Ρώτησε
η εγγονή την γιαγιά της για να μάθει πώς παντρεύτηκε τον παππού της.
-Ο παππούς σου μου ζήτησε να τον παντρευτώ με ένα γλυκό, απάντησε η γιαγιά, δεν είχαμε τίποτα, γονάτισε και είπε: «Δεν έχω τίποτα τώρα, μόνο μια καραμέλα, αλλά αν θέλεις μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα μαζί. Εσύ τι λες;» Άνοιξα το γλυκό, το χώρισα στα δύο και το φάγαμε. Από εκείνη τη στιγμή έχουμε μοιραστεί τα πάντα. Πέσαμε, ξανασηκωθήκαμε και χτίσαμε. Όλοι μαζί. Είχαμε δύσκολες στιγμές, κούραση, αλλά πάντα ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλον. Μέχρι το τέλος.
-Άλλες
εποχές γιαγιά, είπε η εγγονή.
-Ο χρόνος δεν αλλάζει τον τρόπο που αγαπάς. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι δεν έχετε πλέον καλά παραδείγματα να ακολουθήσετε. Όλοι φοβάστε τα πάντα. Δεν παντρεύεστε από φόβο μην αποτύχετε να χτίσετε. Μόλις τσακωθείτε φεύγετε γιατί μετά νομίζετε ότι θα βρείτε το καλύτερο. Σας λείπει η αντίληψη της πραγματικότητας. Της ευτυχίας στα μικρά πράγματα. Κάνετε αυτές τις μεγάλες επενδύσεις, δαχτυλίδια χιλιάδων ευρώ, την λήψη ενός υπερβολικού βίντεο του γάμου και μετά χάνετε τη στιγμή. Αυτό το οικείο πράγμα που κρατάτε μαζί, μόνο οι δυο σας για μια ζωή. Αυτό είναι που χάνεις. Το θάρρος να ζω τη ζωή είναι αγάπη για το ποιος είμαι και όχι για το πώς το φαντάζομαι.
Μια καραμέλα και 50 χρόνια μαζί.
Μαρία
Πρίσκο
Πηγή:
Φίλοι Της Τέχνης Και Της Φιλοσοφίας
