Απολαμβάνω
στην εξοχή την πιο γλυκιά ώρα της ημέρας: το σούρουπο. Οι άνθρωποι υπό το άχθος
της ημερήσιας κούρασης χαλαρώνουν κι επιζητούν την ειρηνική σύμπραξη με τη
συντροφιά φίλων ή, σε περίπτωση μοναχικής συγκυρίας, επαφίενται στην ευρύχωρη
αγκαλιά του τοπίου που, γαλήνιο κι αυτό, γαληνεύει κι όλους τους εισερχομένους
στις φανερές ή κρυφές του κόγχες.
Εδώ
είμαι κι εγώ σαν μιαν ασήμαντη κουκκίδα την ώρα της μοναχικής περιδιάβασης. Οι
δύο δίδυμες λεύκες σιωπούν και με νεύματα με παρακινούν να περάσω ανάμεσά τους.
Στο βάθος ο νωχελής καπνός από καιόμενα ξερόκλαδα και φρύγανα δημιουργεί
συνειρμούς με μακρινά γεγονότα κι ανεξίτηλες μνήμες.
Υπάρχει
κάτι πιο ειρηνικό από τον καπνό, όταν αργεί πολύ να ανεβεί και να χαθεί στον
ουρανό; Όχι.
Α,
να, και το βουνό. Ίσα που διακρίνεται στο βάθος και θέλει να χαθεί από τον
κόσμο της πραγματικότητας. Ένα τείχος υπό αμφισβήτηση, που μόλις που
προλαβαίνουμε να το δούμε.
Του
Ηλία Κεφάλα
