Ο παλιός πλίθινος νερόμυλος του Εξαλόφου

Οι μυλόπετρες δεν σιώπησαν στον Εξάλοφο.
Ο πλίθινος νερόμυλος που εξακολουθεί να κόβει μπομπότα για άξιες νοικοκυρές… – Μαγεία εικόνων, αλλά και θλίψη για μία εγκατάλειψη που ίσως είναι καλύτερη από τις πλαστικές καρέκλες και τον φραπέ…

«Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου, εδ’ που σταμάτησαν οι μυλόπετρες», γράφει ο Γιώργος Σεφέρης.
Οι μυλόπετρες σταμάτησαν στα Τρίκαλα να δουλεύουν μιας και η δίνη του σύγχρονου πολιτισμού και της εξέλιξης σήμαναν το τέλος των νερόμυλων τους οποίους συναντούσες σε κάθε σχεδόν χωριό. Σε κάθε γωνιά του τόπου μας. Αρκεί να υπήρχε τρεχούμενο νερό. Αρκεί να υπήρχαν προκομμένοι και μάστοροι να τον δουλέψουν και άξιοι νοικοκύρηδες για να γεμίσουν τις βαριές μυλόπετρες με στάρι και καλαμπόκι.

Στην εκκωφαντική σιωπή των μυλόπετρων μια… παραφωνία στον Εξάλοφο του πρώην Δήμου Καλλιδένδρου. Ένας πλίθινος νερόμυλος στέκει όρθιος σε πείσμα της εξέλιξης και της αδιαφορίας και ένας προκομμένος μάστορας ο κ. Ευθύμιος Νιζάμης από τη Φήκη, που παρά τα χρόνια του, εξακολουθεί να σηκώνει τα βαριά σακιά και να ρίχνει το καλαμπόκι στις μυλόπετρες για να γεμίσει τα τσουβάλια των νοικοκυράδων με

Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο

Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο

Ο ύπνος μ΄ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια

Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα

Σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα

Μου ΄λεγε πως μ΄ αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά

Μού ΄λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου

Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της

Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σαν δική μου υγεία.

Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα

Τ΄αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της

Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της

Η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει

Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα

Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα

Και δεν την σκεφτόμουνα πια εκείνη.

Γιώργος Σαραντάρης