Τὸ
γέρικο σπίτι δὲν εἶπε ποτὲ ὤχ τὴν ἡμέρα
Προσποιεῖται
πάντα τὸ ἀνύπαρκτο
–μιὰ
ραγισμένη ἀδιαφορία–
Ἀλλὰ
τὴ νύχτα – τὴν πικρὴ νύχτα
Ὅταν
οἱ ἀχτίδες τὸ λούζουν τοῦ φοβεροῦ Ἀλδεβαρὰν
Τὸ
σπίτι ἀφυπνίζεται
Μὲ
μιὰ πένθιμη μουσικὴ ἀνιχνεύει τὶς πληγές του
Ὁ
ὕπνος τῶν κεκοιμημένων διακόπτεται ἀπαλὰ
Τῶν
ἀγέννητων ὁ ἦχος παρεμβάλλεται
Μικρὰ
σιγανὰ βήματα κατηφορίζουν τὶς σκάλες
Ἕνα
ὑπόγειο κλάμα ἀνεβαίνει ἀπὸ τὰ μαῦρα θεμέλια
Γιατὶ
τὸ χτισμένο αἷμα βογκάει μ’ ἕνα θολὸ παράπονο
Καὶ
ἀπὸ τὸν ρόζο τοῦ ξύλου
Τὴ
νεκρωμένη φλέβα τῶν χυμῶν
Βγαίνει
ἡ γυναίκα μὲ τὰ μεγάλα φτερὰ
Περιφέρει
στὰ δωμάτια τὰ τρελά της μάτια
Στὴ
νάρκη τοῦ ἄλγους χαμένη στὸν ἀράγιστο φόβο
Καὶ
μὲ ὀδυνηρὰ ἀναφιλητὰ
Μέσα
ἀπὸ ὧρες ὑγρὲς καὶ ἀνασφάλιστες
Ἐπιστρέφει
δειλὰ ὁ πνιγμένος
Μουσκεύει
τοὺς τοίχους ψάχνοντας
Τὴν
χαμένη γι’ αὐτὸν εἴσοδο
Δυστυχεῖς
– ὅσοι ἀγρυπνοῦν τὴ νύχτα
Γιατὶ
τὸν θρῆνο ἐπιφορτίζονται τῶν τετελειωμένων
Του
Ηλία Κεφάλα, [ἀπὸ τὴ συλλογή μου «Σκοτεινὸς μαγνήτης», 1989]
