Με την Αργώ

 

«Το τραγούδι, είναι έργο συμπυκνωμένο σε δύο-τρεις φράσεις μουσικές και με μιά απόλυτη αξία των λεπτομερειών που το συνθέτουν. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά αποτελούν οι στίχοι πάνω στους οποίους θα χτιστεί το τραγούδι και που οφείλουν να περιέχουν με σαφήνεια την ποιητική ιδέα, αυτήν που δημιουργεί την ανάγκη του τραγουδιού. Η ποιητική αυτή ιδέα πρέπει να αποκαλύπτεται με την πρώτη μελωδική φράση του τραγουδιού, ή με την βασική, ενώ ο ρυθμός της συνοδείας οφείλει να ζωγραφίζει το κλίμα, την ατμόσφαιρα του τραγουδιού…»

Με αυτή την συνταγή του Μάνου Χατζιδάκι, εμείς, μια παρέα φίλων, ο Δημήτρης Τσιγάρας, ο Χρήστος Γκίμτσας, ο Παναγιώτης Ζαχαρόπουλος και ο Ορέστης Κρικώνης επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε ένα τραγούδι και ξανοιχτήκαμε «Με την Αργώ», σε μαγικές μουσικές θάλασσες.

Εκεί ανακαλύψαμε υπέροχους προορισμούς, πρωτόγνωρες διαδρομές, Συμπληγάδες, Σειρήνες και πολλές ιστορίες, μία εκ των οποίων σας διηγούμαστε με αυτό το τραγούδι.

Μουσική: Δημήτρης Τσιγάρας

Στίχοι: Χρήστος Γκίμτσας

Ερμηνεία: Παναγιώτης Ζαχαρόπουλος

Βιολί: Ορέστης Κρικώνης

Επεξεργασία – Melodyne: Θωμάς Σιώμος

Ηχογράφηση: Στέλιος Καραγιώργος (στο «Μουσείο Τσιτσάνη»).

Μίξη: balanced studio Αποστόλης Γούσιος.

 Με την Αργώ

Από την Ιωλκό ξεκίνησα

με την Αργώ και αύρα στα πανιά,

τα μάτια πίσω δεν τα γύρισα

και ούτε ξανά πόνεσα στεριά.

 

Κι αν ακόμα δεν σε είδα

καπετάνιος στην ελπίδα,

με την έγνοια σου παλεύω

κι αν δεν σε βρω θα χαθώ.

 

Φάρος μου και ηλιαχτίδα

της καρδιάς μου η πυξίδα

με Σιρόκο σε γυρεύω

με Πουνέντε σε ποθώ.

 

Δεν έψαχνα χρυσάφι μάτια μου

ούτε Κολχίδες μες στη θάλασσα,

γύρευα μόνο τα κομμάτια μου

της έρμης μου ζωής που χάλασα.

 

Κι αν ακόμα δεν σε είδα

καπετάνιος στην ελπίδα,

με την έγνοια σου παλεύω

κι αν δεν σε βρω θα χαθώ.

 

Φάρος μου και ηλιαχτίδα

της καρδιάς μου η πυξίδα

με Σιρόκο σε γυρεύω

με Πουνέντε σε ποθώ.

Ο Τραχανάς

 

Τα δημητριακά, ή αλλιώς το «χρυσάφι του θεσσαλικού κάμπου», αποτέλεσαν για τους ντόπιους βασικό συστατικό της διατροφής τους ανά τους αιώνες. Υπήρξαν στυλοβάτες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ανάπτυξής τους. Φθηνά και σε αφθονία προϊόντα χρησιμοποιήθηκαν σε όλες τις μορφές τους, εμπλουτίστηκαν, συνδυάστηκαν με άλλες πρώτες ύλες και εξελίχτηκαν, χαρίζοντας στις επόμενες γενιές μια πραγματική πανδαισία γευστικών απολαύσεων, αλλά και τη βάση της θεσσαλικής και κατ’ επέκταση της ελληνικής κουζίνας.

Ένα από τα βασικότερα παράγωγα των δημητριακών είναι τα ζυμαρικά. Η καταγωγή τους περιβάλλεται από πολλούς μύθους καθώς χάνεται στα βάθη των αιώνων και διεκδικείται από πολιτισμούς όπως ο ελληνικός, ο ιταλικός, ο αραβικός και ο κινέζικος. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως η πρώτη αναφορά για την παρουσία τους γίνεται στην αρχαία ελληνική κουζίνα το 1000 π.Χ., με το όνομα «λάγανον», που δεν είναι άλλο από μια φαρδιά πλακωτή ζύμη, από αλεύρι και νερό, που την έκοβαν σε λωρίδες, αντίστοιχο με τη σημερινή «ματσάτα» της Φολεγάνδρου.

Οι ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες των ανθρώπων κάθε περιοχής της Ελλάδας συνετέλεσαν στη δημιουργία διαφόρων ειδών ζυμαρικών, ως προς τα δευτερεύοντα συστατικά, το σχήμα τους και τον τρόπο μαγειρέματος, μεταξύ των οποίων και ο τραχανάς.

Οι πρώτες μέρες της άνοιξης βρίσκουν το θεσσαλικό κάμπο έτοιμο να υποδεχθεί στην αγκαλιά του τους πολύτιμους χρυσαφένιους σπόρους των δημητριακών. Εκεί θα βλαστήσουν, θα αναπτυχθούν και θα ωριμάσουν μέχρι και τη συγκομιδή τους, το μήνα θεριστή (Ιούλιο), στα μέσα του καλοκαιριού. Το πλούσιο υπέδαφος σε συνδυασμό με τις κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, χαρίζουν στους κατοίκους της περιοχής, σε αφθονία, ποικιλίες δημητριακών αρίστης ποιότητας.

