Εκεί
πέρα κι' αντίπερα, 'ς τα γυάλινα πηγάδια,
στοιχειό
ξεφανερώθηκε, που τρώει τους αντρειωμένους.
Τους
έφαγε, τους έσωσε, κανείς δεν είχε μείνη,
ο
γιος της χήρας έμεινε ο μόνος αντρειωμένος.
Παίρνει
κοντάρι και σπαθί και πάει να κυνηγήση.
Πέρασε
ράχαις και βουνά, ράχαις και κορφοβούνια,
κυνήγι
δε επέτυχε, κυνήγι δεν ευρήκε,
κι'
αυτού 'ς το γέρμα του γήλιου κοντά να βασιλέψη,
βρίσκει
μια κόρη ροϊδινή, ξανθή και μαυρομάτα,
με
τα μαλλιά της ξέπλεγα, 'ς το δάκρυ φορτωμένη.
Στέκει
και τη θιαμαίνεται, στέκει και τη ρωτάει.
-Κόρη
μου, ποιος σ' έγέννησε, τι μάννα σ' έχει κάμη;
-Κ'
εμένα μάννα μ' έκαμε, μάννα σαν τη δική σου.
-Τι
έχεις, κόρη, και θλίβεσαι, τι έχεις κι' αναστενάζεις;
-Βλέπεις
εκείνη την ιτιά, την αστραποκαμένη,
οπόχει
αντάρα 'ς την κορφή και καταχνιά 'ς τη μέση;
Εκεί
πήγα να πιω νερό, να πιω και να γιομώσω.
Το
βουλλωτήρι μόπεσε, τ' ώριο μου δαχτυλίδι,
κι'
όποιος βρεθή και κατεβή, να τό βρη, να το βγάλη,
αυτόν
θα τον στεφανωθώ, άντρα θενά τον πάρω.
-Εγώ
να μπω, κ' εγώ να βγω, κόρη μ', να σου το βγάλω.
Ξεντύθη
ο νιος, ξεζώθηκε και 'ς το πηγάδι εμπήκε.
Χαλεύει
εδώ, χαλεύει εκεϊ και τίποτες δεν βρίσκει.
Βλέπει
τα φίδια σταυρωτά με τοις οχιαίς πλεγμένα.
«Ρήξε
μου, κόρη, τα μαλλιά, να πιάσω νά ρτω απάνω.
Εδώ
είν' τα φίδια σταυρωτά με τοις οχιαίς πλεγμενα.
-Αυτού που μπήκες, νιούτσικε, πίσω δε μεταβγαίνεις».
Δημοτική
ποίηση
