Αλλά δρόμοι στην εξοχή, στην ερημιά, στην απόλυτη ησυχία. Μου αρέσει που προπορεύονται οι ίσκιοι των δέντρων λες και μου δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να πάρω. Κι εγώ ακολουθώ, σύροντας μαζί και την αγαπημένη μου, που με φωτογραφίζει. Τα δέντρα της στενής αλέας σχηματίζουν ένα χαρούμενο τούνελ γεμάτο ψιθυρίσματα φύλλων και μικρών εντόμων. Τα γυμνά κλαδιά και οι ντυμένοι με κισσό κορμοί συνομιλούν με νεύματα και φωτοσκιάσεις. Κι εκεί που βυθίζομαι στο απόλυτο νιρβάνα, περνάει αναπάντεχα ένα αγροτικό, κόβει ταχύτητα, επιστρέφει με την όπισθεν και ο οδηγός του, αφού με κοιτάζει για λίγο καχύποπτα, στη συνέχεια θέλει να πιάσει κουβέντα. Πώς να του πω και πώς εκείνος να το αντιληφθεί πως εγώ ήδη βρίσκομαι σε κουβέντα με τα δέντρα και τα μακρινά βουνά και δεν θέλω με τίποτα να διακόψω΄
Εκεί τελειώνει η μέρα μου και μπαίνω στον δρόμο της επιστροφής
Του Ηλία Κεφάλα