Την ίδια εποχή, με τις ψηλές κορυφές της οροσειράς της Πίνδου να φιλοξενούν ακόμα τα τελευταία χιόνια, τα κοπάδια των αιγοπροβάτων κάνουν δειλά – δειλά τις πρώτες τους εξορμήσεις στις βουνοπλαγιές, που γρήγορα καλύπτονται από πυκνό καταπράσινο χορτάρι, προετοιμάζοντας την μετακίνησή τους προς τα καλοκαιρινά βοσκοτόπια, στην καρδιά της Νότιας Πίνδου. Είναι η περίοδος της έντονης γαλακτοπαραγωγής. Αυτή την εποχή τα τρικαλινά νοικοκυριά θα εκμεταλλευτούν τις πρώτες ύλες, που τους προσφέρονται σε αφθονία από τη φύση, για την παρασκευή τροφίμων που θα αποθηκεύσουν και θα χρησιμοποιήσουν κατά την μακρά χειμερινή περίοδο. Έτσι λοιπόν, η άνοδος της θερμοκρασίας προς τα μέσα του καλοκαιριού, απαραίτητη προϋπόθεση για την διαδικασία της αποξήρανσης, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την παραγωγή του πιο χαρακτηριστικού τοπικού ζυμαρικού, με την κοκκώδη μορφή, που δεν λείπει από κανένα τρικαλινό νοικοκυριό, τα χειμωνιάτικα βράδια. Είναι η «εποχή του τραχανά».

Για την παρασκευή του χρησιμοποιείται εξαιρετικής ποιότητας αλεύρι σιταριού και πρόβειο γάλα ή γιαούρτι, ανάλογα με το είδος του τραχανά. Συγκεκριμένα, γλυκός τραχανάς παρασκευάζεται απλά με βρασμένο γάλα ενώ, αντίστοιχα στον ξινό χρησιμοποιείται ξινισμένο γάλα με τη μορφή γιαουρτιού ή γιαούρτι. Από την ανάμειξη αυτών των υλικών προκύπτει ένα είδος ζύμης, που αφού σκεπαστεί με καθαρό, βρεγμένο, βαμβακερό ύφασμα μένει να ωριμάσει από μερικές ώρες έως και ένα ολόκληρο βράδυ, ολοκληρώνοντας έτσι την πρώτη φάση της παρασκευής, γνωστή ως η διαδικασία του τραχανίσματος.

Την επόμενη μέρα, νωρίς το πρωί, ξεκινά κατά κανόνα η δεύτερη φάση, του τριφτού τραχανά, που έχει επικρατήσει στην τρικαλινή παράδοση. Η ζύμη κόβεται σε μικρά κομμάτια και απλώνεται σε βαμβακερά λευκά υφάσματα, «τραχανόπανα» που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για το λόγο αυτό και που σήμερα έχουν σε κάποιες περιπτώσεις αντικατασταθεί από τελάρα με ανοξείδωτο πλέγμα, σε σημεία με έντονη ηλιοφάνεια να στεγνώσουν για λίγες ώρες. Αφού στεγνώσουν και από τις δύο πλευρές, ακολουθεί το σπάσιμό τους σε μικρότερα κομμάτια και ακόμη μια φορά αφήνονται να στεγνώσουν, τόσο όσο χρειάζεται για να ακολουθήσει το τρίψιμο του τραχανά που κατά παράδοση γίνεται με τα χέρια, σε μικρούς κόκκους. Το ιδανικό μέγεθος των κόκκων είναι εκείνο που χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια περνά μέσα από τα ειδικά για την συγκεκριμένη περίπτωση κόσκινα. Η όλη διαδικασία ολοκληρώνεται όταν όλη η ζύμη πάρει την χαρακτηριστική κοκκώδη μορφή του τριφτού τραχανά. Πρόκειται για μια πολύωρη, δύσκολη και κουραστική διαδικασία, που συχνά γινόταν και η αφορμή για τις γυναίκες του χωριού να βρεθούν, βοηθώντας η μία την άλλη.

Στην τρίτη και τελευταία φάση της όλης διαδικασίας, απαιτείται υπομονή αφού είναι το στάδιο εκείνο που ο τραχανάς θα απλωθεί σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιφάνεια για να στεγνώσει. Το καλό στέγνωμα, που διαρκεί αρκετές μέρες, είναι το μυστικό για την μεγάλης διάρκειας αποθήκευση και συντήρησής του, ακόμη και για έναν ολόκληρο χρόνο, σε ξηρό και σκιερό μέρος. Για το λόγο αυτό, το άπλωμα του τραχανά, έχει επικρατήσει και ως λαϊκή έκφραση για κάποιον που αργοπορεί.

Πηγή: https://madeintrikala.gr

ΚΑΒΑΚΙ

 

Μοιάζει με ένα φτερό που χαϊδεύει τις παρειές τ’ ουρανού. Ή σαν μια σκούπα μάγισσας, ορθωμένη ανάποδα, έτοιμη για μια αστραπιαία απογείωση, αν κάποιος κάνει το λάθος και καθίσει πάνω της. Εν πάση περιπτώσει είναι πάντα ένα ασημένιο καβάκι, που απομυζεί όλο το φθινοπωρινό φως και καταυγάζει έντονα και κυκλοτερώς τη λαμπερή ακτινοβολία του. Όλα συμβαίνουν μέσα στο μεσημέρι που αργά και σταθερά λυγίζει προς το απόγευμα. Η μέρα φθίνει με αναλαμπές που όλο αδυνατίζουν κι εγώ κολλώ το βλέμμα μου στο κάθετο καβάκι, νοσταλγώντας όλα τα πικραμένα χρόνια της ζωής μου.

Του Ηλία Κεφάλα

Προεόρτιες σκέψεις

 

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα...  

