Δυο φορές ντροπή - Διήγημα του Χρήστου Γκίμτσα

 

Έλεγαν πως ήταν ένα ζωηρό παιδί από γεννησιμιού του, ο Στράτος. Έτσι τον βάφτισαν. Και όταν μεγάλωσε και πήγε σχολείο, ξεπέρασε το «ζωηρό» και έγινε άτακτο.
Κάθε τόσο η δασκάλα φώναζε την μάνα του για να της πει πως κάτι έπρεπε να κάνει, γιατί το παιδί δεν πειθαρχούσε με τίποτα.
Προσπάθησε λοιπόν η φουκαριάρα η μάνα να αφοσιωθεί περισσότερο μαζί του, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο.
Το πρωί στην δουλειά -δημοτική υπάλληλος ήταν- και το απόγευμα να τα προλάβει όλα στο σπίτι. Βλέπεις είχε μείνει νωρίς χήρα, και όλα περνούσαν από το χέρι της.
Όλοι έλεγαν πως στο παιδί έλειπε ο πατέρας του, και αυτός ήταν αυτός ο λόγος που έγινε ανυπάκουος. Μπορεί…
Είχε και μία αδελφή, τρία χρόνια μεγαλύτερη του, που ποτέ όμως δεν είχε βάλει το σπίτι σε μπελάδες. Και δεν ήταν μόνο ήσυχη, αλλά προσπαθούσε το καημένο το κορίτσι να βοηθήσει την μάνα όσο μπορούσε.
-Δεν βλέπεις την αδελφή σου! Εσύ πως βγήκες έτσι; ήταν η μόνιμη παρατήρηση που συνοδεύονταν από το ανάλογο τράβηγμα του αυτιού.
Όταν πήγε στο γυμνάσιο, τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που γύριζε σακατεμένος από το σχολείο, και άλλες τόσες, που έστελνε στο σπίτι , κάποιον συμμαθητή του, επίσης σακατεμένο.
Και από γράμματα, άστα. Με το ζόρι τον έσπρωχναν οι καθηγητές από τάξη σε τάξη, θες γιατί λυπόταν την φουκαριάρα την μάνα του, θες γιατί ήθελαν να τον διώξουν μια ώρα αρχύτερα και να ησυχάσουν απ’ αυτόν.
Τον μόνο σύμμαχο που είχε ο Στράτος, ήταν ο θείος του ο Αντώνης , ο αδελφός της μάνας του. Ο Τόνης όπως ήταν γνωστός στην πιάτσα.
-Καλά κάνει το παιδί και είναι ζωηρό! Το θέλεις να γίνει πρόβατο σαν κάποια άλλα; Ο Στράτος έχει τσαγανό. Τέτοια παιδιά πάνε μπροστά και όχι εκείνα που είναι δεμένα στο βρακί της μάνας τους!.
Τέτοια έλεγε στην αδελφή του και την «έβαζε στον ύπνο».
Η μάνα του Στράτου είχε λίγο μυαλό παραπάνω από τον Τόνη, τέλειωσε μία οικονομική σχολή και στο τέλος βολεύτηκε διοικητική υπάλληλος στο δημαρχείο. Και όσο ζούσε ο μακαρίτης ο άντρας της, όλα πήγαιναν καλά. Μέχρι που τον έχασε σε τροχαίο.
Ο αδελφός της όμως, είχε άλλη άποψη για την ζωή. Ασχολήθηκε με τα πατρικά χωράφια και εδώ που τα λέμε, πήγε καλά ιδίως με τα θερμοκήπια και τα πρώιμα που έβγαζε.
Ήταν και γλεντζές όμως ο Τόνης και το σκορπούσε το χρήμα.
Κάποια μπουζουξίδικα και κάποια απόμερα μπαρ, τα είχε χρυσώσει, μαζί με τα «κορίτσια» που δούλευαν σ’ αυτά.

Θεατρική Παράσταση «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» Γιάννη Ρίτσου

 

«Ανοιξιάτικο βράδυ…

Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού…

Απ’ τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα άμεικτο φεγγαρόφωτο.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, δέχεται την επίσκεψη ενός νέου.

Η Γυναίκα με τα μαύρα, έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές

θρησκευτικής πνοής.

Λοιπόν...η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον Νέο...»

Ο συγκλονιστικός μονόλογος «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου παρουσιάζεται σε μια νέα εκδοχή επί σκηνής, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νανάκη, στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Τρικκαίων, «Αθανάσιος Τριγώνης».

Λίγα λόγια για το έργο

Η γυναίκα, μια νύχτα με φεγγάρι, μιλάει σε έναν νέο μέσα στο ερειπωμένο σπίτι, σε ένα σπίτι που την πνίγει, που έχει στοιχειώσει. Μονολογεί για τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα σε μια εκβαθέων εξομολόγηση με συμβολισμούς και αλληγορίες. Μια γυναίκα γερασμένη με καρδιά νεανική ζητά από τον νέο, που την παρακολουθεί αμίλητος, να την πάρει μαζί του λέγοντας αδιάκοπα τη φράση «Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου». Ένα έργο ύμνος στη ζωή και την ελπίδα, μια παρατεταμένη ικεσία της γυναίκας με τα μαύρα που με τα λόγια της αναδεικνύει την διαχρονική αξία του μεγάλου ποιητή.

