Ο γάμος της Βασιλικής Μερτσιώτη με το Χαράλαμπο Δοντά

 

Η Βασιλική Μερτσιώτη του Χρήστου και της Δέσποινας Τσιγάρα με τον Χαράλαμπο Δοντά, αντάλλαξαν όρκους παντοτινής αγάπης, το Σάββατο 22 Απριλίου 2023, στο γραφικό ξωκλήσι της Παναγίας Βαλτινού, Τρικάλων.

Κουμπάροι του ζευγαριού ήταν οι: Ιωάννης Παπανικολάου και Κατερίνα Παπαβασιλείου.

Μετά τα στέφανα ακολούθησε γλέντι στο κτήμα «Πολύζου» στο Διαλεκτό.

Μετα-πασχάλια εγρήγορση

 

Του Χρήστου Γιανναρά

Ο χρόνος είναι ένα άλλο όνομα, για να πούμε τον θάνατο. Κάθε συμβατική αρίθμηση του χρόνου μετράει την προσωπική μας εγγύτητα στο γήρας και στη φθορά, στα πρόθυρα του θανάτου. Ομως ο θάνατος δεν περιμένει πάντοτε τον γηρασμό. Είναι το πιο αιφνίδιο από τα αναπάντεχα της ροής του χρόνου.

Για τον θάνατο καθεαυτόν δεν μπορεί να μιλήσει κανείς – να τον σημάνει ως βιωματική αναμονή. Στη γλωσσική σημαντική, ο θάνατος είναι μόνο αντι-κείμενο γεγονός (φυσικό φαινόμενο) ή υποκειμενική εμπειρία βιωματικής αναμονής του γεγονότος.

Τα μετά τον θάνατο; Είναι καταρχήν μια νοητική σύλληψη, απρόσιτη σε εμπειρική βιωματική προσέγγιση. Στην ανάλυση του νοητικά συλλαμβανόμενου ενδεχομένου η γλωσσική σημαντική (κατά κανόνα ομιχλώδης και παραπλανητική) δύσκολα ξεχωρίζει τι είναι «προβολή» επιθυμιών και τι «σημείο» υπαρκτικής δυνατότητας – τι είναι εγκύστωση σε ψυχολογικές «βεβαιότητες» (επενδυμένες συνήθως στην αυθεντία θρησκευτικών «αποκαλύψεων») και τι επαληθεύσιμη μαρτυρία διεύρυνσης των προσωπικών δυνατοτήτων της σχέσης.

Σίγουρα, ο θάνατος (το τέλος της ύπαρξης) δημιουργεί στον άνθρωπο ερωτήματα για το υπαρκτικό γεγονός καθεαυτό: την ύπαρξή του, την αιτιώδη αρχή και το νόημά της, την ολοκληρωτική ή όχι εξάρτησή της από τις φυσικές αναγκαιότητες που τη διέπουν. Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι δυνατό να απαντηθούν (ούτε και να τεθούν) με τις μεθόδους, τα κριτήρια και τη γλώσσα της φυσιοκεντρικής φαινομενικότητας. Ανήκουν σε διαφορετικό γνωστικό χώρο (στον χώρο του «πονόδοντου» θα έλεγε ο Βιτγκενστάιν), προϋποθέτουν άλλην οπτική και βίωση της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.

Ωστόσο, ακόμα και ως αντι-κείμενα φαινόμενα, ο άνθρωπος διαπιστώνει τις διαφορές που έχει η ύπαρξή του από την ύπαρξη κάθε άλλου έμβιου όντος. Σημαίνουμε τις διαφορές με τη λέξη λογικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης – ο άνθρωπος έχει νόηση, κρίση, φαντασία, γλώσσα, ενεργητική θέληση, πρόβλεψη. Αυτές τις μοναδικές ικανότητες τις θεώρησε ανέκαθεν ο άνθρωπος σαν ξεχωριστό «προικιό» («ψυχή» ή «σώμα») άλλης «ποιότητας» από τη φθαρτή και θνητή του φύση, στοιχείο της ύπαρξης ανυπότακτο στον θάνατο.

Ηρθε όμως η χριστιανική εμπειρία να αρνηθεί ρεαλιστικότατα τα φιλοσοφήματα «περί αθανασίας της ψυχής»: Να βεβαιώσει ότι η φύση του ανθρώπου είναι κτιστή και άρα αναπότρεπτα θνητή – ότι με τον θάνατο είναι η σύνολη ψυχοσωματική φύση του ανθρώπου που τελειώνει και «ουκέτι δύναται ενεργείν διά των μορίων του σώματος, ου λαλείν, ου μιμνήσκεσθαι, ου διακρίνειν, ουκ επιθυμείν, ου λογίζεσθαι, ου θυμούσθαι, ου καθοράν».