Συνειδητοποιούμε ότι έρχονται οι γιορτές όταν ακούμε το πρώτο χριστουγεννιάτικο τραγούδι στο ραδιόφωνο, όταν βλέπουμε την πρώτη χριστουγεννιάτικη διαφήμιση στην τηλεόραση, μόλις κάνουμε μια βόλτα στην αγορά και διαπιστώνουμε ότι πολλά καταστήματα έχουν μπει ήδη σε χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα καθώς στολίζουν τις βιτρίνες τους με χριστουγεννιάτικα είδη. Αλλά και η έναρξη λειτουργίας του «Μύλου των ξωτικών» στα Τρίκαλα σηματοδοτεί την έλευση των Χριστουγεννιάτικων εορτών.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει αυτή την συγκεκριμένη γιορτή του χρόνου τόσο μοναδική; Σίγουρα είναι η ίδια η εποχή. Όλοι έχουμε συνδυάσει τα Χριστούγεννα με κρύο και χιόνι, γι' αυτό ίσως έχουμε και την ανάγκη να νιώσουμε ζεστά και τρυφερά συναισθήματα, περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.

Μαζευόμαστε όλοι στο σπίτι, στολίζουμε το δέντρο, φτιάχνουμε γλυκά και καθόμαστε στη ζεστασιά του σπιτιού με ανθρώπους αγαπημένους.
Οι γιορτές των Χριστουγέννων έχουν μια παραμυθένια διάσταση, με ξωτικά και μάγους, με αγγέλους και μουσικές, με δώρα και στολίδια. Είναι η γιορτή μικρών και μεγάλων, γιατί αυτές τις μέρες όλοι ονειρευόμαστε να ξαναγίνουμε παιδιά. Όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ότι έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μας νοιάζονται και μας αγαπούν. Όλοι θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει ένας καλός άνθρωπος που θα ακούσει την μελωδία της ψυχής μας και θα μπορέσει να πραγματοποιήσει μια από τις επιθυμίες μας.

Γι’ αυτό άλλωστε τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζονται και ως γιορτή ακραίων συναισθημάτων!

Εκεί λοιπόν, που νοιώθουμε όλα εκείνα τα όμορφα συναισθήματα μας πιάνει ξαφνικά μια μελαγχολία... Από την μια μεριά, η γιορτινή ατμόσφαιρα με φώτα, μουσικές, στολίδια και χαρές, και από την άλλη μεριά το κενό που μεγαλώνει μέσα μας για αυτά που μας λείπουν...

Όμως το νόημα των Χριστουγέννων είναι στο χέρι μας να το ανακαλύψουμε μόνοι μας από την αρχή...

Ας περιορίσουμε τις προσδοκίες  μας κι ας αντλήσουμε από το απλό κι απέριττο τη χαρά της ζωής.

Ας αφήσουμε το μήνυμα της αγάπης να αγγίξει τις καρδιές μας και να ζεστάνει την ψυχή μας με καλοσύνη, γαλήνη και χαρά.
Ας πιστέψουμε στα όμορφα πράγματα και ας ταξιδέψουμε για λίγο σ' αυτό το μαγικό ταξίδι, όπως τότε που ήμασταν παιδιά, περιμένοντας πως και πώς να έρθουν τα Χριστούγεννα.
Ας διαθέσουμε τον χρόνο με τους δικούς μας αγαπημένους ανθρώπους κι ας απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές μας.
Ας δείξουμε την αγάπη μας με πράξεις αγάπης.
Ας αφήσουμε το φως της αγάπης να μας οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο με υγεία, ευημερία και ειρήνη.... Πράγματα που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητα για όλους τους ανθρώπους.

Καλές γιορτές!

 

«Τα σχολικά συσσίτια στο Βαλτινό» Μνήμες από το παρελθόν

 

Αξέχαστες παλιές μνήμες, από χρόνια δύσκολα, μεταπολεμικά, εποχές φτώχειας, πείνας και στερήσεων…

Με την ελπίδα, ότι δεν θα ξαναέρθουν τέτοιες στερημένες εποχές , επιχειρούμε μια αναφορά στα άλλοτε μαθητικά συσσίτια του τόπου μας. Τα μαθητικά λοιπόν, συσσίτια, αποτέλεσαν το πλέον αναγκαίο και αποτελεσματικό μέτρο για την προστασία της υγείας των ασθενικών και υποσιτισμένων μαθητών, καθώς και το ισχυρότερο όπλο της προληπτικής περίθαλψης.

Όπως σ’ όλα σχεδόν τα χωριά της πατρίδας μας, έτσι και στο χωριό μας, στο Βαλτινό, λειτούργησε ο θεσμός των μαθητικών συσσιτίων κατά τις περιόδους 1947 έως 1959  και 1968 έως 1970. 

Σκοπός αυτών των συσσιτίων ήταν η χορήγηση, ζεστού και θρεπτικού προγεύματος και γεύματος, συμπληρωματικό στην ημερησία διατροφή, των ελλιπώς κατά ποιότητα και ποσότητα διατρεφόμενων μαθητών, ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις απαιτήσεις της εργασίας στο σχολείο. 

Για μαγειρείο και εστιατόριο χρησιμοποιήθηκε το κτίριο της αποθήκης του δημοτικού σχολείου, αυτή που αργότερα χρησιμοποιήθηκε για τη λειτουργία του νηπιαγωγείου. Εκεί, μια ανάσα μακριά από το αυστηρό σχολικό περιβάλλον έδιναν κάθε μέρα το παρόν όλοι οι μαθητές, οι δάσκαλοι και η υπηρεσία, ο μάγειρας δηλαδή, που μαγείρευε και στη συνέχεια σερβίριζε το φαγητό.

Για πρόγευμα καθημερινά προσφέρονταν ένα κύπελλο γάλα, ένα μικρό κομμάτι κίτρινο τυρί (τύπου Ολλανδίας) κι ένα μικρό κομμάτι ασπροκίτρινο βούτυρο. Τα εφόδια αυτά τα προμηθευόταν το σχολείο απ’ την Επιτροπή Μαθητικών Συσσιτίων Νομού Τρικάλων.