Στον ρόλο της γυναίκας με τα μαύρα η ηθοποιός Αντονέλλα Χήρα, σε ένα σκηνικό αφαιρετικό - ανατρεπτικό του εικαστικού Στέργιου Στάμου. Την μουσική υπογράφει ο συνθέτης Ανδρέας Τσέγας και ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής με το βιολί ο μουσικός Στέφανος Σεκέρογλου στο ρόλο του νέου.

Το 1956 ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το ποίημα «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» το οποίο

εμπεριέχεται στην Τέταρτη Διάσταση και παίρνει το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης.

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Βασίλης Νανάκης

Ερμηνεία: Αντονέλλα Χήρα

Σκηνικά / Κοστούμια: Στέργιος Στάμος

Πρωτότυπη Μουσική: Ανδρέας Τσέγας

Μουσικός – Βιολί / Σιωπηλός ηθοποιός: Στέφανος Σεκέρογλου

Γραφικά / Οργάνωση παραγωγής: Αφροδίτη Ευθυμίου

Hair styling / make up: Λίτσα Μπακάλη

Φωτισμοί: Αχιλλέας Τσιαμάντας

Φωτογραφίες: Leventis Photography

Παραγωγή: πασπARTου productions

Η παράσταση είναι υπό την Αιγίδα του Δήμου Τρικκαίων.

Επίσημη πρεμιέρα: Τρίτη 23 Απριλίου 2024, στις 21.15

Ημερομηνίες παράστασης: 23, 24 Απριλίου και 06, 07, 08 και 09 Μαΐου 2024

Ώρα έναρξης: 21.15

Τιμή εισιτηρίου: 12€ | 10€ Προπώληση | 10€ Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ

Προπώληση εισιτηρίων στα βιβλιοπωλεία: Παπαγιάννη, Τσιοπελάκος, Τα μαγικά γράμματα

Ευχαριστίες θερμές στους Χορηγούς

- IVY Breakfast & Brunch Restaurant

- Benetton & Sisley Τρίκαλα

- Κρύπτη Coctail bar

- Οπτικά Φλιούκας

- ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Χριστίνα Αλιπράντη

- Kary Καρυώτης

- Χοιροφάρμ ΕΠΕ Φάρμα Μαράβα-Κούτσικου

- Super Market «Μπέτσικου Αναστασία».

Απεβίωσε ο Γεώργιος Ψύχος

 

Σε ηλικία 94 χρόνων έφυγε από την ζωή ο συγχωριανός μας Γεώργιος Ψύχος, του Δημητρίου και της Κλεοπάτρας, συνταξιούχος οδοντίατρος.

Ο εκλιπών γεννήθηκε το 1930 στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε και με την σύζυγό του Βασιλική και απόχτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη και τον Δημήτρη.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Τετάρτη στις 12:30 το μεσημέρι, στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων.

Η σύζυγος Βασιλική Ψύχου, τα παιδιά, Δημήτριος Ψύχος και Βαρβάρα Ακριτίδου, Ιωάννης Ψύχος, τα εγγόνια Γεώργιος, Μαρία – Αικατερίνη, Βασιλική.

Η σορός θα μεταφερθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων, την Τετάρτη 24 – 4 – 2024 και ώρα 12η μεσημβρινή.

Παράκληση της οικογένειας αντί στεφάνων τα χρήματα να δοθούν στο ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΙΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ  «ΦΛΟΓΑ».

Ο Κόζιακας

 

Το Βουνό της φωτογραφίας, που μοιάζει με Τοίχος, δεν είναι άλλο από τον Κόζιακα (Κερκέτιον όρος), ένα παρακλάδι της Πίνδου...Υψώνεται Δυτικά της Πόλης των Τρικάλων και είναι καταπράσινο Χειμώνα - Καλοκαίρι! Ο Καταπράσινος Κάμπος στα ριζά του, είναι η απαρχή του Θεσσαλικού κάμπου μέσα από τον οποίο, διέρχεται ο Πηνειός Ποταμός που σε εκείνο το σημείο αποκαλείται και «Καραβόπορος». Τα σπίτια που βλέπετε στη βάση της φωτό, ανήκουν σε κάποια Δυτική συνοικία των Τρικάλων. Όσοι μεγαλώσαμε στη σκιά του, μετρούσαμε τη μέρα με τον Κόζιακα αφού σε αυτόν κατέληγε η τροχιά του Ήλιου, βάφοντας την κορυφογραμμή του του με ονειρεμένα κοκκινοπορτοκαλιά χρώματα! Τα τρία χωριά που μόλις διακρίνονται είναι με τη σειρά ανόδου: Το Γοργογύρι, το Ξυλοπάροικο και τελευταίο, η Κόρη. Η Φωτογραφία είναι πρόσφατη, με το Απριλιάτικο χιόνι...και ανήκει στον Φώτη Τεντολούρη.

Του Αποστόλου Κουρσοβίτη

Δημοτικό Στάδιο Τρικάλων Χρήστος Παπανικολάου - Σοφία Σακοράφα

 

Από τις 20 Απριλίου 2024 και εφ’ εξής, το Δημοτικό Στάδιο Τρικάλων θα ονομάζεται «Δημοτικό Στάδιο Τρικάλων Χρήστος Παπανικολάου – Σοφία Σακοράφα», μετά την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικκαίων, που ελήφθη στις 13 Ιουλίου 2023, επί Δημαρχίας Νίκου Σακκά και την τελετή των αποκαλυπτηρίων που πραγματοποιήθηκε μπροστά από την κεντρική είσοδο του Σταδίου.

