Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ
στα Βαλτσινιώτικα
θα
λέμε τον καημό μας,
τα
βάσανα, τις πίκρες μας,
τα
ωραία απ’ το χωριό μας.
Θα
πω με ειλικρίνεια προχθές τι μου συνέβη
κι
ο κάθε Βαλτσινιώτης αν θέλει με πιστεύει.
Προχθές
λοιπόν που μέθυσα και έγινα σταφίδα
κι
απ’ την ταβέρνα έβγαινα, τους τρεις τους Μάγους είδα.
Τραβούσαν
τις καμήλες τους από το χαλινάρι
και
μόλις μ’ είδαν πάραυτα με πήρανε χαμπάρι.
Πλησίασαν
κι ο ένας τους ο πιο ηλικιωμένος,
ελληνικά
μου μίλησε και μου ’πε ξαναμμένος:
-Παρντόν,
αν σας ξαφνιάσαμε, με την εμφάνισή μας.
Μπορείτε
ν’ απαντήσετε σε μια ερώτησή μας;
-Ω,
ξέρω, του ’πα φίλτατε, Βαλτάσαρ, τι ζητάτε.
Γυρεύετε
να μάθετε, που ο Χριστός γεννάται;
Ο
Μάγος εμειδίασε με κάποια ειρωνεία,
κι
αφού τους άλλους κοίταξε, μου είπε μ’ αγωνία:
-Γυρεύουμε
να μάθουμε το ποιο όμορφο χωριό
που
κρύβει μες στις φλέβες του ανήμερο θεριό!
-Το
Βαλτινό! του απάντησα. Εσείς οι τρεις που ζείτε;
Ο
κόσμος όλος βούιξε κι εσείς το αγνοείτε;
Ο
Μάγος μ’ ευχαρίστησε, στον Μελχιόρ εστράφη
και
του ’πε: «Δος στον κύριο ένα πουγκί χρυσάφι»!