Αντίγραφο διατακτικής της εφορείας Μαθητικού Συσσιτίου Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού (1951).

Κάθε πρωί ετοιμάζονταν η ανάλογη ποσότητα της σκόνης του γάλατος, της ζάχαρης και του κακάου, κόβονταν οι μερίδες του τυριού και του βουτύρου και την ώρα του διαλείμματος το ρόφημα ήταν πια έτοιμο.

Ο μάγειρας μετέφερε προσεκτικά το καζάνι στην καθιερωμένη γωνιά της αυλής, οι μαθητές μπαίνανε στη γραμμή κρατώντας ο καθένας το κυπελάκι του και με τη σειρά έναν έναν, τους μοίραζε το ρόφημα με την κουτάλα διανομής. Αν υπήρχε και περίσσευμα, μερικοί έπαιρναν και συμπλήρωμα. Αφού τέλειωνε η διανομή, οι μαθητές πίνανε γρήγορα-γρήγορα το γάλα και τρέχανε στη βρύση να πλύνουνε τα κυπελάκια τους για να τα έχουν καθαρά την επόμενη μέρα.

Το «πρωινό» καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας ήταν σταθερό και περιλάμβανε γάλα, ψωμί, ζάχαρη και κακάο.

Το μάθημα συνεχιζόταν μετά το διάλειμμα μέχρι τη μεσημεριάτικη διακοπή, οπότε μπαίνανε και πάλι στο ίδιο σημείο, στη γραμμή για το γεύμα.

Στον εσωτερικό χώρο της αποθήκης υπήρχαν ταπεζοπάγκοι, όπου καθότανε και τρώγανε οι μαθητές το φαγητό τους. Τα μακαρόνια και τα όσπρια και δη τα φασόλια είχαν την τιμητική τους. Στο μεσημεριανό τους οι μαθητές έτρωγαν βραστές πατάτες, μπλουγούρι, κοκκινιστό βακαλάο, μαγειρευτό κρέας, μακαρόνια ή φασόλια.

Η δομή του εβδομαδιαίου προγράμματος γευμάτων επαναλαμβανόταν με ευλάβεια καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, εκτός βέβαια κάποιων ελάχιστων εξαιρέσεων, όπως τις γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων και την περίοδο της Σαρακοστής.

Τα μαθητικά συσσίτια την εποχή εκείνη ήταν από τα σημαντικότερα έργα κοινωνικής πρόνοιας. Εισήχθησαν και επιβλήθηκαν ως θεσμός για 3 λόγους:

 α) Για λόγους υγιεινολογικούς. Ήταν γνωστά τα επακόλουθα του υποσιτισμού στην παιδική ηλικία. Η μείωση της ζωτικότητας και ενεργητικότητας του παιδιού, η επιβράδυνση της ανάπτυξης, η ελάττωση της αντοχής του έναντι των λοιμώξεων, η πνευματική νωθρότητα κ.λπ. Επίσης, ο υποσιτισμός ειδικότερα ενοχοποιούταν για την εκδήλωση φυματίωσης.  

β) Για λόγους κοινωνικούς. Η εγκατάλειψη των παιδιών, από τα πρώτα βήματα της ζωής τους, στην δυστυχία της πείνας για την οποία δεν ήταν αυτά υπεύθυνα, εκ μέρους εκείνων που ήταν υποχρεωμένοι και μπορούσαν να τα βοηθήσουν ήταν οι λόγοι που συνηγόρησαν υπέρ των μαθητικών συσσιτίων.

γ) Για λόγους παιδαγωγικούς. Ανάγκες καθαρά παιδαγωγικές επέβαλαν τον θεσμό των μαθητικών συσσιτίων, γιατί μαθητές που πεινούσαν ήταν αδύνατο ν’ ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις της σχολικής εργασίας.

Η πείρα από την λειτουργία του θεσμού απέδειξε ακόμη, ότι τα μαθητικά συσσίτια ήταν και μορφωτικό μέσο πρωτίστης σημασίας στα χέρια των δασκάλων. Στο κοινό τραπέζι του συσσιτίου και υπό την διηνεκή επίβλεψη αυτών, οι μαθητές συνήθιζαν να λαμβάνουν την τροφή τους κατά τις υποδείξεις της υγιεινής, τις οποίες μετέφεραν μετέπειτα και στην οικογένειά τους.

Με την λειτουργία εξ’ άλλου αυτών εντός των σχολείων οι μαθητές αποκτούσαν ακόμη και στοιχειώδεις γνώσεις οικιακής οικονομίας.

Τα ελληνικά περίπτερα

 

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Μια χαρακτηριστική ελληνική εικόνα στις πλατείες και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και χωριών, αποτελούν τα περίπτερα, τα μικρά κίτρινα κιόσκια, που συναντά κανείς σε ολόκληρη τη ελληνική επικράτεια.

Από τη θεματική ενότητα «Τα ελληνικά περίπτερα» παρουσιάζω μια σειρά από έγχρωμα σκίτσα τέτοιων μικρών ξύλινων κτισμάτων, με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές, που έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς που προσέδιδαν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή κουλτούρα του τόπου μας.

Το 1950 το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μεταβίβασε τις άδειες για την χρήση περιπτέρου σε ανάπηρους πολέμου, ανάπηρους Εθνικής Αντίστασης καθώς και στα παιδιά των θυμάτων πολέμου, ως ανταμοιβή των υπηρεσιών, υπό την μορφή κρατικής μέριμνας. Αργότερα με νέα διάταξη προστέθηκαν στους δικαιούχους και τα θύματα άμαχου πληθυσμού, οι ανάπηροι του Δημοκρατικού Στρατού, καθώς και τα θύματα ειρηνικής περιόδου.

Το κράτος παραχώρησε στον δικαιούχο μόνο το δικαίωμα εκμετάλλευσης του περιπτέρου, και όχι το ίδιο το περίπτερο.