«Ο Χρήστος Παπανικολάου και η Σοφία Σακοράφα, θα είναι για πάντα, τα μόνιμα φωτεινά παραδείγματα για όλες τις μελλοντικές γενιές». Με τη φράση αυτή ο Δήμαρχος Τρικκαίων και Πρόεδρος της ΠΕΔ Θεσσαλίας Νίκος Σακκάς, κάλεσε τους δύο τρικαλινούς πρωταθλητές με τα ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ να αποκαλύψουν μαζί την πινακίδα με τα ονόματά τους στην πρόσοψη του Δημοτικού Σταδίου Τρικάλων, ενός Σταδίου, που έχει φιλοξενήσει πλήθος διοργανώσεων, σε πολλά αγωνίσματα: στίβος (πανελλήνια και βαλκανικά πρωταθλήματα, Τσικλητήρεια), ποδόσφαιρο (αγώνες όλων των κατηγοριών και διοργανώσεων), μπάσκετ (στο παλιό τσιμεντένιο δάπεδο), ενώ διαθέτει και χώρους προπόνησης.

Ο Χρήστος Παπανικολάου είναι ο τρικαλινός που στις 24 Οκτωβρίου 1970 στο Στάδιο (τότε) Γεώργιος Καραϊσκάκης έκανε το πρώτο στον στίβο παγκόσμιο ρεκόρ για Έλληνα αθλητή, στο άλμα επί κοντώ, με 5 μέτρα και 49 εκατοστά.

Η δε Σοφία Σακοράφα, στις 26 Σεπτεμβρίου 1982 στο διεθνές μίτινγκ «Βενιζέλεια» στα Χανιά, πέτυχε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ από Ελληνίδα αθλήτρια στον ακοντισμό, με 74,20 μέτρα.

Αναζητώντας τον δρόμο του ονείρου

 

Δρόμοι που οδηγούν παντού και πουθενά.

Δρόμοι που υπόσχονται το αδιέξοδο και τις λύσεις.

Φαλκιδεμένοι δρόμοι του ονείρου.

Η πολιτεία οφείλει να μπορεί να διαμορφώνει τους δρόμους για την πραγμάτωση των ονείρων του κάθε ανθρώπου κι ο κάθε άνθρωπος να ακολουθεί τη φωνή της συνείδησής του, για την αναζήτηση του ονείρου. Κι αν στον δρόμο δεν απαντηθεί το όνειρο, ίσως να απαντηθεί το νόημα του τελικού προορισμού.

Το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το ΓΕΛ Βαλτινού στη γιορτή δημιουργίας και καινοτομίας «O Θε-ΤΑΛΩΣ συναντά τα e-trikala».

 

Στη γιορτή δημιουργίας και καινοτομίας για μαθητές και μαθήτριες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης συμμετείχαν το Δημοτικό Σχολείο Βαλτινού, το Γυμνάσιο Βαλτινού και το ΓΕΛ Βαλτινού, στη δράση «O Θε-ΤΑΛΩΣ συναντά τα e-trikala».  Η εν λόγω δράση είχε ως στόχο να δώσει ένα βήμα σε όλους τους μαθητές/τριες της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων να εκφραστούν, να διασκεδάσουν, να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους για το πώς σκέφτονται την έξυπνη πόλη.

Οι παρουσιάσεις, τα εργαστήρια και οι παράλληλες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στον εξωτερικό χώρο της Πλατείας Ρήγα Φεραίου- στην αρχή της οδού Ασκληπιού Τρικάλων, την Πέμπτη 18 Απριλίου 2024 και ώρα από 9:00 -14:00 για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και την Παρασκευή 19 Απριλίου 2024 και ώρα από 9:00 – 14:00  για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Τη δράση «Ο Θε-ΤΑΛΩΣ συναντά τα e– trikala», μια γιορτή δημιουργίας και ψηφιακών δεξιοτήτων για μαθητές/τριες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου ανθρωπιστικές επιστήμες συναντούν την εκπαιδευτική ρομποτική, τις εφαρμογές  STEAM, τα εικαστικά, τη μουσική, τον χορό καθώς και όλες τις τέχνες, πραγματοποίησαν οι Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Θεσσαλίας- Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων, τους Δήμους Τρικκαίων, Μετεώρων, Πύλης, Φαρκαδόνας, το Εμπορικό Επιμελητήριο Τρικάλων και τον Εμπορικό Σύλλογο Τρικάλων. 

Στον χώρο των εκδηλώσεων υπήρχαν 15 περίπτερα για παρουσιάσεις των project των μαθητών/τριών, χώρος με σκηνή για μουσικά, χορευτικά και θεατρικά σχήματα, ειδικό περίπτερο του European  School Radio που μετέδιδε ζωντανά τις παρουσιάσεις των μαθητών/τριών, κατασκευές του Θε-ΤΑΛΩΣ, εργαστήρια, επίδειξη με εφαρμογές VR, Drones. Ρομποτικής, έξυπνων κατασκευών, Face Painting, μακιγιάζ, εργαστήρια κατασκευής για μπλουζάκια και κούπες από τα ΕΠΑΛ της Π.Ε. Τρικάλων και άλλες εκπλήξεις.

