«Μια διάβαση οδηγεί σε άλλη διάβαση κι όλο δεν
ξέρω αν θα γυρίσω πίσω», λέει ο Ρόμπερτ
Λη Φρόστ (1874-1965), όμως εγώ, μικρός κι ονειροπαρμένος, συχνά έτρεχα
ξυπόλητος από τη μία διάβαση στην άλλη και πάντα γύριζα πίσω. Έτρεχα στους
χαρακωμένους χωματόδρομους από τις ρόδες των κάρων και τα βαριά πέλματα των
αλόγων και των βοοειδών. Αυτές οι παράλληλες αυλακιές με παρότρυναν βουβά να
τις διατρέχω και να σηκώνω σύννεφο τον κουρνιαχτό πίσω μου, πηγαίνοντας από τη
μία και πάντα γυρίζοντας από την άλλη. Όμως είχα την απορία πώς και τύχαινε σε
κάθε δρόμο και κάθε χωριό οι αυλακιές να απέχουν το ίδιο η μία από την άλλη,
όσο και οι ρόδες των κάρων ή τα ζεμένα ζώα. Πώς και τύχαινε, αναρωτιόμουν, οι
διάφοροι μάστοροι κάρων σε κάθε πόλη να φτιάχνουν τα κάρα με τον ίδιο τρόπο, με
ίδια, δηλαδή, την απόσταση από τη μία μέχρι την άλλη ρόδα και αργότερα είδα ότι
και τα αυτοκίνητα, αγροτικά και μη, ακολούθησαν τον ίδιο τρόπο. Με έκπληξη
έβλεπα τις ρόδες των αγροτικών αυτοκινήτων και των τρακτέρ να ταιριάζουν
ακριβώς με τις ροδιές των κάρων. Κάποιοι μου σφύριξαν ότι για την ιδέα αυτή
ευθύνονται οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι αρματηλάτες και αμαξηλάτες, που
πρώτοι έθεσαν την υποχρεωτική (ίσως ιδανική) αυτή απόσταση από τον έναν μέχρι
τον άλλο τροχό. Κι εγώ που δεν μπορώ να ανοίξω τα πόδια μου τόσο, ώστε να πατάω
ταυτόχρονα και στις δύο αυλακιές του χωματόδρομου, εξακολουθώ και τώρα να
πηγαίνω τη βόλτα μου από τη μία χαρακιά και να γυρίζω από την άλλη. Σαν μικρό
παιδί. Και διαψεύδοντας ακόμα τον Ρόμπερτ Λη Φροστ, στενά ερμηνευόμενο. Όμως,
όχι, δεν τον διαψεύδω, επειδή ο πανάξιος ποιητής πρόλαβε να συμπληρώσει τη
σκέψη του μ’ έναν άλλο στίχο: «ο πηγαιμός και ο ερχομός εξίσου όμορφα τα δύο».
Αυτό, το τελευταίο, μου πάει γάντι.
Του
Ηλία Κεφάλα
