«Πως σε λένε;» τόλμησε να ρωτήσει.
«Πόπη» του απάντησε. Αργότερα έμαθε πως έβγαινε από το Καλλιόπη.
«Εσένα;»
«Γρηγόρη. Στο Τ.Ε.Ι. πηγαίνω» συμπλήρωσε μετά από αρκετή σιωπή, έτσι για να μην στέκεται σαν μουγκός.
Από τότε δεν χώρισαν ούτε μία ημέρα.

Μικροκαμωμένο κορίτσι ήταν η  Καλλιόπη, με δυο μικρά ματάκια που όταν κοιτούσε τον Γρηγόρη, γίνονταν διπλάσια.
Μικρόσωμος και ο Γρηγόρης, έτσι που όταν περπατούσαν αγκαλιασμένοι στον δρόμο, ιδίως όταν έκανε κρύο, ίσα, ίσα που συμπλήρωναν ένα κανονικό κορμί.
Ορκίστηκαν πως δεν θα χώριζαν ποτέ. Πως θα ήταν ο ένας για τον άλλο, ο μοναδικός έρωτας. Έτσι έλεγαν και έτσι ένοιωθαν.

Όταν το έμαθαν οι δικοί τους, είπαν, παιδιά είναι θα τους περάσει. Μόνο που δεν τους πέρασε.

Όταν ο Γρηγόρης τέλειωσε το Τ.Ε.Ι. χώρισαν, ο τρόπος του λέει, μέχρι να ξεμπερδέψει εκείνος με το στρατιωτικό και να βρει δουλειά στο συνεργείο ενός γνωστού, στην μικρή πόλη απ’  όπου καταγόταν.
Φιλότιμος ήταν, όρεξη για δουλειά είχε, έπιανε το χέρι του, έκοβε και το μυαλό του και γι’ αυτό έγινε γρήγορα ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, στο συνεργείο.

Κάποια μέρα είπε στους δικούς του, πως θα έφερνε κοντά του και την Πόπη να ζήσουν μαζί και μόλις θα μπορούσαν, θα παντρευόταν.
Δεν τους είδε όμως να το καλοδέχονται το νέο.
«Και πως θα την ταΐσεις, πως θα ζήσετε;» τον ρώτησε ο πατέρας του. «Αυτά που βγάζεις δεν φτάνουν για σένα…»
«Θα δουλέψουμε» του απάντησε. Και ήθελαν, δεν ήθελαν οι δικοί του αυτός την έφερε κοντά του και εγκαταστάθηκαν σε μία μικρή γκαρσονιέρα.
Η μάνα της από την άλλη μεριά, φαγώθηκε.
«Πάει χαμένο το κορίτσι. Αυτά δεν έχουν έχουν δεύτερο βρακί, τι γάμο θέλουν ;»

Όμως ο Γρηγόρης και η Καλλιοπίτσα κράτησαν τον όρκο τους, πως δεν θα χώριζαν ποτέ.
Πικράθηκαν οι δικοί τους και όχι μόνο δεν τους βοήθησαν αλλά τους έκοψαν και την καλημέρα.

Πέρασε λίγος καιρός και δεν άργησε να βρει και η Πόπη δουλειά σε ένα  κομμωτήριο και έτσι όπως ήταν καλή και ευγενική κατάφερε να κάνει την προσωπική της πελατεία. Τύπωσε μάλιστα και κάρτες  με το τηλέφωνό της, για να μπορούν να την βρίσκουν εύκολα.
Έτσι λοιπόν, κουβαλώντας ένα μικρό βαλιτσάκι με τα απαραίτητα, πήγαινε από σπίτι σε σπίτι  και χτένιζε όσες δεν ήθελαν να πάνε στο κομμωτήριο.

Κάπως έτσι άρχισαν να στέκονται στα πόδια τους και να νοιώθουν κάποια σιγουριά. Αγόρασαν μερικά έπιπλα και γέμισαν την μικρή γκαρσονιέρα, ξανοίχτηκαν λίγο στα έξοδα, άνοιξαν ένα λογαριασμό σε τράπεζα για να μαζεύουν ότι περίσσευε και άρχισαν να μιλάνε για γάμο.

Ένα βράδυ καθώς κοιμόντουσαν αγκαλιασμένοι, του ψιθύρισε στο αυτί, σχεδόν ένοχα:
«Έχω καθυστέρηση…»
«Τι σημαίνει αυτό;» απάντησε απορημένος.
«Μπορεί να είμαι έγκυος. Να πάμε σε γιατρό..»
Πήγαν. Ήταν έγκυος.
Δεν ενθουσιάστηκαν, δεν χάρηκαν. Απεναντίας, τρόμαξαν.
Γύρισαν στο σπίτι και η Πόπη άρχισε να κλαίει. Το συζήτησαν. Πως θα μπορούσαν να αντέξουν την ύπαρξη ενός παιδιού; Δεν ένοιωθαν ούτε έτοιμοι ούτε ικανοί ακόμα. Και ποιος θα τους βοηθούσε; Από τους δικούς τους, ούτε κουβέντα. Δεν περίμεναν τίποτα.
Όσο και αν το συζητούσαν τις επόμενες ημέρες, δεν κατέληγαν κάπου. Έμενε μόνο η Πόπη να πνίγεται στο βουβό κλάμα  και ο Γρηγόρης να την αγκαλιάζει και να την παρηγορεί αμήχανος.
«Μην κλαις. Μου σπαράζεις την ψυχή. Δεν ήλθε και η καταστροφή του κόσμου…»

Όταν ξαναπήγαν στον γιατρό, το είχαν αποφασίσει. Η μάλλον η Πόπη το είχε αποφασίσει. Ήταν τρομαγμένη. Δεν ένοιωθε ικανή να γεννήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς καμιά βοήθεια.

Όταν γύρισαν στο σπίτι, ήταν δύο κουρελιασμένες ψυχές. Η Πόπη με πρησμένα μάτια από το κλάμα και την ταλαιπωρία και ο Γρηγόρης δίπλα της να προσπαθεί να την παρηγορήσει και να της δώσει κουράγιο.
«Όλα θα διορθωθούν με τον καιρό, θα δεις. Θα κάνουμε πολλά παιδιά και θα τα αγαπάμε πολύ.  Κι εγώ εδώ θα είμαι πάντα, δίπλα σου, όπως ορκίστηκα».

Αργά το βράδυ, η Καλλιοπίτσα σταμάτησε για λίγο το κλάμα της, γύρισε και τον κοίταξε με τα κατακόκκινα μικρά της μάτια και του είπε:
«Γρηγόρη, τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν, πάνε στον παράδεισο, έτσι δεν είναι;»

 

(Χαρισμένο στην γενιά των 850 ευρώ μηνιαίως, μεικτά)

Κράτα το χέρι μου σφιχτά

Εδώ στου κόσμου τ’ ανοιχτά

Και στης ζωής τη στράτα

Και στης ζωής τη στράτα

 

Σπουργίτια μέσα στο βοριά

Πήραμε την ανηφοριά

Με μιας πεντάρας νιάτα

Με μιας πεντάρας νιάτα

 

Έχει ο Θεός κι η Παναγιά

Θα δούμε λίγη ξαστεριά

Μες στης ζωής τη στράτα

Μες στης ζωής τη στράτα

 

Βάλτο καλά μες στην καρδιά

Πώς θα `ρθει και η καλοκαιριά

Με μιας πεντάρας νιάτα

Με μιας πεντάρας νιάτα