Μνήμες από την πλημμύρα «Daniel»

 

Είχε μπει ο Σεπτέμβρης και τα δελτία πρόγνωσης καιρού είχαν προβλέψει την επερχόμενη κακοκαιρία «Daniel». Έτσι, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμέναμε, ίσως, κάποιο θάμα!» από τις 5 έως 7 Σεπτεμβρίου 2023, επί δύο συνεχείς ημέρες (Τρίτη και Τετάρτη 5-6 Σεπ.), άρχισε η καταρρακτώδης βροχή που είχε ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσει ο Πηνειός ποταμός και οι παραπόταμοί του στη Δυτική Θεσσαλία. 

Χιλιάδες άνθρωποι κινδύνεψαν να χάσουν την ζωή τους, άλλοι έχασαν εντελώς τα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους και άλλοι υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές, που απαιτήθηκαν μακροχρόνιες και δαπανηρές εργασίες αποκατάστασης.  

Αγροτικοί και επαρχιακοί δρόμοι καταστράφηκαν και χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμης γης βρίσκονταν κάτω από τόνους νερού και πετρελαίου.  

Η πλημμύρα επέφερε τεράστιο πλήγμα στην κτηνοτροφία και τη γεωργική παραγωγή. Ταυτόχρονα,  καταγράφτηκε μεγάλος αριθμός νεκρών ζώων, ενώ είχε εκδηλωθεί και επιδημιολογική κρίση, με κρούσματα γαστρεντερίτιδας και λοιμώξεων του αναπνευστικού.

Το φαινόμενο της κακοκαιρίας Daniel εξελίχθηκε σε εφιάλτη, για την ευρύτερη περιοχή του νομού Τρικάλων καθώς οι καταστροφές και τα προβλήματα ήταν πολλά. Στην περιοχή μας, το Βαλτινό ευτυχώς την πέρασε με ελάχιστα προβλήματα σε σχέση με τα διπλανά χωριά, όπως ο Παραπόταμος, η Φωτάδα, το Βαλομάντρι και τα Ρόγγια που τα νερά είχαν κατακλύσει τα πάντα.

Ας θυμηθούμε κάποιες εικόνες από τις ημέρες εκείνες κι ας έχουμε πάντα κατά νου πως: πλημμυρικά φαινόμενα προκαλούνταν και θα προκαλούνται, όταν τα νερά των βροχοπτώσεων είναι πάρα πολλά και οι κοίτες των ποταμών δεν τα χωρούν, είτε λόγω της διαμορφώσεως του εδάφους, είτε λόγω άστοχων ανθρωπίνων επεμβάσεων με τις οποίες αυτές περιορίζονται, είτε παραλείψεως καθαρισμού της κοίτης αυτών.

Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και η ραγδαία μεταβολή του κλίματος, τότε αντιλαμβάνεται κανείς γιατί συμβαίνουν τέτοια καταστροφικά γεγονότα και τι μέτρα πρέπει να ληφθούν. 

«Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν».

ΘΑ ΒΡΕΞΕΙ;

 

«Θα βρέξει ή δεν θα βρέξει;»

Ο ουρανός αναδεύεται, μουγκρίζει και αστραποβολά. Κάποια στιγμή ησυχάζει κι αμέσως αναρπάζει τα σύννεφα από τις μακριές ουρές τους. Τα στύβει και υγραίνεται.

Ταχύνω το βήμα μου, συμμαζεύομαι και προσπαθώ να μπω όσο βαθύτερα γίνεται μέσα στα ρούχα μου.

«Θα βρέξει ή δεν θα βρέξει; Κι εσύ δρόμε, που με συνοδεύεις αγόγγυστα, δεν απαντάς;»

Κι ο δρόμος υπονόησε:

«Μα, εγώ πάντοτε σιωπώ. Πώς ζητάτε από έναν που δεν έχει γλώσσα να μιλήσει; Και, κυρίως, πόσο περιττό να ζητάτε να βγείτε από τα αδιέξοδά σας, από έναν που η φύση του είναι μόνο διέξοδος; Απλώς βαδίστε με».

Του Ηλία Κεφάλα

Οι παλιές γειτονιές του Βαλτινού

 

Ένα βίντεο με παλιά φωτογραφικά τεκμήρια, γεμάτα πληροφορίες και κυρίως ερεθίσματα για να σκεφτούμε πάνω στην περιπέτεια του βίου, του χωριού στο χρόνο. Ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες των κατοίκων του Βαλτινού, που καταμαρτυρεί έναν κόσμο ο οποίος έφυγε ανεπιστρεπτί.

Μια ελεγεία για ότι έφυγε και χάθηκε στο χρόνο, ή κι αν παρέμεινε αλλοτριώθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Μια ευκαιρία για επιστροφή, για περιπλάνηση στο παρελθόν μας, και στο χωριό όπου ζήσαμε και ζούμε, αλλά που έχει αλλάξει τόσο με το πέρασμα του χρόνου, τις περιστάσεις της ζωής, αλλοιώνοντας σε μεγάλο βαθμό τον πυρήνα αλλά και την ανθρωπογεωγραφία του, και τον τρόπο ζωής των κατοίκων.

Οι παλιές γειτονιές του Βαλτινού, ο βιωμένος χρόνος, οι άνθρωποι που έφυγαν, η μνήμη,  σε συνάρτηση με τον προσωπικό στοχασμό, την ενατένιση και την παρατήρηση των υποκειμένων, του τότε και του σήμερα, είναι τα στοιχεία που διέπουν και κυριαρχούν σ’ αυτό το βίντεο, που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του τόπου και των ανθρώπων που έζησαν ή ζουν σε αυτόν. 

