Τα
ποδοσφαιράκια ή μπαλάκια όπως τα έλεγαν οι περισσότεροι, υπήρξαν κατά κόρον τα παιχνίδια των εφήβων, ειδικότερα κατά τις δεκαετίες του 1970 – 1990. Οι αίθουσες
ψυχαγωγίας της εποχής, (καφενεία, σφαιριστήρια μπιλιάρδα) διέθεταν και
επιτραπέζια ξύλινα ποδοσφαιράκια και ήταν οι χώροι στους οποίους σύχναζαν οι λάτρες
αυτού του παιχνιδιού.
Για
τους περισσότερους νέους της εποχής, τα ποδοσφαιράκια αποτελούσαν ένα διασκεδαστικό
ομαδικό παιχνίδι, το οποίο εν μέρει, ήταν βασισμένο στους κανόνες του
ποδοσφαίρου. Οι βασικές του διαφορές είναι ότι το γήπεδο που διεξάγεται ο
αγώνας, είναι το επιτραπέζιο δάπεδο του παιχνιδιού (κατασκευασμένο από ειδικό
φελό), οι ποδοσφαιριστές είναι ξύλινοι, προσαρμοσμένοι και στοιχισμένοι πάνω σε
μια μεταλλική ράβδο, η οποία καθοδηγείται, από μια ξύλινη χειρολαβή και για
μπάλα χρησιμοποιούνται μπαλάκια ειδικής κατασκευής. Παίζεται με δύο (μονομαχία),
ή με τέσσερεις παίκτες (τετράδα).
Το
παιχνίδι ξεκινούσε με τη ρίψη μάρκας στον κερματοδέκτη ώστε να βγουν τα πέντε
μπαλάκια του παιχνιδιού. Το πρώτο μπαλάκι πέφτει στο κέντρο του γηπέδου και οι
παίχτες προσπαθούν να σκοράρουν στην υποδοχή του τέρματος. Όποιος βάλει τα
περισσότερα μπαλάκια στο τέρμα του άλλου κερδίζει το παιχνίδι.
Όρθιοι
οι παίκτες από κάθε μεριά, εμφορούμενοι
από την αγωνία και την ένταση του αγώνα, σηκώνουν ολόκληρο το τραπέζι όρθιο,
ενώ οι «περίεργοι θεατές» που κάθονται γύρω από το παιχνίδι και το παρακολουθούν
απολαμβάνουν κι αυτοί με τη σειρά τους τις επευφημίες και τους πανηγυρισμούς σε
κάθε γκολ.
Η
δεξιοτεχνία και η γρήγορες κινήσεις είναι τα χαρακτηριστικά του καλού και
επιδέξιου παίχτη.
Όμως
ανεξάρτητα από το επίπεδο επιδόσεων του κάθε παίχτη, αυτό το εκπληκτικό
παιχνίδι, πρόσφερε χαρά και αναψυχή για πολλά χρόνια στη νεολαία.
Και
επειδή το ποδοσφαιράκι είναι διαχρονική αξία, αν το ψάξεις όλο και κάπου θα το βρεις.
Όλο και σε κάποιο μαγαζί θα στέκεται και θα περιμένει δύο αντιπάλους να του δώσουν
ζωή.