Στην εκμετάλλευση σημαντικό ρόλο παίζει ο δρόμος και η περιοχή που βρίσκετε το περίπτερο.

Η πραμάτεια των περιπτέρων είναι εξειδικευμένη έως ποικίλη. Άρχισαν να διακινούν είδη καπνιστού, και η γκάμα των προϊόντων διευρύνθηκε σιγά σιγά διαθέτοντας: Καλμόλ και Αλγκόν για τον πονοκέφαλο, βερνίκι ΚΑΜΕΛ για τα παπούτσια, καρφίτσες, παραμάνες, βελόνες, κλωστές, κορδόνια, καραμέλες, σοκολάτες, μπισκότα, τσίχλες, παγωτά, περιοδικά, εφημερίδες κλπ.

Τα τελευταία χρόνια ο κλάδος των περιπτερούχων συρρικνώνεται και πολλά περίπτερα κλείνουν λόγω της κρίσης και λόγω των πολλών υποχρεώσεων, καθώς και εξαιτίας του ελάχιστου κέρδους που αποφέρουν πλέον, σαν επιχείρηση. Έτσι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για εκμετάλλευση, κανένας δεν τα νοικιάζει, με αποτέλεσμα οι Δήμοι να προχωρούν στην κατεδάφισή τους. 

Φωταγωγήθηκε το υψηλότερο φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ελλάδας, στα Τρίκαλα

 

Η μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων ξεκίνησε στα Τρίκαλα! Το απόγευμα της Τετάρτης 22 Νοεμβρίου 2023 φωταγωγήθηκε το υψηλότερο φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο της χώρας στην πρωτεύουσα των Χριστουγέννων. Ο Δήμος Τρικκαίων και η e-trikala Α.Ε. δημιούργησαν την πιο όμορφη γιορτή για όλους τους τρικαλινούς και επισκέπτες, στην κεντρική γέφυρα και μπροστά από την κεντρική πλατεία.

Παρουσία πλήθους πολιτών και πολλών μικρών παιδιών, φωταγωγήθηκε το δέντρο (σεκόγια) των 33 μέτρων, ενώ τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα έκαναν τη νύχτα, μέρα, σκορπίζοντας χαρά σε όλους.
Ο Δήμαρχος Τρικκαίων Νίκος Σακκάς ευχήθηκε σε όλους καλές γιορτές, τονίζοντας τη χαρά των γιορτών.

Ακολούθησε μουσική εκδήλωση με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Παράλληλα, ο Άγιος Βασίλης και τα Ξωτικά εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μπροστά σε μικρούς και μεγάλους, καλώντας άπαντες να επισκεφθούν τον Μύλο των Ξωτικών, με δωρεάν είσοδο, από τις 24 Νοεμβρίου μέχρι τις 7 Ιανουαρίου 2024 στο πάρκο Ματσόπουλου στα Τρίκαλα.
Καλές γιορτές!

Το τριφύλλι και οι παλιές χορτοκοπτικές μηχανές

 

Η καλλιέργεια μηδικής παλαιότερα, είχε καθιερωθεί στην περιοχή μας και καταλάμβανε αρκετές εκατοντάδες στρέμματα, ενώ όταν οι χρονιές ήταν «καλές» συνέβαλε άμεσα στην οικονομική στήριξη των αγροτών.

Η υψηλότερη ετήσια απόδοση του τριφυλλιού  επιτυγχάνονταν όταν κόβονταν σε ύψος από το έδαφος 5-10cm, έτσι ώστε να επιταχύνεται η αναβλάστηση, επωφελώς για τον παραγωγό. Για τον λόγο αυτόν πραγματοποιούνταν συχνές κοπές. Οι πρώτες 1-2 κοπές (κοψιές) τριφυλλιού, συνήθως δεν πρόσφεραν μεγάλες ποσότητες χορτομάζας (σε δέματα), ήταν όμως απαραίτητο να γίνουν ώστε, με τις ενδεδειγμένες καλλιεργητικές φροντίδες τα φυτά να αποδώσουν στη συνέχεια μεγαλύτερη ποσότητα και καλύτερης ποιότητας φυτών, που θα χρησιμοποιούνταν κυρίως ως ζωοτροφή σε κτηνοτροφικές μονάδες.

Το τριφύλλι λοιπόν, σε όλες τις φάσεις της παραγωγικής διαδικασίας, δηλαδή, από την προετοιμασία της σποράς μέχρι και του θερίσματος, της ξηράνσεως και αποθηκεύσεως του χόρτου γίνονταν με υποτυπώδη εργαλεία και μηχανήματα.

Τη δεκαετία του ΄70 θερίζονταν με μια χορτοκοπτική μηχανή εσωτερικής καύσης.

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται αυτές τις χορτοκοπτικές μηχανές με λεπίδες, που ήταν ειδικά κατασκευασμένες για το κόψιμο τριφυλλιού, βίκου και άλλων χόρτων.

Τέτοιες μηχανές υπήρχαν στο χωριό 5-6.

Αποτελούνταν από τρεις τροχούς, δύο μεγαλύτερους στο μπροστινό μέρος και έναν μικρότερο τροχό στο πίσω μέρος, ο οποίος αποτελούσε και μέρος του συστήματος διεύθυνσης καθώς δέχονταν τις εντολές του οδηγού από το τιμόνι. Πάνω από αυτόν τον τροχό υπήρχε η θέση όπου καθότανε ο χειριστής.

Για τιμόνι υπήρχαν δύο μοχλοί με χειρολαβές που συνδέονταν μηχανικά με τον πίσω τροχό δίνοντάς του εντολή ώστε να στρίψει δεξιά ή αριστερά, ανάλογα με την κατεύθυνση του χειριστή. Πάνω στο τιμόνι υπήρχαν και οι λαβές γκαζιού και συμπλέκτη με τις οποίες ρυθμίζονταν η ταχύτητα, και διάφορες άλλες ρυθμίσεις όπως το ύψος κοπής των χόρτων κλπ.

