Πρώτα
χρόνια της άνδρωσης.
Προσπαθώ
να στρέψω τα νώτα μου στον παγερό άνεμο, αλλά δεν είναι αυτός από τον οποίο
θέλω να προφυλαχτώ. Τη φτώχεια έχω στο μυαλό μου που με πολιορκεί από κάθε
γωνιά και με κατακυριεύει και μια αδιόρατη φωνή, μέσα βαθιά μου, που με
παρακινεί να φύγω, ν’ αλλάξω τόπο, ν’ αλλάξω ζωή. Στερημένα νεανικά χρόνια,
αλλά που παραδόξως τα νοσταλγώ για τη φλόγα που σιγόκαιγε μέσα τους και για τις
ελπίδες που φτεροκοπούσαν κι ας ήξερα πως δεν θα ευοδωθούν.
Πάμφτωχος
και ο περίγυρος, έμψυχος και μη.
Τ’
αδυσώπητα νερά των βροχών μας περικύκλωναν, τότε, από παντού και χώνονταν
βιαίως μέσα στα σπίτια μας. Πολλές φορές για να πας από το ένα σπίτι στο άλλο
ήθελες βάρκα. Παρόμοια φαινόμενα περιγράφει ο Ζήσης Σκάρος στο διήγημά του «Στο
βάλτο για παπιά», όπου διεκτραγωδεί την καθημερινή ζωή στα πλημμυρισμένα καθ’
όλη τη διάρκεια του χειμώνα καμποχώρια της Καρδίτσας. Τι καιροί, τι ασχήμιες,
αλλά και τι άγρια ομορφιά μέσα σε ένα τοπικό κοινωνικό κλίμα που (μας) φάνταζε
απολύτως φυσιολογικό.
Πώς λιμνάζει καμιά φορά ο νους, χωρίς ούτε ένα κύμα να ταράσσει τις σκέψεις του… Το τέλμα της μη αντίδρασης.
Του
Ηλία Κεφάλα
