Παρατηρώντας
τη φωτογραφία, που έβγαλαν κάποτε, οι αείμνηστοι συγχωριανοί μας, Νίκος Βότσιος και Γιώργος Ιωάννου, στον χώρο της
Γελαδαριάς, στην κεντρική πλατεία του χωριού, μου ήρθε στο νου η φράση του
Αριστοτέλη «Όλα γερνάνε με το χρόνο. Τίποτα δεν ξανάνιωσε ποτέ χάρη στον χρόνο,
μόνο φθοράς αίτιος είναι ο χρόνος».
Και
βέβαια ξεπρόβαλαν μπροστά μου, αναμενόμενα τα υπαρξιακά ζήτημα της ματαιότητας των
εγκόσμιων σε σχέση με την αιωνιότητα του σύμπαντος και της ψυχής.
Οι
δύο φίλοι σήμερα δεν υπάρχουν πια στη ζωή, έχουν σαρωθεί από το θάνατο. Το
τοπίο τελείως αλλαγμένο, δεν θυμίζει τίποτα την φτωχική αλάνα των παιδικών μας χρόνων.
Όμως έχουν αφήσει πίσω τους ο καθένας το δικό του αποτύπωμα ζωής.
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
Ζούμε
σε ένα κόσμο - καλό ή κακό- τον οποίο άλλοι διαμόρφωσαν για εμάς και εμείς με
την σειρά μας τον διαμορφώνουμε για κάποιους άλλους. Κάποιοι άλλοι μας έδωσαν
την σκυτάλη για να προχωρήσουμε στο στίβο της ζωής. Όταν εμείς θα έχουμε
αποχωρήσει από το προσκήνιο, κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν το παίγνιο της βιωτής.
Στο
ίδιο μήκος κύματος, με την αντίστοιχη ανάγνωση της φωτογραφίας, κινούνται και
οι στίχοι του Βασίλη Ανδρεόπουλου, στο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου «Αυτόν τον
κόσμο τον καλό».
«Αυτόν τον κόσμο
τον καλό τον χιλιομπαλωμένο
ράβε ξήλωνε
δουλειά να μη σου λείπει.
Αυτόν τον κόσμο
τον καλό άλλοι τον είχαν πρώτα
γέλα φίλε μου
δεν είναι και για λύπη.
Αυτόν τον κόσμο
τον καλό σ’ εμάς τον παραδώσανε
τρέχα φίλε μου
και μη βαριά το παίρνεις.
Αυτόν τον κόσμο
τον καλό άλλοι τον καρτεράνε
σκέψου φίλε μου την ώρα που θα φεύγεις».
Η
μεταφυσική αναζήτηση, η δίψα για «νόημα» της ύπαρξης και των υπαρκτών γεννά
πολλά αναπάντητα ερώτημα:
-Ποιο είναι το «νόημα» (αιτία και σκοπός) της
ύπαρξης, του κόσμου, της ιστορίας;
-Η
ύπαρξη είναι περατή; Έχει όρια χρονικά;
-Από
πού ερχόμαστε και που πηγαίνουμε; Προέλευση και προορισμός.
-Τι
κρατάμε λοιπόν από τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και τι αυτοί
συγκράτησαν από εμάς;
-Σχετικά
με το χρόνο, τι ισχύει τελικά; «είμαστε αθάνατοι;» υπάρχει αιώνια ζωή; ή «τίποτε
δεν είμαστε» και όλα τελειώνουν σε δυο μέτρα γης.
Ο
ρεμβασμός… ατέλειωτος! Η ύπαρξή μας... μια απέραντη ασημαντότητα! Το «τίποτε
δεν είμαστε» ίσως κινητοποιήσει επιτέλους να γίνουμε κάτι (χωρίς την
ψευδαίσθηση ότι είμαστε τα πάντα). Η μόνη δυνατή ανθρώπινη αθανασία είναι η
γλυκιά ανάμνηση των όσων ζήσαμε στο νου όσων ζουν. Και θα ήταν καλύτερα αντί να
κοιτάμε πίσω να κοιτάξουμε μπροστά να αναρωτηθούμε: «Ποιος μελλοντικός στόχος
θα μπορούσε να κάνει τη ζωή άξια να τη ζήσουμε;
