Μπήκαμε στην Άνοιξη. Χαρούμενη εποχή και πολλά υποσχόμενη! Η φύση αναζωογονείται, το φως εκθαμβωτικό, στον αέρα αισθάνεσαι ήδη το ιδιαίτερο άρωμα της εποχής, που είναι μοναδικό. Η αίσθηση της φρεσκάδας, της ζεστασιάς και της αναγέννησης, αλλά και οι υπέροχες μυρουδιές, που αιωρούνται στο ανοιξιάτικο αγέρι, διεγείρουν την μνήμη και μας ταξιδεύουν πίσω στη παιδική μας ηλικία.
Μια από τις πιο έντονες στιγμές, τις πιο χαρακτηριστικές γιορτινές αναμνήσεις για μένα, είναι η
μυρωδιά από τα κουλουράκια της μάνας μου. Τα πιο νόστιμα, νηστίσιμα, πασχαλινά,
αφράτα και γευστικά κουλουράκια που θυμάμαι από τα χέρια της!
Μια
απλή συνταγή που θα 'θελα να μοιραστώ και μαζί σας. Το μυστικό της;
Υλικά:
Ζάχαρη 2
φλ., Αυγά 4, Βούτυρο 250 γρ., Γάλα ½ φλ., Πορτοκάλι ½ φλ.
Χυμό, Πορτοκάλι ξύσμα, Αλεύρι 1 κιλό, Μπέικιν Πάουντερ 4 κ.γ.,
Βανίλια 3-4, Σόδα 1 κ.γ., Αλάτι ½ κ.γ.
Η
εκτέλεση της συνταγής είχε ως εξής:
Σε
ένα μπολ η μάνα, χτύπαγε το βούτυρο με τη ζάχαρη πολύ καλά, μέχρι να αφρατέψουν
και στη συνέχεια πρόσθετε τα αυγά ένα, ένα, το γάλα, τον χυμό πορτοκαλιού και
το ξύσμα. Σε άλλο μπολ ανακάτευε τα στερεά υλικά με το μισό αλεύρι και άρχιζε
να προσθέτει αυτό το μείγμα στο άλλο. Έβαζε τόσο αλεύρι όσο χρειάζονταν για να
γίνει η ζύμη, όχι πολύ σκληρή, αλλά ούτε και να κολλάει στα χέρια.
Άφηνε
τη ζύμη για ένα τέταρτο να ξεκουραστεί, και στη συνέχεια με την βοήθεια του
πατέρα μου, που χρησιμοποιούσε έναν χειροκίνητο μύλο, έπλαθαν τα κουλουράκια
δίνοντάς τα το ανάλογο σχήμα, σύμφωνα με την κοιλότητα εξόδου (καλούπι) του μύλου. Τα
άλειφε, μετά η μάνα, με ένα αυγό για να αποκτήσουν ωραίο ροδαλό χρώμα και τα
έψηνε στη κουζίνα ή στη μασίνα.
Το
σπίτι όλο ευωδίαζε, τα κουλούρια, γίνονταν αφράτα και λαχταριστά και μένανε
έτσι για μέρες. Κι όταν έρχονταν η ώρα της απόλαυσης, μμμ... η γεύση και η
όσφρηση χτύπαγαν κόκκινο. Τα απολαμβάναμε με όλες τις αισθήσεις, εστιάζοντας σε
κάθε μπουκιά, στη γεύση, στην υφή και στο άρωμά τους!
Δημήτρης Τσιγάρας
