Χάραζε η μέρα κι έβλεπα τα φώτα του πρωιού ν’ αλλάζουν και να χαίρονται χρώματα, σχήματα, ρυθμούς, χαμογελάει ο χειμώνας, ήμερος, κι η ομορφιά -την βλέπεις δεν την βλέπεις- ανθεί και κυβερνάει τον κόσμο.
Όμορφο,
ασημί τ’ απόγευμα απόψε του Δεκέμβρη, Σαββατόβραδο, σκάλωνε ωραίο να σωθεί για λίγο
ακόμη σ’ αφράτα άσπρα σύννεφα το τελευταίο φως του χειμωνιάτικου ήλιου, -αρπακτικές
σκιές το τριγυρίζαν ανοχύρωτο αλλά ποιος δίνει σημασία;- ήσυχα τα χωριά στα ριζά του Κόζιακα, αδιαφορούν,
χαμένος ο καθένας στα δικά του, χαζογελάει στα ενδότερα της αφθονίας το τέρας αγκαλιά
με την ολιγοσύνη κι ανεβάζει ήδη η νύχτα ολόγιομο φεγγάρι στο σκοτάδι.