Στο μπροστινό μέρος είχε το μαχαίρι, την ειδική λεπίδα με τα μεταλλικά δόντια, που ανοιγόκλειναν δεξιά κι αριστερά κόβοντας έτσι το τριφύλλι που έβρισκαν μπροστά τους.

Η μηχανή λειτουργούσε με βενζινοκινητήρα και διέθετε ντεπόζιτο καυσίμων. Πριν την έναρξη λειτουργίας της ο χειριστής γέμιζε με καύσιμα και με λάδι τον κινητήρα.

Η εκκίνηση της μηχανής γίνονταν με ένα σχοινί. Ο χειριστής τραβούσε πρώτα αργά έξω το κορδόνι εκκίνησης μέχρι την αντίσταση, στη συνέχεια γρήγορα και δυνατά, μέχρι να ακουστεί ο πρώτος ήχος ανάφλεξης και να τεθεί σε λειτουργία ο κινητήρας.

Πριν από την έναρξη της εργασίας στο χωράφι, ο χειριστής έλεγχε το έδαφος και απομάκρυνε όλα τα αντικείμενα, τα οποία θα μπορούσαν να εκσφενδονιστούν.

Πολλές φορές αυτό το μηχάνημα χρησιμοποιούνταν και ως όχημα που έσερνε και καρότσα, μεταφέροντας διάφορα δεμάτια χόρτων ή άλλα πράγματα.

Τέτοιες μηχανές στο χωριό μας τις χειρίζονταν ο Γιώργος Ζαμπακάς, ο  Φάνης Ζαμπακάς, ο Κώστας Πέτρου, ο Κώστας Αγγελόπουλος, ο Γρηγόρης Ριζαργιώτης, ο Βασίλης Τσιγάρας και ο Γιώργος Κατσιούλης.

ΣΤΑΛΟΣ ΚΑΙ ΣΚΑΡΟΣ

 

Στάλος, λοιπόν, και σκάρος. Πρόκειται για δύο λέξεις που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, εκτός κι αν έχουν μνήμες υπαίθριου βίου. Εδώ, κάτω από τα πυκνά κλαδιά του γιγαντόσωμου δέντρου, σταλίζει το κοπάδι των αιγοπροβάτων και τώρα έχει σκαρίσει ήδη για τη βοσκή του. Με εντυπωσίαζαν και με εντυπωσιάζουν πάντα αυτά τα «κενά» μέρη, οι άδειοι τόποι, που υποκύπτουν στη σιωπή και την οντολογική αταραξία. Εκεί νιώθω να με συσπειρώνει ο κλοιός του κενού και να με αποδίδει στον εαυτό μου ως ολοκληρωμένη υπαρκτική μονάδα. Επειδή ο βίος μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά πορεία από κενό σε κενό. Εκεί όπου κτίζουμε ξανά και ξανά τον εαυτό μας. Κι όλο τον συμπληρώνουμε.

Του Ηλία Κεφάλα
[Φωτογραφία: Elnaz Sarkhosh, συνοδοιπόρος]

Απεβίωσε η Βάια συζ. Αθαν. Κουφοχρήστου

 

Απεβίωσε η συγχωριανή Βάια συζ. Αθανασίου Κουφοχρήστου,  την Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2023 σε ηλικία 90 ετών.

Η Βάια Κουφοχρήστου, το γένος  Στέργιου Κλιάκου, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1934. Παντρεύτηκε με τον Αθανάσιο Κουφοχρήστο και απόκτησαν τρία παιδιά, Τον Χρήστο, την Ευαγγελία και την Σταματία.

Σημ. Η σορός θα μεταφερθεί στον Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων την Τετάρτη 22/11/2023 και ώρα 10:30 π.μ.

Το γλυπτό «Η ομπρέλα Ζογγολόπουλου» στο κέντρο των Τρικάλων

 

Το καλλιτεχνικό έργο η Ομπρέλα Ζογγολόπουλου, τοποθετήθηκε στο κέντρο της πόλης των Τρικάλων, στην συμβολή των οδών, Ασκληπιού και Απόλλωνος, τον Ιούνιο του 2022 και τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 11 Νοεμβρίου 2022, από τον Δήμο Τρικαίων και το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου.

Το γλυπτό είναι μια ομπρέλα που ελεύθερα αιωρείται στο χώρο και διαπερνάται από χαλύβδινες ευθείες. Η ομπρέλα, που αποτελεί την πλέον αναγνωρίσιμη εικαστική έκφραση του καλλιτέχνη, Γιώργου Ζογγολόπουλου, είναι ένα αντικείμενο προστασίας του ανθρώπου απέναντι στα καιρικά φαινόμενα, οικείο σε όλο τον κόσμο, που μεταμορφώνεται σε ένα πλαστικό σύμβολο που ενεργοποιεί την ανθρώπινη φαντασία.

Εδώ ο ίδιος ο καλλιτέχνης συνόδευσε το γλυπτό με έναν ευδιάκριτο συμβολισμό, μιας ομπρέλας απέναντι στον πυρηνικό όλεθρο, μια ειρωνεία απέναντι στην αντιπυραυλική προστασία που ευαγγελιζόταν η Δύση απέναντι στην απειλή από την ατομική βόμβα των αντιπάλων, καθώς ένα τέτοιο όπλο τελικά δεν κάνει διακρίσεις και διαπερνά κάθε άμυνα, όπως οι ράβδοι διαπερνούν αυτή την Ομπρέλα.

Το έργο δημιουργήθηκε το 1990 και παρουσιάστηκε στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1993.

Από το βιβλίο «Μνημεία Ηρώα πεσόντων του Νομού Τρικάλων» του Δημήτρη Τσιγάρα.

