Του Ηλία Κεφάλα
Το σπίτι έμεινε ακατοίκητο. Ο τελευταίος ένοικός του είχε την ατυχία να έχει μόνο θυγατέρες που παντρεύτηκαν μακριά και δεν έμεινε κανένας ν’ αναλάβει και να συνεχίσει τη λειτουργία του οίκου. Η μεγάλη εγκατάλειψη των πενήντα και πλέον χρόνων γέννησε φαντάσματα μέσα στους χώρους του. Νυχτοπούλι πάντοτ’ εγώ, καθώς τριγύριζα άσκοπα στις σκάλες του τη νύχτα, άκουσα κι αμέσως γνώρισα τους πεθαμένους προγόνους να κλαίνε και να αναζητούν επί ματαίω τους απογόνους τους. Δεν άντεξα τον πόνο τους και φώναξα: «Μα, πνεύματα είστε, αερικά του χάους, γιατί δεν πάτε να τους βρείτε;» «Δεν το μπορούμε», απάντησαν με μια φωνή, «γιατί ο τόπος που μας γέννησε μας δένει εδώ και μόνο αυτός ο τόπος παρατείνει την αχνή ζωή μας». «Μα ποια ζωή σας;» «Αυτήν την άνευρη, τη μολυσματική ζωή της μοναξιάς, πίσω απ’ τον χρόνο». Και έτσι, κοιτάζω τώρα από μακριά αυτό το κίτρινο κάστρο του θανάτου, χωρίς να πλησιάζω τις σαθρές του κλίμακες. Όσο και να το λούζει ο ήλιος του μεσημεριού, δεν απαλείφει τους λυγμούς της νύχτας.
