Οι
λασπωμένοι δρόμοι του χωριού είναι εικόνα και αίσθηση βαθιά ριζωμένη στην
παραδοσιακή ζωή του τόπου μας. Η ετυμολογία της ονομασίας του χωριού «Βαλτινό»,
οφείλεται στη μορφολογία του εδάφους, καθότι στην περιοχή, παλαιότερα υπήρχαν
τέλματα (βαλτότοποι, βάλτοι). Έτσι, η μορφολογία του εδάφους, μαζί με τις βροχές που έπεφταν ασταμάτητα, ευνοούσαν τη δημιουργία της λάσπης, που κάλυπτε τους δρόμους και δυσκόλευε κάθε βήμα.
Αυτοί οι δρόμοι, με τη γραφικότητά τους και το «άχθος αρούρης», θυμίζουν μία εποχή που δεν είχε παραδώσει την αμεσότητα της φύσης στον εκσυγχρονισμό.
Οι
παλιοί κάτοικοι του χωριού είχαν μάθει να ζουν με τη λάσπη. Ο ήχος των
παπουτσιών, που «βούλιαζαν» στην υγρή γη, έσπαγε τη σιωπή του τοπίου, ενώ οι
λασπωμένες λακκούβες γίνονταν εμπόδιο και ταλαιπωρία για τους περαστικούς.
Σήμερα
αντικρίζουμε αυτές τις εικόνες με ένα είδος απογοήτευσης και αμηχανίας. Όμως οι
λασπωμένοι δρόμοι ήταν κάτι περισσότερο από απλές διαδρομές. Ήταν σύμβολα της
καθημερινότητας του χωριού, της σκληρής εργασίας, της σχέσης των ανθρώπων με τη
γη και του σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον.
Μα κάποτε θα ’ρθει η ώρα, μέσα από το βούρκο και τη λάσπη να φανεί μια ελπίδα
φωτός, που θα λάμψει στον ουρανό και θα φωτίσει! Και θα ’ρθει αυτή η ώρα να
τραγουδήσουμε όλοι μαζί το φως.
«Όποιος σέρνει τα πόδια του στη λάσπη και τα μάτια του στα άστρα· αυτός είναι ο μόνος ήρωας, αυτός είναι ο μόνος ζωντανός».
Δ.Τ.