Καλή περιπλάνηση!

Η Εκδρομή στη λίμνη Πλαστήρα του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

 

Εκδρομή στη λίμνη Πλαστήρα διοργάνωσε και πραγματοποίησε, την Κυριακή 14 Απριλίου 2024, ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού.

Ήταν μια εύστοχη επιλογή των διοργανωτών καθώς οι εκδρομείς είχαν την ευκαιρία να δουν, να χαρούν τις ομορφιές και να απολαύσουν το εξαιρετικό τοπίο της περιοχής.

Η λίμνη είναι ένα από τα πιο όμορφα τεχνικά στολίδια της Θεσσαλίας που ο Νικόλαος Πλαστήρας οραματίστηκε στοχεύοντας να τροφοδοτήσει τις γύρω περιοχές που το καλοκαίρι υπέφεραν από λειψυδρία καθώς και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με την εκμετάλλευση της δύναμης του νερού.

Στο πρόγραμμα υπήρχε και η προσκυνηματική επίσκεψη στο μοναστήρι της Παναγίας Πελεκητής. Στα 1400 μέτρα, επάνω στο χείλος της απόκρημνης πλαγιάς των Αγράφων, ένα χιλιόμετρο βορειοδυτικά του χωριού Καρίτσα του Δήμου Λίμνης Πλαστήρα, το μοναστήρι της Παναγιάς Πελεκητής αποτελεί ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό δημιούργημα του 15ου αιώνα.

Το εσωτερικό της, γεμάτο με πύλες και φυσικούς θόλους από το βράχο μέσα στον οποίο πελεκήθηκε, βρίσκεται ο μονόχωρος ναός της Ανάληψης του Σωτήρος με το εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο και της σπάνιας τέχνης αγιογραφίες. Καμαροσκέπαστοι διάδρομοι και στοές οδηγούν στο δεύτερο ναό της μονής, την Παναγιά Φανερωμένη. Είναι αθωνικού τύπου με αγιογραφίες του 1666 και εικόνες κρητικής τέχνης. 

ΤΡΙΖΟΝΙ

 

Κέρκυρα,12:04, μεσάνυχτα, ημέρα Δευτέρα 15/4/2024. Με τα παράθυρα ανοιχτά, σκυμμένος στον υπολογιστή, σηκώνω το κεφάλι μου να πιώ λίγο από τον...απογευματινό καφέ. Συνηθίζω να αφήνω καφέ στην κούπα μου και αργά το βράδυ, τον αποτελειώνω με μεγάλη ευχαρίστηση ! Από τα ηχεία του υπολογιστή μου πηγάζει Σπανός και νέο κύμα ! Κουράστηκα. Χαμηλώνω την ένταση, κουμπώνω τα χέρια μου στον αυχένα, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ένα τριζόνι έξω από την πόρτα μου, συναγωνίζεται τα ελάχιστα ντεσιμπέλ των ηχείων μου. Κλείνω τη μουσική και τώρα το μόνο που ακούγεται από το καντούνι, είναι το τριζόνι που προκάλεσε το ενδιαφέρον μου για την πρώιμη εμφάνισή του. Καλός καιρός, δε λέω αλλά, διάολε δεν έχουμε ακόμη Καλοκαίρι !

Γκουγκλάρω για πληροφορίες και ως συνήθως εμφανίζονται απίστευτες σε όγκο και περιεχόμενο πληροφορίες για...το τριζόνι ή Γρύλος αν προτιμάτε. Πλουσιότερος σε γνώσεις από σήμερα χαχα!...Ο Γκιώνης της πάνω πλατείας έπαψε εδώ και ώρα να ακούγεται λες και έχουν συνεννοηθεί για τη σειρά "Εμφάνισης" ! Το τριζόνι, κάνει τη νύχτα να μοιάζει με βαγόνι που σέρνεται αργά στους σιδερένιους τροχούς. Η μυσταγωγική σύνδεση Τριζονιού και Εμού, διακόπτεται βίαια από ένα ζευγάρι που εισήλθε στο καντούνι σέρνοντας από μια βαλίτσα ο καθένας, κάνοντας απίστευτο θόρυβο χωρίς το μέτρο του Τριζονιού. Του Τριζονιού που, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν το ακούσω, ο ήχος του θα με πάει πίσω στα πρώτα χρόνια της ζωής μου και στο χωριό μου τη Χαϊδεμένη, αποκωδικοποιώντας στη μνήμη μου αμέτρητους ήχους… Όπως για παράδειγμα, τέτοιες νύχτες με μπόλικη Άνοιξη, κάθε που νυχτώνει στο ποταμάκι της Χαϊδεμένης, δίνουν συναυλία τα βατράχια λες και υποψιάζονται πως κάποιος, κάποιοι, τα ακούν με προσοχή και δώστου οι παραλλαγές, και δώστου οι Σολίστες Βάτραχοι κι από κοντά οι Μπάσοι κι όλων των αποχρώσεων χορωδοί ! Κι αν η ζωή μας στις μέρες μας μεταφράζεται περίπλοκα, ο Γκιώνης, το Τριζόνι κι αργότερα το Τζιτζίκι, παραδίδουν μαθήματα απλούστευσης, αρκεί να ακούς. Άκου! Καλημέρα!

