Ενθυμήματα από το παλιό Βαλτινό (Ν. 3)

 

Από το Ημερολόγιο τοίχου, με τίτλο «Ενθυμήματα από το παλιό Βαλτινό», έκδοση 1998, του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού, με τοπικές εμβληματικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και με σχετικό εμπλουτισμένο κείμενο από τον Δημήτρη Τσιγάρα, δημοσιεύουμε σήμερα ένα ενθύμημα του χωριού μας, με τίτλο «Το ψάρεμα».

Το ψάρεμα

Παλαιότερα, οι άνθρωποι στο χωριό ζούσαν πιο ήρεμα, με λιγότερη βιασύνη και περισσότερη ουσία. Η επαφή με την γη και τα ζώα ήταν μια πηγή χαράς και μάθησης, κάτι που δύσκολα μπορούσε να βρει κανείς στην καθημερινότητα της πόλης. Και ενώ οι συνθήκες μπορεί να ήταν πιο δύσκολες, η απλότητα αυτών των στιγμών δεν συγκρίνονταν με κανέναν νεοτερισμό.

Η παραπάνω εικόνα, με το κάρο και την παρέα που πηγαίνει για ψάρεμα στον ποτάμι, παραπέμπει και καταμαρτυρεί τις αμέτρητες ώρες ενασχόλησης των ανθρώπων στην απέραντη φύση του χωριού, στους δρόμους, στο δάσος της Παναγίας, στους αγρούς, και στα ποτάμια της περιοχής, με τον ήλιο να ζεσταίνει και τον αέρα να είναι πάντα καθαρός και φρέσκος.

Η μυρωδιά του χώματος και των λουλουδιών, το τραγούδι των πουλιών, οι ήχοι από τα ζώα και το θρόισμα των φύλλων από τα δέντρα, αποτελούσαν το τέλειο σκηνικό για ατελείωτες περιπέτειες.

Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού, μια παρέα νέων, κανόνισαν να πάνε για ψάρεμα στο ποτάμι της περιοχής. Έζεψαν το κάρο, ανέβηκαν στην καρότσα και διάβηκαν για τη Σαλαμπριά με μοναδικά σύνεργα ψαρέματος, τα χέρια τους. Το ψάρεμα με τα χέρια είναι ένας ιδιότυπος τρόπος ψαρέματος που γίνεται μόνο στα ποτάμια της περιοχής της Θεσσαλίας.

Κολυμπούσαν κατά μήκος του ποταμού και ψάρευαν δεξιά κι αριστερά στις όχθες με τις χούφτες τους. Με επιδεξιότητα οι ψαράδες πιάνανε, με τα χέρια τους τα ποταμόψαρα και τις καραβίδες, μέσα στις γρούσπες (τρύπες), στα ραγάζια, στις ρίζες, στους βάτους και σε ότι άλλο φυσικό ή τεχνητό στοιχείο, βρίσκονταν στο ποτάμι που εκεί σύχναζαν τα ψάρια.

Με την αίσθηση της αφής αντιλαμβάνονταν τα ψάρια και με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις τα έπιαναν με τα χέρια τους. Στη συνέχεια τα πετούσαν έξω στην όχθη, όπου κάποιος από την παρέα κρατούσε το καλάθι με τα ψάρια ή την βέργα λυγαριάς και τα κρεμούσε εκεί. Στο τέλος γίνονταν η μοιρασιά της «ψαριάς» και  ο καθένας έπαιρνε το μερίδιό του.

Πρόσωπα και πράγματα λησμονημένα, από μία φωτεινή εποχή, που έφυγε ανεπιστρεπτί. Έμειναν όμως οι φωτογραφίες σαν μια παρακαταθήκη για την καινούργια γενιά. Κοιτάζοντάς τες θα ξαναζωντανεύει μια περασμένη εποχή, που όσο απομακρύνεται θα παίρνει την εικόνα ενός παραμυθιού.