Με αφορμή την έναρξη της εμποροπανήγυρης των Τρικάλων είναι ευκαιρία να θυμηθούμε το συναρπαστικό θέαμα «Ο γύρος του θανάτου».
Το πανηγύρι των Τρικάλων πάντα είχε μια μικρή γωνιά αδρεναλίνης, ανάμεσα στις λιχουδιές και τα παζάρια.
Ο «Γύρος του Θανάτου» υπήρξε ανέκαθεν, σε κάθε πανηγύρι των Τρικάλων, το πιο δημοφιλές θέαμα.
Το ξύλινο σκαρί (βαρέλι), με την επιβλητική του παρουσία, (5,5 μέτρα βάθος και 10 μέτρα διάμετρο) προξενούσε πάντα το ενδιαφέρον του κόσμου.
Αποτελείται από εκατοντάδες κομμάτια, που συναρμολογούνται με δυσκολία και στήνονται με προσοχή για την ασφάλεια των θεατών και των ακροβατών. Η αποσυναρμολόγηση, είναι εξίσου κοπιαστική διαδικασία. Στην κορυφή του, περιμετρικά υπάρχει η εξέδρα, όπου ο κόσμος παρακολουθεί φοβισμένος μια μηχανή που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την φυγόκεντρο δύναμη.
Οι ακροβάτες, επιβλητικοί και αινιγματικοί, φεύγουν από τα σπίτια τους, χωρίς να ξέρουν πώς ακριβώς θα γυρίσουν. Η εμφάνισή τους εντυπωσιακή, ντυμένοι στα μαύρα με κόκκινες ζωγραφιστές φλόγες να τους περιτυλίγουν, προκαλεί δέος.
Η προοπτική της ασφάλισής τους, είναι κάπως σαν ανέκδοτο για αυτούς. Καμιά ασφαλιστική εταιρία δεν έχει τολμήσει να τους ασφαλίσει, λόγω της επικινδυνότητας του επαγγέλματός τους, γι’ αυτό κάποια στιγμή κατά την παράσταση, γίνεται επίκληση προς τους θεατές να ρίξουν τον οβολό τους μέσα στο βαρέλι, αναγνωρίζοντας έτσι το ρίσκο των ακροβατικών τους.
Πριν ξεκινήσει η παράσταση, για να πειστεί ο κόσμος, πως εδώ το θέαμα είναι πραγματικό, γίνονται τα προκαταρτικά.
Σε μια μικρή εξέδρα, έξω από το βαρέλι, δίνεται μια πρόγευση,
σε κοινή θέα για να καταλάβει ο κόσμος πως εδώ το εισιτήριο, πράγματι αξίζει.
Αυτό επαναλαμβάνεται δύο ή τρεις φορές πριν την κανονική παράσταση για να
συγκεντρωθεί ικανοποιητικός αριθμός θεατών.
Στη συνέχεια αρχίζει η παράσταση κάτω από τον εκκωφαντικό ήχο των κινητήρων και
της γλαφυρής αναμετάδοσης του σπίκερ. Το βαρέλι αρχίζει να πάλλεται επικίνδυνα,
κάθε φορά που η μηχανή περνά από μπροστά, οι κραδασμοί τραντάζουν το κορμί σου.
Η μυρωδιά επιθετική, σχεδόν αφόρητη. Καμένο λάστιχο, καυσαέρια, λάδια, αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ο ήχος ακόμα πιο επιβλητικός. Μια παλιά, καλολαδωμένη μηχανή να μουγκρίζει, ο κόσμος να φωνάζει, χειροκροτήματα να μπλέκονται με κάποια επιφωνήματα φόβου. Ανάμεσα σε όλα αυτά και ορισμένοι που σταυροκοπιούνταν φοβισμένοι.
Η αδρεναλίνη ξεχείλιζε καθώς από την ξύλινη, τριμμένη και λειασμένη από τον χρόνο και τις ροδιές επιφάνεια του βαρελιού καραδοκεί ο κίνδυνος της πτώσης.
Οι ακροβάτες εναλλάσσονται και όσο η παράσταση προχωράει τα νούμερα δυσκολεύουν, κάποια από αυτά γίνονται με κλειστά τα φώτα, τα χειροκροτήματα πληθαίνουν, κραυγές θαυμασμού, καυσαέρια, σφυρίγματα, πανηγυρισμοί και σταυροκοπήματα συμπληρώνουν την επιβλητική ατμόσφαιρα.
Κάποια στιγμή στα τοιχώματα του βαρελιού θα κάνει την εμφάνισή του και θα περιστραφεί και ένα αυτοκίνητο (φόρμουλα).
Στο τέλος, ο ακροβάτης οδηγεί την XT YAMAHA του στα
τοιχώματα του βαρελιού με τα χέρια ψηλά, μακριά από το τιμόνι, πανηγυρίζοντας
όρθιος στη μηχανή με δεμένα τα μάτια. Το πλήθος εκστασιάζεται, τα ντεσιμπέλ
εκτινάσσονται, η μηχανή υποτάσσεται στον κύριό της, η μαγεία της στιγμής
πλημμυρίζει τα ξύλα της σκηνής.
Το βαρέλι του «Γύρου του Θανάτου» είναι ένα απομεινάρι μιας ξεχασμένης εποχής
ρίσκου, ερασιτεχνισμού και αθωότητας, που παραμένει ζωντανό χάρη στους εραστές
του ιλίγγου και στους μύστες του είδους.