Του Αποστόλου Κουρσοβίτη

Τα ποδοσφαιράκια (μπαλάκια)

 

Τα ποδοσφαιράκια ή μπαλάκια όπως τα έλεγαν οι περισσότεροι, υπήρξαν κατά κόρον τα παιχνίδια των εφήβων, ειδικότερα κατά τις δεκαετίες του 1970 – 1990. Οι αίθουσες ψυχαγωγίας της εποχής, (καφενεία, σφαιριστήρια μπιλιάρδα) διέθεταν και επιτραπέζια ξύλινα ποδοσφαιράκια και ήταν οι χώροι στους οποίους σύχναζαν οι λάτρες αυτού του παιχνιδιού.

Για τους περισσότερους νέους της εποχής, τα ποδοσφαιράκια αποτελούσαν ένα διασκεδαστικό ομαδικό παιχνίδι, το οποίο εν μέρει, ήταν βασισμένο στους κανόνες του ποδοσφαίρου. Οι βασικές του διαφορές είναι ότι το γήπεδο που διεξάγεται ο αγώνας, είναι το επιτραπέζιο δάπεδο του παιχνιδιού (κατασκευασμένο από ειδικό φελό), οι ποδοσφαιριστές είναι ξύλινοι, προσαρμοσμένοι και στοιχισμένοι πάνω σε μια μεταλλική ράβδο, η οποία καθοδηγείται, από μια ξύλινη χειρολαβή και για μπάλα χρησιμοποιούνται μπαλάκια ειδικής κατασκευής. Παίζεται με δύο (μονομαχία), ή με τέσσερεις παίκτες (τετράδα).

Το παιχνίδι ξεκινούσε με τη ρίψη μάρκας στον κερματοδέκτη ώστε να βγουν τα πέντε μπαλάκια του παιχνιδιού. Το πρώτο μπαλάκι πέφτει στο κέντρο του γηπέδου και οι παίχτες προσπαθούν να σκοράρουν στην υποδοχή του τέρματος. Όποιος βάλει τα περισσότερα μπαλάκια στο τέρμα του άλλου κερδίζει το παιχνίδι.

Όρθιοι οι παίκτες  από κάθε μεριά, εμφορούμενοι από την αγωνία και την ένταση του αγώνα, σηκώνουν ολόκληρο το τραπέζι όρθιο, ενώ οι «περίεργοι θεατές» που κάθονται γύρω από το παιχνίδι και το παρακολουθούν απολαμβάνουν κι αυτοί με τη σειρά τους τις επευφημίες και τους πανηγυρισμούς σε κάθε γκολ.

Η δεξιοτεχνία και η γρήγορες κινήσεις είναι τα χαρακτηριστικά του καλού και επιδέξιου παίχτη.

Όμως ανεξάρτητα από το επίπεδο επιδόσεων του κάθε παίχτη, αυτό το εκπληκτικό παιχνίδι, πρόσφερε χαρά και αναψυχή για πολλά χρόνια στη νεολαία.

Και επειδή το ποδοσφαιράκι είναι διαχρονική αξία, αν το ψάξεις όλο και κάπου θα το βρεις. Όλο και σε κάποιο μαγαζί θα στέκεται και θα περιμένει δύο αντιπάλους να του δώσουν ζωή.

Σχολικές μνήμες «Η εφημερίδα του Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού»

 

Οι σχολικές αναμνήσεις για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ανεκτίμητες και φυσικά μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη. Όσα χρόνια και να περάσουν τα αθώα, ξένοιαστα αλλά και τόσο δημιουργικά σχολικά χρόνια πάντα θα αναπολούνται. 

Σήμερα αναμοχλεύουμε σχολικές μνήμες του Βαλτινού πριν από τρεις δεκαετίες. Πριν από τριάντα χρόνια λοιπόν, κάτω από την εποπτεία του συγχωριανού μας δασκάλου, Στέφανου Βαγγελού, οι μαθητές της Δ΄ τάξης, του δημοτικού σχολείου Βαλτινού, του σχολικού έτους 1995 - 1996, σχεδίασαν, οργάνωσαν, επιμελήθηκαν και εξέδωσαν την σχολική εφημερίδα με τίτλο «Τα περιστεράκια της Ειρήνης».

Πρόκειται για μια μαθητική εφημερίδα 12 φύλλων, διαστάσεων 30 εκ. ύψος και 21 εκ. πλάτος, η οποία εκδίδονταν από τους μαθητές κάθε μήνα.

Η έκδοση της σχολικής εφημερίδας ήταν μια ευχάριστη και δημιουργική δραστηριότητα, που στόχο είχε την ελεύθερη έκφραση των μαθητών και την επικοινωνία τους με ανθρώπους εκτός σχολείου. Παράλληλα έδινε κίνητρο στα παιδιά να εργαστούν σε ομάδες και βοηθούσε «να ανοίξει» το σχολείο στην κοινωνία. 
Παρακάτω παρουσιάζονται δειγματοληπτικά κάποια φύλλα από τα τεύχη των εφημερίδων που είχαν εκδοθεί εκείνη τη χρόνια.

