Παιδικές αναμνήσεις από το χωριό

 

Οι παιδικές αναμνήσεις από το χωριό είναι γεμάτες με εικόνες φυσικής ομορφιάς, απλότητας και ζεστασιάς. Όταν σκεφτόμαστε πως περνούσαμε τα καλοκαίρια στο χωριό μας το Βαλτινό, οι εικόνες έρχονται γεμάτες ήχους, χρώματα και μυρωδιές που φαίνεται σαν να μην ξεθωριάζουν ποτέ. Το χωριό ήταν ένας τόπος μαγείας, γεμάτος ανακαλύψεις και ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού με τους φίλους και τα ξαδέλφια.

Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι η απέραντη φύση του χωριού. Οι αμέτρητες ώρες παιχνιδιού στις αλάνες, στους δρόμους στα λιβάδια στους αγρούς. Η μυρωδιά του χώματος, το γρασίδι, τα λουλούδια, το τραγούδι των πουλιών, οι ήχοι από τα οικόσιτα ζώα και το θρόισμα των φύλλων από τα δέντρα αποτελούσαν το μαγικό σκηνικό για ατελείωτα παιχνίδια και περιπέτειες.

Τα παιχνίδια του χωριού ήταν απλά, αλλά τόσο γεμάτα χαρά και ανεμελιά! Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν ξυπόλητα, στις αυλές, στους δρόμους και στα λιβάδια, παίζοντας κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα, ή το γνωστό «σκοινάκι». Για τα αγόρια, το κυνήγι και το ψάρεμα στα ποτάμια ήταν οι αγαπημένοι τους  προορισμοί για το καλοκαίρι καθώς πήγαιναν για ψάρεμα ή για μπάνιο, ενώ τα κορίτσια μάζευαν λουλούδια ή έπαιζαν με τις κούκλες τους φτιάχνοντας μικρές φάρμες ή σπίτια στην αυλή.

Η αυλή του σπιτιού ήταν ένας άλλος κόσμος γεμάτος από τις φωνές των γονιών που μαγείρευαν ή έκαναν δουλειές, και από τις ιστορίες των παππούδων και γιαγιάδων. Οι μεγάλες αυλές, με τις σκαμνιές, τις καρυδιές και τις κερασιές, τα γεωργικά εργαλεία αραδιασμένα εδώ κι εκεί, έδιναν στα παιδιά την αίσθηση ότι ζούσαν σε έναν κόσμο απολύτως φυσικό και αληθινό. Δεν υπήρχαν ούτε περιορισμοί, ούτε φόβοι -οι μικροί μπορούσαν να περνούν ώρες στον κήπο, να μαζεύουν φρούτα ή να βοηθούν στο μάζεμα του καλαμποκιού ή του σταριού.

Και φυσικά κάθε παιδική ανάμνηση από το χωριό συνδέεται με τις γεύσεις των παραδοσιακών φαγητών που έφτιαχναν οι μανάδες και οι γιαγιάδες. Ο ατμός που αναδύονταν από τη σούπα της γιαγιάς, οι τυρόπιτες και οι γαλατόπιτες που μόλις έβγαιναν από το φούρνο, οι φρέσκες ντομάτες, το τυρί, το μέλι από τα μελίσσια του χωριού -όλα αυτά έδιναν μια γεύση της παλιάς καλής ζωής.

Το σημαντικότερο όμως στοιχείο που καθόριζε την παιδική ζωή στο χωριό, ήταν η σύνδεση με την παράδοση και τον τόπο. Οι άνθρωποι στο χωριό ζούσαν πιο αργά, με λιγότερη βιασύνη και περισσότερη ουσία. Η επαφή με την γη και τα ζώα ήταν μια πηγή χαράς και μάθησης, κάτι που δύσκολα μπορούσε να βρει κανείς στην καθημερινότητα της πόλης. Και ενώ οι συνθήκες μπορεί να ήταν πιο δύσκολες, η απλότητα αυτών των στιγμών φάνταζε μαγική στα μάτια ενός παιδιού.