Η άλλη νοηματική ποιότητα, που φωτίζει την «επ’ ελπίδι» ελευθερία της ύπαρξης από τον θάνατο, είναι η καίρια διαφορά της λογικότητας του ανθρώπου από τις «λογικές» ικανότητες του άλογου ζώου. Το ζώο αναπτύσσει τις «λογικές» του ικανότητες, για να προσαρμοστεί στα φυσικά δεδομένα στα οποία ζει. Μόνο ο άνθρωπος πηγαίνει αντίθετα στη λογική της φυσικής προσαρμογής και χάρη σε αυτή την αντίθεση δημιουργεί πολιτισμό και Ιστορία. Μπορεί ακόμα και να καταστρέψει αυτόν τον κόσμο της δεδομένης φύσης δημιουργώντας τον δικό του κόσμο.

Η δυνατότητα ελευθερίας του ανθρώπου από τη φυσική αναγκαιότητα (από τη λογικότητα της φύσης του) βεβαιώνεται εμπειρικά ως ενεργητική υπαρκτική ετερότητα. Και το έτερον ως προς τη φύση, είναι η υπαρκτική δυνατότητα της αυθυπερβατικής σχέσης. Αν η γέννηση του βιολογικού υποκειμένου ανήκει στη λογική της φύσης, όμως η γέννηση του λογικού υποκειμένου είναι παράγωγο της σχέσης. «Το υποκείμενο γεννιέται, εφόσον στο πεδίο του Αλλου εμφανίζεται το σημαίνον – το υποκείμενο in initio αρχίζει στον τόπο του Αλλου (Λακάν).

Αυτό που είναι ο άνθρωπος, στην υπαρκτική του ιδιαιτερότητα, το συγκροτεί και το συνιστά η σχέση, όχι η φύση. Δεν είναι η φυσική λογικότητα που ιδρύει το υπαρκτικό γεγονός της σχέσης. Η σχέση συγκροτεί τον λόγο, όχι ο λόγος τη σχέση. Πριν από τη σχέση υποθέτουμε μόνο ένα υποστατικό «πυρήνα» (Kern, έλεγε ο Φρόυντ) από «μη-νόημα» (non-sens, έλεγε ο Λακάν), αφού υπάρχει μόνο εκδηλούμενος και αναφερόμενος με τον τρόπο της σχέσης, τον τρόπο του λόγου ή του νοήματος.

Η δυναμική της μεταφυσικής ελπίδας συγκροτεί τον κόσμο των ανθρώπων, την Ιστορία, τον πολιτισμό. Δυναμική που την οριοθετεί η πάλη όσων αντιστέκονται στην πίστη τους και όσων αντιστέκονται στην απιστία τους. Αν κυριαρχούσαν αποκλειστικά οι εγκυστωμένοι στις ψυχολογικές «βεβαιότητες» της απιστίας ή της πίστης τους, ο κόσμος των ανθρώπων θα ήταν προέκταση του φυτικού βασιλείου.

Πασχαλινός ρεμβασμός

 

Έξω είχε μυρίσει άνοιξη και εμείς, όπως κάθε χρόνο, ενδώσαμε στο κάλεσμά της. Ανοίξαμε τα παράθυρα να μπει ο δροσερός αέρας, να μπουν τα αρώματα των λουλουδιών, το ζεστό φως. Όπως κάθε χρόνο η αγαπημένη μας πρόκληση, μας έκανε να αντλήσουμε έμπνευση από τους υπέροχους καρπούς τα χρώματα και τα αρώματα, αυτής της τόσο ξεχωριστής εποχής.

Και όσο η Μεγάλη Εβδομάδα πέρναγε με τη μία μέρα να διαδέχεται την άλλη, σε έναν παλμό κλιμακούμενης κατάνυξης και ευλάβειας, τόσο μεγάλωνε και η λαχτάρα για την κορύφωση της γιορτής, το Άγιο Πάσχα, την πανηγυρική Ανάσταση.