Η λεύκα στην αυλή του σπιτιού μου

 Του Ευαγγέλου Σωτ. Στάθη, Φιλολόγου

 

Όταν ο ήλιος βασίλευε και άρχιζε να απλώνεται μία γλυκιά μελαγχολία στο χωριό, στο κήπο και στη ρούγα και να πέφτει η νυχτερινή σιγαλιά, τη σειρά στις λεύκες την έπαιρναν τα καλακούδια, όσα απ’ αυτά δεν χωρούσαν ή δεν ήθελαν να παν στον καβαλάρη της στέγης του σπιτιού ή στην καμινάδα του μπουχαρή, κάτιαζαν στη λεύκα.

Δεν ξέρω γιατί τα καλακούδια δημιουργούσανε ατμόσφαιρα μελαγχολίας. Ήταν γιατί μαζεύονται τέτοια ώρα να κουρνιάσουν κι αυτά, γι αυτό και οι φωνές τους ήταν κάπως παραπονιάρικες; Ήταν το χρώμα τους το μαύρο που έφερνε αυτήν τη μελαγχολία;

Κι ύστερα έρχονταν οι νύχτα, η καλοκαιριάτικη νύχτα με το φεγγαράκι ή τα αμέτρητα αστέρια. Η οικογένεια έπεφτε για ύπνο στη ρούγα, ξεθεωμένη από την κούραση. Στην ίδια ρούγα και δίπλα δίπλα κοιμούνταν και οι αγελάδες με τους δικούς τους, καμιά φορά, χαρακτηριστικούς «ήχους και θορύβους». Όμως τη βαθιά αυτή σιγαλιά έκοβε η κλαψιάρικη φωνή της χουχουιάβας και πιο πολύ του γκιόνη. Παράξενες και μυστηριώδης φωνές που προκαλούσαν συγχρόνως και δέος και συμπάθεια,για αυτό και μας άρεζαν και όχι. Από τη μια μας νανούριζαν, από την άλλη μας δημιουργούσαν ανείπωτο παράπονο και μελαγχολία. –«Γιατί κάνει έτσι χουχουιάβα μανιά; γιατί κλαίει τόσο γκιόνης; λες να… -Πλαϊάστε τώρα, δεν είναι τίποτε», έλεγε καθησυχαστικά η γιαγιά. Και μείς ησυχάζαμε και κοιμόμασταν, η γιαγιά ήξερε τι έλεγε.

Ύστερα το φθινόπωρο. Τα φύλλα της λεύκας κιτρίνιζαν και άρχιζαν να πέφτουν μελαγχολικά μελαγχολικά στη γη. Μ’ ένα μικρό αεράκι έπεφταν χιλιάδες χιλιάδες, μ’ ένα δυνατό άνεμο εκατομμύρια φύλλα έπεφταν και έκαναν ένα παχύ στρώμα «ως το κότσι».

Είχαμε πολλές τέτοιες λεύκες, γύρω γύρω στο οικόπεδο, τρεις όμως από αυτές ήταν τεράστιες σε ύψος και σε χόντρο. Το ύψος τους άγγιζε τον ουρανό και «το χόντρο της» καθεμιάς ήθελαν δύο άντρες να το αγκαλιάσουν. Ήταν μπροστά στο δρόμο, κοντά στη μεγάλη αμαξ(ι)κή της ρούγας. Και στις τρεις ήταν «γραπατσομένες» κληματαριές σαν και αυτές που αναφέραμε την προηγούμενη φορά.

Όλοι οι πατεράδες τότε, όταν ήθελαν να τιμωρήσουν τα παιδιά τους για κάποια ζαβολιά, τα κρεμούσαν στο δέντρο της αυλής. «Θα σε κρεμάσω, κερατά», έλεγαν. Το ’λεγαν και τό ’καναν. Ε, λοιπόν, και μας, και τους τρεις μας κρεμούσε ο πατέρας μας από τη λεύκα την πρώτη λεύκα, μας ξεκρεμούσε όμως γρήγορα η μανιά μας. Ήμασταν τυχεροί που είχαμε μανιά, και καλή μανιά.

Αυτά κι άλλα πολλά θυμάμαι όταν βλέπω τη λεύκα. Όταν ακούω τη λέξη αυτή, το μυαλό μου πάει στο πατρικό σπίτι των παιδικών μου χρόνων. Βέβαια, όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη λεύκα. Ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του βιώματα και τις δικές του αναμνήσεις, συνδυασμένα με άλλα δέντρα, τον πλάτανο, τη σκαμνιά ή όποιο άλλο. Αλλά, να, αυτά που αναφέραμε ταιριάζουν περισσότερο με τη λεύκα. Έτσι καμαρωτή και πανύψηλη όπως ήταν, την προτιμούσαν περισσότερο οι άνθρωποι, τα πουλιά και η κληματαριά. Πάντως εγώ με τη λεύκα και το σπίτι μου κάνω συνειρμούς, όπως έκανε ο Καζαντζάκης με τη γαζία και την μάνα του.