Πόσα πράγματα μπορούμε να μάθουμε από αυτές τις αναμνήσεις του χωριού! Μας διδάσκουν την αξία της απλότητας, της φυσικής ομορφιάς και της αληθινής επικοινωνίας με τους άλλους. Και, καθώς τα χρόνια περνάνε, αυτές οι αναμνήσεις γίνονται ακριβότερες και πιο πολύτιμες, καθώς βλέπουμε ότι στην αμεσότητα του χωριού βρίσκεται η αυθεντικότητα της ζωής.

Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις από το χωριό δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Με το πέρασμα των χρόνων, μπορεί να αλλάξουν πολλά, αλλά το συναίσθημα που μας πλημμυρίζει κάθε φορά που θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια στο χωριό παραμένει ίδιο: μια αίσθηση ζεστασιάς, γαλήνης και αυθεντικότητας, κάτι που όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε στην πεζή μας καθημερινότητα, που συχνά είναι γεμάτη ταχύτητα και άγχη.

Η θητεία ενός Στρατονόμου

 

Οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες μας μεταφέρουν σε εποχές που δεν έχουμε ζήσει ή μας θυμίζουν στιγμές που έχουν περάσει και που δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Κάθε φωτογραφία είναι μια σταγόνα από την ιστορία, μια μαρτυρία του παρελθόντος. Πολλές φορές μέσα από αυτές τις εικόνες, καταλαβαίνουμε τις ιστορίες πίσω από τα πρόσωπα που φαίνονται, ακόμα και αν δεν έχουμε ζήσει εκείνες τις στιγμές.

Τέσσερες φωτογραφίες, ενός φαντάρου, μας μιλούν για το παρελθόν και για αληθινές καταγραφές της ζωής.

Έτος 1962, και ο συγχωριανός μας, Ευάγγελος Κ. Τσιγάρας, υπηρετεί ως φαντάρος την θητεία του στον Ελληνικό στρατό. Μετά τη βασική του εκπαίδευση, και σύμφωνα με τα προσόντα που ταιριάζουν καλύτερα στο έργο της Στρατονομίας, όπως: να διαθέτει ύψος άνω του 1,80, να έχει άριστη όραση, να είναι κάτοχος διπλώματος αυτοκινήτου ή μοτοσυκλέτας, να έχει λευκό ποινικό μητρώο, να είναι απόλυτα υγιής κλπ., επιλέχτηκε και κατατάχθηκε στην Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία.

Ως στρατονόμος είχε κύριο σκοπό τη διασφάλιση της τάξης και της ασφάλειας εντός και εκτός των στρατιωτικών εγκαταστάσεων και των στρατευμένων.

Τα καθήκοντά του περιελάμβαναν διάφορες δραστηριότητες, όπως:

Ήταν υπεύθυνος για την εφαρμογή των στρατιωτικών κανονισμών και των νόμων στους στρατιώτες και το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων. Πραγματοποιούσε περιπολίες, ελέγχους και επιθεωρήσεις για τη διασφάλιση της πειθαρχίας και της τάξης, στις στρατιωτικές μονάδες και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Φρόντιζε για την αποτροπή παράνομων ενεργειών και αδικημάτων, που αφορούν το στρατιωτικό προσωπικό. Ήταν υπεύθυνος για την έρευνα και την επιβολή ποινών σε περίπτωση παραβάσεων των στρατιωτικών κανονισμών, όπως η ανυποταξία η παραβίαση στρατιωτικής πειθαρχίας κ.λπ.

Η Στρατονομία γενικότερα αποτελούσε και αποτελεί έναν σημαντικό φορέα της στρατιωτικής πειθαρχίας και ασφάλειας.

Κάθε παλιά, ασπρόμαυρη φωτογραφία λοιπόν, είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τις αξίες, τις ανθρώπινες σχέσεις και την ιστορία μιας εποχής, και για αυτό παραμένει ανεκτίμητη και σήμερα.