Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας

τα βάσανα τις πίκρες μας

τα ωραία απ το χωριό μας…

Τα μάθατε συγχωριανοί…Καινούργιο αεράκι

φύσηξε μες στο Σύλλογο και φούντωσε «μεράκι».

Μεγάλος ενθουσιασμός και όρεξη μεγάλη

ο σύλλογος μας βρίσκεται σε μέθης παραζάλη.

Εθελοντές εργάστηκαν με ιδρώτα και με κόπο

εξωραΐσαν το χωριό κι ομόρφαιναν τον τόπο.

«Χτυπήσαν τη απάθεια» με μια "βρεγμένη βέργα"

ομάδες εθελοντισμού άρχισαν, φτιάχνουν έργα.

Κι ακόμα είναι η αρχή, έχουν στο νου τους κι άλλα

ιδέες κι όνειρα πολλά και σχέδια μεγάλα.

Μπράβο σε όλα τα παιδιά! Μπράβο στους Βαλτσινιώτες,

που όταν το θέλουνε, μπορούν... γίνονται πατριώτες.

Ξαναθυμήθηκα λοιπόν και ρίγησα λιγάκι
κι αισθάνθηκα περήφανος με εκείνο το στιχάκι:

"Η λεβεντιά, η ομορφιά, το κάλλος και η νιότη

ταιριάζουνε καλύτερα μόνο σε Βαλτσινιώτη!"

Οι Λαζαρίνες του Βαλτινού

Του Λαζάρου αύριο. Τα κοριτσάκια θα μας πουν τα κάλαντα και με τη γλυκιά φωνούλα τους θα αγαλλιάσουν τις ψυχές μας.

" Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια,

ήρθ' η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι,

ήρθ' η μάνα σου από την Πόλη

σού 'φερε χαρτί και κομπολόι.

Και του χρόνου!"

Ο Λάζαρος είναι ένα από τα ζωντανά έθιμα του χωριού μας. Κάθε χρόνο τη μέρα αυτή, στις αυλές των σπιτιών εμφανίζονται οι κοπελίτσες παρέες παρέες και τραγουδάνε τα κάλαντα. Αυτές οι κοπελίτσες ονομάζονται Λαζαρίνες.
Από την παραμονή της γιορτής οι Λαζαρίνες ξεχύνονται στους κήπους ή στα χωράφια για να μαζέψουν λουλούδια με τα οποία θα στολίσουν το καλαθάκι τους.

Το Σάββατο του Λαζάρου, πρωί - πρωί τα κοριτσάκια , με καλαθάκια στολισμένα με λουλούδια γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν το «Λάζαρο»:

«Καλώς μας ήρθε ο Λάζαρος εφέτος και του χρόνου

με τη λαμπρή τη Πασχαλιά, με τον καλό το χρόνο

με ίτσια με τριαντάφυλλα με δυο χεριές λουλούδια

τα ίτσια πέφτουν στην ποδιά και τα φλουριά στη τσέπη».

Οι νοικοκυραίοι που ακούνε τα κάλαντα προσφέρουν με μεγάλη προθυμία και χαρά το μικρό φιλοδώρημα που αντιστοιχεί σε χρήματα, αυγά, φρούτα, ή άλλα φαγώσιμα, ευχόμενοι «και του χρόνου!»

Είναι ένα έθιμο που επιβιώνει σε όλο τον ελλαδικό χώρο με πολλές κι ενδιαφέρουσες παραλλαγές στους στίχους του τραγουδιού, αλλά πάντα με βασικό γνώρισμα την αναγγελία της επερχόμενης αναστάσεως μετά το θάνατο και, παράλληλα το καλωσόρισμα της ανοίξεως μετά το χειμώνα. Ένα έθιμο συμβολικό που αρωματίζει τη ζωή με ελπίδα και υμνεί την ανάσταση και την άνοιξη.. της ψυχής και της πλάσης.. του ανθρώπου και της φύσης... σημαντικό για τις μέρες μας όσο ποτέ...