Σήμερα, μην το ψάχνεις. Είναι αδύνατο να βιώσεις τέτοιες οπτικές και ακουστικές εικόνες και σκηνές. Είδες στην αυλή ή στον κήπο σου καμιά καρακάξα, κάνα καλιακούδι; έστησες παγίδα στον κήπο σου να πιάσεις «κάναν τσούπο»; άκουσες το χτύπημα της μύτης του πελεκάνου «τάκα! τάκα! τάκα! τάκα!» Ενοχλήθηκες στον ύπνο σου από τη λυπητερή φωνή του γκιόνη και της χουχουϊάβας; Κι ούτε πρόκειται. Δεν θα μας κάνουν το χατήρι ποτέ αυτά τα πουλιά. Ύστερα και εμείς φροντίσαμε καλά για αυτό. Διώξαμε τα πουλιά αυτά, τα έδιωξε η τεχνολογία με τα σύρματα της ΔΕΗ, τα διώξαμε και μείς οι ίδιοι κόβοντας τα δέντρα. Τα δέντρα δεν χρειάζονται τώρα, είναι καλύτερες οι ημίγυμνες αυλές. Ούτε τον ίσκιο τους δεν θέλουμε.

Έχουμε τις τέντες, τα στέγαστρα και κάτι ψεύτικα κιόσκια. Εξάλλου, τώρα είμαστε και «πολιτισμένοι». Δεν κάθονται τώρα στις αυλές ο κόσμος, μαζεύονται μέσα, παρέα με τη μοναξιά και την πλήξη της τηλεόρασης. Ύστερα η λεύκα ή ο πλάτανος είναι παλιακά δέντρα. Τώρα βάζουν φοίνικες, κυπαρίσια, μανόλιες, «άκου μανόλιες!!»

Ναι, αλλά τα πουλιά δεν θέλουν να τραγουδήσουν στους φοίνικες, τα καλιακούδια δεν είναι θαλασσοπούλια, τα πελεκάνια τη θέλουν ψηλά τη φωλιά τους και το κλίμα δεν μπορεί ή δεν θέλει να γραπατσωθεί σε τέτοια δέντρα.

Γι’ αυτό και μείς οι μεγαλύτεροι είμαστε σαν χαμένοι, οι κακόμοιροι. Γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε πού γεννηθήκαμε, πως μεγαλώσαμε και πώς ζούμε τώρα.

 

Σουίτα art café (Ένας χώρος πολιτισμού και δημιουργίας)

Μια συνέντευξη του Παναγιώτη Μαγκλάρα στο Trikalapod  (podcasts με την Αφροδίτη Νανάκη)

 

Σε μια πόλη όπως τα Τρίκαλα, όπου όλα αλλάζουν, υπάρχει ένας χώρος, η “Σουίτα art café”, που είναι πάντα εκεί. Ατμοσφαιρικός, με ρετρό διακόσμηση και cozy διάθεση, αποτελώντας κομμάτι της τοπικής αισθητικής, για περισσότερο από σαράντα χρόνια.

Αφηγητής της κοινωνικοπολιτιστικής ζωής των Τρικάλων, μα πάνω απ’ όλα οικείο καταφύγιο για τρεις γενιές, σε μια κοινωνία που τείνει να ξεχνάει, να γκρεμίζει, να διαγράφει.

Ο Παναγιώτης Μαγκλάρας τα τελευταία 25 χρόνια έχει ταυτίσει το όνομά του με αυτό της “Σουίτας” και έχει πραγματοποιήσει εκεί μέσα-όπως λέει- πολλά από τα ταξίδια που δεν κατάφερε να κάνει… Η πλειονότητα των Τρικαλινών, έχει σίγουρα συνταξιδέψει με τον Παναγιώτη σε κάποια από αυτά τα ταξίδια. Μιλάμε άλλωστε για περισσότερες από πεντακόσιες εκδηλώσεις κάθε είδους που έχουν φιλοξενηθεί στον εν λόγω χώρο. Ένας χώρος όπου υποδέχθηκε κάθε ιδέα και κάθε καλλιτεχνική- και όχι μόνο -έκφραση.

Σ αυτό το podcast, ο Παναγιώτης Μαγκλάρας κάνει έναν απολογισμό των δυόμιση δεκαετιών που φέρει την ευθύνη λειτουργίας της “Σουίτας”, βάζοντας θετικό πρόσημο σ’ αυτή την πολυετή διαδρομή.

Θυμάται καλλιτέχνες που τον συγκίνησαν γιατί η τέχνη τους ήταν εναρμονισμένη με τον χαρακτήρα τους, θυμάται ατυχείς στιγμές που όμως του προσέφεραν σημαντική εμπειρία στο πέρασμα των χρόνων και μοιράζεται τις σκέψεις του για το μέλλον της “Σουίτας art café”…

Για να ακούσετε την συνέντευξη πατήστε https://trikalapod.com/

Ένα σκίτσο την ημέρα

 

Από την ιστοσελίδα «Ένα σκίτσο την ημέρα» επιλέξαμε και παρουσιάζουμε, με βάση την αρμονία όλων των στοιχείων της φύσης, κάποιες τοπιογραφίες. Το τοπίο περιλαμβάνει συνήθως βουνά, κοιλάδες, πεδιάδες, δέντρα, ποτάμια, λίμνες και δάση, με μία ευρεία θέα να αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του πίνακα και τα στοιχεία του να είναι διευθετημένα σε μία «δεμένη» σύνθεση. Τίποτα δεν διαταράσσει αυτή την αρμονία του τοπίου, τα πάντα συνυπάρχουν ειρηνικά με τη φύση και απολαμβάνουν την ήσυχη στιγμή της ημέρας. 

Κι αν δεν υπάρχει το χρώμα σ’ αυτές τις τοπογραφίες, ας βάλει ο καθένας, από την παλέτα της ψυχής του, τα δικά του χρώματα για την ολοκλήρωσή τους.