Εν αναμονή της γιορτής της Ανάστασης σε κάθε σπίτι επικρατούσε μία γλυκιά αναστάτωση. Μικροί και μεγάλοι μετρούσανε το χρόνο αντίστροφα, έκαναν σχέδια, ετοιμασίες και όνειρα. Λαχταρώντας όλα εκείνα τα νόστιμα και γιορτινά τραπεζώματα, την οικογενειακή μάζωξη σ’ ένα τραπέζι, τις ανταλλαγές δώρων και ευχών...

Το Πάσχα είναι μια γιορτή τόσο αγαπητή στη σκέψη όλων καθώς αναμένουμε να το υποδεχτούμε, διότι η έλευση του σημαίνει κάθε χρόνο και το τέλος του χειμώνα, τον ερχομό της άνοιξης, την αρχή μιας μεγάλης πανηγυρικής Ανάστασης, που δεν σταματά να μεταμορφώνει το σκηνικό της καθημερινότητάς μας, την ψυχολογία και τη ζωή μας ολόκληρη.

Εάν η Ανάσταση ισοδυναμεί με το φως και με την ήττα του σκότους, τότε εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να διώξουμε τα σκοτάδια από μέσα μας, προκειμένου να πλημμυρίσει η ψυχή μας με φως και να βιώσουμε την προσωπική μας Ανάσταση. Διότι όλοι μας παλεύουμε με τη σκοτεινή πλευρά και τα μελανά κομμάτια μας. Όλοι παλεύουμε για την Αναγέννηση του εαυτού μας.

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα, καλή Ανάσταση σε όλους!

Απεβίωσε ο Στέφανος Γ. Τσιγάρας

 

Απεβίωσε ο συγχωριανός μας Στέφανος Γ. Τσιγάρας την Παρασκευή 14 Απριλίου 2023, σε ηλικία 85 ετών.

Ο Στέφανος Τσιγάρας του Γεωργίου και της Παρασκευής, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1938. Παντρεύτηκε με την Αλεξάνδρα, το γένος Ιωάννη Μαλακασιώτη και απόχτησαν δύο παιδιά, τον Γεώργιο και την Ιωάννα.

Αφήνει πίσω του τη σύζυγό του Αλεξάνδρα, τα παιδιά τους Γιώργο – Φανή Τσιγάρα, Ιωάννα – Κων/νος Πάτρα, εγγόνια, αδέλφια και λοιπούς συγγενείς.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει το Μεγ. Σάββατο 15 Απριλίου 2023 και ώρα 12:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Μια αναδρομή στους επιταφίους του Βαλτινού παλαιότερων ετών, από το 1966-2023

 

Έτος 1966

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι μέρα απόλυτου πένθους για όλη την Χριστιανοσύνη. Η μέρα που κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού. Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου στις εκκλησίες. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας ψάλλονται τα Εγκώμια: «Η ζωή εν τάφω…», «Άξιον εστί μεγαλύνειν…», «Αι γενεαί πάσαι…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…». Στη συνέχεια γίνεται η Περιφορά του Επιταφίου, εκτός του ναού και στα όρια της Ενορίας. 

Ένα εκκλησιαστικό έθιμο γνωστό σε όλους, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο με το ίδιο ενδιαφέρον.

Ευκαιρία λοιπόν για μια αναδρομή στις Πασχαλιές του παρελθόντος, της ενορίας Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, διατρέχοντας με φωτογραφικό υλικό τους επιταφίους κατά το χρονικό διάστημα 1966 έως 2023.

Μια αναδρομή, ανάσυρσης και αναβίωσης αναμνήσεων κατά το έθιμο του στολισμού των επιταφίων παλαιότερων ετών.  

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

Έτος 1972

Έτος 1974

Έτος 1998

Έτος 2013

Έτος 2017

Έτος 2018

Έτος 2019

Έτος 2020

Έτος 2021

Έτος 2022

Έτος 2023

ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ

 

Ο Γαλαξίας κουράστηκε να στέκει στον ουρανό κι αποφάσισε να ξαπλώσει για λίγο δίπλα από το παράθυρό μου.
«Έλα», μου φώναξε, «έλα για να αντιγράψεις από τη γραφή του σώματός μου ό,τι σου αρέσει, προτού πάλι χαθώ στον ουρανό. Χρόνια τώρα μαθαίνεις το αλφάβητο των άστρων. Κάνε σωστή αντιγραφή».
Όμως, μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Κοιτάζω και δεν μπορώ τίποτα ν’ αντιγράψω, χωρίς να καταστρέψω το συμπυκνωμένο κείμενο. Γι’ αυτό κοιτάζω και θαυμάζω μόνο. Έκθαμβος.

Του Ηλία Κεφάλα