Ονόματα, επίθετα, παρατσούκλια – ονοματοθεσία των κατοίκων του Βαλτινού

 

Του Ευαγγέλου Σ. Στάθη

Σπουδαία λαογραφική σημασία για τον τόπο μας, έχουν διάφορες λέξεις που δίνονται ως ονόματα σε πρόσωπα. Τα ανθρωπωνύμια, αυτά που δίνονται στους ανθρώπους διακρίνονται σε βαπτιστικά ονόματα, σε επώνυμα ή οικογενειακά, σε παρωνύμια ή παρατσούκλια.

Στο χωριό μας συνηθίζαμε και ως εξής την ονοματοθεσία.

α) Για τους άντρες

1.      Όνομα άνδρα και επίθετό του: Ο Λία Στάθ’ς, ο Κώστα Βότσο, ο Μήτσιο Ψύχο, ο Γκέλια Καραμήτσιο, ο Τσίλια Τσιγάρα, ο Νίκο Δήμο.

2.      Όνομα άνδρα και όνομα πατέρα του: Νικολάκς Τόλιο, Σταύρο Τσίλια, Βασίλς Κολιό, Βαγγέλτς Πασχάλη, Λάκς Βησσάρη, βασίλτς Χαρίλη, Μήτσιο Φώτη, Τόλιο Τάσιο, Θωμάς Στυλιανό.

3.      Όνομα άντρα και όνομα πατέρα του και όνομα παππού του: Λία Στέργιο Αντών’, Τάκς Σταύρο Τσίλια, Κώστα Λία Τάσιο, Γιώργος Νικολάκη Τόλιο.

4.      Όνομα άνδρα και όνομα πατέρα και επίθετό του: Νάσιο Κώστα Βότσιο, Στέργιο Μήτρο Ρούση, Βασίλτς Θωμά Χρηστάκο.

5.      Όνομα άνδρα και όνομα μητέρας του. Χρήστος τς Πανάιω, Γιάννης τς Θεοδοσίας, Γιώργος τς Σαββούλας.

6.      Όνομα άνδρα και όνομα γυναίκας του Σπύρος τς Πανάιω, Κώτσιος τς Θεοδοσίας.

7.      Όνομα άντρα και επάγγελμα πατέρα ή αδερφού του: Γεώργιος Παπά, Σταύρος παπά.

8.      Όνομα άντρα και παρατσούκλι του: Βαγγέλτς Βαρδάκας, Γιώργο Κούρκουλος, Μήτσιος Σαιάς, Γιώργος Τζατζάς, Κώστας Στανιές, Κώτσιο Γούνας, Βαγγέλτς Παυλάκιας.

9.      Όνομα άντρα και παρατσούκλι πατέρα του: Νικολάκς Σκόποτα, Κώστα Τζιώρτζης, Τάκς Πειραιώτη, Βαγγέλης Σαιά.

10.  Διάφορα: Ο παππούς ο Γούσιας, ο παππούς ο Σκρέκας, ο παππούς ο Μήτρος, ο παππούς ο Ψύχος, ο παππούς ο Λούκας, ο παππούς ο Φίλιππας, ο παππούς ο Κολοβελώνης  (Αθανάσιος), ο παππούς ο Τάσιος, ο παππούς ο Κόρακας (Νικόλας), ο παππούς ο Μπαρούτας (Αθανάσιος).

β) Για τις γυναίκες

1. Με το όνομα του άντρα της: Γιαννάκαινα, Παντελήνα, Αριστείδαινα, Χριστοφορίνα, Πέτραινα, Γληγόραινα, Χρυσοστομίνα, Χαρίλαινα, Μιχάλαινα, Πασχάλαινα, Προκόπαινα.

2. Με το επίθετό του άντρα της: Τζήμαινα, Φουρτούναινα, Παζαρού, Σχολήνα, Μαγκάταινα, Μπαντόλαινα, Κορακίνα, Γουλόπλαινα, Καραμπάσαινα, Σαρακίναινα, Περιστέραινα, Πολυμερίνα, Σκρέκαινα, Τσιγάραινα, Τσιμπώναινα, Ζαμπάκαινα.

3. Με το παρατσούκλι του άντρα της: Κουρκουλίνα, Τζιώρτζαινα, Μόκαινα, Διγενήνα, Αναγνωστάκαινα, Γκουτζιώλαινα, Καστρακίδαινα, Πειραιώταινα.

4. Από το όνομα του άντρα της και το επίθετο ή παρατσούκλι του: Νάσαινα Κόρακα, Σωτήραινα Στάθη, Γιώργαινα Σκόποτα, Βαγγέλαινα Σαιά, Σπύραινα Παπακώστα, Βαγγέλαινα Σταμούλη, Μήτσαινα Κατσούλη.

5. Όνομα γυναίκας και όνομα μητέρα της: Θυμιούλα τς Δέσπω, Αγόρω τς Πανάιω.

6. Όνομα γυναίκας και ονοματεπώνυμο άντρα της: Γεωργίτσα Βασίλη Ψύχου, Ζώιο Γιάννη Απόχα.

7. Όνομα γυναίκας και ονοματεπώνυμο πατέρα της: Βάγγιω Κώστα Βότσο, Μάρω Λία Κλιάκο, Βάγγιω Σωτήρη Σταμούλη.

8. Με επάγγελμα άντρα της: Παπαδιά, Αναγνωστάκαινα, Δασκαλίνα.

9. Όνομα μανιάς και όνομα επίθετο της ίδιας της γυναίκας: μανιά Αγγέλω, μανία Τασιούλα, μανία Καραμπάσαινα, μανιά Σκρέκαινα, μανιά Δήμαινα, μανιά Τζήμαινα, μανιά Ζαμπάκαινα, μανιά Κολοβελώναινα, μανιά Κορακίνα.

Πηγή: Βιβλίο "Το Βαλτινό" Β΄ Λαογραφικά, του Ευαγγέλου Σ. Στάθη, έκδοση 2002.

Η ζωή είναι παντού!

