Έφυγε από την ζωή ο συνταξιούχος αστυνομικός Κων/νος Τσίρκας

 

Έφυγε από την ζωή ο συνταξιούχος αστυνομικός Κων/νος Τσίρκας του Ιωάννου, την Τρίτη 5 Μαρτίου 2024, σε ηλικία 61 ετών.

Η Κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 6 – 3 – 2024 και ώρα 1.30 μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος, Μέλιγου Τρικάλων.

Από το παλιό δερμάτινο πορτοφόλι στις σύγχρονες καρτοθήκες

 

«Στον κόσμο τον σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι,
η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι.

Αν πορτοφόλι μάθουνε πως έχεις μες στη τσέπη,

σε λεν πως είσαι τσέντλεμαν, πως είσαι καθώς πρέπει.

Οι φίλοι σου σε θέλουνε και σε πλησιάζουν όλοι

μονάχα σαν θα μάθουνε πως έχεις πορτοφόλι.

Το πορτοφόλι, τι τα θες, έχει μεγάλη χάρη,

σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε κάνει παλικάρι»,

τραγουδούσε ο Μάρκος Βαμβακάρης το 1940 και δεν είχε άδικο, καθώς από τα αρχαία κιόλας χρόνια, δημιουργήθηκε στον άνθρωπο η ανάγκη ενός αξεσουάρ, με το οποίο θα μεταφέρει αντικείμενα. Το αξεσουάρ αυτό έμελλε να αποτελείται κατά κύριο λόγο από δέρματα ζώων μιας και εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η πληθώρα των υλικών που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα. Με την κυκλοφορία των πρώτων νομισμάτων η ανάγκη αυτή έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Τα δερμάτινα αυτά «πουγκιά» εξασφάλιζαν την ασφαλή μεταφορά και φύλαξη των ειδών αξίας.

Διανύουμε την περίοδο του πλαστικού χρήματος το οποίο κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην αγορά. Όπως όλα δείχνουν σε μερικά χρόνια από τώρα ο παραδοσιακός τρόπος συναλλαγής θα εξαφανιστεί. Αφού λοιπόν αλλάζουν οι τρόποι και τα μέσα συναλλαγής, αλλάζουν και τα σχέδια των πορτοφολιών. 

Το πορτοφόλι είναι κάτι προσωπικό. Όχι μόνο γιατί εκεί αποθηκεύονται τα προσωπικά έγγραφα, αλλά επειδή φανερώνει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου. Σύμφωνα με έρευνες οι γυναίκες αλλάζουν το πορτοφόλι τους πολύ πιο συχνά από τους άντρες. Οι γυναίκες τις περισσότερες φορές το επιλέγουν με βάση τις τάσεις της μόδας και το προσωπικό τους γούστο, ενώ οι άντρες δίνουν βάση στην χρηστικότητα και την εύκολη μεταφορά του.

Γυναικεία και αντρικά σχέδια φυσικά διαφέρουν. Τα γυναικεία πορτοφόλια είναι στην πλειονότητά τους πιο κομψά και ακολουθούν τη μόδα. Από την άλλη τα ανδρικά πορτοφόλια είναι πιο πρακτικά, πιο μικρά σε μέγεθος και όσο πιο λεπτά γίνεται. Αυτό συμβαίνει γιατί το σχέδιο τις περισσότερες φορές προορίζεται για να τοποθετείται στην τσέπη του παντελονιού τους.

Όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες κάρτες τα σχέδια των πορτοφολιών αναπροσαρμόστηκαν προκειμένου να μπορεί κανείς να τις κουβαλάει στο πορτοφόλι του. Τα cardholders ή αλλιώς οι καρτοθήκες είναι μικρότερα σε μέγεθος από ένα πορτοφόλι και προφανώς πιο λεπτά σε πάχος καθώς έχουν θήκες μόνο για κάρτες, μπορούν να χωρέσουν σε κάθε τσέπη και να μεταφερθούν εύκολα.

Πέρα από τις τραπεζικές κάρτες όμως, στις μέρες μας οι κάρτες έχουν και άλλοι χρήση. Κάρτες καταστημάτων, δίπλωμα οδήγησης και διάφορα πάσο χρησιμοποιούν κάρτες στις οποίες υπάρχουν περασμένες όλες μας οι πληροφορίες.

Το «Μαύρο Τετράγωνο» του Καζιμίρ Μαλέβιτς

 Το μαύρο τετράγωνο είναι το ορθογώνιο κενό της αγνωσίας του θεού.

