Βαριά
αρρώστια πλάκωσε στα αγέρωχα πλατάνια
και τώρα κινδυνεύουνε τα έρμα απ’ την αφάνεια.
Μύκητας
τρώει τη σάρκα τους, σαπίζει τα κορμιά τους,
ξεραίνονται τα φύλλα τους, νεκρώνουν τα κλαδιά τους.
Είναι
η όψη τους φριχτή, αθώρητη η θωριά τους,
και μόνο η καύση είναι γι’ αυτά, τώρα η γιατρειά τους.
Μοναχικά, πανύψηλα, στολίδια των αιώνων,
στον ίσκιο τους ακούγαμε, τραγούδια των προγόνων.
Τώρα
κουφάρια κείτονται, με τη σειρά κι αντάμα,
η
φύση γύρω ορφάνεψε, θρήνος βουβός και κλάμα.
Του
πονεμένου πλάτανου τον πόνο εγώ τον ξέρω
καθώς εκεί στον τόπο μου μιλούσε μ’ έναν γέρο
και
του ’λεγε: «την άρρωστη ζωή την υποφέρω,
μα δεν μπορώ να ανέχομαι παιχνίδια για συμφέρο...
Κάποιοι
μας καπηλεύονται κι αυτό δεν είναι ψέμα,
στήνουνε μπίζνες , οικονομούν, από το όλο θέμα.
Ανάθεμα
στο άδικο, ανάθεμα στο ψέμα,
αλί! στον άμοιρο λαό, του πίνουνε το αίμα!!!»
Κι
ο γέρος που τον άκουγε, περίλυπος στην άκρη
κι
ατένιζε το βλέμμα του στης γης όλα τα μάκρη,
προσπάθησε, μα μάταια, να κρύψει κάποιο δάκρυ.