 

Η χαρά της ζωής είναι παντού! Στον αέρα που αναπνέουμε, στα δέντρα, στα φυτά, στα λουλούδια, στα ζώα, στα παιδιά, σε όλους τους ανθρώπους γύρω μας! Όπου και να κοιτάξουμε υπάρχει!

Όμως, όταν είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, την βλέπουμε ή απλώς δεν της δίνουμε σημασία και συνεχίζουμε την καθημερινή μας ρουτίνα; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ πραγματικά; Μήπως τα θεωρούμε όλα δεδομένα και την έχουμε ξεχάσει; Ή μήπως ζούμε μονάχα για τα υλικά αγαθά και έχουμε ξεχάσει την πραγματική αξία της ζωής; Μήπως τη ζωή τη θυμόμαστε μόνο όταν αρρωσταίνουμε ή έχουμε κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάτι μας απασχολεί; Δυστυχώς, οι περισσότεροι από μας αυτό κάνουμε… Έχουμε ξεχάσει να ζούμε αληθινά…

Βγες έξω στον ήλιο να περπατήσεις.
Πήγαινε μια βόλτα στη φύση, κάνε κάτι όμορφο για σένα που να σε «γεμίζει» και να σε ευχαριστεί αληθινά! Ζήσε την κάθε σου στιγμή!

ΓΕΛΑ! ΑΓΑΠΑ! ΠΑΙΞΕ! ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ!

Η αγάπη για τη ζωή λοιπόν είναι να κάνεις καθημερινά πράγματα που αγαπάς και σε γεμίζουν! Όπως και οι άνθρωποι που πρέπει να έχεις κοντά σου, να είναι άτομα που σε κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο! Αυτή πάντα θα σου στέλνει δοκιμασίες και δυσκολίες προκειμένου να σε αφυπνίσουν και για να σε κάνουν να δράσεις για να καταφέρεις να την αντιμετωπίσεις κατάματα!

της Μαριαλένας Κωνσταντινίδου

Δυο νέοι χώροι πολιτισμού δημιουργούνται στα Τρίκαλα

 

Συνεχίζονται οι εργασίες για την ανάδειξη και δημιουργία των δύο νέων χώρων πολιτισμού στα Τρίκαλα. Στις παλιές αποθήκες έναντι ΟΣΕ, ο Δήμος Τρικκαίων αναδιατάσσει τους χώρους πολιτισμού και δίνει ώθηση και έμφαση στη μουσική και τη ζωγραφική. Πρόκειται για το έργο «Επανάχρηση Συγκροτήματος Αποθηκών Δ. Τρικκαίων σε Πολυχώρο Τέχνης και Πολιτισμού». Δηλαδή, τη δημιουργία ενός πολυχώρου πολιτισμού, που σε δύο κτήρια θα περιλαμβάνει τα εξής:
Κτήριο Α

Θα πραγματοποιούνται ποικίλες μουσικές εκδηλώσεις. α) Δημιουργείται μια θεματική μουσική βιβλιοθήκη, β) ένας χώρος για τη μετεγκατάσταση και λειτουργία της Δημοτικής Φιλαρμονικής και της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Τρικάλων, γ) ένα διαδραστικό μουσικό θεματικό εργαστήρι εκπαιδευτικού χαρακτήρα, studio ηχογράφησης και control room, τουαλέτες και αναψυκτήριο.

Η αίθουσα αυτή θα παραχωρείται από τον Δήμο σε θεσμοθετημένους φορείς της πόλης και των χωριών για την από κοινού τέλεση αντίστοιχων εκδηλώσεων.

Κτήριο Β
Δημιουργείται ένας χώρος μόνιμης στέγασης των εκθεμάτων της Δημοτικής Πινακοθήκης και πολλών δημιουργών, που βρίσκονται διάσπαρτα σε κτήρια του Δήμου.

Αυτήν την περίοδο πραγματοποιούνται εργασίες οικοδομικού και ηλεκτρομηχανολογικού χαρακτήρα, προκειμένου να διαμορφωθούν οι χώροι βάσει της μελέτης.

Ο προϋπολογισμός ανερχόταν σε 3.000.000 € (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ), με την αξιοποίηση ενός ακόμη ευρωπαϊκού προγράμματος: ΕΣΠΑ 2014-2020 (Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και Εθνικούς Πόρους, μέσω του ΠΔΕ – ΣΑΕ 1551 στο πλαίσιο του Ε.Π. «Ανταγωνιστικότητα Επιχειρηματικότητα και Καινοτομία» 2014-2020»). Το έργο ανέλαβε η εταιρεία ΤΡΙΚΑΤ ΑΒΕΤΕ.

Από το γραφείο Τύπου

Τείχη

 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

 

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

 

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

 

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ.Π. Καβάφης

ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ

 

Εκεί κάτω, χαμηλά στη γη, σχεδόν σύρριζα, αναπτύσσεται μια λεπταίσθητη ανθοφορία άσημων λουλουδιών. Αν έχουν όνομα, θα το ξέρουν μόνον οι λιγοστοί βοτανολόγοι, ενώ για μας τους άλλους είναι ανώνυμα κι ας είναι τόσο οικεία στη ματιά μας. Με συναρπάζει αυτή η αίσθηση της κομψότητας και της απόλυτης ευγένειας, που αναδίνει η λεπτεπίλεπτη κορμοστασιά τους. Με γοητεύει η αλληλένδετη ανάπτυξή τους με υψηλόμισχες συσπειρώσεις και συσφίξεις και με κοινό γνώρισμα το τέντωμά τους προς τον ουρανό. Η τάση τους είναι προς τη διαρκή αιώρηση και τη διαρκή αναπτέρωση. Δεν ξέρω για το βεληνεκές της ευωδιάς τους. Ίσως επειδή ποτέ δεν έσκυψα τόσο χαμηλά, έστω και για μια ελάχιστη συνεννόηση μαζί τους.
Αλήθεια, λέω, γιατί διστάζουμε τόσο πολύ να ταπεινωθούμε; 

Του Ηλία Κεφάλα