 

«Κρατώντας το «Μαύρο Τετράγωνο» ως φανό,
διασχίζει κανείς τον λαβύρινθο της σκέψης», Μαλέβιτς

Ο Καζιμίρ Μαλέβιτς (Kazimir Malevich, 1879 – 1935) ήταν Ουκρανός ζωγράφος και θεωρητικός της Τέχνης, που γεννήθηκε από γονείς πολωνικής καταγωγής. Υπήρξε πρωτοπόρος της γεωμετρικής αφηρημένης τέχνης και ο δημιουργός των Avant-garde κινημάτων του Σουπρεματισμού και του Κονστρουκτιβισμού.
Ο Μαλέβιτς θεωρούσε τον εαυτό του ιδιότυπο ρεαλιστή, μόνο που έβλεπε τον ρεαλισμό σε μια φανταστική πραγματικότητα «στην οποία για να φτάσει κανείς, έπρεπε να απομακρυνθεί από την ορατή πλευρά της ζωής». Θεωρούσε τις μορφικές απεικονίσεις των αντικειμένων ως ένα εμπόδιο στην καλλιτεχνική δημιουργία, Όλα τα οπτικά φαινόμενα του κόσμου, τα αντικείμενα, ήταν χωρίς σημασία. Αξίζει μονάχα το αίσθημα, αποκομμένο από το περιβάλλον. Οποιαδήποτε αντικειμενικότητα είναι αντίθετη με την τέχνη. Θεώρησε λοιπόν αναγκαίο να εξαλείψει κάθε αναφορά στα αντικείμενα και κάθε αναγωγή σε θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές έννοιες. Η ελευθερία στην ποιότητα της γραμμής ήταν αυτό που τον ενδιέφερε.

Το «Μαύρο Τετράγωνο»

Το «Μαύρο Τετράγωνο» ήταν και παραμένει το πλέον ρηξικέλευθο ζωγραφικό, φιλοσοφικό, πολιτικό ίχνος, το ανοίκειο ξερίζωμα όλων των παλαιών σημασιών. Ίσως να είναι το πιο μυστηριώδες έργο στην ιστορία της τέχνης: ένα μαύρο τετράγωνο, «το πρόσωπο της νέας τέχνης, το πρώτο βήμα της καθαρής δημιουργίας» σύμφωνα με τον καλλιτέχνη που το ζωγράφισε.
Ήταν το 1913, όταν στην πορεία των απεγνωσμένων προσπαθειών του να απελευθερώσει την τέχνη από την αντικειμενικότητα, κατέφυγε στη φόρμα του τετραγώνου μαύρου πίνακα. Εξέθεσε λοιπόν, ένα ζωγραφικό πίνακα που δεν παρίστανε τίποτα άλλο από ένα μαύρο τετράγωνο σ’ ένα φόντο άσπρο, γεγονός που προκάλεσε σοκ στους κριτικούς και το κοινό. Έλεγαν: «Χάθηκε ό,τι αγαπήσαμε. Είμαστε σε μια έρημο. Έχουμε μπροστά μας μόνο ένα μαύρο τετράγωνο σε άσπρο φόντο!». Το συγκεκριμένο έργο κρίθηκε ως ακατανόητο και επικίνδυνο.
Ένα μαύρο τετράγωνο σε λευκό φόντο, φτιαγμένο με το χέρι, χωρίς χάρακα ή υποδεκάμετρο, αυστηρό, σκοτεινό, ριζοσπαστικά μη αναπαραστατικό. Το μαύρο χρώμα που κυριαρχεί στον καμβά λειτουργεί σαν gran rifiuto (η μεγάλη άρνηση)· στο κέντρο του πάλλεται μια τεταμένη, σχεδόν μεταφυσική αρνητικότητα.
Μερικοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει να το προσεγγίσουν με τους όρους της καντιανής θεωρίας του υψηλού, θεωρώντας ότι μεταδίδει το αίσθημα της δυσφορίας που προκαλείται από την ανεπάρκεια της φαντασίας μπροστά σε κάτι μεγαλειώδες, ακριβώς γιατί βρίσκεται πέραν της μορφής· άλλοι έχουν διακρίνει στον πίνακα μιαν εσωτερική σχέση με την οντολογική κατεύθυνση της ρωσικής εκκλησίας, άλλοι δίνουν έμφαση στην εσωτερική δράση του έργου, ένα συνεχές γίγνεσθαι που αλλάζει ανά δευτερόλεπτο, άλλοι του προσδίδουν αναρχικό, μηδενιστικό περιεχόμενο. Σίγουρα πάντως αυτή η οριστική ελεγεία στην παραστατική τέχνη, η σχεδόν οδυνηρή μαρτυρία για το τέλος της απεικόνισης, το «Μαύρο Τετράγωνο» του Καζιμίρ Μαλέβιτς αφήνει τον θεατή έκθαμβο, αν όχι εκστατικό.
«Το τετράγωνο δεν είναι εικόνα, ακριβώς όπως ένας διακόπτης ή μια πρίζα δεν είναι το ηλεκτρικό ρεύμα», έγραψε. Έργο που βρίσκεται πέρα από την αισθητική ή συγκινησιακή πρόσληψη της πραγματικότητας, ανήκει στη σειρά των πινάκων του που είναι απαλλαγμένοι από κάθε αντικείμενο και βασίζονται στη γεωμετρία και το χρώμα, ώστε να δηλώσουν τον πρωτεύοντα ρόλο της φόρμας έναντι του περιεχομένου.

Πηγή: cityculture.gr